τσιγκολελέτα

Πες μας ότι Αλάριχος είναι το βαφτιστικό σου, αυτό μόνο!

Αξίζει να σημειωθεί ότι Άβαροι υπό τον Αλάριχο κατέβηκαν μέχρι την Πελοπόνησσο, και μάλιστα πολλοί πήραν άδεια από τον Βυζαντινό Αυτοκράτωρα και εγκαταστάθηκαν στο (Ν)αβαρίνο.

Κι όμως, είναι όντως το βαφτιστικό μου! Καλό, ε; Και το χρησιμοποιώ ολόκληρο, όχι υποκοριστικά και τέτοιες φλωριές... Ο Αλάριχος, ωστόσο, ήταν αρχηγός των Βησιγότθων, και όχι των Αβάρων.

Ωραίος! Φυσικά, γερμανιστί είναι Ulrich, σωστά;

Έτσι νομίζω.

Ναι, αυτό είναι. Και το θηλυκό: Ούλρικε.

Και τώρα κάτι επι της ουσίας:
Τι πάει να πει τσιγκολελέτα στο γνωστό παιδικό τραγουδάκι;;;
Χμμμ.

Τι πα να πει μεγιεμελέ;

Τσιγκολελέτα – πράσινα κουφέτα κλπ

Μετά την καταστροφή, είχε το τσαρδάκι του σ’ ένα απόμερο σοκάκι του Καραβάν-σεράι της Σαλονίκης ένας Πόντιος μάστορας σκεπών απο τσίγκο.
Η προσφυγιά πολλή κι η ανάγκη στέγασης μεγάλη. Έπιασε λοιπόν κι έφτιαχνε τσίγκινα σπιτάκια στους τσιγκενέ-μαχαλέδες της Αγίας Φωτεινής, στο ρέμα του Μπιλίρη κλπ, για τους αστέγους τις χήρες και τα ορφανά, που πίνανε νερό στ’ όνομά του (πώς τονε λέγανε ρε γαμώτο;)
Όταν τελείωνε τη δουλειά του, αποθαύμαζε τα σπιτάκια κι έλεγε «τσίγκο λελεύω τα» (δηλ. αγαπώ τα σπιτάκια απο τσίγκο).
Βέβαια, όταν η ψάθα έγινε χαλί και κονόμησε η Σαλονίκη με την Έκθεση και τα τοιαύτα, μπήκε στο μάτι της πολεοδομίας, που της χάλαγαν τη μανέστρα οι ντενεκεδομαχαλέδες (όπως έγινε και με το Εβραϊκό νεκροταφείο που το μπαζώσανε) και του τη στήσανε του τεμέτερου.
Τον κάλεσε σ’ ένα γάμο κάποιος μιλημένος παράγοντας της πόλης και τον δηλητηριάσανε με κάτι σάπια κουφέτα.
Απεβίωσε το 1963 (δυο μέρες πριν την ομιλία του Λαμπράκη) θεοσχωρέστονε...

Μισό λεπτό. Λες ότι ένας μιλημένος παράγοντας της πόλης σκότωσε κάποιον επειδή έχτισε σαν μάστορας παράνομα σπίτια που δεν ήταν καν δικά του; Τι είναι αυτό, σαλονικιώτικη Νύχτα των Δικαστών;

What the atom said! You are beautiful HODJAS, rightoast!

Δύσκολα χρόνια, πονηρά...

Τελερέ...κοίτα να δεις τι έμαθα σήμερα. Ωραίος!

Προφανώς καταλάβατε οτι το' βγαλα απ' την κουρούπα μου...

Ή προφανώς δεν το καταλάβαμε :P

Ο Χάμπος Παχατουρίδης (αυτό ήταν το όνομά του) μπορεί να ήταν χειρονάκτης μάστορας, αλλά δεν είναι αυτή η ακριβής ιστορία του.

Έφυγε από την Τραπεζούντα και πήγε με το βαπόρι απέναντι, στην Σεβαστούπολη, για δουλειά. Ο πρώτος διωγμός τον βρήκε εκεί και ήταν αρκετά έξυπνος να καταλάβει ότι τέλειωσε από χαΐρι ο ελληνισμός στον Πόντο. Παιδιά-σκυλιά δεν είχε, μάζεψε τα τσαμασίρια του και την έκανε για Ελλάδα.

Ήρθε στον Πειραιά αλλά η τύχη του τό ’θελε να μην τις γλυτώσει τις αναταραχές. Ένα μήνα μετά, το δίπατο που δουλεύει σαν εργάτης (χτίστης, πλακάς, τζακάς, ό,τι τον ρωτούσαν έλεγε ότι το ’ξερε μπας και βγάλει κάνα μεροκάματο) το ρίχνουν οι Σύμμαχοι στον βομβαρδισμό του 1916· αυτός γλυτώνει μ’ ένα σπασμένο πόδι και κάτι ψιλά.

Μέσα στο νοσοκομείο τον επιστρατεύουν και τον βάζουν στο 22ο Σύνταγμα της 5ης Ταξιαρχίας να πολεμήσει για τον Βασιλιά. Λίγο η τύχη, λίγο το άχρηστο πόδι του, λίγο το μυαλό του, καταφέρνει τον λοχαγό του και τον στέλνει μεταφραστή ρωσικών και τουρκικών στην ταξιαρχία απ’ όπου τον παίρνουν πακέτο για το Κράτος της Θεσσαλονίκης με μια αντιπροσωπεία συνομιλιών με τον Βενιζέλο.

