σμερτάρω / smirting

Αυτό λέγεται ή το προδικάζουμε;

Όταν ανέβηκε δε λεγόταν παρά μόνο στην Αγγλία. Τώρα λέγεται (το πήρε πρόσφατα το μάτι μου σε κάποιο Μήτρο/μαν/ κτλ του Κωστόπουλου).
Άλλη μια πρωτιά του σάιτος!

Γενικώς, μεταξύ των ceci n'est pas tellement slangue, που είναι αξιοσυζήτητα είναι οι αγγλιές. Προσωπικά, έχω ανεβάσει μερικές αγγλιές σε ελληνική μεταφορά τους σε δεύτερη παγκόσμια αποκλειστική εκτέλεση, επειδή έκρινα ότι περιγράφουν πετυχημένα φαινόμενα, και «αν δεν υπήρχε ο σλανγκισμός θα έπρεπε να τον εφεύρουμε». Ωστόσο τίθεται το ερώτημα κατά πόσο δικαιούμαστε να καταχωρίζουμε αγγλιές που δεν έχουν εμπεδωθεί στην Ελλάδα, και που ίσως λέγονται μόνο ως πεπαιδευμένοι αστεϊσμοί. Είναι κι εδώ θέμα μπούσουλα;

Κοίτα, η αλήθεια είναι οτι δεν κυκλοφορούσε μέχρι την ανάρτησή της, άρα είχε δίκιο ο πανούργος κύων περί προδικασίας, αλλά με τις φυλλάδες του Κωστόπουλου είναι βέβαιον, οτι θα γίνει must (sic)...
Είναι όμως τρομερά ευφυής, πραγματιστική και επίκαιρη έκφραση για να πάει χαμένη.
Άλλωστε, καταχωρήθηκε ως ξενικό/νεολογισμός.

Το άκουσα στο ραδιόφωνο σήμερα το πρωί :-)

οι κωλο-ιταλιάνοι που είναι και περήφανοι για την καθολική, υποτίθεται ότι γουστάρουν τα μέτρα ακριβώς για τον λόγο αυτό, επειδή σμερτάρουν. δεν σχολιάζω, θα γίνω κακιά, και αν μη τι άλλο δεν έχω χρόνο τώρα.

Ironick για το κάπνισμα σε κλειστούς δημόσιους χώρους πιστεύω ότι έχεις άδικο. Οι πολύ πρόχειρα διατυπωμένες ενστάσεις μου, βασιζόμενες όλες στο ανθυγιεινό του καπνίσματος και για τους γύρω, είναι ότι:

1. Κανένα κατάστημα, γραφείο κλπ, στο οποίο έχεις κατ’ αρχήν δικαίωμα να μπεις, δεν πρέπει να έχει εστία κινδύνου για την υγεία σου. Με την ίδια λογική πρέπει να κινηθούμε και κατά της υπερβολικής ακτινοβολίας από κεραίες κλπ. Το ότι τα βήματα εκεί είναι ακόμα αργά δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να ξεκινήσουμε από κάπου.

2. Ο εργοδότης και το κράτος-εγγυητής των δικαιωμάτων τού εργαζομένου πρέπει να διασφαλίζει την υγιεινή στους χώρους εργασίας.

3. Οι παραπάνω συνθήκες πρέπει να διασφαλίζονται για άγνωστο πλήθος άγνωστων πελατών ή εργαζομένων. Δεν μπορείς να περιορίσεις κάποιον που δεν καπνίζει ούτε από το πελατολόγιό σου ούτε από εργαζόμενο, ώστε να δημιουργήσεις smoking-friendly μαγαζί, διότι αυτό θα ήταν αθέμιτη διάκριση. Φαντάσου· για τον εργαζόμενο που θα προσλαμβανόταν ως καπνιστής θα του δημιουργούσες αντικίνητρο να κόψει το (γαμημένο το) κάπνισμα.

4. Λόγοι μακροπρόθεσμης οικονομικής πολιτικής επιβάλλουν την εξάλειψη του καπνίσματος και ο περιορισμός του μέχρι αηδίας (αλλά σε καμία περίπτωση η απαγόρευσή του, σαν το χασίς) φαίνεται ότι έχουν αποτελέσματα. Αυτό το συγκεκριμένο επιχείρημα δεν λέει και πολλά, καθώς λόγοι μακροπρόθεσμης οικονομικής πολιτικής μπορεί να επιβάλουν και να δουλεύουμε όλη μας την ζωή για ένα πιάτο φαΐ.

Τώρα οι μαλάκες αντικαπνιστές που την έχουνε δει αγανακτισμένοι ράμπο μάλλον ζουν σε έναν άλλον κόσμο και οι επιδιώξεις τους είναι να την λένε στον συνάνθρωπό τους, όχι να βοηθούν την κοινωνία. Άλλου παπά ευαγγέλιο αυτοί.

