κάνω την πάπια2 ακόμη ορισμοί

Αν πιστεύει κάποιος μοδ πως είναι προτιμότερο να μην υπάρχει ως ξεχωριστό λήμμα και πως πρέπει να ενωθεί με κάποιον απο τους υπάρχοντες ορισμούς, ας το κάνει. Το έβαλα έτσι γιατί δεν γνώριζα αν υπάρχει κάποιος καλύτερος τρόπος να μπεί :-)

και το «ποιούμαι την νήσσαν» από που προέρχεται τότες;

Αυτά τα ιστορικά περιστατικά είναι συνήθως παρετυμολογίες.

ρίξτε μια ματιά εδώ που τα λέει κάπως καλύτερα. Το «ποιούμαι την νήσσαν» δεν παίζει να΄ναι μεταγενέστερη παραφθορά αρχαιολάγνων σλάνγκων; Δεν είμαι κ σίγουρος βέβαια. Αυτή η εκδοχή παίζει πολύ στον γούγλη. Το «ποιούμαι την νήσσαν» το ξέρουμε σε κανένα αρχαίο κείμενο; Φούντ φορ θότς...

Υπόθεση μεν, αλλά ο Αισίωπος δεν είχε ιστορίες με πάπιες;

Λαμπυριζούσης και σελαγιζούσης της νυκτός, περίπου στα 400 π.Χ. οι Γαλάται επεχείρησαν αιφνιδιαστικήν επίθεσιν ίνα καταλάβωσιν την αιωνίαν πόλιν (Roaming).

Αι καλοθρεμμέναι χήναι του Καπιτωλίου, λαβούσαι πρέφαν τι διημείβετο, επάτησαν τας τσιρίδας, με αποτέλεσμα να αφυπνισθώσιν οι ημικαθεύδοντες φλουροί (εκείνα τα χρόνια επετρέπετο να φυλώσι σκοπέτο καθιστοί και τον ψιλο-έπαιρναν) και να απωθήσωσιν τς εισβολείς.

Έκτοτε εις την πρωτεύουσαν της αυτοκρατορίας, αι χήναι ετιμώντο δεόντως υπο των Ρωμαίων ως σωτήρες της πόληώς των, ενώ εμισούντο βαθέως υπό των Γαλατών, οίτινες τας κατέσφαζον ευκαιρίας δοθείσης και εκατασκεύαζον η-πατέ φουα γρά με το ήπαρ των ινα τας εκδικηθώσιν (εν συνεχεία το εσυνήθισαν και τους ήρεσεν).

Ότε μετεφέρθη η πρωτεύουσα του ιμπέριου εν Κωνσταντινουπόλει (330 μ.Χ.), ο Κωνστάντιος ο Α΄ (ο Ξηρός) μιμούμενος τας συνηθείας της Ρώμης, εκτός του ότι διήρεσεν ομοίως αύτην εις 14 περιοχάς, διετήρη τάφρον με ιερά παπάκια (διότι δεν τους ηυρίσκοντο παρεπιδημούσαι χήναι) πλησίον του παλάτσου, ίνα κρώζωσιν και να ειδοποιεί η ακάθιστος (πλέον) φρουρά τον Πρωτοκουβικουλάριον διά τυχόν κίνδυνον (Συμεών Πικραμένος τ. ζ΄ σελ. ιθ΄ στιχ. κγ΄).

Όπως παρατηρεί ο Λεπενδρηνός στα 1178, η πόλις της Θεσσαλονίκης ως δευτέρα της αυτοκρατορίας, εμιμήθη εν συνεχεία τα μεγαλεία της πρωτευούσης και εκατασκεύασεν χαβούζαν με παπάκια πλησίον της Αχειροποιήτου, η χρησιμότης των οποίων όμως είχεν από μακρού λησμονηθεί, προϊόντων των αιώνων.

Πράγματι, μνημονεύει ο Ευστάθιος Θεσσαλονίκης ότι «… ο Μανουήλ Κομνηνός ως ηδέως ηρέσκετο πλατσουρίζειν μετά νησσών πολλών λουόμενος…», έθιμον το οποίον και εξεπόρτισεν (export) εις Εσπερίαν ο Αλδουίνος των Νορμανδών.

Ούτω πως, η τάφρος εφυλάσσετο υπο βλοσυρών Τσιφίτ-μπασήδων (Εβραίων), οίτινες ουχί μόνον ωλιγωρούσαν ως προς την δίαιταν των πτηνών από καρμιριά, αλλ’ επωφελούντο πωλούντες το σιτηρέσιόν των και ενθυλακούντες το αντίτιμον.

Ως εικός, αι νήσσαι (παπάκια) τω προαναφερθέντι μόδω σκαιώς μεταχειρισθείσαι, εμουλάρωσαν (τρόπος του Ленин) και ότε επλάκωσαν οι Νορμαντέζοι το 1185, αύται έκαναν τη γκορόιδα…

Χότζα, άστραψες! 10+ στερο σχόλιο!

Τι είπε τώρα!

