γατού

αχ έτσι θα με λέτε και μένα όταν γεράσω...

αλλά γατού είναι γενικά η υπεργατόφιλη, άσχετα από ηλικία. Και γω γατού είμαι, νο;

Το λέμε και για άντρα (χωρίς υπονοούμενο άλλου τύπου): «μεγάλη γατού ο τύπος, τα λατρεύει!»

σε αντίθεση με την «σκυλού» που σημαίνει άλλα.

Μέγα θέμα όμως το κατά πόσον όλες αυτές οι μισότρελες πράγματι σέβονται τα ζώα που υπερασπίζονται. Κάποιες είναι τόσο σάλτα που τα στοιβάζουν μέσα σε ένα διαμέρισμα και καθιστούν αυτά και τους γείτονες δυστυχείς.

Επειδή έχω ασχοληθεί πολύ με το θέμα (γενικά με τους φιλόζωους), η πικρή αλήθεια είναι ότι το πράμα έχει ΚΑΙ πολύ άσχημες διαστάσεις, πολλή αρρώστια, ΟΜΩΣ!!! ας μην στηριζόμαστε στην αρνητική πλευρά, δεν είναι ο κανόνας, και δεν βοηθάει τη σχέση μξ ανθρώπων και ζώων επ' ουδενί. Το θέμα θέλει ψυχραιμία, καλή πρόθεση και αντικειμενικό προσέγγιση. Νιάου.

Αλήθεια είστε υπέρ ή κατά της στείρωσης γατών;

Υ.Γ. Ιρονίκ, είσαι cat lady, αλλα και cat woman, νο;

θα είναι ίσως λίγο ασυνάρτητο το κείμενο γιατί γράφω βιαστικά.

έχω αλλάξει εξακόσιες ογδόντα απόψεις επί του θεμάτου της στείρωσης κι εξακολουθώ να αλλάζω. κάθε συνειδητή ανθρώπινη πράξη, καλοπροαίρετη ή μη, είναι πράξη ελέγχου, άρα είναι αξιωματικά μια παρέμβαση στην φυσική κατάσταση ή πορεία. Το «είμαι ζωόφιλος» είναι ένα τεράστιο θέμα που σημαίνει πάρα πολλά, όχι κατ' ανάγκη θετικά, όπως πχ το «θέλω παιδί» σημαίνει χίλια δυο εκτός από το ότι «η ζωή μού αρέσει τόοοσο πολύ ώστε θα ήθελα οπωσδήποτε να κάνω ένα παιδί να την χαρεί αυτό».

Κάθε μας πράξη είναι λοιπόν πράξη εγωισμού, δηλαδή επιβίωσης (με αυτή την έννοια το λέω). Ως προς αυτό όμως είναι πράξη «φυσική»! γιατί ο εγωισμός είναι κττμγ ενστικτώδης και, παρά την θεμιτή ανθρώπινη προσπάθεια (θρησκεία, σκέψη, νόμος, τέχνη), παραμένει ένα ανεξέλεγκτο συναίσθημα, εξαιρετικά χρήσιμο για την εξέλιξη κάθε είδους (και του ανθρώπου), δηλαδή γόνιμο και προωθητικό.

Η στείρωση των ζώων λοιπόν είναι και αυτή έλεγχος αλλά και «φύση» (ως εγωιστική τάση κλπ). Υπό Κ.Σ. (ας μην ξεφύγει η κουβέντα στην αρρώστια και τις εξαιρέσεις) αποτελεί καλοπροαίρετη πρόθεση απέναντι στα ζώα.

Ίσως να τα ανακουφίζει από την αγωνία της γονιμοποιητικής επιβίωσης: δεν θα σκοτωθούν στον καβγά, δεν θα λιώσουν από το γαμήσι ή από τις γέννες. Ίσως όμως να τα διαταράσσει ορμονικά. Πιθανόν, δε, να επιφέρει και τρομερές αλλαγές στην φυσική εξέλιξη / ενδυνάμωση του είδους -όπως όμως μπορεί να επιφέρει και η απλή περίθαλψη ή το τάισμα των τραυματισμένων ή άρρωστων ζώων (βοηθάμε το είδος άρα το μαλθακεύουμε, συντηρούμε επίσης κάτι το οποίο η φύση θεωρεί περιττό -ε ρε τροφή για τους ακροδέξιες -όσον αφορά τον άνθρωπο και την ιατρική- αυτό το επιχείρημα!).

