Παλιά έκφραση, της αλήστου μνήμης εποχής, όταν ζούσαν οικόσιτες υπηρέτριες στα σπίτια των αστών, που τραγουδούσανε άσθματα (sic) του συρμού, που τ' ακούγανε στο ραδιόφωνο καθώς κάνανε το νοικοκυριό.
Τα τραγούδια αυτά ήτανε γλυκερά «αρχοντορεμπέτικα», ακίνδυνα και εν τέλει ανούσια (π.χ. «άρχισαν τα όργανα»). Συνήθως περιείχαν μια χαμένη αγάπη, ένα όνειρο, τη μάνα κλπ ή ήταν χαζοχαρούμενα (π.χ. «σ' αγαπώ ελληνικά» κλπ).
Τα καημένα τα δουλικά (παστρικότατα, συνήθως εξ Αιγαιοπελαγίτικων νήσων ορμώμενα), ξεβρομίζοντας τους ρυπαρούς άρτι αστούς που τα εκμεταλλεύονταν παντοιοτρόπως, άκουγαν τα τσιχλοτραγουδάκια και περιορίζονταν στην ελπίδα ότι ο φαντάρος που τους κάνει τα γλυκά μάτια, θα τους βάλει την κουλούρα (βλ. το μισό ελληνικό κινηματογράφο π.χ. «Όταν λείπει η γάτα», «Ο Πειρασμός», «Όλοι οι άντρες είναι ίδιοι», «Ο Ηλίας του 16ου», «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα», «Η σοφερίνα» κ.α.).
Την μαζική κατασκευή εν χορδαίς παπαριών, συνέχισε μετά ζήλου η Χούντα (π.χ. «Η κυρά Γιώργαινα» κ.α.) και την αποτέλειωσαν το στεγνό εμπνεύσεως Νέο Κύμα και τελικώς οι «έντεχνοι» με ασυναρτησίες δίκην υψηλής ποιήσεως. Υπ' όψιν, ότι τέτοια τραγούδια ουδέποτε έστω ψιθυρίσθηκαν από μάγκικα χείλη.
Δεν έχει εφαρμογή στις μέρες μας η έκφραση για πολλούς λόγους:
- Oι παραδουλεύτρες (ακόμα και οι οικόσιτες) είναι αλλοδαπές και δε πολυσκαμπάζουν ελληνικά ή γουστάρουν τα δικά τους.
- Tο ραδιόφωνο το έχει προ πολλού υποσκελίσει η τηλεόραση, που βάζουν οι νοικοκυρές στο σαλόνι (και στην κουζίνα).
- Tις μουσικές αυτές (που είχαν έστω πλήρη ορχήστρα) έχουν εξαφανίσει μπιτάτα σκυλοτράγουδα, στα οποία αρέσκεται η λαϊκούρα (εγχώρια και μη).
- Μωρή Μαρίααααα! Σταμάτα πια αυτά τα τραγούδια της σκούπας, που' χεις πιάσει απ' το πρωί! Μου πήρες το κεφάλι!
- Μάλιστα κυρία!
18 σχόλια
Khan
vade retro Hodja!
Khan
Στο ανεκδιήγητο τραγούδι του μηδίου και ο στίχος
[I]je voudrais etre un albatross,
pour aller jusqu'à Mykonos[/I]
HODJAS
Τώρα το' πιασα!
johnblack
Η Κυρά-γιώργαινα τα σπάει! Είναι απ' τα αγαπημένα μου! Και το νέο κύμα μια χαρούλα ήτανε, καθόλου παπαριά. Το έχω ξαναπεί κάπου νομίζω, αδυνατώ χρόνια τώρα να κατανοήσω αυτή την τουρκολαγνεία / ρεμπετολαγνεία που συνεχίζει να μας δέρνει συλλογικά. Και το «ελαφρό» τραγούδι των φίφτις (Γ. Ζωγράφος κλπ) ήταν όμορφο, κι ας έχει κι αυτό συκοφαντηθεί κατά κόρον. Ας αποτινάξουμε επιτέλους την τυραννία του βαριού κι ασήκωτου, η Τουρκοκρατία τελείωσε.
