Αν σου πουν για κάποιον πως βρισκόταν πάντα στην άκρη της φωτογραφίας, αυτό σημαίνει πως ο τύπος ήταν εξαπανέκαθεν παρακατιανός, κομπάρσος της ζωής, ο τελευταίος των μοϊκανών, η τελευταία τρύπα της φλογέρας, ο πιο αδύναμος κρίκος.

Αναφερόμεθα φυσικά σε ομαδικές φωτογραφίες στα πλαίσια συλλογικοτήτων της παιδικής και νεανικής κυρίως ηλικίας: σχολικές τάξεις κατά την αποφοίτηση, φοιτητές μετά την τελετή ορκωμοσίας, ακόμη και φωτογραφίες από πιο informal καταστάσεις, όπως π.χ. μια σχολική ή φοιτητική εκδρομή.

Η θέση που θα καταλάβει κάποιος σε μια τέτοια φωτογραφία, διόλου τυχαία δεν είναι. Εξαρτάται από την ικανότητα κοινωνικής επιβολής. Αυτό που ο P. Bourdieu ονομάζει κοινωνικό κεφάλαιο, ας πούμε.

Οι γαμιάδες του σχολείου πιάνουν πάντα τις πιο τιμητικές κεντρικές θέσεις, περιτριγυρισμένοι από τα ωραία μουνάκια της τάξης. Στο άλλο άκρο του φάσματος, οι καρπαζοεισπράκτορες, οι τζανετάκοι και τα παιδιά της σφαλιάρας απωθούνται στα άκρα του κάδρου. Καμιά φορά δεν τα καταφέρνουν καν να μπουν στο κάδρο ή «κόβεται» το μισό τους σώμα...

Καμιά φορά βέβαια αυτές οι δυστυχισμένες υπάρξεις που μια ζωή βρίσκονταν στην άκρη της φωτογραφίας, επανεφευρίσκουν τον εαυτό τους στο εικονικό περιβάλλον του ίντερνετ και ζουν μια δεύτερη παιδική ηλικία - ή μάλλον μια πρώτη, καθώς την κανονική πρώτη την έχασαν.

Ασιστ: abas

Τι να μας πεις κι εσύ απ' τη ζωή σου κακομοίρη, μια ζωή στην άκρη της φωτογραφίας ήσουνα...

Έχεις καλύτερο ορισμό; Πρόσθεσέ τον!

Δημοσιεύτηκε
Τελευταία επεξεργασία

#1
Khan

Τό σταξες και πάλι απόψε το φαρμάκι σου!

Πάντως εγώ αναγνώρισα τον εαυτό μου στον ορισμό, καθώς ήμουν μονίμως στην άκρη της φωτογραφίας με κομμένο σώμα σε σχολείο/ στρατό, αλλά μην αρχίσουμε τα ημερολόγια, που λέει κι ο Πάτσης...

Ορισμένες φορές πάντως αυτοί που πλασάρονται στο κέντρο είναι και οι επιδειξίες, όπως ο Βέλτσος, που σύμφωνα με Σαββό (το μεταφέρω με κάθε επιφύλαξη) φρόντιζε πάντα να είναι σχεδόν στο κέντρο δίπλα σε κάποια μεγάλη προσωπικότητα της Αριστεράς με τον οποίο και καλούα είχε κολλητιλίκια...

Πρέπει να μπούνε μήδια σ' αυτό το λήμμα.

#2
Khan

Βλ. και τελευταία τρύπα του ζουρνά και τρύπα του χάρτη, που δεν το έχουμε.

#3
johnblack

Η σλανγκ πονάει καλέ μου φίλε... Και πρέπει να πονάει, αν θέλει να λέγεται σλανγκ και όχι παιδιακίσματα. Όλοι έχουμε πολλάκις αναγνωρίσει, επώδυνα, τον εαυτό μας σε ορισμούς τούτου δω του ρημαδιού, δεν είσαι ο μόνος. Είναι κείνες οι στιγμές που το πουλάκι μας συρρικνώνεται κι οι ίδιοι βουλιάζουμε στην καρέκλα μας σα να θέλουμε να κρυφτούμε...

#4
Khan

Το πουλάκι μου πάντως είναι μια χαρά.

#5
Khan

Χάριν ακριβείας, ο ψωνισμένος συνήθως δεν είναι ακριβώς στο κέντρο, αλλά δίπλα στο κέντρο, και δίπλα στον γαμιά της παρέας, όπως ήταν ο Βέλτσος δίπλα στον Θοδωράκη.

#6
johnblack

Στο ψυχαναλυτικού περιεχομένου Η αρρώστια που λέγεται άνθρωπος του F. Camon (εκδ. Ροές 1987), ο αφηγητής-ασθενής υποφέρει στην ιδέα πως το πέος του αναλυτή είναι μεγαλύτερο από το δικό του. Στο τέλος όλη του η ζωή συμπυκνώνεται σε αυτό το πράγμα.

#7
johnblack

Στη χρυσή τομή, εκεί δηλ. που σύμφωνα με τους επιστημονιζέ καλλιτέχνας της Αναγέννησης πέφτει κατευθείαν το μάτι.

