Έτσι λέγαμε στο σχολείο μου τους κοκκινοτρίχηδες, επειδή το χρώμα των μαλλιών τους παρέπεμπε στα κόκκινα φανάρια των μπουρδέλων (ο αγαπητός Κάνινγκ έχει ήδη πραγματευθεί εδώ τη χρήση του όρου προκειμένου για άψυχα).

Τα οποία μπουρδέλα, παρεμπίπταμπλυ, σπανίως πλέον φέρουν κόκκινη λάμπα άνωθεν της εξωτερικής θύρας, έναν γυμνό γλόμπο έχουν όλο κι όλο. Η ταύτιση κόκκινου χρώματος και οίκων ανοχής έχει περάσει στη σφαίρα της μυθολογίας του αγοραίου έρωτα, βλ. και την κλασική ταινία του Β. Γεωργιάδη.

Οι μπουρδελέδες λοιπόν, που δεν ήταν πάνω από 2-3 άτομα σ' ολόκληρο το σχολείο, έτρωγαν τρελό κράξιμο, ως μειονότητα, ως διαφορετικότητα. Και οι μειονότητες πάντα δαιμονοποιούνται, υφίστανται τη δικτατορία της πλειοψηφίας, την καταπίεση των «φυσιολογικών» και των «κανονικών». Τα παραδείγματα πάμπολλα ανά τους αιώνας: Οβραίοι, λωβιάρηδες, γκέουλες, αιρετικοί κλπ. Ο μετα(σο)δομιστής Michel Foucault έχει περιγράψει τους τρόπους με τους οποίους οι σχέσεις εξουσίας διεισδύουν στη σφαίρα της καθημερινής ζωής, εν προκειμένω στο μικρόκοσμο του σχολείου, παράγοντας περιθωριοποιήσεις και απομονώσεις. Ακόμη ο Zακ Δεριδάς, ο θεωρητικός της διαφωράς, εκδιπλώνει την δανεισμένη απ' τον Ρουσσώ έννοια του συμπληρώματος (supplement): αυτό που προστίθεται σε κάτι που υποτίθεται πως είναι ήδη πλήρες και τέλειο. Η Εύα στον Αδάμ, η μαλακία στο γαμήσι, οι κοκκινοτρίχηδες και λοιπά φρικιά σ' όλους εμάς τους «νορμάλ» (τρομάρα μας). Πιο απλά, με το να κράζουμε και να κανιβαλίζουμε τους αδύναμους, δομούμε τις ταυτότητές μας, ατομικές ή συλλογικές..

Για την ιστορία του πράγματος, να προσθέσω ότι λόγω της κοκκινίλας τους, θεωρούσαμε τα παιδιά αυτά γενικώς κουλά, εκθηλυσμένες φλωράντζες, ήτοι φλωρόπουστες. Είναι βέβαια αξιοσημείωτο, το πως ένα εξωτερικό χαρακτηριστικό που παλαιότερα σχετιζόταν με τη δύναμη και τη λεβεντιά (π.χ. Φρειδερίκος Βαρβαρόσσας, Πειρατής Κοκκινογένης), κατέληξε να έχει τόσο αρνητικές συνδηλώσεις.

Ό,τι πάνω-κάτω ίσχυε για τους μπουρδελέ, ίσχυε και για τη μακρά χορεία των κάθε λογής απόκληρων και παραγκωνισμένων του σχολείου, το οποίο btw - τί σύμπτωσις άραγες! - κι αυτό μπουρδέλο το λέγαμε: γυαλαμπούκες ή γυαλάκιες, τα σιδερένια χαμόγελα, οι σπασίκλες ή φύτουλες ή φυτούκλες ή χλωροφύλλη power, οι πολύ χοντροί, οι πολύ κοντοί, οι μπιμπικιάρηδες ή πίτσα faces κ.ο.κ

  1. - Ωχ μαλάκα, περνάει ο μπουρδελές, ετοιμάσου για τρικλοποδιά.
    - Α γαμήσου ρε, όλο εγώ βγάζω το φίδι απ' την τρύπα. Κάντου κι εσύ καμιά φορά κανά καψόνι.. Τι φοβάσαι στην τελική, μη σε κάνει ντα ο πουστράκιας;

  2. - Μαλάκα το 'μαθες πως ο μπουρδελές ο Βάϊος έβγαλε γκόμενα;
    - Άλατις κουστουμιά ο ανάπηρος! Φαντάζομαι κανά σαλάχι θα είναι, καμιά φώκια του κερατά. - Όχι ρε, μια Εύη απ' το Β3, ωραία καυλίτσα είναι...

