(Πάτρα): Προκαλώ σε καβγά. Πληρέστερα «την ανοίγω (σε κάποιον) σε τσαμπουκά».
Προσφιλής αργκοτική έκφραση των Πατρινών, που αναφέρεται στο εξ ίσου προσφιλές τοπικώς εξασκούμενο σπορ της κλωτσοπατινάδας.
Το έργο έχει ως εξής:
- Κάποιος κάνει κάτι (π.χ. οδηγεί, πίνει το ποτό του κλπ) ή δεν κάνει τίποτα –απλά υπάρχει μέσα σ’ ένα χώρο ή έξω στο δρόμο. Δεν ενοχλεί κατ’ ανάγκην.
- Ένας ή περισσότεροι Πατρινοί δε γουστάρουν (για δικούς τους λόγους).
- Οι Πατρινοί αποφασίζουν να του την πέσουν.
- Βρίσκουν μιαν εξευτελιστικά ευθηνή πρόφαση, για ν’ αρχίσει το πατιρντί (=«του την ανοίγουν»), συνήθως πετάνε ένα έμμεσο «σφόλι» όπως στη φυλακή (π.χ. όσοι φοράνε κασκόλ γαμιέται η μάνα τους, όλο μαλάκες κυκλοφορούνε εδώ μέσα, κοίτα κάτι πουστάκια ρε κλπ) ή και ευθέως (π.χ. Τί κοιτά ρε μαλάκα; Ψψψτ! Ε, εσύ! Ψάχνεις τίποτα; Έχουμε τίποτα ρε; / τί έχουμε; κλπ) ή φθάνουν μέχρι και του σημείου να προκαλέσουν οι ίδιοι αναίτια το θύμα (Σ.Σ. όχι απαραίτητα αφού μπορεί ν’ αποδειχθεί και αρκουδόμαγκας) σαν agent provocateur π.χ. με την δήθεν αθώα ερώτηση «Φίλε, έχεις ώρα;», όπου ο άλλος απαντά ανυποψίαστος και το επόμενο βήμα είναι «Σε ρώτησα ρε αρχίδα;»
- Η συνέχεια είναι προδιαγεγραμμένη: Βρωμόξυλο μέχρι τελικής πτώσεως είτε ένας με έναν, είτε πολλοί με έναν (όπως στην Κρήτη).
Η πρόκληση μπορεί και να γίνει με εντελώς έμμεσο τρόπο, μέσω τρίτου π.χ. Εκεί που παίζεις αμέριμνα μπάσκετ, κάποιο βαλτό δεκάχρονο μαλακιστήρι έρχεται και σου χαλάει το παιχνίδι υπό τα διακριτικά όμματα του agent provocateur (λ.χ. σου διώχνει τη μπάλα, εμποδίζει μπαίνοντας στη μέση κλπ), οπότε αφού το διώξεις επανειλημμένως και σου κάνει το κουφό, για να μην του ρίξεις καμιά σφολιάτα «σκαλώνεις» τη μπάλα του μ’ ένα σουτ στο διάολο. Τότε είναι που παρεμβαίνει ο ατζέντης μας λέγοντας το στερεότυπο (πια) «Εσύ ρε πείραξες τον αδερφό μου;», ενώ μετά βεβαιότητας δεν έχει ξαναματαδεί μπροστά του το μειράκιο. Όμοια κάνουν οι Ναπολιτάνοι αλλά κι οι γυφταίοι, όταν θέλουν να προκαλέσουν μέσω κάποιου πιτσιρικά (και καταφθάνουν στο πι-και-φι δέκα ντάτσουν με νταβραντισμένους ρομά). Ακολουθεί η υπό 5 περίπτωση...
Παρόμοιες προκλήσεις ήταν (είναι;) το κακόβουλο «ρίξιμο ψιλών» (μερικώς ταυτίζεται με τη σημερινή εσκεμμένη ρίψη ακύρου) με «λυμένο το ζωνάρι» π.χ. Στέκεται κάποιος δίπλα και λέει ένας από την παρέα «Φίλε, να σου πω λίγο;», γυρίζει ο τύπος προκειμένου ν’ ακούσει και ο λέγων γυρίζει την πλάτη του και καμώνεται ότι μιλούσε στην παρέα του, λέγοντας δυνατά το χαρακτηριστικό «ψιλλλλλλή ήτανε» και χαζογελάνε με το κορόιδο. Αν στραβώσει ο τύπος, πάμε πάλι παράγραφο 5...