για χώρο εργασίας, δημόσιο, νοσοκομείο, οκ, αλλά μέχρι ενός σημείου: γιατί ο καπνιστής εργαζόμενος να πρέπει να αφήνει για 20 λεπτά το γραφείο του για να κατέβει 12 ορόφους κάτω (το είδα με τα μάτια μου στο ΟΤΕ και στο ALPHA), να ξεχτυπήσει την κάρτα, να βγει έξω, να πάει πιο πέρα για να μην είναι και στη μόστρα, και μετά να τα ξανακάνει όοοοοολ' αυτά για να ξαναβρεθεί στο γραφείο του, αντί να υπάρχει ένα φουαγιέ ανά όροφο, ας πούμε;

για τα εστιατόρια, ξενοδοχεία κλπ, γιατί ο καπνιστής να μην μπορεί να πιει και να φάει και να πιει τον καφέ του χωρίς να στερηθεί το ήμισυ της τελετουργίας του, ενώ ο μη καπνιστής να μπορεί; γιατί να μην υπάρξουν χώροι και για τους 2;

γιατί να κλείσουν όλα τα μικρά μπαράκια και καφετέριες που έχουν ως επί το πλείστον καπνιστές πελάτες;

και τεσπα εφόσον τόσο καλό θέλουν να μας κάνουν στα πνευμόνια μας, γιατί δεν κάνουν πρώτα ένα κοντρόλ σε εξατμίσεις, φουγάρα, καπνοδόχους κλπ των πόλεων, σε μέτρα ενάντια στην κυκλοφορία των τόσων ιχ και των άπειρων ρυπογόνων φορτηγών μέρα μεσημέρι παντού και όπου;

άσε μας ρε πάτση, με το συμπάθειο, αλλά δεν υπάρχει μεγαλύτερη παράνοια από αυτή την κλαπαρχιδιά, ειδικά σε έναν κόσμο που βουλιάζει στα σκατά και κοιτά το δάχτυλο αντί να κοιτά το δάσος.

αν βάζανε πρόστιμα για τον κακό εξαερισμό των χώρων, θα το καταλάβαινα και θα επικροτούσα. αλλά δεν μιλάμε λογικά, μιλάμε ολοκληρωτικά.

ναι τα πήρα! όχι με σένα, με το θέμα αυτό πάλι. και κατά τ' άλλα είμαστε εναντίον της κορεκτίλας! στην πράξη όμως, μας βγαίνει ότι είμαστε ενάντια στο σωστό, αλλά στην κορεκτίλα ποτέ!

If we see you smoking we will assume you are on fire and take appropriate action (Douglas Adams]

Κττμγ δεν πρέπει να επιτρέπεται σε μέρη που έχουν πρόσβαση παιδιά. Μια από τις χειρότερες παιδικές μου αναμνήσεις ήταν όταν πήγαινα εκδρομή με κάποια θεία που επέμενε να καπνίζει στο αμάξι, καταχείμωνο με κλειστά τζάμια, γκρρ.

Στους χώρους εργασίας, σίγουρα πρέπει να χωρίζονται οι καπνιστές από τους μη καπνιστές. Ένας από τους βασικούς λόγους που παραιτήθηκα από προηγούμενη δουλειά μου ήταν γιατί μοιραζόμουν τον ίδιο χώρο με θεριακλούδες.

Τα ακραία μέτρα καθολικής απαγόρευσης κι ετς συνήθως είναι καταδικασμένα εκ προοιμίου. Όπως και τα ήπια δυστυχώς μέτρα, τα οποία προϋποθέτουν ευγένεια και αμοιβαίο σεβασμό...

Φιλικά, Βράστας
(που ξέρει να απολαμβάνει ένα καλό Partagas)

για παιδιά, σωστό, οκ, αλλά υπάρχουν και παιδάκια (όπως ήταν κάποτε η υποφαινομένη) που το γουστάρανε, απλώς το αναφέρω για την πλάκα της ιστορίας. Μία από τις καλύτερες στιγμές μου έβερ ήταν όταν ταξίδευα με τους γονείς με αυτοκίνητο και ο μπαμπάς άναβε τσιγάρο. Εκείνη η πρώτη τζούρα ήταν οξυγόνο για μένα. βέβαια μου άρεσε και η κηροζίνη στα αεροδρόμια, όπως καταλάβατε βγάλαν λίγο περίεργο παιδί οι γονείς, γι' αυτό εννοείται δεν επιμένω σε κάτι που αντικειμενικά είναι βλαβερό.

γενικά ναι, να χωρίζονται οι μεν από τους δεν, καμία μα καμία αντίρρηση. Όμως να είναι επί ίσοις όροις το πράμα. αλλιώς ο καπνιστής αυτομάτως μετατρέπεται σε απόβρασμα.