Στην τελική, και το ρεμπέτικο, τραγουδιστική βιομηχανία ήταν, που παρήγε και χιλιάδες αρλούμπες, εκτός από τα λίγα καλά...
Επίσης: στο 1984 του Όργουελ παρωδείται ακριβώς αυτό το φαινόμενο της βιομηχανικής μαζικής παραγωγής πολιτιστικών προϊόντων κάθε είδους (τραγούδια, βιβλία κλπ), στην οποία μάλιστα δεν παρενέβαινε χέρι ανθρώπου, όλα γίνονταν από μηχανές.
Εννοείται πως ο ορισμός είναι αρτιότατος, οι παρατηρήσεις έγιναν φορ δε ρέκορντ.
HODJAS
Σπέκ βρε σκουρογιάννη μου, αλλά δεν πρόκειται για ρεμπετολαγνείας. Πολλά ρεμπέτικα όντως, όπως λές, είναι μάπα.
Αλλά τώρα, «μένω σε κάποια γειτονιά» κλπ, είναι ομορφούλι μελωδικό τραγουδάκι, αλλά λέει χοντρομαλακίες (άκουσέ το και καπάκι δες τί σήμαινε η σύγχρονη του άσματος «φτωχική» γειτονιά στη «Συνοικία τ' όνειρο». Μια φορά άσπρες κορδέλλες, δε φοράνε τα κορίτσια (!)
Κι ο Χατζιδάκις έγραψε μουσικές για παπαρολογίες, που τα τραγούδαγε με νάζι η Βουγιούκλω.
Αλλά ο Χατζιδάκις ήταν Χατζιδάκις...
iron
και δε μου λες ρε συ ΜΓ, πώς θα τηνε ρίξεις τότε την σεξουάλα την πασόκα στο κρεβάτι ή στο καπό του αυτοκινήτου χωρίς ρεμπέτικα; (φάτηνα τώρα. και δεν τσακώνομαι, κέφια έχω!)
Khan
καλύτερα κι απ΄ τον Οργουελ το έχει αναλύσει συσσλανγκιστής στο Φοίβος
johnblack
@ χοτζας: νταξει, σ' αγαπώ μ' αγαπάς, αλλά στα μουζικά δεν ταιριαζουμε, πως να το κάνουμε τώρα. Έχουμε όμως τόσα και τόσα άλλα κοινά (ταβλέτο, ΠιΝι κλπ) :)
@ ιρον: μα ακριβώς γι' αυτό το λόγο θα τη ρίξω! διότι η πασπίτισσα είναι σε μια μεσίκ κατάσταση, ακούει λίγο απ' όλα. Και το ρεμπέτικο θα το ακούσει, και σε καμιά πιστούλα θα τραβηχτεί, και τη ροκιά της και το χαζοπόπ της, τα πάντα όλα. Κάπου θα την πετύχεις, του πούστη! Ενώ με τις αριστερές και τις δεξιές, που είναι των άκρων, έχεις προμπλέμο...
@ χαν: Νομίζω πως διακρίσεις του τύπου φυσικό-τεχνητό, άνθρωπος-μηχανή κλπ, δεν έχουν καμιά αξία. Όλα φυσικά είναι, τα ξέρουμε απ' τους μονιστές στωικούς αυτά...
iron
άρα η πασοκομούνα δεν έχει κριτήριο, είναι όπου φυσάει ο γκόμενος. μάστα. βολικό, πάσο!
Vrastaman
Νομίζω ότι κάποιος/α πρέπει να αναλάβει επιτέλους το υπέροχο λήμμα πασοκομούνα.