#8
iron

τζόνι, αντιστέκομαι στον πειρασμό να σχολιάσω το σαφές υπονοούμενο του λήμματός σου και λέω το εξής μόνο:
τα παιδικά χρόνια, ακόμα και τα ευτυχέστερα, έχουν στιγμές πόνου και αναχαίτισης που τύφλα νά' χει η σλανγκ. Και όχι μόνο αυτό, μετά τα παιδικά χρόνια έρχεται η εφηβεία. Ας θυμόμαστε τους εαυτούς μας όλοι τότε, και ας μη μιλάμε για τους άλλους.

#9
Επισκέπτης

Παφ! (μόλις άναψα τσιγάρο)

Ασφαλώς και δεν θα διαφωνήσω με όσα λες. Να σε πω επίσης - μιας και τα αυτοβιογραφικά fragmenta και οι de profundis εξομολόγες είναι της μοδός εσχάτως - πως οι έιτις υπερκαλτιές τύπου revenge of the nerds ήταν απλά λατρεμένες (μαζί με Ρόκυ, Ράμβο, Σβαρτσενέγκρο και λοιπές ρεπουμπλικανικές δυνάμεις) και πως στο σχολείο έτρωγα και γω το δέον κραξιματάκι μου μιας και οτιδήποτις κάτω από 19,8 το θεωρούσα αιτία σεππούκου...

Τώρα ως αναφορά (sic) τα κάθε λογής απωθημένα και μηχανισμούς υπεραναπλήρωσης και τα ρέστα, αυτά τα ζητήματα είναι (τουλάστιχον στη βάση τους) λελυμένα απ' την εποχή του Νίτσε και του Φρόυδ, που ωμίλησαν περί του θραυσμένου νεωτερικού υποκειμένου, περί της δυστυχίας του να είσαι άνθρωπος κλπ. Ουδείς εκφεύγει παντελώς των κόμβλεξ ούτως ώστε να θεωρηθεί «φυσιολογικός» (τι άσχημη λέξη). Όλοι, είτε υπήρξαμε μπούληδες είτε υπέστημεν την οργή των μπούληδων, κάνουμε απλά τη διαχείριση της δυστυχίας μας... Τεσπά, μεγάλη συζήτα αυτή, ελπίζω κι ο Χαν να πετάξει κανα έμπειρο σχόλιο.

Κοινωνιολογικά τώρα, η εμπειρία μου από τη μακρόχρονη τριβή μου με τα σιδεράδικα και τους σφίχτηδες, είναι πως οι περισσότεροι που ακολούθησαν αυτό το δρόμο ήταν ούτως ή αλλέως γαμιάδες εκ των προτέρων, που ηθέλησαν απλά να γαμούν και να δέρνουν έτι περισσότερο... Επίσης, και οι περισσότεροι σχολικοί νταήδες που γνωρίζω (τους λέγαμε και μαγκιάδες) μια χαρούλα τα κατάφεραν και στην προσωπική και επαγγελματική τους ζωή. Εφόσον κατάφερναν να ασκούν εξουσία στο μικρόκοσμο του σχολείου, δεν τους ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να συνεχίσουν να ασκούν αυτή τους την επιρροή και σε συνθήκες ρήαλ λάιφ... Εννοείται υπήρξαν και αρκετές εξαιρέσεις (ναρκωτικά κλπ) οι οποίες όμως κατ' εμέ επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Και εννοείται πως και η νύχτα και το μπραβιλίκι και το νταβατζιλίκι είναι κι αυτές κανονικές δουλειές όπως όλες οι άλλες που κάποιος εντέλει πρέπει να τις κάνει... Και τις κάνουν αυτοί που έχουν μεγάλες μπάλες (εγώ π.χ. δεν θα μπορούσα), αυτοί που - για να θυμηθούμε την εγελιανή διαλεκτική αφέντη και δούλου - δεν φοβούνται να πεθάνουν και προτιμούν την ελευθερία έναντι της επιβίωσης.

#10
Vrastaman

(Το σχόλιό μου στο οποίο απαντάει ο Τζόνυ παραπάνω)

[I]Πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση Τζόνυ μου. Περιορισμένο όμως το παράδειγμα, κττμγ. Έχω δει τουλάστιχον δύο άλλες μεγάλες πορείες που μπορεί να ακολουθήσουν παιδιά που βρέθηκαν στην άκρη της φωτογραφίας.

  1. Πολλά παιδιά που κακοποιούντο από «μπούληδες» (με την έννοια του bully) στα προαύλια, πχ επειδή ήταν αδύναμα, θυληπρεπή, ουατέβα, επανεφευρίσκουν τον εαυτό τους στα σιδεράδικα χτίζοντας με την βοήθεια αναβολικών ένα κίβδηλο εξωσκελετό μυών. Συνάμα μπαζώνουν την αβάσταχτη ανασφάλειά τους και α συχνά καταπιεσμένα ομοερωτικά τους απωθημένα πίσω από την θαλπωρή φασιστικών ιδεολογιών. Με την σειρά τους γίνονται και αυτoί «μπούληδες» βγάζοντας τα απωθημένα τους για όσους τους πειθανάγκαζαν στο σχολείο με e-νταηλίκια και cyber-γκοτζαμανισμούς κλπ που είναι βέβαια για κλάματα.