και αχ, βραστούλη μου γλυκέ, απαίσιο πλάσμα εσύ, έχε χάρη πού 'τσαι χαριτωμένος και σε αγαπάμε όλες μα όλες οι γυναίκες του κόσμου αυτού, εξήγησέ μου το περί πούρου, πρώτον πούσταδιάλα θα τα καπνίζετε τα πούρα σας εσείς τώρα, μόνο σε σπίτια φίλων και στο δικό σας; και δεύτερον, πώς νοείται αντικαπνιστής πουροκαπνιστής; μόνο από σένα μπορώ να ακούσω απάντηση χωρίς να αρχίσω να τσιρίζω!

Ηρώ, επιτομή μου εσύ της ερωτεύσιμης σλανγκομούνας, να σε διαβεβαιώσω ότι από μένα δεν κινδυνεύεις. Ως τελειωμένος ελευθεράκιας που είμαι βγάζω σπυριά με οποιαδήποτε κρατική πρωτοβουλία έχει σκοπό να μάς περιορίσει τη λευτεριά. Η αντίθεση μου στην έκθεση ανηλίκων στον καπνό δεν οφείλεται σε αντικαπνιστικό μένος αλλά στο ότι η νικοτίνη είναι εθιστική. Κουτουτουμουγού, τα ανήλικα καλό είναι να προστατεύονται από κάθε τι το εθιστικό, όπως πιχί την κάθε θρησκεία. Με εξαίρεση βεβαία τα παράγωγα πετρελαίου - κάθε φορά που βρίσκομαι σε βενζινάδικο κατεβάζω τα παράθυρα για να πάρει τζούρα όλη η βραστοοικογένεια :Ρ

'Ν' είμαι αντικαπνιστής (με έχεις δει άλλωστε με τις πουράκλες μου), απλώς δεν μου αρέσει η στυφή μυρωδιά του τσιγάρου. Όταν πρωί πρωί μπαίνω σε ταξί και ο ταρίφας φουμάρει νοιώθω σαν να τρώω ξύλο. Αυτό συμβαίνει με πολλούς πουρόκαυλους, όπως καλή ώρα και τον συμπαίδαρο acg (που' σαι ωρέ κλευτόπουλο;)

Με κίνδυνο να ακουστώ εμετικά ελιτιστής, η απόλαυση του πούρου είναι εντελώς διαφορετική υπόθεση από την απόλαυση ενός τσιγάρου. Πρώτα απ' όλα, το τσιγάρο είναι ένα μαζικά κατασκευασμένο πανομοιότυπο σε εμφάνιση προϊόν. Το χαρτί εμποτἰζεται με παράγωγα guano (κουτσουλιές νυχτερίδας) για να καίγεται γρηγορότερα. Κάθε χειροποίητο πουρό αντιθέτως είναι ένα έργο τέχνης που μπορεί να πάρει πολλές μορφές, μεγέθη, χρωματισμούς, γεύσεις και επιγεύσεις. Ένας λάτρης (και δεν μιλάμε για τον επιδειξιομανή με το Cohibas) ποτέ δεν θα καπνίσει στο γραφείο, στο αυτοκίνητο, η στους περισσότερους από τους κλειστούς δημόσιους χώρους όπου απαγορεύεται το κάπνισμα. Θα το απολαύσει κάτω από πολύ ιδιαίτερες συνθήκες με ένα πολύ καλό ποτό και με εξαιρετική παρέα -- πχ, σε μια συνάντα του σλανγκρρ! Όπως και το το καλό κρασί, το πούρο βελτιώνεται με την πάροδο του χρόνου, στο μέτρο που φυλάσσεται σε ένα καλό υγραντήρα από ισπανικό κέδρο. Και κρύβει χιλιάδες φετίχ, πόσο μελαχρινό, ξανθό και ελαιώδες είναι το περίβλημα, ποια χρονιά και σε ποιο εργοστάσιο κατασκευάστηκε, σε ποιες νοστιμιές παραπέμπει, εάν πρέπει να το καπνίζουμε όταν φυσάει νοτιάς. Και φυσικά κάθε πούρο έχει ένα αριστουργηματικό δαχτυλίδι το οποίο περνάς στο δάχτυλο της καλής σου η του καλού σου. Τέλος, υπάρχει καβλωτικότερο πράμα από μια γυναίκα να καπνίζει ένα καλό πούρο;;

Και πάλι δεν θέλω να μειώσω την απόλαυση του τσιγάρου, απλώς πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικά είδη, και περί ορέξεως...

Also sprach Vrasta...
:-)))))))

είδες χότζαμ, τέτοια μου λέει, και με ρίχνει... αχχχχχχ

(να πω και κάτι που ξέχασα: τώρα που μεγάλωσα (αναφέρομαι στο παραπάνω αυτοβιογραφικό μου) το τσιγάρο δεν το αντέχω ούτε γω πια στο αυτοκίνητο, μόνο σε ταξίδι και με ορθάνοιχτα παράθυρα, κι αν είναι χειμώνας με το κλίμα στο έντεκα, κι αν βρέχει θα βραχώ ή δεν θα καπνίσω)

Δεν είχα καταλάβει μέχρι τώρα ότι μας γινόταν τέτοια τιμή που διάλεγε ο Βράστα τις σλανγκοσυνάντες για να καπνίσει το πούρο...