Ο κοκκινοτρίχης Γερμανός ποδοσφαιριστής Mattias Sammer (από allivegp, 23/07/09)

Έχεις καλύτερο ορισμό; Πρόσθεσέ τον!

Δημοσιεύτηκε
Τελευταία επεξεργασία

#1
Hank

Μια που είναι καιρός να ξυριστούν μερικά γατάκια, έχει πολύ ενδιαφέρον ότι υπάρχουν δύο πολύ διαφορετικές προσεγγίσεις μεταξύ αγγλοσαξονικού και γαλλικού μετα(σο)δομισμού για το εξέρχεσθαι της ντουλάπας.

Οι Γάλλοι γκέι της γενιάς του Φουκώ θεωρούσαν ότι το να βγαίνεις ντε και καλά από την ντουλάπα είναι κάτι που σου το επιβάλλει ο εξουσιαστικός κυρίαρχος λόγος. Και θεωρούσαν ότι είναι υποτιμητικό για έναν γκέι να νιώθει την ανάγκη ότι πρέπει να βγει από την ντουλάπα κτλ. Είναι καλύτερο να φέρεται φυσικά.

Αντιθέτως, οι αγγλοσάξονες τείνουν μάλλον να θεωρούν ότι είναι απολύτως απαραίτητο να «πανηγυρίσεις» το να βγεις από την ντουλάπα (με τους δικούς σου όρους βέβαια) ως ένα sine qua non στάδιο της διεκδίκησής σου. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: Στη Γαλλία σνομπάρεται το να θεωρείται κάτι ως γκέι μυθιστόρημα, γκέι συγγραφέας κτλ, ενώ στην Αγγλία-ΗΠΑ «πανηγυρίζεται». Άλλο παράδειγμα: Στα 80ς οι Γάλλοι γκέι δυσανασχετούσαν όταν τα ΜΜΕ συνέδεαν το Ειτζ με την γκέι κοινότητα σε βαθμό του να υποτιμάται η σημασία του Έιτζ, ενώ στην Αγγλία οι γκέι θεωρούσαν ότι πρέπει να συζητηθεί πολύ το θέμα στο πλαίσιο και γκέι στράτευσης. Γενικά, οι Γάλλοι έχουν μια παράδοση ουνιβερσαλισμού, στο στυλ είμαι άνθρωπος πρώτα και μετά γκέι ή στρέιτ (βλ. στα θρησκευτικά θέματα και την απαγόρευση της μαντήλας που για Αγγλία είναι αδιανόητη), και η μεταδομιστική γενιά κατά κάποιο τρόπο το συνέχισε παραδόξως με το να κατακρίνει την αναγκαστική ετερότητα που επιβάλλεται από τον κυρίαρχο λόγο. Στην Αγγλία-ΗΠΑ αντιθέτως κυνηγάνε την έκφραση της διαφορετικότητας με κάθε τρόπο, και φτάνουν ακόμη και στο να πανηγυρίζουν όρους κραξίματος, όπως το queer και πολλά άλλα.

#2
Hank

Υ.Γ. Βρήκα το θέμα του Διδακτορικού μου! «Το φραπέ ως supplément κατά τον Jacques Derrida». Το γαμήσι αποδομείται διά του φραπέ.

#3
Ο ΑΛΛΟΣ

Τι να πω που να μη ρίξει το επίπεδο λήμματος - σχολίου;

Απλώς συγχαρητήρια. Είμαι περήφανος που συσσαϊτίζομαι μαζί σας κύριοι.