Βέβαια αυτό μπορεί και να καταλήξει σε φιάσκο, π.χ. μια φορά ένας φώναξε «Ταξί-ταξί!», κάποιος ταρίφας σταμάτησε, η παρέα τραγούδησε γελώντας «τα ξημερώματα» χα-χα κλπ, ο ταρίφας κατέβηκε εν ριπή και χόρτασε τον μηναριτζίκο μπουκέτο πριν προλάβουν καν οι άλλοι να κουνηθούν. Μάλιστα είπε φεύγοντας «Σφαλιάρα ήτανε»!
Ενώ εν Πάτραις υφίσταται μεγάλη γκάμα βαρύτατου και χυδαιότατου υβρεολογίου, το οποίον ανεβαίνει κρεσέντο σε μια διένεξη και θα περίμενε κανείς να εκτονώνεται η ιστορία στα λόγια (η λεκτική βία έστω δείγμα πολιτισμού ενώπιον της φυσικής), παρ’ όλα αυτά το στειλιάρι πίπτει ανηλεώς και κανείς δεν χαρίζεται σε κανέναν («δεν έχει μάνα σου-πατέρα σου», όπως λένε οι Πατρινοί).
Αντίστοιχη απρόκλητη (δηλ. κακώς εννοούμενη) τσαμπουκαλήδικη νοοτροπία στην Ελλάδα, μπορεί να βρει κανείς μόνον στα λαϊκά περίχωρα του Πειραιά, αν και τα Πειραιωτάκια ξέρουν που να σταματήσουν και σέβονται κάποια θεμελιώδη πράγματα (π.χ. ηλικία, ιδιότητα, διαφορά εντοπιότητας, περιστάσεις, αναγνώριση σφάλματος κλπ), ίσως διότι ο Πειραιάς είναι λιμάνι με ανατολικό προσανατολισμό. Οι Πατρινοί δεν χαμπαριάζουν από τέτοια.
Η βία και η επιθετικότητα (έστω και λεκτική), απαντάται ευρέως στα πληρώματα των Σωμάτων Ασφαλείας και ιδίως στο Πολεμικό Ναυτικό και στην Αστυνομία (π.χ. ξερά: Τί είσαι συ ρε; / Άδεια και δίπλωμα κλπ), όπου οι Αρβανίτες δεν σπανίζουν (όπως άλλωστε και στην Αχαΐα και στον Πειραιά)...
Όμως, η αδιακρισία της μπατσίστικης νοοτροπίας (σε κόβω με το μάτι - «σου παίρνω τον αέρα» - σ’ τη λέω - σ’ εκφοβίζω) δεν ταυτίζεται με το παλαιϊκό «χωροφυλακίστικο» ανθυποστύλ του Τσαρουχόπροκα (προτεταμένο κεφάλι με κυρτό λαιμό και πλάτες σαν γύπας σε εφόρμηση, περπάτημα μ’ ανοιχτά τα πόδια, καμαρωτός σαν φουσκωμένος διάνος, ελέγχοντας πονηρο-αυστηρά το χώρο με τα χέρια πίσω με όπτιοναλ κομπολόι ή κλειδιά αυτοκινήτου -μόνο στην επαρχία επιβιώνει πλέον), πλην όμως δεν είναι σήμερα ορατή η διαφορά δια γυμνού οφθαλμού προϊούσης της συγχώνευσης Αστυνομίας Πόλεων (μόνο σε Αθήνα-Πειραιά-Πάτρα-Κέρκυρα, ενώ στη Θεσσαλονίκη δεν ιδρύθηκε γιατί τσίνησε η Χωροφυλακή μη και της πάρουν τα πρωτεία) και Ελληνικής (τέως Βασιλικής) Χωροφυλακής το 1984.