Το σωστό είναι να μπορείς να διαλέγεις και να υπάρχουν όλες οι επιλογές. Κάτω η καταπίεση, ζήτω η επανάσταση. Άστα σιέμπρε.

...αναφέρομαι βεβαίως και σε εκείνους που τους αρέσει το τσιγάρο, το πούρο, το ποτό δεγκζερωγώτι, αλλά και σε εκείνος που δεν τους αρέσει κάτι από αυτά. Όλοι πρέπει να έχουν τις επιλογές τους, μαγαζιά που ο ένας μπορεί να καπνίζει και να γουστάρει, μαγαζιά που ο άλλος δεν θα δέχεται τον ανεπιθύμητο καπνό στη μούρη κλπ.

και κάτι άλλο, οι μαγαζάτορες που χτυπιούνται αυτή τη στιγμή δικαίως, να θυμηθούν ότι αν κερδηθεί ο αγώνας τους θα χαθεί λίγο αμέσως μετά, αν δεν φτιάξουν τα μαγαζιά τους με καλούς εξαερισμούς κλπ (πόσο να στοιχίζει αυτό συγκρινόμενο με το να κλείσει η επιχείρησή τους;), γιατί τότε οι μη καπνιστές θα διαμαρτυρηθούν εντονότατα πια με όλο τους το δίκιο (και οι καπνιστές επίσης δεν χρωστάμε τίποτα να ντουμανιάζουμε τόσο άσχημα) και ταλιμπάν.

(πάτσηηηηη;;; μου θύμωσες και δεν μιλάς;;;; έλα μωλέ, έλα να σε κάνω γούτσου στα γόνατά μου και σένα, όπως τον βραστούλη... αχ ζούλεψε, μες, πρέπει να τον παρηγορήσουμε, έβαλε και τόσα λήμματα το παιδί, τόσα τσιγάρα του στοίχισε αυτό...)

Tu vas nous faire du coup-pépé, hein;

Άσχετο, αλλά ένα από τα πιο διασκεδαστικά faux amis είναι όταν γαλλόφωνος ρωτάει αγγλόφωνο «do you fume;»

Στα γόνατά σου; Το lap dance χρεώνεται έξτρα :-Ρ

Εγώ ξέρω ότι το γούστο μου να καπνίζω ή να ακούω δυνατά μουσική ή να κάνω κάτι που επηρεάζει τους άλλους αρνητικά δεν μπορεί να μπει πάνω από την δυνατότητά τους να ασκούν πολύ σημαντικότερα δικαιώματα, όπως να μην κινδυνεύει η υγεία τους. Η μαλακία του να καπνίζω είναι απολύτως δική μου επιλογή και ο τρίτος δεν φταίει σε τίποτα.

Δεν είναι μόνο το κάπνισμα αλλά σε αυτό υπάρχει ένα σοβαρό πρόβλημα απέναντι στην θεσμοθέτηση κανόνων: ο εθισμός των καπνιστών. Αν ήταν απλώς το «γουστάρω με τον καφέ να κάνω ένα τσιγάρο» δεν θα υπήρχε σοβαρό πρόβλημα - οι προσβαλλόμενοι τρίτοι θα έλεγαν «στ’ αρχίδια μας κύριε» και κάποια στιγμή θα το παίρναμε απόφαση. Τώρα όμως, και να το πουν, βρίσκονται απέναντι σε πολύ ισχυρή αντίσταση.

Δεν μού ’ρχονται πολλά ανάλογα φαινόμενα· θα προσπαθήσω να το παραλληλίσω με την ανεπιθύμητη δυνατή μουσική που μπορεί να λειτουργήσει σε βάρος της ψυχικής μας υγείας μακροπρόθεσμα. Δεν μιλάω για τον θόρυβο γιατί την μουσική κάποιος την γουστάρει να την ακούει δυνατά και κάποιος διπλανός (μπορεί να) υποφέρει.

Έχουν μπει κάποιοι κανόνες: οι ώρες κοινής ησυχίας, οι αποστάσεις και η απαραίτητη ηχομόνωση των νυχτερινών κέντρων κλπ. Για την δογματική ορθότητα, επιπλέον θα έπρεπε π.χ. ο εργοδότης να φροντίζει να αγοράζει ωτοασπίδες στους σερβιτόρους. Μπορεί να ακούγεται κουλό αλλά πιστεύω ότι είναι απλό και δίκαιο, λέμε τώρα. Για τους μουσικούς που υποχρεωτικά ακούνε πολλά ντεσιμπελ δεν ξέρω τι θα μπορούσε να γίνει.