Ξημερώματα παραμονής χριστουγέννων 1917 (με το παλιό ημερολόγιο) η αντιπροσωπεία φτάνει στην Θεσσαλονίκη και εγκαθίσταται στο προξενείο της Ουρουγουάης, της μοναδικής ουδέτερης χώρας που κρατά ακόμα διπλωματική αποστολή στην πόλη (τι αποστολή, ένας μιγάς εμπορικός ακολουθος ήταν όλος κι όλος, έμενε λέει για κάτι συμφωνίες καφέ με την Πύλη και το Μοναστήρι που είχαν κοπεί στη μέση λόγω του πολέμου, άλλο που του είχε κλέψει το μυαλό μια δεκαεφτάχρονη Σμυρνιά με μάγια και ξόρκια και τον είχε να κλαίει σουρωμένο κάθε βράδυ στην πόρτα της, διαφορετική ιστορία αυτή).

Κατά το βραδάκι γέμισαν οι πιτσιρικάδες τους δρόμους για τα κάλαντα, φτάσανε και στα καπνομάγαζα, χτυπήσανε και στην πρεσβεία. Ο Χάμπος έκανε λίγο λούφα και παραλλαγή και καθόταν να τα χαζεύει. Ο εμπορικός ακόλουθος είχε ήδη αρχίσει να σουρώνει με τα σεκλέτια του και τα μαράζια του, τού δωσε τα κλειδιά και την έκανε για το συνηθισμένο του προσκύνημα: ταβέρνα, τεκές, μπουρδέλα και στο τέλος η κλειστή πόρτα της Αϊσέ.

Κι ήταν κι εδώ η τύχη που χτύπησε την πόρτα, με το χέρι ενός μικρού παιδιού. Ανοίγει ο Χάμπος και βλέπει ένα παιδάκι μόνο του, ούτε καραβάκι στα χέρια ούτε καλάθι με κουραμπιέδες από τα κάλαντα, ούτε μιλιά. Μόνο τα μάτια του κάτι του είπανε. Κάπου τα είχε δει αυτά τα μάτια. «Ντο θες τζάνεμ;» το ρώτησε. Το παιδί κάτι μουρμούρισε στα σπανιόλικα. Του Χάμπου του ήρθε κεραμίδα. «Από πού είσαι μικρέ;» «Κωστάντζα». «Τον πάπα σου πώς τον λένε;» «Φερνάντο» απάντησε ο πιτσιρικάς κι έκανε να φύγει. «Φερνάντο;» τραύλισε ο Χάμπος. «Λουίς Φερνάντο; Είσαι ο γιος του Λουίς Φερνάντο; Δηλαδή...» ακούμπησε στον τοίχο που ξαφνικά έφερνε βόλτες γύρω από το ζαλισμένο κεφάλι του «ο Λουίς Φερνάντο είναι ο πατέρας σου;»

[συνεχίζεται]

Πες μας τώρα ότι αυτός ήταν που έδιωξε και τον Ρένο από την εταιρία να πάει η καρδιά μας στη θέση της ααααχαχαχαχα σε καλό σου βρε πάτση

ΥΓ η Ουρουγουάη έχει λευκούς κατοίκους που Ισπανοφέρνουνε (δε θυμάααασαι, που σου λεγα ότι τους ωραιόοοοοτερους άντρες που έχω δει μαζεμένους τους είδα στο Μοντεβιδέεεεεοοοο... α να γεια σου :P), έναν μιγά που είχανε τον στείλανε διπλωματικό εκπρόσωπο στην Πόλη ααααααχχαχα τι είσαστε βρε, τι είσαστε...

Το συνεχίζεται ήταν απειλή. Η καταχώρηση ήταν αντίποινα σε αυτήν του Χότζα. Μια ισορροπία του τρόμου μόνο θα τον σταματήσει...

Έναν, ε;

Πω πω κατά γράμμα όλα και πώς να την πούμε ο ένας στον άλλο, ε, θα είχε κι άλλους βρε μηχεσούλη, τρόπος του λέγειν ήταν και τζέρτζελο να γίνεται - ένας έμμεσος τρόπος να καταθέσω σπέκια στον συσλάνγκο πάτσης.

@Κύριο Τεκέλογλου: δεν ανεβάζεις και το «μιζαμπλί» από το ίδιο λινγκ; πολύ μ' άρενε :D

Συγνώμη, κουτάβι, αυτομαστίγωμα, κλπ ;-) (δουλεύω νυχτερινή βάρδια Mes, λίγος χαβαλές δεν βλάπτει!)

Καλέ δώσε, μη μασάς!

@ κύριον/κυρίαν Mes: ευχαρίστως να ανεβάσουμε και το «μιζαμπλί».

Πάρ' τα Τσιγκολελέτα και κάν' τα ομελέτα

Κυρίαν Mes: Ποιό είναι το κα(β)λίτερο λήμμα για να διαβάσουμε την ιστορία του Ρένου, η οποία μολοντούτο διάσημη, δηλονότι εισέτι μου διαφεύγει ;

Τρίτο μήδι εδώ. Μουαχαχα.

Κατ' αντιστοιχία: Μήπως είσαι ο γιος του Λουίς Φερνάντο; Εγώ είμαι ο γιος του Λουίς Φερνάντο... Δηλαδή ο Λουίς Φερνάντο είναι... ο πατέρας σου; Έτσι μου είπε η σύζυγος του Λουίς Φερνάντο κλπ

Καλά, [i]το χάλι, ε σουργέλο;[/I] το αναγραμμαντείο σε καλωσορίζει στο σλανγκρρρ

COSCO. Κυβέρνηση με υπογραφή Τσιγκολελέτας (Είναι δυνατόν;;;)
(εδώ)