κουότ

Θενξ για τη μηδική υποστήριξη, notheitis!

Μπορεί το πέρας της παράθεσης να δηλωθεί με το «άνκουότ» (unquote).

λεπτομέρεια, αλλά νομίζω ότι αποδίδεται στον απ. παύλο.

Ναι, τζήζαντα, ο γνωστός ηθικολόγος Απ. Παύλος ήτανε, αλλά προφανώς τότε από εργασία ξέμεναν μόνο οι τεμπέληδες.

Στην καθομιλουμένη λέγονται μονά (‘…’) / διπλά (“…”) αυτάκια εννοώντας (ακριβώς όπως τα λέει ο allivegp) τα εισαγωγικά: «…».
Ακούγεται δε συχνά το: «μέσα σε αυτάκια».

Στα σινάφια που ασχολούνται με γραπτά, το «αυτάκια» υπάρχει για να γίνεται ο διαχωρισμός μεταξύ “…” (αυτάκια: quotation marks / inverted commas /quotes / speech marks) που τα χρησιμοποιούμε δευτερευόντως και «…» (εισαγωγικά, γαλλιστί: guillemets) που είναι κι αυτά που χρησιμοποιούμε επισήμως στην Ελλάδα.

Όσο για την εκνευριστική χειρονομία: Yπήρξε εποχή που γινόταν κατάχρηση σε βαθμό κακουργήματος. Είχα προσέξει πως ιδιαίτερα γυναίκες ομιλήτριες την έκαναν μάλλον εν είδει χαριτομενιάς συνοδεία χαζοχαμόγελου, ενώ άλλες, με στυλ πιο γιάπικο, την έκαναν (ακριβώς όπως τα λέει ο allivegp) ντεμέκ τεκμηριώνοντας αυτά που λέγανε.
Σε κάθε περίπτωση, μου έδιναν την εντύπωση πως διάβαζαν παρόλες που είτε είχαν γράψει άλλοι, είτε προέρχονταν από κόπυ-πέιστ.

@jesus: το Απ. Παύλος χωρίς κεφαλαία μοιάζει από μακριά σαν Απ. Πούλος!!

Υπάρχει μια αρκετά ευρεία γκάμα εκφράσεων, χειρονομιών και λοιπών μανιερών, οι οποίες ίσως θα μπορούσαν μονολεκτικά να περιγραφούν ως «ημι-πούστικες». Χαρακτηριστικό παράδειγμα, πλην της προκειμένης χειρονομίας των εισαγωγικουλίων, είναι το γνωστό τοις πάσι νομίζω; (συντομογραφικά νο;), αλλά και το εσπέριο ποιον πρέπει να γαμήσω.

Τις χρησιμοποιούν κυρίως γυναίκες και γκέηδες (το να ψάχνουμε ποιος μιμείται ποιον, οι γυναίκες τους γκέηδες ή το αντίστροφο, ομοιάζει στο γνωστό ερώτημα της όρνιθας και του ωού). Ένα καθαρόαιμο σερνικό οφείλει να τις αποφεύγει, αν μη τι άλλο να τις χρησιμοποιεί με σύνεση και να μη τις καταχράται. Αφεαυτές δεν είναι δηλωτικά πουστείας, ίσως όμως η επανειλημμένη χρήση τους σωρευτικά με άλλες «ενδείξεις», π.χ. κοκάλινα μοδάτα γυαλιά, γυμνασμένο σώμα κ.α., οδηγήσει σε έκδοση σχετικής κοινωνικής ετυμηγορίας.

Κοινός παρονομαστής των εκφράσεων αυτών, είναι πως προσπαθούν να προσδώσουν παραστατικότητα και ζωντάνια στο λόγο του ομιλητή, ο οποίος επιθυμεί «να έρθει πιο κοντά» με τον συνδιαλεγόμενό του, επιτυγχάνοντας ένα είδος συμ-πάθειας ή ενσυναίσθησης. Η παραστατικότητα και η ζωντάνια παραπέμπουν ασφάλουσλυ στην θεατρικότητα, αρχαιόθεν επιβαρυμένη με connotations επιπολαιότητας, ελαφρότητας και έκλυσης των ηθών. Ένα pure αρσενικό που μετέρχεται εν εκτάσει την μανιέρα για λόγους εντυπωσιασμού (όλα τα λέιζερ πάνω μου), οφείλει να εξισορροπεί αυτή την τάση με τακτές επιδείξεις ματσοσύνης και ανδριλικίου (βαριά προφορά, μαγκιόρικο στραβοστόμιασμα κλπ) που υπογραμμίζουν το πρωτεϊκόν του χαρακτήρος του, την ικανότητα να μεταπηδά κατά βούληση απο σνομπ κουλτουριάρη ντιλετάντη σε αλάνι του πεζοδρομίου και αντιστρόφως. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιου μπαλαδόρου είναι ο απόλυτος τηλεστάρ Γιώργος Τράγκας.