  2. Πολλές φορές βλέπουμε παιδιά που βρέθηκαν στην άκρη της φωτογραφίας να πετυχαίνουν στην επαγγελματική και προσωπική τους ζωή, ενώ οι νταήδες του σχολείου παραμένουν θλιβερές αποτυχημένες καρικατούρες του παλαιού τους εαυτού, losers χωρίς την παραμικρή επιτυχία σε προσωπικό ή επαγγελματικό επίπεδο. H εκδίκηση των nerds, βλ. περίπτωση Bill Gates. Άλλωστε τα νταηλίκια που τους καθιστούσαν «δημοφιλείς» στο σχολείο δεν έχουν καμία πέραση In real life εκτός εάν εργάζονται στην νύχτα ως μαστροποί, πληρωμένοι δολοφόνοι κλπ.

Ααααααααατα![/I]

#11
Galadriel

Επ! Τι έγινε Γιάννjη τέκνο; Αποφάσισες να γράψεις και με login; Καλά έκανες, όταν γράφεις με το νικνέιμ σου γράφεις όμορφα.

#12
Επισκέπτης

@ Mes. Όπως βλέπεις γράφω χωρίς λογκιν. Κατά τ' άλλα, χμμ.. γυναίκα που ψάχνεται για καβγά... εννοείται για κανένα λόγο δεν της απαντάς, στη Γαλλία παλιά αυτό το θεωρούσαν γρουσουζιά.

@ βραστα. Σε τι σε εξυπηρετεί να αλλάζεις τη σειρά των σχολίων;

#13
HODJAS

Ωραία συζήτηση!

Τζόνι, a born winner fucks the prom queen eh; Δεν έχεις κι άδικο μπαγάσα...

Πάντως, έχω την εντύπωση οτι η στάμινα (όχι η σύζυγος του Στάμου, η άλλη) είναι πάντα εσωτερική, όπως και τα μπώλλζ (σαν του γάτου).

Μπορεί να συνάδει με εξωτερική roaming, μπορεί και όχι.
Π.χ. Η αντίσταση στον πειρασμό μετράει την προσωπικότητα, η επιπολαιότητα το έσχατο ελάττωμα κατά Γουάιλντ κλπ.

Είδα μια φορά ένα κοντό και ψιλο-αδύνατο τυπάκι με διακριτικά ειδικών δυνάμεων κι αναρωτήθηκα. Όταν μίλησα μ' εναν εκπαιδευτή απο δαύτους, μου εξήγησε οτι εκείνο που μετράει στις αποστολές είναι πόσο το λέει η περδικούλα σου, τ' άλλα άσ'τα σ' εμάς (θα σε περάσουμε ρεκτιφιέ να γίνεις Ράμπος)...

#14
Επισκέπτης

Σαφέστατα. Άλλο πράμα η σωματική δύναμη, άλλο το ψυχικό σθένος, άλλο η ωραία εμφάνιση με γραμμωμένους κοιλιακούς. Καμία απολύτως σχέση, κι ωστόσο οι αφελείς επιμένουν να κάνουν τις σχετικές συνδέσεις.

Όταν είχαν ρωτήσει κάποτε τον Lee Haney, οκτάκις κάτοχο του τίτλου Mr. Olympia και τρόπον τινά διάδοχο εκεί του Σβαρτς, πόσα κιλά τραβάει στον πάγκο, τους απάντησε: Όσα φαίνομαι!!. Αθλητής επιδείξεων είμαι, όχι αρσιβαρίστας...

#15
HODJAS

Quod erat demostrandum: Η ζβαρτσοσύνη είναι διδακτή (χε)...

#16
Vrastaman

@JB - σε τίποτα, τεχνικό φάκαπ.

#17
Khan

Επειδή το λήμμα και η συζήτηση είναι καλή θα συνεχίσω την κουβέντα.

Μια μικρή παρένθεση: 1. Όποιο σχόλιο αναφέρεται σε σωματικά χαρακτηριστικά άλλων χρηστών θα πρέπει να διαγράφεται, και για τον λόγο ότι συνιστά αποκάλυψη προσωπικών δεδομένων. Ναι μεν κάποιοι από μας έχουμε γίνει φίλοι ιν ρήαλ λάιφ, ή έχουμε γίνει φίλοι στο φέισμπουκ, ωστόσο θεωρώ ότι δεν δικαιολογείται ο ένας να «φωτογραφίζει» τον άλλο μέσα στο σάιτ, και αυτά τα σχόλια θα πρέπει απλά να διαγράφονται, χωρίς περαιτέρω ανακύκλιση αντεγκλήσεων. Τουλάχιστον, αν κάποιος αναφερθεί σε μένα, σε στοιχεία που έχει μάθει για μένα από την μη διαδικτυακή μας συναναστροφή, θα απαιτήσω να διαγραφεί το σχόλιό του. Είναι απλό.