Όπως διακρίνει κι ο Τζιμάκος: «Παλιά δεν ήξερες τί έχεις πίσω σου μην είναι μπάτσος - μην είναι χωροφυλακή; Σήμερα δεν είναι ο δεξιός ο τσαλακωμένος ο χωροφύλακας που ντρεπόσουνα, τώρα είναι αριστερός, έχει το τσεκλενάκι του, έχει ωραίους τρόπους, γράφει ΕΛ.ΑΣ πάνω στο πηλήκιο-που έχει μιαν άλλη συγκίνηση κλπ...»
Το Ζαβλάνι, τα Προσφυγικά, τα Ζαρουχλέικα, η Ανθούπολη, η Αγιασοφία, η Αγιαβαρβάρα, του Βούδ(η), παλιότερα ο Άγιος Διονύσιος, τα Ταμπάχανα και ολόκληρη η Κάτω Αχαγιά, είναι σημειωμένες με κόκκινο περιοχές των ευρύτερων Πατρών ως προς την προέλευση των επιδόξων νταήδων. Μάλιστα «περί τιμή» του αδερφού, λέγονταν μέχρι πριν καμιά 20αριά χρόνια για τις κοπέλες από Ζαρουχλέικο: «Την κοίταξες = την πήρες»...
Καίτοι τέτοιου είδους καφριλίκια συμβαίνουν μεταξύ εφήβων κατά το πλέον ή ήττον παντού στα σχολεία της Ελλάδας (π.χ. κλασσικές σχολικές διαμάχες στην Αγία Παρασκευή Αττικής, στη Γκράβα κλπ)μ αλλά και όλων των πόλεων του κόσμου, ειδικά οι Πατρινοί δείχνουν μιαν ιδιάζουσα κωλοπαιδεία που αποκρυσταλλώνεται στην επιθετική ετοιμότητα ανεξαρτήτως ηλικίας, ίσως διότι δεν ξεπέρασαν ποτέ την εφηβεία (με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό)...
Η σκληρότατη γνωστή φάρσα (με την οποίαν ωστόσο όλοι γελάσαμε), είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα των ανωτέρω περιγραφομένων. Τέλος!
Περισσότερα για την σχετική ιδιωματική χρήση του θηλυκού «την», καθώς και των «για» / «σε» / «ότι» κλπ, βλ. λήμμα την έχω.
Σ.Σ. Δυστυχώς για την μερίδα των πολιτισμένων κατοίκων Πατρών, όλα τα παραπάνω παραδείγματα είναι πέρα για πέρα αληθινά.
(Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων):
- Ψψψτ! Τι μάρκα μαλάκας είσαι συ ρε;
- Είπες τίποτα;
- Ναι ρε, σ’ εσένα το λέω!
- Ότι μου την ανοίγεις κι έτσι;
- Βλέπεις καναν άλλο μαλάκα εδώ γύρω;
(Άρθρο 5)...
10 σχόλια
patsis
Διάβασα με προσοχή και ενδιαφέρον το κείμενό σου και μου ερχόταν στο μυαλό συνεχώς απορίες και παρατηρήσεις (είναι να κρατά κανείς σημειώσεις με σένα ρε μπαγάσα), αλλά προς το παρόν θα θίξω μια πτυχή.
Από μικρός έχω ακούσει πολλές στερεότυπες απόψεις για διάφορους. Από τους τοπικούς πληθυσμούς της πόλης μου στην βορειοδυτική Ελλάδα, που έχει τρεις-τέσσερις διαφορετικές ομάδες, μέχρι ό,τι θες (τι σκατά, θυμάμαι την δασκάλα μου στην τρίτη δημοτικού να πετάει μια γενικόλογη κακία για τους εβραίους, άστα να πάνε).
Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα όσα άκουγα από τους βόρειους Έλληνες που κυρίως με περιστοίχιζαν μέχρι τα δεκαοκτώ, έχουμε την «πελοποννησιακή νοοτροπία που κυριαρχεί στην πολιτική»: κλίκες, ικανοποίηση τοπικιστικών προτεραιοτήτων μέσω της κυριαρχίας στην πρωτεύουσα, κοντόφθαλμες μη προοδευτικές πρακτικές (παράδειγμα που έφερε ο απολογητής αυτής της θεωρίας: η απομόνωση και απώλεια προς την Τουρκία των μουσουλμάνων της Θράκης).
