παράλειψη άρθρου

προφανώς το παράδειγμα υπερβάλλει, αλλά ήθελα να περιλάβω χαρακτηριστικές φράσεις του φαινομένου.

Στος, έλειπε. Κλασικό παράδειγμα που παρέλειψες να αναφέρεις (για το οποίο υπάρχει ορισμός αλλά ελλιπής) είναι το αγαπάω + άναρθρο αντικείμενο , π.χ. αγαπάω Γιάννη Φλωρινιώτη, αγαπάω Αναρχία, αγαπάω αθωότητα (αυτό το χε πει η Μες). Χρησιμοποιείται συνήθως από γυναίκες και πούστηδες, είτε α) για κάτι που είναι γραφικό είτε β) όταν θέλουμε να εκφραστούμε με συγκαλυμμένη συγκατάβαση ή ειρωνία για κάτι, χωρίς να προσβάλλουμε το συνομιλητή μας που έφερε στο προσκήνιο αυτό το κάτι.

Το άκρον αντίθετον της μαγκιόρικης παράλειψης του άρθρου, είναι η γλοιώδικη, λαϊκίστικη επανάληψη του άρθρου προκειμένου για ονοματεπώνυμα, π.χ. ευχαριστώ πολύ ΤΟΝ Γιάννη ΤΟΝ Παπαρογιάννη που με στήριξε, σήμερα έχουμε στην εκπομπή μας ΤΟΝ Αρχίδη ΤΟΝ Παπαρχίδογλου, έναν πολύ σπουδαίο μουσικό κ.ο.κ.

Πω πω φίλε, με κούρδισες τώρα! Θάνατος σε όσους χρησιμοποιούν αυτή τη σύνταξη με τα δύο άρθρα για να δείξουν πόσο τάτσι-μήτσι-κότσι ήταν με τα πρόσωπα που μνημονεύουν και έτσι, εμμέσως, να ανεβάσουν τις δικές τους μετοχές, π.χ. «Και τώρα θα σφάξω ένα παλιό αγαπημένο τραγούδι ΤΟΥ Μίκη ΤΟΥ Θεοδωράκη»!

Άλλε τώρα που σε πέτυχα κλασικά τις μικρές ώρες, σου έχω δυο εκδοχές για το nick σου:

1. Στην Κυρά των Αμπελιών του Ρίτσου, λέει σε κάποια φάση «εδώ η Μαρία κι ο Ιωσήφ κι ο Γιος τους κι ο Άλλος, ο Πατέρας..». God the Father, η καθαυτό Ετερότητα, με την απουσία ονόματος δηλωτική της απόστασης μεταξύ ανθρώπου και Θεού...

2. Ο Αλλος λείπει. Αυτό με ενοχλεί κι εμένα. Κι όμως αντέχω το χτύπημα, πράγμα που σας απογοητεύει κι ας μην το κάνω γι' αυτό... Αν συμβεί να φύγω, σκεφτείτε πως έφυγα για να γίνω επιτέλους ο Αλλος.

Ζακ Λακάν

βλ. και αγαπάμε.
Το φαινόμενο που περιγράφει ο Τζον έχει ξανασχολιαστεί στο παρόν λεξικό απ' τον τζίσους νομίζω, σε κάθε περίπτωση είναι τραγικός αυτός ο εκβιασμός της οικειότητας/λαϊκότητας, ο οποίος δεν ανεβάζει μόνο τις μετοχές του εκφέροντος μέσω γλυψίματος αλλά εμπεδώνει και το κλίμα «είμαστε όλοι [ποιοι όλοι; μα οι Έλληνες] μια εκτεταμένη παρέα από καλά παιδιά», απλά εμείς «τυχαίνει» να είμαστε σεμπρίλιτις, αλλά σε αφήνουμε να κοιτάξεις από την κλειδαρότρυπα τυχερέ τηλεθεατή και που ξέρεις, μπορεί μια μέρα κι εσύ να είσαι ένας από μας (νεοελληνικό όνειρο) .. κλασική περίπτωση η Μπίλιω Τσουκαλά.... το χειρότερό μου είναι όταν τους ξεφέυγει και λένε «του Μάνου του Λουϊζου»...

Αυτός ο Άλλος, αυτός ο Άλλος, είν' ο ευεργέτης μου ο μεγάλος. (άσμα ηρωικό και πένθιμο).

Τζονμπλάκ δεν το πιστεύω ότι θυμάσαι μια άσχετη ατάκα μου, νοιώθω εντελώς κολακευμένη λέμετε. Είχα πει εγώ «αγαπάω αθωότητα»; Αυτά είναι! Ωραία τα λέω...

Τζίζα είσαι πολύ άτομο, δεν το πιστεύω αυτό το λήμμα που το είδα στην πρώτη σελίδα σαν πιο πρόσφατο και σκέφτηκα «τί είναι πάλι τούτο» και μετά είδα το φως το αληθινό.

Άσχετο: Χαλικούτη, οι σεμπρίλιτις που αναφέρεις είναι κάτι καταχωρήσιμο;

Επί του θέματος, στο τηλέφωνο στη δουλειά παρουσιάζομαι π.χ. «ο Πάτσης ο Πατσίδης είμαι», ξέροντας ότι δεν ακούγεται και τόσο εύηχο, αλλά για να κρατήσω μια ισορροπία ανάμεσα στην αμεσότητα και τη βεβιασμένη οικειότητα. Δοκιμάστε το, πάρτε με στα κεντρικά του slang.gr, εσωτερικό 2682.

(Δεν έχω όρεξη για δουλειά σήμερα λέμετε!)

Δεν θά 'ταν ωραίο να είχαμε αυτό το κτηριάκι δικό μας;

Τζίζα, μνημειώδες το λήμμα, έπρεπε να το πώ εδώ και καιρό. Είσαι τελικά οξυδερκής, μπαγάσα.

Για τη συστηματοποίηση που λές, απο τα παραδείγματά σου, και απ' όσο μπορώ αυτήν τη στιγμή να σκεφτώ, φαίνεται οτι το φαινόμενο απαντά αποκλειστικά στις πλάγιες πτώσεις, δηλαδή σε γενική και αιτιατική (και όχι σε ονομαστική).

Ά, επίσης, δέν απαντά ούτε στην κλητική...

[w=nastozografiso13688]Φιλικά,
Νίκος[/w].

κάτι χρόνια μετά, θξ για το εγκώμιο θείο.
τσέκαρε, όμως, το κομμάτι «ήταν και αδερφός Ελένης εκεί», όπου λείπει άρθρο στην ονομαστική. αλλά όντως πρέπει να είναι πιο συχνό στις πλάγιες πτώσεις.

Δίκιο.