  1. Πολλοί από αυτούς που επανεφευρίσκονται σ΄ αυτό το σάιτ (δεν μιλάω για μένα) έχουν να παρουσιάσουν ιλιγγιώδη επιτεύγματα στο βιογραφικό τους πολλαπλάσια των σχολικών γαμιάδων, κι όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτογελοιοποιείται.
#18
Khan

Πάμε τώρα επί του λήμματος. Μάλλον είναι δύσκολες οι γενικεύσεις. Στο δικό μου σχολείο υπήρξαν λίγο από όλα. Υπήρξαν γαμιάδες πρόεδροι 15μελούς, που τώρα μένουν ακόμα με τους γονείς τους, υπήρξαν και μαθητές του 17 που έχουν να επιδείξουν πολύ περισσότερα επιτεύγματα από τους μαθητές του 20. Αλλά και αντίστροφα, γαμιάδες που συνεχίζουν να είναι γαμιάδες.

Θα είχε ενδιαφέρον να βρίσκαμε ομαδικές φωτογραφίες.

Έβαλα εδώ την περίφημη φωτογραφία από τους Γάλλους διανοουμένους που κοπροσκύλιαζαν μεσούντος του Β' Παγκοσμίου. Το κέντρο της φωτογραφίας διεκδίκησε ο Pablo Picasso όντως γαμιάς in real life αλλά και κομπλεξάρας. Ο Camus ως ποδοσφαιριστής που ήταν θυμίζει φωτογραφία ποδοσφαιρικής ομάδας, ενώ κοιτάζει και το σκυλάκι με μια δόση σπρετσατούρας, μια φυσική πόζα. Ο γιωτάς Sartre αλληθωρίζει ως συνήθως. Ο Lacan όχι μόνο είναι στην άκρη της φωτογραφίας, αλλά και κουνάει το κεφάλι του, ώστε να μην διακρίνεται. Σύμφωνα με την φιλοσοφία του θα μιλούσαμε για μια ρωγμή του άφατου πραγματικού μέσα στον κόσμο του συμβολικού. (Επίσης De Beauvoir, Eluard, Elsa Triolet και κάποια άλλα ιερά τέρατα).

#19
gaidouragathos

Αυτά είναι!!!
[w=slangkolakon12825#]Σλανγκολάκων[/w]
[w=this
isSparta!9029#]κιέτς [/w]

#20
iron

Οι γαμάουα έχουν ένα φανταχτερό όπλο: την εμφάνιση. Όποιος δεν την έχει, πιθανόν να καταφύγει στα λόγια, τα οποία έχουν ακόμα μεγαλύτερη δύναμη. Ο Πασκάλ νομίζω ότι είχε πει ότι όποιος έχει πολύ καλό λέγειν είναι κακός άνθρωπος. Βγάζω το κακός και λέω κομπλεξικός. Άρα μια από τα ίδια με τον γαμιά μας.

Άρα όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Είτε έχουμε μούρη, είτε έχουμε λέγειν, είτε και τα δύο, παλεύουμε για την πρώτη θέση στη φωτογραφία. Το ότι μπορεί να μην φτάσουμε τελικά εκεί, δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι δεν παλέψαμε αρκετά. Μπορεί και να καταλάβαμε ότι δεν έχει αξία αυτή η μάχη με αυτά τα όπλα.

#21
iron

κχανκ, ωραίος!

#22
Επισκέπτης

Κχαν δεν νομίζω πως ήταν απαραίτητες οι παρενθετικές διευκρινίσεις σου. Γενικά θα έπρεπε να είχε παραλειφθεί οτιδήποτε παραπέμπει στην ούτως ή άλλως διεγραμμένη συζήτηση-ξεκατίνιασμα στο λήμμα του Λιονταριού. Εφόσον επελέγη η damnatio memoriae δεν υπάρχει κανένας λόγος να ανατρέχουμε εκεί και να αναμοχλεύουμε τα πάθη. Είπαμε, ειρήνη ημίν, ο γέγονε γέγονε και τα ρέστα.

Ως αναφορά τώρα το τι πρέπει να διαγράφεται και τι όχι. Είναι δύσκολο μον αμι να χαράξεις τα όρια ανάμεσα νετ και ρήαλ λάιφ. Ποσο μάλλον που για πολλούς απο μας ετούτο πράμα δω μοιάζει φορές-φορές πιο πραγματικό απ' το έξω... Για μένα έχουν γίνει αρκετούτσικες κατά καιρούς αναφορές που αντλούν από εξωσλανγκγκρικές πηγές, ουδέποτε όμως διαμαρτυρήθηκα, it's part of the game, like it or not. Kαι το θέμα των διαγραφών εν γένει είναι λεπτό. Αν κάποιος βρικολακιάσει λέμε τώρα και ζητήσει άμεσα τη διαγραφή απ' το σάιτ όλων του των λημμάτωνε, τι θα γίνει; Σε ποιον ανήκουν τα σχόλια και τα λήμματα άπαξ και αναρτηθούν;

#23
xalikoutis

Κι εμένα μου αρέσει η συζήτηση, εκτός από τις προσβολές...