Τι κάνω εγώ; Την τραυματισμένη γάτα που θα πάρω σπίτι μου (δεν αγοράζω ράτσες) θα την στειρώσω εφόσον ζω σε διαμέρισμα και θέλω να την κρατήσω για παρέα ή γιατί είναι αδύναμη ή ανάπηρη, θα την ελευθερώσω αν βρω ένα περιβάλλον όπου να μπορέσει να επιβιώσει (πχ το κτήμα μιας φίλης που θέλει ζώα). Αλλά και κάποιες από τις γάτες που ταΐζω στον δρόμο θα τις στειρώσω (όσες πιάνονται, τις άλλες θα τις αφήσω ελεύθερα αγρίμια, ανακουφισμένη με το γεγονός ότι υπάρχει ένα κομμάτι της φύσης που αντιστέκεται), γιατί κάποια στιγμή τα 35 τους δισέγγονα θα φάνε φόλα από τον μαλάκα τον γείτονα που, στην τελική μπορεί να έχει και δικαίωμα να μη θέλει να βλέπει άλλο πλάσμα από άνθρωπο μπροστά του (δεν θα τον προκαλέσω όμως αφήνοντας εφημερίδες, μπολάκια και αλουμινόχαρτα με αποφάγια. Κι αν είχα σκύλο θα μάζευα και τα σκατά). Δεν θα συλλέγω γάτες, παρά μόνο θα βοηθάω ζώα που έχουν απόλυτη ανάγκη. Ή θα ταΐσω και αυτό το έρμο που μου παρατήσανε επειδή ξέρουν ότι κάποιος τα ταΐζει. Και κάποιο από τα ζώα που θα περάσουν από τα χέρια μου θα με κερδίσει και θα μπει σπίτι μου. Γιατί και εκεί υπάρχει έρωτας!

Έχω πχ έναν σκύλο που, αν δεν τον στειρώσω, θα πα να πηδήξει μια σκύλα η οποία θα γεννήσει δέκα τα οποία τι διάλο θα απογίνουν; Αν τον στειρώσω θα γίνει τόφαλος και μαλθακός. Μπορώ βέβαια να μην πάρω σκύλο ποτέ.

Άρα, δεν έχει άρα. Η στείρωση είναι αναγκαία αν κι εφόσον εγώ ο άνθρωπος το ορίσω έτσι. Είναι αρνητική εφόσον πάλι εγώ το ορίζω έτσι. Αφήνω τα ζώα ελεύθερα μέσα στο ανθρώπινο περιβάλλον σημαίνει δεν ασχολούμαι καθόλου και ποτέ μαζί τους. Αλλά πώς δεν ασχολούμαι εφόσον εγώ είμαι το περιβάλλον τους πια; Εκ των πραγμάτων είμαι εκεί! Άπαξ όμως και ασχοληθώ (με την πρώτη έννοια) τότε μπαίνω αναγκαστικά στο λούκι τού να ρυθμίσω τον υπερπληθυσμό των ζώων σύμφωνα με τα δικά μου κριτήρια.

Είναι απλό, είμαι άνθρωπος και δεν ξέρω τι μου γίνεται.

Κάνω λοιπόν την στείρωση, και στον σκύλο και στη γάτα, ιδίως αν τα κλείσω στο διαμέρισμά μου (αν δεν το στειρώσω θα ουρλιάζει και θα υποφέρει τρελά και θα είμαστε αμφότεροι δυστυχισμένοι), θα έχω τύψεις σε όλη μου τη ζωή για όλ' αυτά, αλλά ενδιαμέσως θα έχω αυτό το εξαίσιο πλάσμα να ρονρονίζει στα πόδια μου γεμάτο ευγνωμοσύνη για το κακό που του έχω κάνει...

Κλασική φιγούρα στις γειτονιές είναι και η περιστερού, αυτή που ταΐζει τα περιστέρια με μπαγιάτικα ψωμιά. Τα οποία περιστέρια ρε πστ μου οτι και να πεις ειναι κομμάτι σιχαμένα...

ιρον σπεκ για την ανάλυση, και γω μια απ' τα ίδια σκατά νιώθω όταν πιάνω εκείνα τα γρομπαλάκια λίπους που έβγαλε το μωρό μου στην κοιλίτσα του απ' τη γαμοστείρωση.

είδες τζόνι, κάτι ακόμη
βρήκαμε να μας ενώνει!

επίσης δεν βάζουμε πουλιά σε κλουβί, αλλά δεν ταΐζουμε και περιστέρια, ναι. Περιττό και μπελαλίδικο στην καλύτερη.

Αμ που έσκασε μύτη στο απέναντι μπαλκόνι μια μέρα γεράκι; Δεμένο από το πόδι στην κουπαστή; Χτύπησα κουδούνι και έμαθα από την Κυρία ότι ήταν παραγγελιά από μέρους της να φέρει ο Γιόκας της το έρμο το γεράκι, το οποίο το δέσανε στην κουπαστή ... για να διώχνει τα περιστέρια που τάιζε η από πάνω.

Αφού βεβαιώθηκα ότι και καλά ο Γιόκας έχει τις τρισχιλιάδες περγαμηνές και άδειες για το δύστυχο αγριοπούλι, τους κατάφερα να το εξαφανίσουν λέγοντας ότι ενοχλεί εμάς τους υπόλοιπους με τα ουρλιαχτά του και ότι θα τους κάνει κανείς καμια μήνυση και θα τρέχουν.

