Ματζοράκια λέμε τον μουσικό που πωρώνεται συνήθως με τραγούδια γραμμένα σε μείζονες κλίμακες και μινοράκια αυτόν που γουστάρει περισσότερο με ελάσσονες.
Γιατί πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά και να καταστρατηγηθεί ο μέγας κοινωνιολογικός νόμος της διχοτόμησης;... Στην παραμετρική του λοιπόν μορφή, τον εφαρμόζουμε στους μουσικούς και παίρνουμε απ' τη μια τον Μότσαρτ κι' απ' την άλλη τον Τσαϊκόφσκι, απ' τη μια τον Τζέρι Λι Λιούις κι' απ' την άλλη τον Νικ Ντρέικ, απ' τη μια τους χαζοχαρούμενους κι' απ' την άλλη τους κλαψομούνηδες, απ' τη μια τους εμβατηριατζήδες κι' απ' την άλλη τους πεθαμενατζήδες, απ' τη μιά τα ροκαμπίλια κι' απ' την άλλη τους έμο, απ' τη μια τις αλίκες βουγιουκλάκες κι' απ' την άλλη τις μάρθες κλάψες –και πάει λέγοντας τέλος πάντων.
Σχόλιο μουσικολογικό: Ένας ματζοράκιας κι' ένας μινοράκιας αποφασίζουν για κάποιο λόγο να παίξουν μαζί· πώς τα βγάζουν πέρα; Δύο είναι οι συνηθισμένες λύσεις: άλφα, η εκμετάλλευση του δυϊσμού μείζονας και σχετικής ελάσσονας, και βήτα, οι τροπικές ανταλλαγές –γιατί στο σλανγκ τζι αρ, χτίζουμε γέφυρες...
Ο Γιάννης Παπαϊωάννου λεγόταν «Μυταρόλας» για το μέγεθος της μύτης του, είχε όμως και δεύτερο παρατσούκλι «Ματζοράκιας», επειδή στα ταξίμια του κυριαρχούσε ο ήχος ματζόρε. (από φόρουμ όπου φημολογείται πως διατηρεί τουλάχιστον χίλιες τετρακόσιες περσόνες ο Πανούσης)
Είμαστε μινοράκηδες. Δεν είμαστε ρατσιστές απέναντι στη μουσική, απλώς είμαστε μινόρε. Αυτό το μελαγχολικό ύφος στα μουσικά ακούσματα μας τραβάει περισσότερο. (από συνέντευξη του Φίλιππου Πλιάτσικα, εδώ)
— Όπα! Στόπ, στόπ...
— Τί εγινε πάλι;
— Φά μινόρε ρε Φούλη στο ρεφρέν, μίνόρέ, πώς το λένε;
— Ε τί έπαιξα;
— Εσύ τί λές;, λά επαιξες.
— Ε εντάξει ρε Τούλη, μου βγήκε στο μπλουζίστικο, πώς κάνεις έτσι να 'ούμε... [σπασαρκίδα μινοράκια, απο ρέ μινόρε σε φά μινόρε, γαμώ το ψυχοπλάκωμά σου γαμώ καταθλιψάρα του κερατά...] Λά ύφεση θές, θα την έχεις. Πάμε πάλι.
— Πάμε. Έ'α, δύο, τρία, καί... [...άχ Φιφή μου... σνίφ... άχ Φιφούλα μου... ούτε το κομμάτι που σού 'γραψα δέν μπορώ να παίξω πιά... με τους σκατοματζοράκηδες πού 'χω μπλέξει απο τότε που την κοπάνησες με τον πιανίστα... ... ... λύγμ... ρ' αυτή η πένα κοφτερή φαίνεται... θα την κάνει τη δουλειά της λές;... ... ... χμμ... ωραία ιδέα για στίχια πλάκα-πλάκα...]
— Στόπ!...
— Έλα ρε Φούλη, τί έγινε;...
— (με ύφος χιλίων Τζάκ Νίκολσον) Λα ύ φ ε σ η δεν είπες;...
— Χμ. Ναι ναί, μπερδεύτηκα. Πάμε πάλι. [...ρε λές να κολλάει ματζόρε τελικά;...]
(από τη ζωή)
2 σχόλια
acg
5 τουλαστιχον για το παραδειγμα. Μεγιστοι εκπροσωποι του δευτερου ειδους οι αδελφοι κατσιμηχέσω ως γνωστον.
iron
αν και παρεξηγήθηκα λίγο με τις αναφορές σε Μότσαρτ και Τσαϊκόφσκι (ο καθένας με τον πόνο του), πήρες δέκα και ησύχασες.