πάνω απ' τα ρούχα

Έκφραση που χρησιμοποιούν ψαγμένοι μπογιατζήδες όταν θέλουν να στηλιτεύσουν τη δουλειά κάποιων συναδέλφων τους, οι οποίοι είχαν παλαιότερα ασχοληθεί με το ίδιο project.

Βάψιμο πάνω απ' τα ρούχα είναι το βάψιμο που έγινε στο φτερό, το άρπα-κόλλα βάψιμο, αυτό στο οποίο δεν ακολουθήθηκε η πρέπουσα διαδικασία. Διότι το σωστό μπογιάτισμα είναι επιστήμη, δεν είναι ότι κι ότι (αν πιστέψουμε τους εν λόγω ψαγμένους μπογιατζήδες - καλλιτέχνες). Απαιτείται η κατάλληλη προεργασία για να δέσει η μαγιονέζα και να μη κωλοτραβιόμαστε αργότερα, πληρώνοντας παλιές αμαρτίες.

Πιο συγκεκριμένα, πρέπει να «γδύσουμε» το ντουβάρι, να πετάξουμε τα παλιά του «ρούχα» (δλδ τα παλιά στρώματα μπογιάς) και να κάνουμε δουλειά εις βάθος, με στοκαρίσματα και ξυσίματα όπου χρειάζεται, λειαίνοντας την επιφάνειά του και καθιστώντας την σε θέση να υποδεχθεί τις τελικές στοιβάδες χρώματος.

Πάνω απ' τα ρούχα, δουλεύουν οι σκιτζήδες και τα πάσης φύσεως λαμογιέν που ψάχνονται πως να γλιτώσουν χρόνο και χρήμα, εις υγείαν του μαλάκα που πλερώνει τη νύφη. Όλοι αυτοί πετάνε το καινούριο χρώμα κατευθείαν επάνω στο παλιό («πάνω απ' τα ρούχα»), χωρίς να μανουριάζονται με εξομαλύνσεις και λοιπές μαλακίες. Τι κι αν το ντουβάρι θυμίζει μπομπαρδισμένο τοπίο, με γούβες σα κρατήρες και εξογκώματα σαν προχωρημένους καρκίνους; Αυτοί μια φορά έκαναν οτι προβλέπεται, απο κει και πέρα στα βυζιά τους.

Η επαίσχυντη μέθοδος του πάνω απ' τα ρούχα εφαρμόζεται συνήθως, με ολέθρια κατά κανόνα αποτελέσματα, στα θυρώματα (κάσες) και τα λογής πορτοπαράθυρα, που βάφονται με λάδι (λαδομπογιά) και όχι με πλαστικό. Διότι στο λάδι είναι που φαίνεται ο καλός ο μάστορας, εκεί κυρίως ξεδιπλώνει το τάλαντό του, κι όχι στο πλαστικό (αυτό πάει στους τοίχους), που μπορεί να το κουμαντάρει κι ένας αμάτσεουρ κουτσά στραβά.

Η επιτυχία και η πιασαρικότης της έκφρασης, έγκειται κατά μέγα μέρος στους σεξουαλικούς συνειρμούς που προκαλεί. Μας παραπέμπει αμείλικτα στη γνωστή πονεμένη ιστορία του «σεξ πάνω απ' τα ρούχα», που όλοι έχουμε κάνει μικροί, όταν το γκομενάκι που ψήναμε για σφάξιμο, είχε την αντίθετη με μας γνώμη και αρκείτο στο να κωλοτρίβεται (φορώντας τζιν, φευ) πάνω στο πακέτο μας μέχρι αυτό να βαρέσει μπιέλα απ' τα εντός του συσσωρευμένα σπερματικά υγρά.. Έχοντας όλοι μας αυτήν την τραυματική εμπειρία, είμεθα εις θέσην να κατανοήσουμε την αγωνία του καλλιτέχνη - μπογιατζή να μη στιγματιστεί ως λαμογιάρης και κάτσικας..