Με βάση την τραγικότατη φράση «του έμεινε η μαγκιά» μπορούμε ίσως να αντιμετωπίζουμε τη μαγκιά ως ένα είδος «κεφαλαίου» (αρχικά «ψυχολογικού», μετά κοινωνικού) το οποίο συμπλέκεται με τα άλλα είδη «κεφαλαίου» - μορφωτικό-πολιτισμικό, κοινωνικό, και υλικό πλούτο.

Αυτό που πολύ συχνά παραβλέπεται είναι ότι, καλοί και κακοί μαθητές, οι φλώροι και καρπαζοεισπράκτορες (άσχημοι, χοντροί, κοκκαλιάρηδες, ατσούμπαλοι, γυαλάκηδες, σπυριάρηδες, ψευδοί, κεκέδες) σε γειτονιές όχι πολύ φτωχές όχι πλούσιες, αν ήταν μεσο και ανω-αστόπαιδα, ενώ οι άλλοι γαμούσαν και δερνόντουσαν, αυτοί έκαναν πιάνο, τέννις, και άλλα τέτοια, που τα γαμημένα πλάθουν χαρακτήρα και αφήνουν μορφωτικό κεφάλαιο,

και όταν άφησαν πίσω το «εφιαλτικό» λύκειο, είχαν όλα τα ταξικά προσόντα (συνήθως στρωμένη δουλειά, την οποία λόγω και οικογενειακής καταπίεσης δέχθηκαν ασυζητητί) και παίρνουν την εκδίκησή τους αλλιώς (με το συμβολικό και χρηματικό τους κεφάλαιο).

Από την άλλη οι μαγκιώροι των σχολείων συνήθως τα πάνε σκατά, εκτός κι αν είναι πλούσιοι, ή αν διοχετεύσουν τη μαγκιά στο σώμα/αθλητισμό (νωρίς, ή όντως αργότερα, στα σιδεράδικα). Αλλιώς τους μένει η μαγκιά και στρέφονται σε σχετικώς κακοπληρωμένα χειρωνακτικά επαγγέλματα.

Τραγική περίπτωση όσα παιδιά μαγκεύουν εξ αντανακλάσεως (δηλαδή, αλητεύουν επειδή δεν είναι καλοί μαθητές), που προσκολλώνται στο νταηλίκι και μετά το σχολείο δεν τους μένει ούτε η μαγκιά ούτε έχουν προοπτικές μορφωτικές (και συνήθως ακολουθούν τους ξοφλημένους νταήδες σε σχετικώς κακοπληρωμένα επαγγέλματα).

Πολύ καλή περίπτωση τα παιδιά που δεν το παίζουν νταήδες, ούτε όμως είναι καρπαζοεισπράκτορες, και που είναι μέτριοι μαθητές, κι έτσι καταλαβαίνουν ότι μόνο διαβάζοντας θα γίνουν κάτι (άρα, αποκτούν την έξι του σκληρά εργαζόμενου και του λάθε βιώσας).

Τραγική επίσης περίπτωση όσοι είναι και φτωχοί και αποτυχημένοι μάγκες και σκράπες και ψιλοάσχημοι, οι οποίοι καταντούν έως και πρέζακες.

#24
jesus

θα συνεχίσω αυτό που λέει η ιρονικ.
η ανάλυση του φαινομένου γενικά σωστή, όσο μπορεί να είναι σωστή μία εξαγωγή κανόνων από την παρατήρηση κοινωνικών διαδρομών κ συμπεριφορών.

προϋποθέτει, όμως, ένα axiome implicite που έλεγε κ ο poincaré (μόνο εσείς θα βάζετε βιβλιογραφία;). ότι κάποιος αποδέχεται τους κανόνες, τη λογική αυτή κ ότι τον απασχολεί να μπει σε αυτήν την κούρσα. κ είναι πολύ μακρυά απ' το υποχρεωτικό.
αντιστοιχία υπάρχει, πχ, με τη σύνδεση εισοδήματος κ ευφυίας. κ να μην έμπαζε από παντού η μέτρηση της ευφυίας, η αντιστοίχηση αυτή προϋποθέτει ότι ο ευφυής άνθρωπος θα κυνηγήσει τα γκαφρά (τα οποία σε κτηνώδεις ποσότητες δεν έρχονται παρά μόνο αν τα κάνεις σκοπό της ζωής σου), κάτι το οποίο δεν υπάρχει κάτι που να το υπαγορεύει.

όσο για τους ανθρώπους της νύχτας κ τους νταβατζήδες, θείο τζον, κάποιος έπρεπε να κάνει κ το μάγκα κ τον νταή στους τεκέδες μέχρι που δεν έπρεπε πλέον να τον κάνει κανένας. δουλειά ήταν κι αυτή κ δεν είναι. κ ιεροεξεταστής επίσης κ κατάλογος τεράστιος.

