κομμέ

Ντάνκε για τις ψήφους και για το σιάξιμο του λήμματος!

Πολύ ωραίος ρε Άν, νά 'σαι καλά.

Το ούμπερ λέγεται; Θε να πω αν όντως λέγεται μήπως να ανέβει;

έγραψα σεντόνι κ χάθηκε ρε πστ. πάμε πάλι.

εγώ το ξέρω να παίζει από τύπους που λιώνουν στις ντότες κ το γουώου (and when i say WoW i mean WoW).

υφίστανται αυτού (=εκεί στα λευκαδίτικα), λοιπόν, παλληκάρια τινά επαγγελόμενα φάρμερ που παράγουν κρηπς (creaps), και τα οποία βαφτίσθησαν υπό τινων ούμπερ-φάρμερ κ πλέον φημολογείται ότι φαρμάρουν κρηπάκια.

από κει το καθιερώσανε κ το επεκτείνανε, πχ ούμπερ-μάρκετ, -πώς ήταν η κρέπα γαμίκου; -ούμπερ, κτλ.

στάνταρ παίζει όμως από γερμανομαθείς, δευτεροπαγκοσμιόπληκτους και φίλους αυτών.

(γλιστρίματι πληκτρολογίου παραλίγο να γράψω δευτεροπογκοσμιόπληκτος, μ' άρεσε το σκηνικό σοβιετικοί κ ναζί στρατιώτες να κάνουν μαζί πόγκο στο στάλιγκραντ κ είπα να το καταθέσω.)

Καλέ αφού το χεις ανέβατο!

Το ούμπερ το ξέρω από το άτομα που ασχολούνται γενικά με το ίντερνετ αφού είναι ένα meme περίπου...Από άκυρους όμως όχι.

πιακώ (και γαλλικά)το ταλή

Όπα; σωστό το πιακώ... Επίδραση απ' το τσάκω κάπως;...

Γενικά οι προστακτικές στην αργκό έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, και δέν το έχουμε εξαντλήσει καθόλου το θέμα. Στα κρατούμενα (εδώ και καιρό).

ε γράψε εσύ κι ότι μπορούμε ο καθένας θα συνεισφέρουμε. (και το αυγό στα τέσσερα και το λήμμα στα δεκατέσσερα τέτοιες εποχές)

Α σέ παρακαλώ, εγώ το έν δέκατο τέταρτόν μου το έδωσα μιά φορά... :-Ρ

Στα σοβαρά, το πιάκω (ή πιακώ) οφείλεται μάλλον σε επίδραση του τσάκω, που εμπίπτει στο λήμμα που δίνω πρίν. Έχουμε όμως άλλα παραδείγματα προστακτικών σε -ω, ρημάτων που δέν τελειώνουν σε -ώνω, εκτός απ' το πιάνω;...

Άλλη αργκοτική κατάληξη προστακτικής, που έχω να σαπίζει στο πρόχειρο μαζί με ένα σωρό άλλα εδώ και μήνες, είναι η -α ή -κα: τσάκα, μπέκα, φεύγα...

«μάζω» για μαζεύω (ή και μαζώνω). Το «γράπω» μάλλον δε σου κάνει.

Μάζω, γράπω, όπως και τσάκω, πλέρω, σήκω, είναι απο υπερδισύλλαβα ρήματα που τελειώνουν σε -ώνω, και καλύπτονται απ' όσο καταλαβαίνω απ' τον ορισμό εκεί (άλλα τέτοια που μπορούν να ακουστούν: τέντω, κάρφω, άπλω, τέλειω, μάγκω και λοιπά).

Αυτό που μου είναι ακόμα θολό, είναι η προστακτική που λήγει σε -α. Ας πούμε, κάποια απο τα παραπάνω εμένα μου ακούγονται όκέι να τελειώνουνε και σε -α: «άπλα την αρίδα σου και πάρ' τον καμιά ωρίτσα ώσπου νά 'ρθουμε», ή «τσάκα ενα πεντόευρο και σύρε στο περίπτερο». Ίσως να στέκουν επειδή θα έστεκαν και ομόηχα ουσιαστικά της ίδιας ρίζας: η άπλα πιχί είναι πασίγνωστη λέξη, αλλα σε αργκό συμφραζόμενα δέν θα εκπλησσόμουν ν' άκουγα και η τσάκα ή οτιδήποτε άλλο σε -α, απ' τα ρήματα σε -ώνω (υπάρχει άλλωστε θέμα με την κατάληξη -α, γνωστά πράματα).

Αλλα βέβαια, υπάρχουν κάποιες αργκό προστακτικές σε -α καραδιαδεδομένες, απο άλλου τύπου ρήματα: άρπα την, μπέκα μέσα, και άλλα.

