βαριά η καλογερική

Αρκετά παλιά έκφραση με χαρακτήρα απόφανσης / συμπεράσματος.

Σε πρώτο επίπεδο αναφέρεται στη δύσκολη ζωή που διάγουν όσοι εγκατέλειψαν τα εγκόσμια αποφασίζοντας να μονάσουν. Παλιότερα, αλλά και σήμερα ακόμη, ο μοναχικός βίος προκαλούσε - δια ευνόητους λόγους - τόσο τον σεβασμό όσο και την απέχθεια. Το να παρατήσει ένας νέος / νέα την οικογένειά του και να πάει σε μοναστήρι εθεωρείτο μεγάλη συμφορά. Στο Βυζάντιο, το μοναχικό σχήμα επιβαλλόταν ως τιμωρία και η περιβόητη «κουρά» ισοδυναμούσε με ένα είδος θανάτου. Η ζωή του μοναχού είναι δύσκολη, κυρίως διότι δεν γαμεί. Αποστολή του - υποτίθεται - είναι η διακονία του Θεού και όχι οι επίγειες σαρκικές απολαύσεις. Γι' αυτό και πολλοί καλόγεροι κατά καιρούς δε την πάλεψαν και τα βροντήξαν.

Σε δεύτερο επίπεδο, το βαριά η καλογερική επεκτείνεται σε όσους - λιγότερο ή περισσότερο ενσυνείδητα - έχουν επιλέξει έναν μονήρη και αντικοινωνικό τρόπο ζωής, που αποκλείει τον έρωτα. Σ' αυτούς προσήκει η ταμπέλα «κοσμοκαλόγερος» (που λέγεται συνήθως για τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη). Ορισμένοι κήνσορες της εποχής μας επιφυλάσσουν τον χαρακτηρισμό αυτό στο πολυάριθμο εκείνο τμήμα της νεολαίας που - όπως αυτοί θέλουν πιστεύουν - έχει κλειστεί σπίτι του και χαραμίζει τα νιάτα του, μονάζοντας στο Μοναστήρι του Ίντερνετ...

Βαθμιαία η έκφραση απέκτησε έναν ακόμη γενικότερο χαρακτήρα. Παραπέμπει σε οποιοδήποτε δύσκολο εγχείρημα έχει αναλάβει να φέρει εις πέρας κανείς. Ένας αγώνας με κατά τεκμήριο ισχυρότερη ομάδα, μια απαιτητική power point παρουσίαση στο γραφείο για τη Δευτέρα που μας έρχεται κ.ο.κ.