Khan
αρκεί να μην αποδειχθεί Θασοκομούνα!
johnblack
Δεν είπα αυτό. Απλά, με βάση προσωπική ανθρωπολογική έρευνα πεδίου, κάνουν τα πιο ακομπλάριστα γαμήσια. Και υπόψιν βέβαια πως δε μιλάω για τις καραβαμμένες, που τρέχουν σε εξορμήσεις και αφισοκόλλες και τα τοιαύτα. Αντιλαμβάνομαι τον πασόκο, τον συνασπιστή, τον δεξιό κλπ όχι με την αυστηρά κομματική έννοια, αλλά με μια ευρύτερη πολιτισμική... Μπορεί κάποιος να μην έχει πάει ποτέ του να ψηφίσει και τις κυριακές των εκλογών να λιώνει στον ύπνο, αλλά παρόλα αυτά να τον χαρακτηρίσω π.χ. δαπίτη ή συρριζαίο με βάση το λαιφστάιλ του, την κουλτούρα του...
Και εννοείται πως ο χώρος του πασόκ, κινηματικός εγγενώς, διαθέτει τεράστια πολιτική ευελιξία, το πλέον εκτεταμένο φάσμα πολιτικών επιλογών. Το πασόκ είναι πρωτεϊκό, είναι με μια κουβέντα τα πάντα όλα. Σου συστήνω, ενδεικτικά, αυτό εδώ το εξαιρετικό βιβλιαράκι...
Vrastaman
Έρευνα παιδοίου;
BuBis
του μώλου, επίσης τα τραγούδια ήταν της ίδιας εποχής, όπως το ασπρα καράβια τα όνειρα μας, το ασπρα κίτρινα, κόκκινα μπλέ, κλπ...
Vrastaman
Πάντως το πιο κομπλεξικό, μακράν, γαμήσι είναι με πολιτικά ορθή Αμερικάνα. Σύμφωνα πάντα με τον ανθρακωρύχο πρώην σύζυγο της γειτόνισσας του μπατζανάκη μου που υπέκυψε από τσίμπημα σελαχιού στον Ινδικό Ωκεανό.
iron
χαχαχαχα ρε βράστα, γι' αυτό σε γουστάρω! αλλά εγώ δεν θα τσιμπήσω στο δόλωμα που έριξες στους δικούς μου ωκεανούς, έχω πάνω από 50 λήμματα στο πρόχειρο, δεν θέλω άλλες -μούνες!
Stravon
Μηδέν άγαν johnblack, επανέρχομαι στα μουσικά. Είπες : «Το έχω ξαναπεί κάπου νομίζω, αδυνατώ χρόνια τώρα να κατανοήσω αυτή την τουρκολαγνεία / ρεμπετολαγνεία που συνεχίζει να μας δέρνει συλλογικά. Και το «ελαφρό» τραγούδι των φίφτις (Γ. Ζωγράφος κλπ) ήταν όμορφο, κι ας έχει κι αυτό συκοφαντηθεί κατά κόρον. Ας αποτινάξουμε επιτέλους την τυραννία του βαριού κι ασήκωτου, η Τουρκοκρατία τελείωσε.» Το ξέρεις ότι πέρα από την τουρκολαγνεία έχουμε και την τουρκοφοβεία, σιχαινόμαστε δηλαδή οτιδήποτε τουρκικό σε σημείο να αποκηρύσσουμε και ελληνικά που νομίζουμε ότι είναι τουρκικά. Το ξέρεις ότι με βάση αυτή τη φιλοσοφία μας απαρνηθήκαμε και τη βυζαντινή μουσική και τώρα οι τούρκοι που αυτοαποκαλούνται συνεχιστές του βυζαντίου, έχουν τις καλύτερες σχολές βυζαντινής μουσικής στον κόσμο όπως έχουν και τους καλύτερους μουσικούς. Η μοργκάνα του ρεμπέτικου έχει τη δική της ομορφιά, απλά χρειάζεται μέτρο.
Τέλος η τουρκοκρατία δεν τελείωσε. Τελείωσε για εμάς.
δείτε αυτό το βίντεο
ΠΡΩΤΕΥΣ
Μπράβο! Και Scorpions, το ροκ της νοικοκυράς, όπως είχε πει κάποιος μέγιστος συντάκτης των μεταλο-φυλλάδων!