Έχουμε την ηθική αχρειότητα του Πύργου («ο καλύτερος έχει σκοτώσει την μάνα του» και τέτοια).
Έχουμε τα «πατρινά μουνιά», με τα στοιχεία του ορισμού, εκ των οποίων την προκλητική εριστικότητα δεν την είχα ακούσει σε τόσο βαθμό είναι η αλήθεια.
Έχουμε τους πονηρούς Βλάχους.
Έχουμε «τα τσογλάνια τα χαλούμια» (ο ορισμός για το χαλούμι=Κύπριος εκκρεμεί), τους Κυπρίους, για τους οποίους λέγονται χίλια-δυο αλλά τώρα δεν θυμάμαι τίποτα.
Ίσως και άλλα που δεν θυμάμαι τώρα.
Λοιπόν, έχω μια θεωρία. Επειδή έχω γνωρίσει πολλά αρχίδια και κωλοπαιδαρέλια στη ζωή μου αλλά οι παρέες μου δεν είχαν να κάνουν με Πατρινούς, ούτε με Κυπρίους και από τους υπολοίπους ελάχιστα, δεν μπορώ να επιβεβαιώσω. Λέω όμως ότι η γενική ξενοφοβική διάθεση απέναντι σε κάποιον που δεν τον αναγνωρίζουμε σαν δικό μας μπορεί να λειτουργεί με τον εξής ύπουλο αλλά κατανοήσιμο μηχανισμό:
Το τσογλάνι από την Τούμπα Θεσσαλονίκης ή τις Σέρρες ή τα Γιαννιτσά το έχω γνωρίσει από μικρός, έχω πέσει κι έχω μάθει, έχω συλλάβει τα χούγια του και τους τρόπους του και έχω φτιάξει αντισώματα. Δεν μπορεί να μου τη φέρει εύκολα.
Το πατρινό μουνί το γνωρίζω πρώτη φορά σαν φοιτητής ή στο στρατό, μου κάνει τη λαδιά εκεί που δεν το περιμένω, αιφνιδιάζομαι, θεωρώ απολύτως απαράδεκτη τη συμπεριφορά του, εκτός από καθαρά ηθικής άποψης, και γιατί κατάφερε να με πλήξει, σχηματίζω την γενίκευση. Πατρινοί = μουνιά. Δεν πιστεύετε ότι έχει μια λογική έτσι;
jesus
θα είχε, εάν ο χότζας δεν ήξερε τους πατρινούς:Ρ
στο σοβαρό, αυτό που περιγράφει ο χότζας είναι ο υπαρκτός τύπος του αρχιδοτσαμπουκαλή πατρινού (με είχε ρωτήσει πώς κ δεν έχω φάει ξύλο στην πάτρα όταν του απήγγειλλα κάποιες απ' τις μαλακίες που έχω κάνει εκεί).
δεν διατείνεται, αν κατάλαβα καλά γιατί βιάζομαι (κ του έχω κ εμπιστοσύνη σ' αυτό βασικά) ότι πατρινοί=μουνιά, αλλά περιγράφει τον πατρινό μαλάκα.
HODJAS
Φχαριστώ για το σχόλιό σας Πάτσμαν & Τζήζα.
Ο μέγας Λασκαράτος έλεγε: «Μην αναφέρεσαι σε κάτι που σε αφορά. Ο άλλος, το καλό θα το περιγελάση – το κακό θα το μεγαλώση». Υπάρχει και το ρητό «τα εν οίκω μη εν δήμω». Έτσι είναι, αφού το δικαστήριο της ανθρώπινης ψυχής στην παραδοχή της ενοχής αρκείται σε ομολογία, ενώ στην επίκληση της αθωότητας διατάσσει αποδείξεις.
Αν πείς «την έχω 30 πόντους» όλοι δύσπιστα θα σου πούν να τη βγάλεις έξω να τη δούν, αν πείς «είμαι μαλάκας» δεν χρειάζονται περαιτέρω εξηγήσεις...