Δεν ξέρω τι μέλλον είχε το δύστυχο πουλί, πάντως από την λεωφόρο και την ρύπανση απομακρύνθηκε και δεν το ξαναείδαμε. Ελπίζω να έπραξα σωστά.

Ιρον είσαι γατού με την έννοια της catwoman, σίγουρα όμως όχι της catlady :-)

Το αν πρέπει να κρατάμε πουλιά σε κλουβιά ή όχι είναι κττμγ ψευδοδίλλημα, το θέμα είναι εάν ασχολούμεθα με το εν λόγω πουλί ή του φερόμαστε ως διακοσμητικό. Στην πρώτη περίπτωση το πουλί (εντός ή εκτός κλουβιού) είναι πανευτυχές και κάνει σαν τρελό όταν βλέπει τα λοιπά μέλη του σμήνους του (εσένα). Στην αντίθετη περίπτωση μαραζώνει και αποκτά νευρωτικές και συχνά αυτοκαταστροφικές συνήθειες (τρώει τα φτερά του, κλπ). Ο μακαρίτης Φρίξος, ο αφρικάνος παπαγάλος μου, συν τοις άλλοις, είχε κυριολεκτικά και κάτι να πει σε όλους μας. Άλλα επέτρεπε μόνο σε εμένα να τον (λες να ήταν «την»;) χαϊδεύω. Ας αναπαύεται στα ψιττάκια πεδία…

ναι... και γω είχα για 12 χρόνια δύο αρσενικούς σπουργίτες, χώρια, σε δύο τεράστια κλουβιά. Δεν είχαν μάθει ποτέ να πετάνε γιατί τα είχα μαζέψει νεογέννητα (ακόμα δεν είχαν φτερά). είχαν πέσει από τις φωλιές τους. Δεν πήρα ποτέ άλλοτε πουλί.

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: τα σπουργίτια αυτά κατάγονταν από την Πέλλα. Τα είχα βρει το 1975. Όταν έγινε ο σεισμός στη Θεσ/κη (1978), εμείς ήμασταν μεν στην Αθήνα, αλλά τα σπουργίτια κόντεψαν να σκοτωθούν από τον πανικό τους μέσα στα κλουβιά. Πάλευαν για κανα τέταρτο και δεν μπορούσαν να ηρεμήσουν. Δεν ξέραμε γιατί. Η μάδερ για κάποιον λόγο σημείωσε την ώρα. Μετά μάθαμε ότι ήταν ακριβώς η στιγμή που γινόταν ο σεισμός. Δεν ξέρω αν τα πουλιά αυτά θα είχαν νιώσει τον σεισμό αν δεν προέρχονταν από κει (δεν το εννοώ μεταφυσικά, το εννοώς απολύτως φυσικά).

Και η τελευταία άχρηστη πληροφορία της ημέρας: ο γάτος που είχα όταν έγινε ο φριχτός αυτός σεισμός εδώ το 1999, την ίδια μέρα στις 7 το πρωί ξαφνικά τρελάθηκε, πέταγε κυριολεκτικά μέσα στο σπίτι επί κανα εικοσάλεπτο, ούρλιαζε, είχε φουντώσει, χτυπιόταν στις πόρτες και στα παράθυρα, έψαχνε να ανέβει όσο πιο ψηλά μπορούσε, χτυπιόταν με τα πόδια κάθετα στους τοίχους. Δεν πήγε ο νούς μου. Μετά όμως, κατάλαβα ότι αυτό ήταν προειδοποίηση και άρχισα να τον τσεκάρω: για όλους τους μετασεισμούς που ήταν πάνω από 4 ρίχτερ, προειδοποιούσε με ακρίβεια 8άωρο πριν. Δεν τον τσέκαρα σε άλλους σεισμούς γιατί δεν έτυχε να γίνουν άλλοι όσο ζούσε. Η μορφονιά που έχω τώρα, θα δούμε τι θα πει αν (φτούκακα) ξαναπάθουμε καμιά τέτοια νίλα...

Αγαπητή μου, θα σου πρότεινα να πας μιά βολτίτσα από Λατινική Αμερική, ξέυρεις Αιτή, Χιλή κλπ...

ΟΚ, εσύ βάλε το van σου, η Αϊρον το γατί της και βάμος!

Cats rule and dogs drool ;-)

δεν έχω βρε καθηγητάδες μου τον σεισμολόγο γάτο μου πια... όσο για την τωρινή, δεν της έχω καμία μα καμία εμπιστοσύνη. Είναι Τόσο τεμπέλα που θα αγνοήσει τα σήματα που θα της δώσει η φύση. Ή, απλά, θα βαρεθεί να μου τα πει...

Ενω το ΒΑΝ τα πιάνει αμέσως τα σήματα, λέμε τώρα!

σόρρυ στους γατόφιλους, αλλά δεν άντεξα να μην το ανεβάσω.

αυτή κι αν είναι!