κ τον φασίστα πρέπει να κάνουν πολλοί μέχρι να μην χρειάζονται σε κανέναν.

#25
iron

όταν πήγαινα νηπιαγωγείο, έγινε ένα αποκριάτικο πάρτι, στο οποίο ήθελα να πάω αλλά όχι μασκαρεμένη γιατί σιχαινόμουν τις απόκριες. Πήγα λοιπόν, και όλα τα παιδάκια παραξενεύτηκαν. Νόμιζαν ότι κάτι δεν πάει καλά και ανησυχούσαν για μένα (ήμασταν πολύ δεμένοι, όλη η τάξη). Ήρθε η στιγμή της φωτογραφίας. Καθότι ψηλή, έπρεπε λέει να μπω με τους ψηλούς στην πρώτη γραμμή, καθιστή. Οι πιο κοντούληδες ήταν όρθιοι, στην β γραμμή από πίσω. Αλλά δεν είχα αμφίεση. Πώς να βγει η φωτογραφία; Κάτι έπρεπε να γίνει. Βρέθηκε και καλά η λύση. Θα μου φορούσαν έστω ένα στέμμα. Δεν μου άρεσε αυτό, αλλά ήταν το πιο ανώδυνο. Ε και δεν ήθελα και να γίνει θέμα, δεν είχα φανταστεί τις συνέπειες της επιλογής μου.

Η φωτογραφία επιτέλους βγήκε, με μένα μπροστά μπροστά, στο κέντρο της φωτό, με ένα στέμμα στο κεφάλι, με μούτρα, και όλα τα άλλα παιδάκια ντυμένα στις άκρες της φωτογραφίας.

Προσέξτε, είναι πολύ πολύπλοκο το σχήμα. Στο πρώτο πλάνο μια μουτρωμένη μίζερη βασίλισσα χωρίς φουστάνια βασιλικά, ναι μεν βασίλισσα αλλά μουτρωμένη, ναι μεν μουτρωμένη αλλά βασίλισσα. Πίσω, δεξιά, αριστερά, σε όλες τις άκρες τις φωτογραφίας δηλαδή, οι άλλοι, που δεν τους πιάνει το μάτι όσο υπάρχει το μουτρωμένο πλάσμα κει μπροστά. Είναι όμως ντυμένοι και ενταγμένοι πλήρως στο έθιμο και στον κόσμο. Ποιος είναι ο γαμάουα εκεί πέρα και ποιος ο περιφρονημένος; Απολύτως κανείς και απολύτως όλοι.

Είναι κάτι το οποίο από μικρό παιδί, από τότε που την είδα αυτή τη φωτογραφία, με έβαζε σε σκέψεις. Και όταν μεγάλωσα, που λένε, κατάλαβα ότι έτσι είναι η ζωή: χωρίς συμπεράσματα και ταμπέλες. Τουρλού. Και το μόνο που αξίζει είναι να την παρατηρούμε μετ' επιμελείας και εκ των έσω. Είναι πολύ πιο ανακουφιστικό από το να κρίνουμε.

#26
Επισκέπτης

Άσχετο εντελώς, για να λαφρύνουμε λίγο το κλίμα: ανέλαβα να εξηγήσω σε νεαρή φίλη μου τι εστί Φωβισμός στην τέχνη και τη ρώτησα τι γνωρίζει επ' αυτού. Και η απαράμιλλη αντζελική απάντησις: ήταν κάποιοι καλλιτέχνες που προσπαθούσαν να εκφράσουν και να ξεπεράσουν τους εσωτερικούς τους φόβους... :)

#27
gaidouragathos

Ζανουάρ, πρόσεχε! Δυο φορές υπέπεσες. Οι Σλάνγκες θα σου βγάλουν κίτρινη...

#28
HODJAS

Επανίδρυση του σάιτος! :-)

Ο λαγός και η χελώνα είναι διδακτικότατο παραμυθάκι, όπως και η αντεπίθεση του χλιμίτζουρα, στον Υπέρ Αδυνάτου λόγο του Λυσία:

[I]«Οὐ πολλοῦ δέω χάριν ἔχειν, ὦ βουλή, τῷ κατηγόρῳ,
ὅτι μοι παρεσκεύασε τὸν ἀγῶνα τουτονί. πρότερον γὰρ
οὐκ ἔχων πρόφασιν ἐφ’ ἧς τοῦ βίου λόγον δοίην, νυνὶ διὰ
τοῦτον εἴληφα. καὶ πειράσομαι τῷ λόγῳ τοῦτον μὲν ἐπι-
δεῖξαι ψευδόμενον, ἐμαυτὸν δὲ βεβιωκότα μέχρι τῆσδε τῆς
ἡμέρας ἐπαίνου μᾶλλον ἄξιον ἢ φθόνου· διὰ γὰρ οὐδὲν
ἄλλο μοι δοκεῖ παρασκευάσαι τόνδε μοι τὸν κίνδυνον
οὗτος ἢ διὰ φθόνον.

