Τα χιλιάδες παιδιά που καθημερινά τους βγαίνει ο πάτος, ξεκωλώνονται για το μεροκάματο πάνω σε μια σέλα παπιού.

Μας φέρνουν στο σπίτι την πίτσα μας, τα σουβλάκια μας, τα γκίλι ντάιετ μας, τα διάφορα καλαμπαλίκια που παραγγέλνουμε μέσω ίντερνετ, δέματα, αλληλογραφίες. Είναι γνωστοί και με την παραπλανητική, πούστικη ονομασία «εξωτερικοί»: υπάλληλοι σε βιβλιοπωλεία, φωτογραφεία, ανθοπωλεία κ.ο.κ.

Έχουν φάει τους δρόμους με το κουταλάκι. Γνωρίζουν τις πόλεις μας σαν τη παλάμη του χεριού τους, όντας η ζωντανή ψυχή τους. Οι οδηγικές ικανότητές τους ξεπερνούν κατά πολύ εκείνες του μέσου όρου. Πάντα βιαστικοί, τρέχουν να προλάβουν άλλη μια παραγγελία και να τσιμπήσουν το tip, απ' το οποίο περιμένουν να ζήσουν (διότι τι να σου κάνουν τα 3,72 την ώρα που πληρώνουν τα περισσότερα μαγαζιά). Καβαλάνε πεζοδρόμια, σφάζουν χαλαρά το κόκκινο φανάρι, πάνε ανάποδα σε μονόδρομους, δεν φορούν κράνος. Όλη τους η ύπαρξη μια συνεχής λυτρωτική παραβατικότητα.

«Καμπαλέρος» είναι το όνομα του σωματείου που πρόσφατα ίδρυσαν για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, την αξιοπρέπειά τους. Ανεπισήμως, η ονομασία αυτή ασφαλώς και προϋπήρχε. Καμπαλέρο είναι στα ισπανικά ο ιππότης, σε λατινοαμερικάνικο όμως context (μεξικάνικη επαναστατική παράδοση, πόλεμοι κατά των γιάνκηδων κλπ).

Οι Καμπαλέρος σήμερα πολεμούν για καλύτερους μισθούς, πιο ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς. Κύριο σύνθημά τους: «κούριερ, ντελιβεράδες, εξωτερικοί, βαρέα ανθυγιεινά».

Δεν ξεχνούν ποτέ πως «η δουλειά είναι δουλεία», όπως έλεγε ένας παλιός φίλος κουριεράς.

Οι Καμπαλέρος αρνούνται πεισματικά να αργοπεθαίνουν μες τους 4 τοίχους ενός κλιματιζόμενου γραφείου, προτιμούν το μολυσμένο - και ωστόσο άπλετο - αέρα των δρόμων. Γουστάρουν αυτό που κάνουν, και το μισούν συγχρόνως. «Σιχαίνομαι και συνάμα καυλώνω απ' την κάθε στιγμή που περνώ πάνω σ' αυτήν εδώ τη σέλα», άλλη μια ζωγραφιστή ατάκα που είχε πετάξει κάποιος.

Οι εμπειρίες των εναλλακτικών κινημάτων δείχνουν
ότι μια τέτοια πορεία είναι δυνατή και ο στόχος της
αναδημιουργίας ενός εργασιακού κοινωνικού
κινήματος εφικτός.
Ας μελετήσουμε και ας παραδειγματιστούμε από τις
εμπειρίες νέων συνδικαλιστικών συλλογικοτήτων,
όπως ο Σύλλογος Εργαζομένων Βιβλίου-Χάρτου, ο
Σύλλογος Εργαζομένων στα Φροντιστήρια
Καθηγητών, οι εργαζόμενοι σε εταιρίες κούριερ-
ντελιβερι, οι «καμπαλέρος», που δείχνουν ότι ακόμη
και στην πιο σκληρή καθημερινή πραγματικότητα του
νέου ιδιωτικού τομέα της οικονομίας σπάει η
κυριαρχία της εργοδοτικής αντίληψης περί «ζωνών
ελεύθερων από συνδικάτα» και οι εργαζόμενοι/ες
αυτοοργανώνονται, αγωνίζονται και νικούν.
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η βάση της σκέψης του Αντόνιο
Γκράμσι παραμένει ακόμη και σήμερα επίκαιρη στην
εποχή που χρειάζεται μια νέα προσπάθεια για την
κατάκτηση της «ηγεμονίας» από την πλευρά του
εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Κι αυτό γιατί,
κατά την άποψή του, «η δράση νικά τα δάκρυα» για
την κρίση και την αποσυνδικαλιστικοποίηση,
δείχνοντας ότι τίποτε δεν είναι αναπόφευκτο και
μοιραίο, όπως μέχρι σήμερα η ιδεολογική ηγεμονία
του νεοφιλελευθερισμού αφήνει στους ανθρώπους να
εννοηθεί.

(από εδώ)

(από johnblack, 06/06/09)(από johnblack, 06/06/09)

Έχεις καλύτερο ορισμό; Πρόσθεσέ τον!

Δημοσιεύτηκε
Τελευταία επεξεργασία

#1
allivegp

Γεννηθήτω το Μανιφέστο των απανταχού της Γης Καμπαλέρων.

#2
Hank

Πέστα Μαυρόγιαννε!

Πώπω το δεύτερο μήδι σκιαχτικό! Σκέψου να θες να παραγγείλεις πίτσα και νά ΄χουν παραλύσει τα πάντα λόγω απεργίας των καμπαλέρος! Σκιάχτηκα!

Υπάρχουν και οι τρεις φραπαλέρος, ο Βράστα, ο Γκατς κι εγώ, τώρα τελευταία το αραιώσαμε...

#3
Vrastaman

Στος!

#4
poniroskylo

Μπράβο, ρε γιάννη.