Και τέλος, ίσως υπάρχουν και προστακτικές αργκοτικές άλλες εκτός απο σε -α και σε -ω, εννοείται.

...και ο τσάκας. γενικά vic θεωρώ ότι το σλανγκ δεν μπαίνει σε κανόνες, αλλά εννοείται ότι είναι σεβαστή κάθε προσπάθεια χαρτογράφησης.
στο σχηματισμό των προστακτικών που ούτως ή άλλως περιβάλλονται από ένα ύφος επείγον, επιτακτικό κτλ νομίζω ότι παίζει ρόλο και η διάθεση λεξιπλασίας βάσει του τί ακούγεται πιο πειστικό τη δεδομένη στιγμή που λέγεται. συνεπώς το κουτάκι τιτλοφορείται «δεν υπάρχει κουτάκι».νομίζω ότι σκοπίμως κάποια πεδία της γλώσσης έχουν μείνει αδιευκρίνιστα για να μπορούν να μορφοποιούνται κατά την εκάστοτε βούληση.
σε -ου βάλε τα γίνου αντί γίνε, έρχου αντί έλα.

Κοίτα, κι' εγώ οπως τα βλέπω τα πράγματα, όντως, ήδη η καθομιλουμένη, και πολύ περισσότερο η αργκό, μάλλον είναι κώδικες πολύ πιο ρευστοί απο την τυπική γλώσσα. Λογικό, αφού η τυπική, ως επίσημη κρατική μεταξύ άλλων, οφείλει να είναι καθορισμένη σε μεγάλο βαθμό.

Αλλά, μεγάλο μέρος της ρευστότητας της αργκό, νομίζω, είναι παραπλανητικό, και πηγάζει απ' τ' οτι πολύ λίγο έχει παρατηρηθεί η αργκό απο σκοπιά γραμματικής σε σύγκριση με την τυπική. Να βρεθούν οι άξονες, ας πούμε, πάνω στους οποίους η αργκό είναι ρευστή, ή οι τρόποι με τους οποίους αυτή διαφοροποιείται απ' την επίσημη (και επίσης ρευστή άλλωστε) γλώσσα, το βρίσκω εντελώς θεμιτή δουλειά --αρκεί, εννοείται, ν' αποφεύγεται η κακοτοπιά της κανονιστικότητας.

Ε λοιπόν, αυτό που με καυλώνει προσωπικά σαν πούστη, είναι οτι αργκό δέν είναι μόνο διαφορετικό λεξιλόγιο (ή διαφορετικά πεδία αναφοράς)· είναι και διαφορετική γραμματική, και διαφορετική σύνταξη, και διαφορετική φωνολογία... Για παράδειγμα, και μόνο αυτό το λήμμα αρκεί, νομίζω, για να πείσει οτι η αργκό ακολουθεί κι' αυτή ιδιαίτερους γραμματικοσυντακτικούς κανόνες. Και το γαμώ είναι οτι όλ' αυτά στο σλάνγκ τζι άρ, τώρ' αρχίζουμε να τα νιώθουμε σιγά-σιγά. :-)

Είμαι πολύ γκίκ γιατρέ;...

έλα ρε βικ που ρωτάς κιόλα. εδώ μέσα γίναν τόσες κουβέντες κι από τόσους χρήστες γύρω από το τί είναι σλανγκ και τί λεξιπλασία κτλ που το ελάχιστο που μπορείς να πεις είναι ότι οι περισσότεροι και τις νιώθουν τις διαφορές και τους κόφτει η κανονιστικότητα ή η έλλειψή της.

παραθέτω τροφή για σκέψη:

Language may refer either to the specifically human capacity for acquiring and using complex systems of communication, or to a specific instance of such a system of complex communication.

αλλά και

Apophenia is the experience of seeing meaningful patterns or connections in random or meaningless data.

Η τσάκα που λέω επάνω, υπάρχει ήδη και στο σάιτ.

Βάνιας, apophenia γαμώ τις έννοιες, χτύπησες νεύρο... Ξέρουμε αν λέγεται αυτό αποφανία στα ελληνικά; Κάπως αλλιώς;

Vik για δες τι ψάρεψα στο νετ για την Αποφένια, μέχρι να μας διαφωτίσει ο θείος...

Σωστός.

Η κατάληξη σε -ου που λέει επάνω ο βάνιας, παρεμπιπτόντως, είναι η παλιά κατάληξη της προστακτικής συνεχούς ποιού ενέργειας που λένε, αυτήν που πλέον στα ελληνικά σχηματίζουμε με το να: να γίνεσαι (αντί γίνε), να έρχεσαι (αντί έλα). Πέρσι τον Ιούλιο τα συζητούσαμε εκεί με τον πάτσι αυτά, επίσης.

