Αυτός που επιδίδεται στο να την έχει αραχτή και να λιάζεται. Στο καφενείο, στη βεράντα, στην παραλία, στο παγκάκι, όπου υπάρχει ήλιος. Μεσογειακός ήλιος, εννοείται, που λάμπει σχεδόν κάθε μέρα, όλη μέρα.

Ο λιακαδόρος δεν κάνει ηλιοθεραπεία, δεν υποφέρει κάτω από τoν καυτό καλοκαιρινό ήλιο πασαλειμμένος με κρέμες και ζουμιά, δεν ιδρώνει για να φύγουν οι τοξίνες. Θέλει τη βολή του και την αράζει σαν την γάτα και τον σκύλο στον χειμωνιάτικο, ανοιξιάτικο και φθινοπωρινό ήλιο που ανεβάζει τα επίπεδα της D και βοηθά το μυοσκελετικό του, που χαρίζει ένα υγιές χρώμα, που επιτρέπει έναν βαθύ σύντομο μεθυστικό ύπνο χωρίς ηλίαση.

Ο μεσογειακός ήλιος έχει εξυμνηθεί πολλάκις, χάρη στο ότι είναι (εκτός από τους τρεις καυτούς μήνες) πανταχού παρών, απαλός, χαλαρωτικός, σκέτο βάλσαμο -αν και κάποιοι διατείνονται ότι ο ανοιξιάτικος ήλιος θέλει προσοχή γιατί μπορεί να σε αρρωστήσει. Χρησιμεύει δε ως επιχείρημα των τεμπελλήνων για να δικαιολογήσει την ραστώνη μας και να κατηγορήσει την ρομποτική εργασιομανία των πχ γερμανών. Λες και η αλήθεια πρέπει να υπάρχει ντε και καλά στο ένα από τα δύο άκρα.

Είναι μια μεγάλη αλήθεια όμως (την οποία η υποφαινομένη ασπάζεται) ότι αυτό που διαμορφώνει τον άνθρωπο είναι το κλίμα και οι λοιπές φυσικές / γεωγραφικές συνθήκες. Τι άλλο θα έκανε ο γερμανός (δηλ. ο κεντρο-βορειοευρωπαίος), όλη μέρα κάτω από το σύννεφο και τη βροχή, από το να είναι κλεισμένος μέσα, να εργάζεται, να αναδιπλώνεται στον εαυτό του; Γιατί να το κάνει αυτό ο μεσόγειος, τη στιγμή που τον καλεί η φύση για τρελίτσες ή για ραχάτι; Πώς να μην είναι φασαριόζικες οι μεσογειακές γειτονιές αφού είναι όλοι έξω στον δρόμο; Και πώς να μην είναι ήσυχες οι άλλες, αφού όλοι είναι χωμένοι στα σπίτια τους μέσα για να ζεσταθούν;

Δεν δικαιολογεί κανέναν αυτό, απλώς καθιστά κατανοητά ορισμένα πράγματα και καταστάσεις. Αλλά ο Ροΐδης τα έχει πει καλύτερα από μένα. Ξανανεβάζω λοιπόν δύο παλιά μήδια, απόσπασμα από ένα δοκίμιό του με τίτλο «Η εορτή του όνου κατά τον Μεσαίωνα», να σας τα πει μόνος του.

Σημ.: Η λέξη «λιακαδόρος» (προφ από τη «λιακάδα») είναι παλιά και μάλλον μη χρησιμοποιούμενη πια.

disclaimer: το παράδειγμα 2 είναι από τον Μυριβήλη. Δεν τον προτείνω για ανάγνωση: ο λόγος του είναι μέτριος και ο ίδιος είναι πολύ εθνικοπατριωτικοχρίστιανος. Απλώς έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο με τις εκπομπές που είχε στο ραδιόφωνο (το Λογοτεχνικό Τέταρτο) και επειδή ό,τι πέσει στα χέρια μου το διερευνώ, είπα να ρίξω μια ματιά και θεώρησα πως κάαατι καλό θα πετύχω, δε μπορεί. Και να. Η πλάκα είναι που το συγκεκριμένο απόσπασμα είναι πολύ ... τολμηρό για τον συντηρητικότατο αυτόν συγγραφέα και θα νομίζετε ότι μάλλον δεν ξέρω τι μου γίνεται.

  1. (μετά από γούγλισμα):
    «Η αναζήτηση -λιακαδόρος- δε βρήκε κάποιο έγγραφο.»

  2. Ήταν χασισωμένος από το χλιαρό φως. Η έκλυση της ευτυχίας ήταν πάνω σε όλα τα μέλη του, σ' όλες τις λεπτομέρειες της στάσης του, στην άπειρη εγκατάλειψη, την ολοκληρωτική προσφορά της ύπαρξής του προς τη λιακάδα (...) Αυτός λοιπόν είναι ο «λιακαδόρος». Ένα ευτυχισμένο θύμα του πάθους του που είναι το ελληνικό πάθος, το ελληνικό χασίς, που κυκλοφορεί ελεύθερα, που κανείς νόμος δεν το καταδιώκει, και δεν κοστίζει τίποτε, τίποτε.
    «Η ελληνική λιακάδα», Στρατής Μυριβήλης.

(από ironick, 06/01/10)(από electron, 06/01/10)

Έχεις καλύτερο ορισμό; Πρόσθεσέ τον!

Δημοσιεύτηκε
Τελευταία επεξεργασία

#1
iron

τα Ροΐδεια μήδια θα αργήσουν, πρέπει τελικά να τα ξανασκανάρω. Προς το παρόν λοιπόν πηγαίνετε στην κουμπαροκρατία και θα τα βρείτε εκεί...

#2
Vrastaman

Το απόλαυσα με φόντο τον εκτυφλωτικό ήλιο του Φαλήρου :-)

#3
aias.ath

@Vrastaman
Λιακαδόρε!

#4
dryhammer

Ο ανοιξιάτικος ήλιος θεωρείται επικίνδυνος, γιατί, σύμφωνα με μιά ερμηνεία, η γή στην εαρινή ισημερία είναι στην πλησιέστερη απόστασή της από τον ήλιο, οπότε η ακτινοβολία είναι ισχυρότερη σε σχέση μέ την φθινοπωρινή. Γι αυτό, λένε και το καλοκαίρι στο Νότιο ημισφαίριο είναι πιό ζεστό. Μπορεί να είναι και Λασκοθεωρία...