Παρ’ όλα αυτά στ’ αρχίδια μου και προχωρώ στο παρασύνθημα:
Κωλόπαιδα υπάρχουν παντού και είναι κι η πλειοψηφία (αν και ελλοχεύει το λογικό ταυτολογικό παράδοξο, αφού οι γενικεύσεις προοιωνίζουν φασισμό-κι αυτό είναι μια γενίκευση και πάει λέγοντας)...
Εδώ απλά, έγινε μια απόπειρα σκιαγράφησης του ειδικού βάρους του κωλοπαιδισμού ορισμένων Πατρινών (κάθε τόπος έχει τον δικό του), ο οποίος μπορεί να εφάπτεται αυτού των άλλων νεοελλήνων (τί διάολο δε μπορεί να πάνε μονόμπαντα οι καλοί!) κατά ποσοστά και αναλόγως κατά περίπτωση (εγγύτητας – απομάκρυνσης).
Όλος ο κόσμος λέει για την το Ξηρόμερο Αιτωλοακαρνανίας και την Αμαλιάδα (όχι για τον Πύργο) οτι «ο καλύτερος έχει σκοτώσει τη μάνα του». Είναι μαλακία. Ο Μπελογιάννης ήταν απο την Αμαλιάδα και δεν σκότωσε ποτέ κανέναν...
Έχει γίνει μνεία στο λήμμα Eίδες Bλάχο; Σ' είδε πρώτος! για τους μύθους περί καλών-κακών «καημπόηδες-ινδιάνοι» και τον ενδορατσισμό των νεοελλήνων.
Άμοιροι αλλοδαποί τί έχετε να τραβήξετε!
Γνωρίζω οτι τους Πατρινούς δεν τους γουστάρει κανένας, ούτε οι γείτονές τους, ούτε καν απο τον ίδιο Νομό (χωρίς να ξέρει το γιατί). Η πόλη ιδίως τα τελευταία 20-30 χρόνια έχει κάκιστα public relations. Την Θεσσαλονίκη όμως, την «αγαπούν» όλοι οι Βορειολλαδίτες χαζοχαρούμενα καίτοι τους απομυζά, γιατί τους συσπειρώνει έναντι στην «παλιο-πρωτεύουσα των Νοτίων» κι εμείς γιατί την «επιβουλεύονται την τσαμένη αυτοί οι Σκοπιανοί κακοχρονονάχουνε».
Την έρμη την Αθήνα (ΜΑΣ) την ζηλεύουν αλλά και μισούν όλοι, διότι είναι καβάλα (πώς να το κάνουμε δηλαδή;) κλπ-κλπ.
Νομίζω όμως οτι οι λόγοι είναι καθαρά πολιτικοί: «Μουνί» όπως και «πούστης» αναφέρεται στον Πατρινό συμβολικά υπο την ιδιότητά του ως συντηρητικού πολιτικού που «μας» έχει κάτσει στο σβέρκο λόγω κοτζαμπάσικης καταγωγής και όχι λόγω της υποτιθέμενης (έστω και υπαρκτής) πονηρίας των μωραϊτάδων ή προτίμησης του ιδίου φύλου (!)
Σάμπως και τους Εγκλέζους δεν τους λένε «πούστηδες» οι νεοέλληνες (ίσως γι’ αυτό τρέχουν να σπουδάσουν εκεί)...
Η Πάτρα κυριάρχησε στα πολιτικά και εμπορικά πράγματα επί έναν αιώνα και υπήρξε το πρώτο ξεκάθαρο και απο τα 2-3 σημαντικότερα αστικά κέντρα για την περίοδο αυτή (και επέκεινα έστω κι εξασθενημένα). Την εποχή εκείνη, οι μπούρτζοι δεν βγαίνανε πρωθυπουργοί (αυτά άρχισαν με κάποιον κολομπαρά καράβλαχο απο κάποιο τουρκοχώρι του Βορρά), αλλά αστοί που το φυσάγανε το παραδάκι..