#4
johnblack

Η αλήθεια είναι πως στο θέμα των γκέι δεν έχω εμβαθύνει τόσο πολύ, έχω ωστόσο την εντύπωση πως τα λεγόμενά σου θα μπορούσαν - ίσως κάπως αβασάνιστα εκ μέρους μου - να ενταχθούν στο πλαίσιο της παραδοσιακής ιδιαιτερότητας του Νησιού, που όπως και σε πολλά άλλα θέματα ακολουθεί το δικο του μοναχικό δρόμο. Έχω όμως ασχοληθεί αρκετά με το Κυνήγι των Μαγισσών στην Αγγλία (15ος - 17ος αι.) και τις διαφορές του από αντίστοιχα φαινόμενα στην Ηπειρωτική Ευρώπη. Κυρίως αυτή η σπουδή μου με καθοδηγεί όταν πραγματεύομαι ζητήματα ετεροτήτων, όπως το προκείμενο του σχολικού ρατσισμού. Επιγραμματικά, στην Αγγλία δεν πίστευαν ούτε πως οι μάγισσες πετούν, ούτε πως συμμετέχουν σε οργιαστικά Sabbath, ούτε πως τρώνε ζωντανά παιδιά ούτε τίποτα (όπως πίστευαν στην Ήπειρο). Πολύ πιο πραγματιστικά, η μαγεία ήταν πριν απ' όλα felony, αντικοινωνική συμπεριφορά και τίποτα άλλο. Έθεταν δλδ το όλο ζήτημα σε μια πολύ υπαρκτή βάση, χωρίς προσφυγή στον υπερφυσικό παράγοντα. Στην Ήπειρο αντίθετα κατηγορούσαν τις μάγισσες για εντελώς εξωπραγματικά και τερατώδη πράγματα, τα οποία οι κατηγορούμενες ήταν αδύνατο υπό φυσιολογικές συνθήκες να παραδεχθούν ποτέ. Ενώ στο Νησί η ταυτότητα της μάγισσας ήταν υπό προϋποθέσεις ανεκτή από την ίδια, τη στιγμή που προσπόριζε και ωφέλη, μέσω του συνεχούς εκφοβισμού των συχωριανών... Δρούσαν δλδ αυτές ως εν δυνάμει εξισορροπητικός παράγοντας για τις κοινωνικές αντιθέσεις..

Κάπως έτσι διαβλέπω μια κάποια αντιστοιχία με τα περί γκέουλων.

#5
johnblack

Υ.Γ. Κι εγώ ευχαριστώ και σας ενημερώνω επίσης πως θα λείψω ορισμένες μέρες για διακοπές, και λαπτόπι δυστυχώς δεν διαθέτω! Καλή συνέχεια.

#6
xalikoutis

Το κυνήγι μαγισσών πάντως δεν έχει εκλείψει καθόλου, κάνει θραύση πχ στη Νιγηρία αλλά και όπου αλλού ο Καπιταλισμός θέλει να καταστρέψει κοινότητες και να μεατρέψει τους παραγωγούς σε προλετάριους (primitive accumulation) πριν, πάν' και πρώτ' απ' όλα με νέου τύπου καθυπόταξη των γυναικών (βιβλίο:caliban and the witch, βίντεο εδώ).

Όσο για τα κοκκινομάλλικα παιδιά στην Αμερική φαίνεται ότι ο pop ρατσισμός έχει πάει ένα βήμα παραπάνω (από urban dictionary):

Ginger kids: Red haired, freckled faced, and light skinned youths. They have no soul, must stay away from sun, are creepy, and... in the middle of the night, will come to get you.

#7
Vrastaman

Άτσα ο ginger kid Βάϊος...

Την επόμενη φορά που κάποιος πει Ντεριντά, θα τραβήξω μπάουνινγκ ή θα του στείλω τον 3χρονο γιο μου να του αποδομήσει το σπίτι...

#8
Hank

Πιάνεται και το ντεριντάχ νταχ νταχ ή το ντιριντάι ντιριντάι ως μερακλήδικα επιφωνήματα;

#9
Vrastaman

Ή είδες το σχόλιό μου εδώ, ή πρόκειται για creepy case of synchronicity!

#10
Hank

Το πρώτο, αλλά το ήξερα ως κουλτουριάρικο αστείο.

#11
Vrastaman

Επανεφηύρα τον τροχό και πάλι :Ρ

#12
HODJAS

Λήμμα-ορισμός-παράδειγμα-σχόλια = παρφέ ανάμικτο (με έξτρα σιρόπι)!