Κι αυτό το L που κάνουν με δείκτη αντίχειρα μπρος στο μέτωπο οι μουνίτσες σε κάτι εφηβικές ταινίες (τις φλερτάρει ο νερντ μπροστά στις φίλες τους), της ίδιας συνομοταξίας χειρονομία νομίζω...

Το νο; δεν είναι από το νομίζω, είναι από το non το γαλλικό, βλέπουμε ορισμό, διότι το χρησιμοποιώ συνέχεια και είναι το μόνο γαλλικό που ξέρω (εχμ όχι το μόνο, ξέρω και άλλες λέξεις, ασανσέρ, σακβουαγιάζ, καλοριφέρ, σουτιέν κιέτσ') - αλλά ο συσχετισμός έξυπνος.

Για να πω κι εγώ τομπόνο μου, την αμερικλάνικη χειρονομία που περιγράφει αναλυτικά ο Αλλίβε και μηδοποίησε ο Νοθείτης, την κάνουν ad nauseam οι μεταμοντερνιάρηδες. Η λογική της είναι ότι καμία λέξη δεν κυριολεκτεί ως προς κάποιο εξωτερικό αντικείμενο αναφοράς, όλες οι λέξεις, ακόμη και οι δόκιμες είναι απολιθωμένες μεταφορές και γλωσσικές κατασκευές. Οπότε κάθε τέτοια λέξη που αποτελεί συμβατική κατασκευή (δυνητικά όλες) οφείλει να μπαίνει σε χειρονομικά εισαγωγικά, για να δηλώσουμε ότι είμαστε ούμπερ-ψαγμένοι και δεν έχουμε την αφέλεια ότι κυριολεκτούμε. (Κάτι αντίστοιχο δηλαδή με το λινκ των Σλάνγκων). Σε μια ομιλία της Τζούντιθ Μπάτλερ είχα μετρήσει ότι έκανε κατά μέσο όρο τρεις χειρονομίες κουότ ανά λεπτό.

Για παράδειγμα, αν η Τζούντιθ Μπάτλερ απήγγελε σε μια ομιλία της απόσπασμα από Παιδοβούβαλο, η συχνότητα των χειρονομιών κουότ (που δηλώνουν ότι δεν κυριολεκτούμε αλλά αναφερόμαστε σε κοινωνικο-γλωσσική κατασκευή) θα ήταν τεράστια. Λ.χ.:

«Τις χρησιμοποιούν κυρίως κουότ- γυναίκες και κουότ- γκέηδες (το να ψάχνουμε ποιος κουότ-μιμείται ποιον, οι κουότ-γυναίκες τους κουότ-γκέηδες ή το αντίστροφο, ομοιάζει στο γνωστό ερώτημα της όρνιθας και του ωού). Ένα κουότ-καθαρόαιμο κουότ-σερνικό οφείλει να τις αποφεύγει, αν μη τι άλλο να τις χρησιμοποιεί με κουότ-σύνεση και να μη τις κουότ-καταχράται. Αφεαυτές δεν είναι δηλωτικά κουότ-πουστείας, ίσως όμως η επανειλημμένη χρήση τους σωρευτικά με άλλες «ενδείξεις» (το κουότ του παιδοβούβαλου), π.χ. κοκάλινα μοδάτα γυαλιά, γυμνασμένο σώμα κ.α., οδηγήσει σε έκδοση σχετικής κοινωνικής κουότ-ετυμηγορίας».

Οπότε νομίζω ότι θέλει συμπλήρωση ο ορισμός του αλλίβε, καθώς το χειρονομικό κούοτ πάει πλέον αλλού, όταν το χρησιμοποιούν Αμερικάνοι ή και Έλληνες. Όταν το κάνω δηλώνω ότι είμαι ούμπερ-ψαγμένος, όχι τόσο/μόνο επειδή κάνω νέιμ ντρόπινγκ κάποιας ψαγμένης ατάκας άλλου, αλλά κυρίως επειδή ειρωνεύομαι και αισθητοποιώ ότι κάποια λέξη/φράση που ο πολύς ανυποψίαστος κόσμος την εκδέχεται κυριολεκτικά, εγώ ξέρω ότι είναι προιόν αμφίβολης κοινωνικο-γλωσσικής κατασκευής.