Ως εκ τούτου έβγαλε ένα κάρρο πολιτικούς εκ των οποίων καμιά ντουζίνα έγιναν και πρωθυπουργοί ή πρόεδροι δημοκρατίας (νομίζω κάτι σχέση έχει κι ο σημερινός πρωθυπουργός);
Ποιός όμως πολιτικός εν Ελλάδι (πλην του Τρικούπη και του Μπένι) χαίρει εκτίμησης;
Για την μεγαλύτερη καταστροφή του νεώτερου Ελληνισμού (1922), κατηγορήθηκε ο πρωθυπουργός Δημήτριος Γούναρης. Ήταν ένας Πατρινός.
Καλώς; Κακώς; Οι παππούδες Πατρινοί αριστεροί εξακολουθούν να λένε τη Λεωφόρο Γούναρη «Καλαβρύτων», όπως πριν το 1931! Αν και αξιολογώτατος κατά τα λοιπά πολιτικός, καταπιάστηκε με πράγματα πέραν των δυνατοτήτων του (εποχή κοσμοϊστορικών αλλαγών που μόνον ένας Βενιζέλος ψιλο-κουλάντριζε) κι έφαγε το κεφάλι του...
Ειδικά το 1967 ήταν η μάχη των Αχαιών: Ο δεξιός Κανελόπουλος μάχονταν τον κεντροδεξιό Παπανδρέου και τελικά επεκράτησε ο Παπαδόπουλος (βλ. μήδι στο λήμμα απέκης).
Σε κάθε περίπτωση, στο παραμικρό δεν επιθυμώ να συνεισφέρω στην κατασκευή-συντήρηση μαλακισμένων μύθων ή ρατσιστικών σχολίων για τον ένα ή τον άλλο τόπο.
Όμως το ζήτημα δεν ήταν το «πάς πούστης Πατρινός κλπ» και εκεί νομίζω έχασες το σημείο μου Πάτσμαν.
Το κείμενο αυτό γράφτηκε, επειδή ο φέρων απεχθάνεται τη βία (λεκτική & φυσική), την οποίαν αντιλαμβάνεται ως διάχυτη (ειδικά) στην Πάτρα.
Θες το κλίμα, θες ο ρόλος της πόλης (διεθνές λιμάνι-μπάτε σκύλοι αλλέστε), η εκτεταμένη διαφθορά, η εγκληματικότητα, η ανεργία, η φτώχεια και το ζόρι, θες η εθνοτική καταγωγή (στην οποία αναφέρθηκα στον ορισμό εν παρόδω) πολλών θιασωτών της επιθετικότητας κλπ, κάτι συμβαίνει τελοσπάντων.
Υπάρχουν πάμπολλοι αξιοπρεπείς και αρκετοί εξαιρετικής παιδείας Πατρινοί, οι οποίοι στενάζουν απο την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, αλλά δεν θέλω (και δεν επιτρέπεται) να αποδώσω το ποσοστό τους.
Σας ασπάζομαι,
Φαίδων
allivegp
Πατρινοί δεν ήταν και οι πρωθυπούργοι Δημήτριος Μάξιμος και Ανδρέας Μιχαλακόπουλος και πιο παλιά ο Μπενιζέλος Ρούφος;
HODJAS
Σωστός! Επί έναν αιώνα (τουλάχιστον) η Πάτρα έβγαζε σταφίδα και πολιτικούς...