******εγκεφαλοκλάνι warning******

Επιστρέφοντας στο κάπνισμα, θα μπορούσαν οι εργαζόμενοι να φορούν αναπνευστικές μάσκες - πόσο πρακτικό όμως θα μπορούσε να είναι αυτό;

Υπάρχει άλλωστε και το ζήτημα της πρακτικής εφαρμογής. Με τέτοια απροθυμία των εμπλεκομένων και πολυπλοκότητα του ζητήματος, μόνο απλές και ισοπεδωτικές λύσεις μπορούν να περάσουν. Το δικαίωμα του καπνιστή να καπνίζει οφείλει να υποχωρήσει.

Θα μπορούσες να μου αντιτείνεις ότι ενδέχεται κανείς από τους παρισταμένους να μην έχει αντίρρηση στο να ανάψω τσιγάρο, γιατί να είναι αδίκημα;

Το φαινόμενο της ποινικής καταστολής μιας συμπεριφοράς από την οποία δεν παθαίνει βλάβη έννομο αγαθό εφαρμόζεται ήδη. Ο καθηγητής Μανωλεδάκης του Α.Π.Θ. το αποκαλεί «τυπικό έγκλημα». Π.χ. περνάω με κόκκινο φανάρι σε μία έρημη διασταύρωση. Καπνίζω χασίς που βρήκα αυτοφυές.

Επειδή κάθε περιστολή των ελευθεριών με ποινή πρέπει να δικαιολογείται από την προστασία κάποιου αγαθού και μάλιστα ανώτερου από αυτό που περιστέλλεται, στα τυπικά εγκλήματα υπάρχει πρόβλημα. Μπορούν να καταντήσουν ψευτοεγκλήματα, όπως το σπάσιμο των πιάτων (!), με τα οποία το κράτος επιβάλλει την κυρίαρχη ιδεολογία. Μπορεί όμως να δικαιολογηθούν από την αποτροπή που προσφέρουν ενάντια στην «εγκατάσταση» δυνητικά μεν αλλά εύλογα επικίνδυνων μοτίβων συμπεριφοράς, πετυχημένα ή όχι (να μην περνάει κανείς με κόκκινο φανάρι ποτέ, να μην καπνίζει χασίς ποτέ κλπ).

Το ότι η καταστολή γίνεται εργαλείο ευρύτερης επιβολής δεν είναι καινούριο, σίγουρα. Υπό το πρίσμα των παραπάνω όμως μπορεί να θεωρηθεί, πάντα κατά περίπτωση, και δικαιολογημένο. Όσο η απόσταση από την πραγματική βλάβη κάποιου ανθρώπου (ορθότερα: κάποιου εννόμου αγαθού) μεγαλώνει, ο κίνδυνος ο συγκεκριμένος ποινικός νόμος να λειτουργεί άδικα και καταπιεστικά αυξάνεται. Πιστεύω, όμως, ότι στην συγκεκριμένη περίπτωση τα όρια δεν έχουν ξεπεραστεί.

Κατά τ’ άλλα μπορώ να πω, κατά τον ποιητή, ότι... βρήκα το ευαίσθητο σημείο σου, κι αυτό είναι μείον σου, κι αυτό είναι μείον σου... Χεχε, μπορώ να σε τσιγκλάω τώρα όποτε θέλω να σε τσατίσω...

Για να την πικάρω κι εγώ λίγο :-)

[IMG]http://i33.photobucket.com/albums/d100/pavlospan/CAt.jpg[/IMG]

καλάαααα, καλάαααα,, κομμένα τα κουπεπέ, κομμένα τα γλυκόλογα, τιμωρία. Μούτρα. Και για τον έναν, και για τον άλλον.

(θα απαντήσω πάτση, θα απαντήσω, ααααααα, όλα τσόλα)

ellinisti: φουμουνάρω (verb);;

Πάτση και γενικώς κι επί τ' αυτά, ιδού η καθυστερημένη απάντησή μου. Είναι ένα κείμενο που είχα γράψει προ μηνών για κάπου. Συνοδεύεται και με 2 μήδια, δέτε τα κι αυτά.

ΠΕΝΘΗΜΟΝΑΣ ΑΝΑΠΝΕΩ ΠΑΛΙ ΚΑΠΝΙΖΟΝΤΑΣ
(Ν. Καρούζος, από το ποίημα «Γράφοντας εκδικούμαστε τα πράγματα»…)

Για όσους τείνουν από τώρα να με παρεξηγήσουν, θα πω με δυο λόγια μονάχα πως το ζητούμενο, κατά τη γνώμη μου, είναι να υπάρχουν δυνατότητες και για τους Μεν και για τους Δεν, μέσα στους ίδιους χώρους, με σωστές ρυθμίσεις, τόσο απλά. Δεδομένο είναι ότι ο μη καπνιστής έχει δικαίωμα. Δεν θα ήθελα όμως να παρασυρθώ και να αρχίσω να μιλάω για τα δικαιώματα του καπνιστή. Έχουν ειπωθεί τρισεκατομμύρια φορές όλ’ αυτά και κουράζει το πράμα.

