το πήρε η νύχτα

Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι: Το slang.gr είναι και πρέπει να παραμείνει λεξικό, έστω και αντισυμβατικό και μάλιστα εξαιρετικό. Με την παραπάνω καταχώρηση μου δεν έχω σκοπό να το εκτρέψω σε κάτι άλλο, καταχρώμενος την άμεση δημοσιότητα του ιστοτόπου. Πιστεύω ότι έδωσα έναν ορισμό, αν και κατά κάποιο τρόπο φορτισμένο και, συνεπώς, ιδιαίτερα υποκειμενικό. Θεώρησα όμως πως η ίδια η αναλυόμενη έκφραση, έτσι όπως την αντελήφθην ακούγοντάς την, είχε κάτι το διαφορετικό που άξιζε κάπως να αποδοθεί. Όπως και νά 'χει, ο καθένας κρίνει (και, αν θέλετε, ψηφίζει ή δεν ψηφίζει) κατά βούληση. Κάθε αντίρρηση σεβαστή. Και καλή καρδιά, έτσι;

τι έχεις πάθει ρε πάτση τελευταία; όλο αυτοψυχοψαξίματα μου είσαι (ναι, θα το βάλω σε λιγάκι το λήμμα αυτό)... να γελάσω ή να στεναχωρηθώ, δεν έχω καταλάβει!

Ironick το παραπάνω λήμμα το είχα στο πρόχειρό μου και το κοιτούσα, το κοιτούσα... Ώσπου, μόλις πλησίασε το σαββατοκύριακο όλα μου έκαναν κλικ.

Μπορώ πάντως να πω ότι δεν με βλέπω να επαναλαμβάνω τόσο «αγέλαστη» προσέγγιση σε λήμμα ξανά στο εγγύς μέλλον.

Περιμένω με ανυπομονησία το «αυτοψυχοψάξιμό» σου!

είναι απλό
όταν κοιμόμαστε ζούμε πραγματικά και όταν ξυπνάμε νομίζουμε ότι ζούμε αλά δυστυχώς απλά υπάρχουμε και δεν ζούμε
ολε

Ετς, αν και στο τραγούδι πεπρωμένο η ατάκα πάει: Όταν κοιμάσαι άλλος γράφει ιστορία. Κάποιος παίζει τη δική σου τη ζωή ...

λοιπόν, θα το έχετε το αυτοψυχοψάξιμο, όπως έταξα, αλλά θέλει δουλίτσα και ως εκ τούτου θα αργήσει, έτσι αποφάσισα.

Ετς. Οι γιαλομιές θέλουν πάλεμα.

ο θεος μιλησε

Και βάλε μη σου πω...

Ετούτο το σου το λογοτέχνημα τό 'χα χάσει. Προς τί οι εξηγήσεις παύλα απολογία του πρώτου σχόλιου;... Αυτό ητανε λοιπόν, μετά απο τόση φιλολογία απο 'δώ κι' απο 'κεί πάνω στο τί είναι καταχωρίσιμο, έχουμε αρχίσει πλέον να αυτολογοκρινόμαστε;... Μάλιστα. Κρίμα.

Παιδιά, όπως ένας ομό που θα μπεί στο σάιτ θα περιμένουμε να μιλήσει ειλικρινά στα ομό λήμματά του, ή ένας τοξικομανής, έτσι θα πρέπει να περιμένουμε απ' όλους να μιλάν ειλικρινά. Το ύφος είναι ύφος, και δέν πρέπει ν' απολογούμαστε γι' αυτό, έλεος.

Ο ορισμός δαγκώνει.

Κοίταξε vikar, δεν πρόκειται για κλασικό ορισμό, με στέρεη, λογική δομή και περιεχόμενο. Αντιλαμβανόμενος αυτό το γεγονός, θέλησα να δείξω ότι σέβομαι τον προσανατολισμό του site να υπάρξει ως λεξικό και με ενδιαφέρει να διατηρηθεί έτσι. Δεν ήθελα να εκκινήσω μια διολίσθησή του σε λογοτεχνικό βήμα.

Η ίδια η έκφραση, ωστόσο, έτσι όπως την άκουσα, μου μετέδωσε πολλά φορτία σχετικά με τη στάση μας απέναντι στην απώλεια της μνήμης μας, στην απώλεια της συνείδησής μας, στην ύπαρξη ή όχι ενός κόσμου πέρα από την συνείδησή μας, στον θάνατο. Και στο πώς διαπλέκονται όλα αυτά τα αγωνιώδη, για μας τους ανθρώπους, ζητήματα.