Διόλου τυχαίο, λοιπόν, ότι χρησιμοποιούν πολύ τη χειρονομία κουότ γκέι και λεσβίες, όπως λέει και ο Παιδοβούβαλος. Αφού οι γκέι και λεσβίες είναι αυτοί που κυρίως ήθελαν να αμφισβητήσουν ότι όροι όπως άντρας, γυναίκα, αρσενικό κτλ πρέπει να τίθενται σε εισαγωγικά γιατί δεν κυριολεκτούν. Μετά κατά προέκταση και άλλες λέξεις, δυνητικά όλες.

ΥΓ. Α, και να μην το ξεχάσω. Το κουότ με την ίδια λογική χρησιμεύει και ως γείωση. Δηλαδή αν ένας πει κάτι πολύ σοβαρό, ο μεταμοντερνιάρης συνομιλητής του μπορεί να επαναλάβει την ίδια ακριβώς φράση συνοδεύοντας την με κουότ χειρονομία. Πετυχαίνει έτσι πλήρη μπαγαπόντικο αφοπλισμό του πρώτου ομιλητή, καθώς χωρίς να προσάγει κανένα απολύτως επιχείρημα δηλώνει ότι ο πρώτος είναι αφελής, ανυποψίαστος, μη ψαγμένος, και είναι πασέ η άποψή του.

Ένας θιασώτης παρόμοιων ποστιλάτων ιδεών μου είχε πει κάποτε ότι η χειρονομία κούοτ μπορεί να λειτουργήσει πολύ αποτελεσματικά αν η γκόμενα σου σε πιάσει στα πράσα με άλλην. Λ.χ. ο διάλογος (κάπως σχηματικά) θα μπορούσε να είναι:

- Καλά, μετά από τόσα χρόνια, και να με απατήσεις!
- Ναι, ναι, να σε κουότ- απατήσω.
- Και καλά, με την καλύτερή μου φίλη!
- Ναι, την κουότ-καλύτερη σου κουότ-φίλη.
- Καλά, γιατί κάνεις αυτές τις χειρονομίες. Αφού σε είδα! Ο πούτσος σου ήταν μέσα της!
- Ναι, νταξ, ο πούτσος κουότ-μου.

(όπου ναι, καλά, εννοείται κάποια αμερικανιά τύπου yeah right)

@Κhan: κουότ - ξεκουότ, δεν αποδεικνύεται de facto «απάτη» -ακόμη και αν ο πέοντας ευρέθει εις το αιδείο της φίλης- παρα μόνον διείσδυσης η οποία θα μπορούσε να γίνει και εξ κουότ-ατυχήματος...

Θα σταθώ στο «…κάποια λέξη/φράση που ο πολύς ανυποψίαστος κόσμος την εκδέχεται κυριολεκτικά,…» του Khan σε συνδυασμό με το «…και καλά ότι ο λόγος μας είναι δομημένος και τεκμηριωμένος.» του allivegp.

Αυτό που εισπράττω σαν μήνυμα (εγώ τουλάχιστον) όταν το παθαίνω είναι «μη τολμήσετε να κριτικάρετε όσες πίπες σας πουλάω γιατί ανά πάσα στιγμή δίνω όποια έννοια με βολεύει στους όρους που ‘χωσα σ’ αυτάκια κι άντε να βρεις πάτημα να μ’ αμφισβητήσεις». Αν μάλιστα πέσουν πολλά από δαύτα, άλλα λέει ο ομιλητής, άλλα εννοεί, άλλα καταλαβαίνει ο καθένας απ’ το κοινό.

(Στο γραπτό λόγο ισχύει κάπως το ίδιο. Αλλά επειδή υπάρχει χώρος – χρόνος, δε σε παίρνει να το χέσεις, αφού με παρενθέσεις κι αστεράκια μπορείς -κι οφείλεις- να εξηγηθείς στα ίσια, χωρίς να χάνεται το νόημα απ’ τον αναγνώστη αφού μπορεί να ανατρέξει στα προηγούμενα, πράγμα δύσκολο για τον ακροατή).

Tip: Έχοντας απηυδήσει, διακόπτω αμέσως –ειδικά αν ξέρω το κουσούρι- και ζητώ από τα πρώτα αυτάκια καθαρές εξηγήσεις «..για να καταλάβει χωρίς καμία απολύτως παρεξήγηση όλη η σεβαστή ομήγυρη τι ακριβώς εννοείτε, ώστε να σας χειροκροτήσουμε στο τέλος όλοι έχοντας αντιληφθεί το ίδιο πράγμα» –συνοδεύεται από δολοφονικό χαμόγελο μεταδοτικότατο στο νοήμον κοινό αλλά σπανίως στον ομιλούντα. Φυσικά, δεν χειροκροτώ στο τέλος.

Τα κουότ που παίζουν σταντέ πλέον είναι τα «διάσωση» και «σωτηρία».