Η αλήθεια είναι ότι συγκρατούμαι με μεγάλη προσπάθεια… Ανάβω λοιπόν ένα τσιγάρο…

[I]Καπνίζοντας βαριά τσιγάρα, τέσσερα πακέτα,
μ' αυτόν τον άνεργο καπνό να μπαίνει στ' αδιάκοπα ουράνια
μέσ' από μεγάλες χαραμάδες[/I]
(Καρούζος πάλι, από το ποίημα «Μοσχοβόλημα στη δράση»-!)

… ανάβω λοιπόν ένα τσιγάρο για να καταλαγιάσω την οργή μου -και κείνη τη στιγμή θυμάμαι τα λόγια μιας ψυχαναλύτριας: «Το τσιγάρο αναστέλλει το κλάμα». Αυτό ήταν η μόνη σοφή κουβέντα που άκουσα ποτέ για το τσιγάρο. Ναι, το τσιγάρο αναστέλλει τα πάντα, όχι μόνο το κλάμα. Δεν τα καταστέλλει, τα αναστέλλει. Σού ‘ρχεται, ας πούμε, να κλάψεις από στεναχώρια ή από τα νεύρα σου, αλλά για κάποιον λόγο πρέπει να κοπεί μαχαίρι αυτό (κάποιος, πχ, δεν θέλεις να σε δει) και ανάβεις ένα τσιγάρο και το κλάμα υποχωρεί. Όχι όμως για πάντα. Πιθανόν να σου ξαναβγεί. Πιο πιθανό όμως, να το καταπιείς μαζί με τον καπνό. Εκεί είναι η ζημιά. Το ότι θα το καταπιείς το κλάμα σου. Αυτό είναι που θα σου (σ)κάψει τα σωθικά -και όχι ο καπνός. Ο καπνός απλώς θα βοηθήσει να εξελιχθεί στο μέλλον η σωματοποίηση της αναστολής αυτής, με λίγο πιο συνοπτικές διαδικασίες απ’ ό,τι άμα δεν κάπνιζες -ή δεν έπινες, ή δεν έτρωγες τα νύχια σου, ή δεν μάδαγες τα μαλλιά σου, ή δεν τσίμπαγες τα σπυράκια σου ή δεν κατέβαζες ένα κιλό παγωτό στην καθισιά σου ή, τέλος πάντων, δεν είχες καμία μα καμία εξάρτηση…

Το τσιγάρο πιθανόν να αναστέλλει και την χαρά. Μόλις νιώσει χαρούμενος ο καπνιστής, θα ανάψει τσιγάρο. Δεν είμαι πολύ σίγουρη, βέβαια, πως η χαρά αναστέλλεται όπως ή όσο αναστέλλονται ο πόνος, η θλίψη, τα νεύρα, η αμηχανία, η ανυπομονησία και άλλες «αρνητικές» συναισθηματικές στιγμές. Αρνητικές, ναι, έτσι θεωρούνται. Άρα το θέμα είναι ηθικής φύσεως, κατά βάθος. Άρα υπερσυντηρητικό το βλέμμα εκείνου που θα έρθει, με τον Νόμο πια (!), να απαλλάξει την κοινωνία από την παρουσία των καπνιστών. Σαφώς και δεν ενδιαφέρει η υγεία των καπνιστών, ούτε αυτή των μη καπνιστών. Ενδιαφέρει το να μην έρχεται κανείς αντιμέτωπος με την εικόνα, την ενσάρκωση (μέσω του καπνιστή) της αρνητικής πλευράς της ζωής. Του αρνητικού συναισθήματος δηλαδή, σε συνδυασμό μάλιστα με τον αδύναμο χαρακτήρα αυτού που δεν μπορεί να δαμάσει το αρνητικό συναίσθημα… Όπως δηλαδή μπορούμε να ανεχτούμε τον κιμά και όχι το φρεσκοσφαγμένο ζώο, παρόλο που ο κιμάς είναι ό,τι πιο φριχτό κατά βάθος. Αλλά δεν μοιάζει με κουφάρι, δεν θυμίζει το κακό!

Μου μυρίζουν λίγο όλ’ αυτά... Και δεν μου μυρίζουν τσιγαρίλα. Μου μυρίζουν όπως μου μύρισε ένα εστιατόριο μη καπνιζόντων, στο οποίο (καλεσμένη…) βρέθηκα τις προάλλες: φαγητίλα, χνωτίλα, κλεισούρα… Το εστιατόριο αυτό, εφόσον έφυγαν οι καπνιστές από τη μέση, θεωρεί προφανώς ότι δεν χρειάζεται πια αερισμό ή εξαερισμό -κρύο που έκανε κιόλας εκείνη τη μέρα… Και δεν ήταν η εξαίρεση, τα ξαναμύρισα όλ’ αυτά κι άλλες φορές, σε σπίτια μη καπνιστών, σε άλλα εστιατόρια…