Θα μπορούσε να πει κανείς πως η έκφραση εμπεριέχει μια θέση για όλα τα παραπάνω, μια θέση υπέρ της λογικής, ζοφερά απαισιόδοξη τολμώ να πω: Η απώλεια είναι ασυγκίνητη, απρόσωπη και είναι για όλους και για όλα. Ό,τι περιπίπτει σε αυτήν χάνεται απολύτως και κάθε τι ον έχει μοιραία κατάληξή του το μη ον.

Κι όμως, η προσωποποίηση της νύχτας, κάτι που δεν στηρίζεται σε κανένα εμπειρικό ή λογικά ανακτηθέν στοιχείο, κρύβει όλη την γοητεία της έκφρασης: Η νύχτα είναι πρόσωπο, με βούληση, διάνοια και ιστορικότητα, ήτοι θέλει, κρίνει και κρατά στην δική της πια μνήμη ό,τι παίρνει από εμάς. Και, καθώς υπάρχει ένα πρόσωπο, έστω αρχετυπικά εχθρικό στο ανθρώπινο γένος, η ρωγμή στο κενό έχει συντελεστεί. Μπορούν να υπάρξουν και άλλα πρόσωπα. Μπορούμε να υπάρξουμε κι εμείς. Και μπορούμε να υπάρξουμε πλήρεις και αδιαίρετοι, για πάντα.

Αυτό το αισιόδοξο ή απαισιόδοξο, ενορατικό ή εθελότυφλο και πάντως ύστατο παιχνίδι μας με την ορθολογική κατανόηση του κόσμου, μου υπαγόρευσε να μην χρησιμοποιήσω τους αυστηρούς κανόνες της λογικής και της ελεγμένης, έστω γλωσσικής, εμπειρίας στη δημιουργία του ορισμού. Αλλά να καταγράψω εδώ, με την αναξιόπιστη πεποίθηση ότι τις διασώζω από τη λήθη, πραγματικές μνήμες, ξεκινώντας από μια φυλαγμένη ανάμνηση, έξι ακριβώς χρόνια πριν την νύχτα που ανέβασα τον ορισμό. Μια ανάμνηση που, μαζί με όλες τις άλλες, κι αυτήν την διεκδικεί η νύχτα.

Απ' τα ωραιότερα κείμενα που έχω διαβάσει στο διαδίκτυο.

Μπράβο Πάτση.

Πατση μου πατησες πολλα κουμπακια ρε μπαγσα.
Συγχαρητηρια ρε φιλε.

Stat rosa pristina nomine, nomina nuda tenemus

Macche' brutta puttana la memoria...

(Γειά σου ρε Πάτσμαν. Αυτό με το ταβερνάκι και το χωμάτινο πάτωμα Μίσσιος δεν είναι?)

Ναι... Το ξέχασα τότε και μετά δίστασα να προσθέσω την παραπομπή, δεν είμαι σίγουρος γιατί.

Κάπου στη Βάρδια ο Καββαδίας λέει ότι για παρόμοιους λόγους πετούσε κάποιες φορές από την κουπαστή ένα πακέτο τσιγάρα στη θάλασσα. Εμπρός να γράψεις το "το πήρε το κύμα" :-Ρ

Ωραίο κείμενο. Τι σημαίνει το: "Stat rosa pristina nomine, nomina nuda tenemus"; (Η μετάφραση του google βγάζει τα συνήθη ακατάληπτα).

Το παλιό τριαντάφυλλο υπάρχει μόνο ως όνομα, κρατάμε γυμνά ονόματα.

Ευχαριστώ πολύ για τη μετάφραση.

Είναι η τελευταία φράση από Το Όνομα του Ρόδου (Εκο).

Δέκα χρόνια μετά. Δεκαέξι χρόνια μετά. Ένα στιγμιαίο κλείσιμο των ματιών, ένα ελάχιστο τρεμόπαιγμα του ρεύματος σε κάποιον σέρβερ. Τομές από νύχτα, κάθετες στο ημερήσιο σώμα.

Εδώ, ξανά και ξανά. Τώρα.

"Everywhere at the end of time" was a series exploring dementia, its advancement and its totality. Audio remembered, disfigured and forgotten.