Άντε να απονεμηθεί και κανά Kavli...

Χότζα θέλω την διεύθυνση που έχει το Τζαμί σου για να οργανώσω ένα λαϊκό προσκύνημα στο οποίο θα γίνει και η απονομή του καβλοβραβείου σου. Προσκυνήστε το είδωλο!

Η Χελώνα που ήθελε να πετάξει (Μύθοι του Αισώπου)

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε στην αυλή ενός χωριάτικου σπιτιού µια χελώνα, που είχε έναν µεγάλο καηµό. Ήθελε να πετάξει στον ουρανό όπως τα πουλιά.

- Τι κατάρα είναι αυτή! έλεγε κάθε τόσο αναστενάζοντας. Σέρνω µέρα και νύχτα αυτό το βαρύ καβούκι και είµαι καρφωµένη πάνω στη γη. Αχ, να 'µουνα κι εγώ ένα πουλάκι, να είχα φτερά και να πετούσα! Πώς ζηλεύω τις πάπιες της αυλής που όταν θέλουν πετούν και βλέπουν τον κόσµο από ψηλά.

Μια µέρα δυο πάπιες άκουσαν το παράπονο της και τη λυπήθηκαν.
- Θέλεις στ' αλήθεια να πετάξεις, κυρα - χελώνα; τη ρώτησαν.
- Αν θέλω; απάντησε η χελώνα.
Από τη χαρά της, η χελώνα, άφησε το ξύλο που κρατούσε µε τα δόντια.
-Αυτό είναι το πιο µεγάλο µου όνειρο. Να πετάξω µια φορά κι ας πεθάνω! που λέει ο λόγος. Αλλά, πώς;
- Υπάρχει ένας τρόπος, της είπε η µια πάπια. Να δαγκώσεις σφιχτά αυτό το ξύλο, εγώ και η αδελφή µου θα πιάσουµε µε τα ράµφη µας τις δυο άκρες και θα σε πάρουµε µαζί µας.
- Ναι, ναι! φώναξε ενθουσιασµένη η χελώνα. Ωραία ιδέα! Εµπρός, ας µην αργούµε!
Και βιάστηκε να δαγκώσει το ξύλο. Το έπιασαν και οι πάπιες µε τα ράµφη τους, τίναξαν τα φτερά τους και πέταξαν ψηλά, κουβαλώντας τη χελώνα µαζί τους.
Το πόσο χαιρόταν η χελώνα, δε λέγεται! Τι όµορφα ήταν εδώ ψηλά! Επιτέλους είχε πραγµατοποιήσει το µεγάλο όνειρο της! Πετούσε! Όµως, µέθυσε τόσο πολύ από τη χαρά της και για µια στιγµή πίστεψε ότι θα µπορούσε να πετάξει και µόνη της!
Έτσι, η κουτή, άφησε το ξύλο που κρατούσε µε τα δόντια της και, φυσικά, µε το µεγάλο βάρος που είχε, έπεσε στη γη και σκοτώθηκε.

Ηθικό δίδαγμα: Αυτό το παραμύθι μας διδάσκει ότι το κάθε πλάσμα πρέπει να είναι ευχαριστημένο με τη μορφή που του έδωσε ο Θεός και να μη ζηλεύει τα άλλα πλάσματα.

Σλανγκικό δίδαγμα: Ήθελε να κάνει την πάπια!

@ΜΧΣ Ταιριάζει και στα ηθικά διδάγματα

@Χότζα: είσαι και ο κρότος

@ΜΧΣ πολύ ωραίο! Κττμγ δεν αποδίδει την ίδια έννοια με αυτήν που έχουμε σήμερα όταν λέμε την φράση, αλλά σίγουρα μπορεί να μας βάλει σε σκέψεις...
Εύγε!

Χοντζ, αμέτρητα σπέκια για το παραπάνω σχόλιο. Άσε που μου έλυσες και μια πολύχρονη απορία, ήτοι γιατί τόσο μίσος...

Χόντζ, έρχομαι κάθε βράδυ και διαβάζω το σχόλιό σου....

Φχαρασσώ γκασπαντίν Αλλίβε...

Επέστρεφε συχνά και διάβαζε αλλίβε, επέστρεφε συχνά και διάβαζε...

...όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται. Θα μας τρελάνεις ποιητά μου :D

Eπέστρεφε ή αι πέστροφαι;

Κι ακόμα, Κύριε... ντρέπομαι να το συλλογιστώ,
(μα ήταν τόσο κόκκινα κι υγρά τα ωραία του χείλια
και κάποια κάπου ολόλυζε κιθάρα ισπανική...)
κοιμήθηκα μ’ έναν μικρόν εβραίο στη Σεβίλλια.

ωωωωχχχ (τον χάσαμε αυτόν)...
:-Ρ

Πώς ο Καββαδίας μπορεί να καταστρέψει την σεξουαλική ζωή κάποιου :P

Κουλάρετε, τραβέλι ήτανε. «Χείλη» όταν έλεγε, εννοούσε τα κάτω.