Οι περισσότεροι καπνιστές λένε ότι το τσιγάρο είναι «παρέα» και άλλα τέτοια. Δεν μου αρέσουν τα στερεότυπα, γι’ αυτό και με αφήνει ψυχρά αδιάφορη το επιχείρημα αυτό. Θα έλεγα όμως ότι το τσιγάρο είναι μια αναδίπλωση του εαυτού. Είσαι μόνος σου εκείνη τη στιγμή. Καταπίνεις την ανάσα σου. πενθήμων, όπως λέει ο στίχος. Αδυναμία και αυτό. Άρα πάλι κατακριτέο. Ο καπνιστής δεν μοιράζεται. Ενώ όλοι οι άλλοι…

Κάποτε όμως ο καπνιστής ήταν μυθοποιημένος. Η αντιμετώπισή του ήταν, από την αντίθετη πλευρά, ακραία πάλι. Ήταν αποκλειστικά μια στιβαρή παρουσία, ένα ανδρικό πρότυπο. Αυτό του «ψημένου» άντρα, του σκληρού, του δοκιμασμένου. Ή αυτό του κοσμοπολίτη, του άνετου, του καλοπερασάκια. Ή, τέλος, αυτό του διανοούμενου και σκεπτόμενου ανθρώπου… Οι χειραφετημένες γυναίκες των αρχών του 20ού έκαναν επίσης σύμβολο το τσιγάρο. Κανείς δεν μίλαγε για μπόχα.

Η απορία μου είναι η εξής: μα πού ζει τώρα ο καπνιστής; Είναι λοιπόν η παρείσακτη, αποδιοπομπαία, ανισόρροπη παρακμή μέσα σε έναν κόσμο … ισορροπημένων; Είναι η μόλυνση μιας κατά τ’ άλλα καθαρής ατμόσφαιρας;;; Είναι η αρρώστια και ο θάνατος μέσα σε έναν κόσμο θαλερό και αθάνατο;! Ή μήπως, απλά, επειδή το σύμπτωμά του είναι ορατό, μυρίζει έντονα και βλάπτει, μπαίνει ως εκ τούτου στο μάτι και κλέβει την παράσταση; Γιατί άραγε συμβαίνει το παράλογο να είναι ο μόνος νόμος που παγκοσμίως απαιτείται με τόση πίεση να τηρηθεί, τη στιγμή που βουλιάζουμε, παγκοσμίως πάλι, στη διαπλοκή, στην ανωμαλία, στη βία, στην αηδία;

Κατά τη γνώμη μου, με την υπόθεση αυτή, την τόσο μικρή, αποδεικνύεται η, αναστρέψιμη ελπίζω, αποτυχία της Δύσης. Η οποία εξακολουθεί και κοιτάει το δάχτυλο χάνοντας το δάσος. Δεν έμαθε τίποτα από την αιματοβαμμένη ιστορία της, ακόμα. Κι αν αυτό συμβαίνει σε έναν πολιτισμό ορθολογιστικό, ο οποίος πασχίζει για το δίκαιο και για την αλήθεια, αλλά τελικά φτάνει στην υπερβολή (μήπως γιατί υπερ-βολεύει;;;), αντί να αγγίξει έστω την ουσία, ε μάλλον δεν έχει ελπίδα το ανθρώπινο γένος.

Δεν μου απομένει λοιπόν κάτι καλύτερο ή, τέλος πάντων πιο διασκεδαστικό, από το να καπνίζω πενθώντας την χαμένη σοφία της Δύσης.

================================
ΥΓ: Η Αμερική θα δυσκολευτεί να πετάξει το τσιγάρο από το στόμα του Χάμφρεϋ Μπόγκαρτ. Στην Τουρκία όμως έγινε ένα βήμα προς το σωστό… Απαγορέψανε λέει τον Τεν-Τεν επειδή καπνίζουν κάποιοι χαρακτήρες του. Με αφορμή αυτό το νέο, ελπίζουμε όλοι τώρα σε μια δεύτερη, βελτιωμένη, γαλλική επανάσταση (έτσι κι αλλιώς).

και μιας και δεν απάντησε κανείς ακόμα, απαντάω προς το μπαρδόν μόνη μου, με αυτήν εδώ την είδηση

...να προσθέσω όμως ότι οι νέες προϋποθέσεις πρέπει οπωσδήποτε να τηρηθούν, αλλιώς δεν κάνουμε τίποτα, και ότι σε δαύτες θα έπρεπε να προστεθεί και η υποχρεωτική εγκατάσταση γαμάτων εξαερισμών σε όλους τους χώρους όπου συχνάζουν καπνιστές, όσο μικροί, μεγάλοι, πολυσύχναστοι ή μη είναι αυτοί - για να τελειώνει μια και καλή και για πάντα αυτό το θέμα.

χώρες όπου επιτρέπεται με παρόμοιους όρους: Αυστρία, Τσεχία, νομίζω Ολλανδία (;) και εν μέρει, κυρίως στην επαρχία, Ελβετία. Και ίσως κι άλλες που να μην ξέρω.