Καίτοι ὅστις τούτοις φθονεῖ οὓς οἱ ἄλλοι ἐλεοῦσι, τίνος ἂν ὑμῖν ὁ τοιοῦτος ἀποσχέσθαι δοκεῖ πονηρίας; εἰ μὲν γὰρ ἕνεκα χρημάτων με συκοφαντεῖ ―·
εἰ δ’ ὡς ἐχθρὸν ἑαυτοῦ με τιμωρεῖται, ψεύδεται· διὰ γὰρ τὴν
πονηρίαν αὐτοῦ οὔτε φίλῳ οὔτε ἐχθρῷ πώποτε ἐχρησάμην
αὐτῷ.

ἤδη τοίνυν, ὦ βουλή, δῆλός ἐστι φθονῶν, [B]ὅτι τοιαύτῃ
κεχρημένος συμφορᾷ τούτου βελτίων εἰμὶ πολίτης. [/B]καὶ γὰρ
οἶμαι δεῖν, ὦ βουλή, [B]τὰ τοῦ σώματος δυστυχήματα τοῖς τῆς
ψυχῆς ἐπιτηδεύμασιν ἰᾶσθαι,[/B] [καλῶς]. εἰ γὰρ ἐξ ἴσου τῇ
συμφορᾷ καὶ τὴν διάνοιαν ἕξω καὶ τὸν ἄλλον βίον διάξω,
τί τούτου διοίσω;» [...][/I]

κλπ-κλπ.

Γουστάρω παρατηρήσεις όλων και ιδίως χαλικέντερο σχόλιο.

Στα σινιέ επαγγέλματα εξουσίας, βλέπει κανείς οτι επιτυγχάνεται η ρεβάνς του μπουλούκου (τώρα θα σας δείξω εγώ) όσο και το ξεσάλωμα της αλήτρας (βλ. διάφορους μεγαλοκαρχαρίες που πασχίζουν να αποτινάξουν το εμφανές της αλανόβιας προέλευσής τους, χρησιμοποιώντας ασθμαίνοντας -σαν κοπρόσκυλο σε πρωτόγνωρο λουρί- λόγιες εκφράσεις).

Η επίδειξη δυνάμεως (αν δεν είναι τζούφια), δηλώνει ικανότητα επιβίωσης, γι' αυτό θέλγονται τα θηλυκά (και με το δίκιο τους - έχουν αποστολή). Παραβλέπουν όμως τον κίνδυνο του τυφλού κι αυτοκαταστροφικού εκμηδενισμού όλων των γύρω εις βάρος της αειφορίας, διατηρώντας την ψευδαίσθηση οτι μόνον αυτές (και οι καρποί τους) θα την βγάλουν καθαρή.

Δεν πρέπει να μας αφορούν τα συμβεβηκότα της εξουσίας, ούτε οι καταβολές των φορέων της. Το ζήτημα είναι η αντιμετώπιση της ίδιας της εξουσίας (και τα λέμε).

#29
HODJAS

Συμπλήρωση: Η αξία του σχολίου του Χάλικ έγκειται στη δύναμη της descriptive, όχι όμως και normative analysis, όπως παρατηρεί ορθά η Ίρον.

#30
iron

«Η επίδειξη δυνάμεως (αν δεν είναι τζούφια), δηλώνει ικανότητα επιβίωσης, γι' αυτό θέλγονται τα θηλυκά», ακριβώς έτσι, χότζα. Όμως αυτός είναι ένας βασικός νόμος της φύσης, στην οποία να μεν ανήκουμε αναντίρρητα και την οποία θαυμάζουμε ή απλώς εκμεταλλευόμαστε, αλλά δεν μπορείς να μοιράσεις τη ζωή σου μόνο με έναν επιβήτορα ή με έναν παρλαδόρο ή έναν λεφτά. Νταξ, οι πολλοί και οι πολλές (γιατί όλα όσα λέμε ισχύουν και για τις Λίλιαν τούτου του ντουνιά) τη βγάζουν έτσι, και μάλλον αυτό είναι που και καλά κομπλάρει τους λοιπούς και τις λοιπές. Όμως αν αυτή η πλειοψηφία (;) ζούσε καλά, δεν θα ήμασταν εδώ που είμαστε σήμερα. Δηλαδή ούτε στο σλανγκ να τα συζητάμε (δεν θα είχε λόγο ύπαρξης η σλανγκ), ούτε στο 2010 με όλα του τα παγκόσμια προβλήματα, ούτε ως ελλάδα στο ΔΝΤ, τίποτα απ' όλ' αυτά.

#31
Vrastaman

Πήρε πολύ ωραία τροπή ο σχολιασμός, σπέκια ωρέ κλεφτόπουλα.

#32
Khan

Χαιρετίζουμε την χαλικέντερη καταγγελία της αντικειμενοποιητικής ψυχολογιοποίησης (μπουρζουάδικης και αντιδραστικής) και την θεώρηση του θέματος από σκοπιά κρητικής ψυχολογίας με στοιχεία ταξικής κρητικής.