μήπως αυτό να σβηστεί από λήμμα (και από το σημείωμα της ΣΟ ωσεκτουτού) και να ενσωματωθεί απλώς εδώ ως χαρακτηριστικό παράδειγμα;

Μπά μωρε...

καλά μωρέ...

Υπάρχει και (χιώτικη αλλά προς εξαφάνιση) προστακτική δέχου που σημαίνει πρόσεχε (να δέχεσαι) επί επικειμένου κινδύνου, ξαφνιάσματος -- έσο έτοιμος. πχ Πέρνα από κεί αλλά δέχου, τη στήνουν μπάτσοι. (πρίν πετάξει τη μπάλα) Δέχου!

Καλό

Γενικότερα, οι κύπριοι τις έχουν ακόμα αυτές τις προστακτικές τύπου δέχου, έτσι δεν είναι; (οπου συνεχές το ποιό ενέργειας μορφολογικά, αλλα μάλλον με στιγμιαία σημασία, τό 'χα ξαναρωτήσει αυτό εκειπέρα) Δέν πρόκειται για φαινόμενο κομμέ πάντως.

Και στην Κρήτη, στα Σφακιά, λέμε βλέπου, δηλαδή, πρόσεχε! Δεν είναι κομμέ, για όνομα. Είναι από τ' αρχαία.

Πάντως, επειδή στον ορισμό ο ΑΝ21 γράφει ότι όταν συνδυαστούν κομμέ και ποδανά το αποτέλεσμα είναι ούμπερ, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι κάποιες φορές οι κώδικες μπορεί να είναι ασύμβατοι και να οδηγήσουν σε ασυνενοησία, όπως στο εξαιρετικό παράδειγμά που πρόσφατα ανέδειξε ο dryhammer στο ναταπού:

Α - Ναταπού; Β - Μας τά 'παν άλλοι.

Προφανώς ο Α ομιλεί τα ποδανά και εννοεί «πουτάνα;», ο δε Β τα κομμέ, και καταλαβαίνει «να τα πούμε;».

Υπάρχουν με άλλα λόγια και αντενδείξεις ως προς τη συγχορήγηση.

Τα κομμέ πρέπει να κυκλοφορούν τουλάχιστον απ' τις αρχές του 20ού αιώνα, αν και δε νομίζω να τα λέγανε έτσι. Η Μαρία Ιορδανίδου γράφει στο "Σαν τα τρελά πουλιά" ότι τα χαμίνια του Πειραιά λέγανε τσαχπινιές τύπου "Πού δουλέ;", "Στον Περαί", και το τοποθετεί πριν τον Πρώτο Παγκόσμιο.

Αυτό εγώ το ξέρω σαν ολόκληρο ποιηματάκι, που αντιγράφει ή/και κοροϊδεύει τα χαμίνια/μάγκες:

- Πού δουλέ;
- Στον Περαί.
- Πόσα παί;
- Τρεις και πέ.
- Τι τα κά;
- Τρώ και πί.
- Και τα ρέ;
- Τσιγαρέ.
- Δεν παντρέ;
- Δε με θέ.
- Δεν την κλέ;
- Άβα ρε.
- Δε σκοτώ;
- Τι λες, κουτό!

Αυτό το "άβα ρε" σημαίνει (και εκφέρεται) σαν απαξιωτικό "άντε ρε", (ή "ά' 'ε", στα Λαρισαίικα) δηλαδή "τι βλακείες λες τώρα".

Αν δεν αντιγράφει τα χαμίνια, αλλά μόνο τα κορορϊδεύει, μήπως είναι από κανένα σατιρικό ποίημα τύπου Σουρή, καμιά οπερέτα ή κάτι τέτοιο; Δεν το αποκλείω αλλά δεν ξέρω να σας πω.

Υ.Γ. Είναι κανένας απ' τους παλιούς γνωστούς ακόμα εδώ; Αν ναι, φιλιάαα!

Γειά σου Τζενάρα! (πρώην deinosavros εδώ).

Γεια χαρά Pirate Jenny! Εγώ παραμένω ο patsis με τ' όνομα.

(το με τ' όνομα δεν έχουμε, αξίζει?)

Γεια σου πειρατίνα! (εις εκ των νεωτέρων)

Έλα ρε πειρατίνα! γειά χαρά.

Πάτσις, το με τ' όνομα ίσως να στέκει, αλλα με το «πάτσις» μπροστά δέ λέγεται, λέγεται;...

Πού 'σαι ρε μάστορα? Μαύρη πέτρα...