Λες πως δεν σ' αρέσουν τα στερεότυπα όμως στην ουσία αυτό που κάνεις είναι να τα αναμασάς και να τα σερβίρεις παραλλαγμένα, γαρνιρισμένα με «σως κουλτουριάρ» (κατά το σως ταρτάρ). Διότι τι είναι η «αναδίπλωση του εαυτού» και το κατάπιωμα της ανάσας σου, αν όχι η παρέα που κάνει κάποιος στη μοναξιά του. Και τι άλλο εκτός απο στερεότυπα χιλιοειπωμένα είναι το βούλιαγμα στη διαπλοκή, τη βία, τη λαγνεία, τη λαιμαργία και σ' όλα τα υπόλοιπα θανάσιμα αμαρτήματα;

Κατάφερες, τέλος, να φτάσεις απο την απαγόρευση του τσιγάρου στην περιβόητη Παρακμή της Δύσης, το μέγιστο των στερεοτύπων απο την εποχή του Κικέρωνα. Μα εκεί μπορεί κανείς να φτάσει απο οποιαδήποτε αφετηρία, τίποτε πιο εύκολο. Άλλωστε, τουλάστιχον απ' τον Ουμπερτο Έκο και δώθε (που θάλε γέσκε συ) τα πάντα οδηγούν στα πάντα, στη λογική φυσικά του «τυχαίο; δε νομίζω». Κατ' εμέ το γράψιμό σου είναι υπερβολικά περιφραστικό και πλεοναστικό, θα μπορούσες να πεις τα ίδια πράγματα με πολύ λιγότερα λόγια.

Σημειώνω, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, πως δεν υπεισέρχομαι στην ουσία του ζητήματος της απαγόρευσης, τυγχάνω άλλωστε και γω καπνιστής και με ενοχλεί εξίσου αυτή η κατάσταση.

κρατάω το τελευταίο, το οποίο μου επιτρέπει ακόμα κάποια συμπάθεια προς εσένα (ένα είναι αυτό, και δύο είναι οι γάτες -και δεν έχει τρία) και κλείνω εντελώς τα αυτιά μου σε όλα τα υπόλοιπα, δίκιο-ξεδίκιο αδιάφορο, γιατί πολύ απλά έχω βαρεθεί πια να σε βλέπω εδώ μέσα να έχεις μοναδικό και παντοτινό σκοπό την αντίρρηση σε ό,τι έχει κανείς να πει. ουφφφφφφφ

νιάου

Καλά σου λέει.

για να είμαι ειλικρινής, αυτό το «νιάου» πολύ μου άρεσε.

(τζόνυ, στέκει και ως λήμμα: πολύ συχνά απαντάμε «νιάου» σε κάποιον όταν θέλουμε α. χαριτωμένα να του βγάλουμε τη γλώσσα, β. χαριτωμένα να του κωλοτριφτούμε, κλπκλπ... για βάλ' το -ή ρίχ' το δόλωμα στον γνωστό καβουροσλανγκόσαυρο κχανκ)

@ironick, johnblack: Όσες φορές έχει τύχει να ακούσω το νιάου (ή και γουφ - γαύγισμα δείγματος σκύλου) τα έχω ακούσει με την έννοια του πίσω γορίλα.
Να σημειώσω ότι το έχω ακούσει κυρίως από άτομα που δε μοιάζουν για γουτσιστές.
Οπότε συμφωνώ απόλυτα με την πρόταση της ιρον να καταχωρηθεί.

Iron τα ήθελε ο κώλος σου, που πήγες και ανάρτησες το ξινόπουστα :Ρ

χμμ... λες ρε ντόκτορα να εννοούσε «πίσω γορίλλα»; νταξ, δε με χαλάει ούτε αυτό. αλλά θα εξακολουθώ να το εκλαμβάνω ως γούτσικη χαριτωμενιά κι ας μην συνάδει με το δημόσιο προφίλ του τζόνυ.

βράστα, δεν ήθελα το κακό κανενού με αυτό το λήμμα...

Χανκ αργείς! έπρεπε ήδη να έχεις ανεβάσει το λήμμα, τσκ τσκ τσκ...

λοιπόν, του το χέσαμε το σμέρτινγκ του χότζα, ας σταματήσουμε εδώ, λέω.

έχουμε τα νιάου, νιάου, γάου, πάου νιάου, νιαούρι, νιαουρίζω, καλάϊζερ νιάου-νιάου, Τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμύδια και το ημέτερον μιάου.

Και το πεινιάω

λες να εννοούσε αυτό τελικά; (και είπα ότι θα μείνει εδώ το πράμα, τεσπα)

H ironick λέει καλά , να το διευκρινίσω γιατί παίζει και να παρεξηγήθηκα όπως αναφέρουν οι πηγές μου, εφόσον μεσολάβησε άλλο ποστ (αναφορά στο προηγούμενο σχόλιό μου). Αγαπάμε ομαλότητα και ψυχική γαλήνη, ωμμμ.

δείτε και αυτό, γκαραντί