Να κάνω μια γείωση: Πολλές φορές στην άκρη της φωτογραφίας (πάνω αριστερά) ήταν απλώς ο ψηλός, και τον παρότρυναν να πάει εκεί για λόγους συμμετρίας. Ενίοτε, αν επρόκειτο για παθολογικό γιγαντισμό, μπορεί να συνέπιπτε η ιδιότητα του ψηλού με αυτήν του τρελού/κρετίνου του σχολικού χωριού, αλλά όχι κατ΄ ανάγκη.

Επίσης, πολλές φορές ο πιο εξοβελισμένος φροντίζει να μπαίνει λίγο πιο μέσα, και στην άκρη άκρη είναι κάποιος με στοιχειώδη αυτοπεποίθηση, χωρίς να είναι και ο γαμιάς.

Τέλος, χαρακτηριστική περίπτωση κομπλεξικού κοντού που πέτυχε είναι ο Σαρκοζίξ που χτύπησε και την Κάρλα Μπρούνι, αφού όμως έχασε την πολύ πιο ώριμη και αξιόλογη προσωπικότητα Σεσιλιά.

#33
HODJAS

Τί μου θύμισες τώρα! Βέβαια, υπάρχει κι η περίπτωση ο φωτογράφος να είναι λίγο όρτσα και να τους βάλει να σταθούν όπου λάχει, βλ. μήδι...

#34
johnblack

Η Σεσιλιά είναι και πολύ πιο καύλα σε σχέση με την μοντέλα κτγμ.

#35
jesus

μια σεσιλιάααααα που σβήνει
και δέεεεεεν αφήνει...

#36
Khan

Γεια σου ρε Τζόνη! Όπως λέει κι ο Χ. Κλυνν
«αφού τα βρήκαμε στα βασικά, στις λεπτομέρειες θα κολλήσουμε;»

#37
Khan

Τώρα μού 'ρθε και ο άλλος αστικός μύθος.

Ήτανε λέει συμμαθητές στο ίδιο σχολείο ο Adolf Hitler και ο Εβραίος Ludwig Wittgenstein. Ο Χίτλερ στην άκρη της φωτογραφίας, μεσαία εισοδήματα (νόθος γιος Εβραίας λέει άλλος αστικός μύθος), σχετικά μέτριος μαθητής, και ο Λούντβιχ έπαιρνε όλους τους καλούς βαθμούς, διέπρεπε, ήταν από μια από τις πλουσιότερες οικογένειες του κόσμου, Εβραίοι μαικήνες βιομήχανοι με μουσικές ιδιοφυίες στην οικογένεια. Τελικά, ο Χίτλερ ζήλευε τόσο τον Εβραίο συμμαθητή του που ήταν στο κέντρο της φωτογραφίας ώστε πέρασε όλη την υπόλοιπη ζωή του εξοντώνοντας Εβραίους, και η μεγαλοφυία του αιώνα μας συνέβαλε ακούσια στο ολοκαύτωμα. Υπάρχει ένας ισχνός ιστορικός πυρήνας σε αυτό (φαίνεται στο άρθρο της Βικούλας που παρέθεσα), ο οποίος έδωσε αφορμή για έναν βαρβάτο αστικό μύθο και κάποια λογοτεχνικά έργα (ο Γιαχβέ να τα κάνει)...

#38
Khan

Υ.Γ. Κι ένα καθ' ημάς παράδειγμα: Ήταν στην ίδια σχολική τάξη ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, ο Χρήστος Γιανναράς και ο Αλέκος Φασιανός. Ο Λε-Πα αρέσκεται στο να αναπολεί πως ήταν ο ίδιος στο κέντρο της φωτογραφίας, και ήταν ο πρώτος που γυρνούσε με γκόμενες, ενώ ο Γιανναράς ήταν ανέραστος και του κατηχητικού, όπως και ο Αγγελόπουλος (προ μαρξιστικής περιόδου), και ο Φασιανός μονίμως στην άκρη της φωτογραφίας, φλωρίζων, γιωτάς και μονόχνωτος. Δεν έχω επιβεβαιώσει τα παραπάνω.

#39
HODJAS

Ένας άλλος μύθος λέει, οτι ήτανε στο ίδιο σχολείο (Πειραματικό Λύκειο του Γιουσκόνσιν) ο Κωνσταντίνος Παπαρηγόπουλος και η Μίλα Γιόβοβιτς. Ο Κώστας ήταν νέρντ κι αυτή μαζορέττα του φούτμπωλλ.
Όταν την ζήτησε ραντεβού ο Κώστας για το χάι σκουλ προμ, αυτή τον έκλασε, με συνέπεια να αφιερώσει τη ζωή του στην θεμελίωση της θεωρίας περί αμιγούς Ελληνικού Έθνους...

#40
Khan

Εξ ου και ο 17ος τόμος της Ιστορίας με θέμα πώς ο Μιλτιάδης απώθησε τους Πέρσες κραδαίνοντας τον Τίμιο Σταυρό έχει ως αφίερωση «Μίλα μου πρόστυχη».

(Αχ Χότζα, αντί να στρέψεις το ανηψούδι στα υγιή πατριωτικά φρονήματα, μας παρέσυρε αυτό στον τιραμιησουητισμό)

#41
Khan