Πρωθυπουργοί:
Μπενιζέλος Ρούφος (1795-1868) Διετέλεσε: 29/4/1863-26/10/1863, 28/11/65-9/6/1866
Θρασύβουλος Ζαΐμης (1825-1880) Διετέλεσε: 25/1/1869-7/7/1870, 28/10/1871-25/12/1871
Σωτήριος Σωτηρόπουλος (1820-1898) Διετέλεσε: 3/5/1893-30/10/1893
Αλέξανδρος Ζαΐμης (1855-1936) Διετέλεσε: 21/9/1897-2/4/1899, 12/11/1901-24/11/19022, 4/9/1915-25/10/1915, 9/6/1916-3/9/1916, 21/4/1917-14/6/1917, 4/12/1926-4/7/1928
Δημήτριος Γούναρης (1867-1922) Διετέλεσε: 25/2/1915-10/8/1915, 16/3/1921-3/5/1922
Αναστάσιος Χαραλάμπης (1862-1949) Διετέλεσε: 16/9/1922-17/9/1922
Στυλιανός Γονατάς (1876-1966) Διετέλεσε: 14/11/1922-11/1/1924
Ανδρέας Μιχαλακόπουλος (1875-1938) Διετέλεσε: 7/10/1924-26/6/1925
Δημήτριος Μάξιμος (1873-1955) Διετέλεσε: 24/1/1947-29/8/1947
Παναγιώτης Κανελλόπουλος (1902-1986) Διετέλεσε: 1/11/1945-22/11/1945, 3/4/1967-21/4/1967
Γεώργιος Παπανδρέου (1888-1968) Διετελεσε: 26/4/1944--3/1/1945, 8/11/1963-31/12/1963, 19/2/1964-15/7/1965
Κωνσταντίνος Γεωργακόπουλος (1890-1973) Διετέλεσε: 5/3/1958-17/5/1958
Ανδρέας Παπανδρέου (1919-1996) Διετέλεσε 18/10/1981-18/6/1989, 10/10/1993-18/01/1996
Γιώργος Παπανδρέου (1952-) Διετέλεσε 4/10/2009-;
Πρόεδροι της Δημοκρατίας:
Αλέξανδρος Ζαΐμης (1855-1936) Διετέλεσε: 15/12/1929-3/11/1935
Κωστης Στεφανόπουλος (1926- ) Διετέλεσε: 8/03/1995-12/03/2005
Αυτόκλητοι σωτήρες:
Γεώργιος Παπαδόπουλος (1919-1999) Διετέλεσε: 21/4/1967-25/11/1973
Υπουργάτζες και πολιτικούς έβγαλαν τα μεγάλα σόγια των Ρούφ, Στρέιτ, Κανακάρηδες, Ζαΐμηδες, Λόντοι, Χαραλάμπηδες, οι Καλαμογδάρτες, οι Μελετόπουλοι, οι Παπαδιαμαντόπουλοι, οι Πετμεζάδες κ.α.
Εξ ου και το αίτημα για «αλλαγή» το 1909 με τον Μπένι...
allivegp
O George-Jeffrey-Γ.Α.Π. / G.A.P., γεννημένος στο Τoronto και μεγαλωμένος στο Connecticut, μετράει για Πατρινούς.
HODJAS
Τον πήρα έτοιμο τον κατάλογο ;-)
allivegp
Πατρινός;
patsis
Εγώ ρε παιδιά ίσα-ίσα αμφισβήτησα τα στερεότυπα και πρότεινα μια εξήγηση που μου φαίνεται ρεαλιστική, αυτόν τον «ψυχολογικό» μηχανισμό που ανέφερα στο σχόλιό μου. Σκέφτομαι, δεν μπορεί, τόσο χειρότεροι είναι οι Πατρινοί, έστω στα συγκεκριμένα ζητήματα; Άλλες πόλεις δεν βγάζουν τέτοια τζιμάνια;
Επειδή όμως και η ισοπεδωτική λογική του «όλοι ίδιοι είμαστε» δεν μου κάθεται καλά, η πρότασή μου είναι μόνο διορθωτική. Εννοώ, ναι, υπάρχουν αυτές οι συμπεριφορές και αυτοί χαρακτήρες στην Πάτρα αλλά σπανίζουν οι αρκετά αντικειμενικοί παρατηρητές που θα διαγνώσουν πόσο μεγάλες και σημαντικές είναι αυτές οι διαφορές από τις υπόλοιπες πόλεις. Και τα κριτήρια του επηρεασμού της κρίσης μας επιχείρησα να αναλύσω.
HODJAS
Ακριβώς.
Θες έναν αυτοκαταστροφικό τύπο που να' χει ζήσει εκεί κι εδώ και πάνω και κάτω και μέσα και έξω και να τα γράφει στα παπάρια του όλ' αυτά, ώστε να μπορεί να τα ερμηνεύσει. Ξέρεις κανέναν;