γκαράζ

Σωστόστ!!!!

Επίσης ζανρ μουσικής: γκαράζ ψυχεδέλεια, γκαράζ πανκ, κλπ.

Πάντως, Βράστα, εγώ κι οι δικοί μου το μουσικό όρο τον προφέρουμε «γκάρατζ» και ποτέ «γκαράζ». Αν και πιο συχνά γίνεται «γκαραζιά», σε σύνθετο «γκαραζοπανκιά» και λοιπά.

Εγώ κάπου στη μέση, ίσως λόγω της γαλλικής ευθυμολογίας (garer la bagnole). Αλλά θα προτιμούσα να κόψω το δεξί αρχίδι του γείτονα από το να προφέρω το grunge «γκράνζ» :Ρ

Αναμένω ανάρτηση της γκαραζιάς, δίνει και κάμποσες γκουκλιές!

Ορισμός του δε πόιντ, ειδικά τώρα με την έξαρση των σταρταπς (όχι στο Ελλάδα)

Πονεμένη ιστορία τα στάρταψ στην Ελλάδα. Δεν τα χρηματοδοτούσε κανείς μα κανείς, ούτε στις καλές εποχές.

αυτό το στάρταπ αν έχω καταλάβει είναι η αρπαχτή στο νιούσπηκ;

Μόνον όταν χρηματοδοτείται από δημόσια η κοινοτικά κονδύλια (γράφε όλα τα Ελληνικά στάρταψ που έχουν χρηματοδοτηθεί). Αλλιώς όχι γιατί τους παίρνουν είδηση.

ενώ η αμερικάνικη οικονομία ας πούμε δεν είναι γεμάτη φούσκες κ κρατικοδίαιτες (αν κερδίσω τα παίρνω, αν χάσω τα πληρώνεις) τράπεζες κ κολλέγιους που ψάχνουν να κάνουν κάτι που θα βγάζει λεφτά κ όχι κάτι που θα παράγει προϊόν.

εκτός κ ζούμε σε διαφορετικό κόσμο, ο αφελέστερος τρόπος να βγάλεις λεφτά είναι να κάνεις κάτι που να παράγει αγαθά. δεν νομίζω να είναι συμπτωματικό ότι ο νεότερος δισεκατομμυριούχος τι σκατά είναι είναι ο τύπος που έφτιαξε το φέηζμπουκ, το οποίο είναι αέρας κοπανιστός.

η σοβαρότερη φράση που έχω διαβάσει για την οικονομία της ελεύθερης αγοράς είναι ότι επιβλήθηκε από το κράτος (karl polanyi, ο μεγάλος μετασχηματισμός). κ αυτό φαίνεται κ στα πιο σύγχρονα παραδείγματα (ρωσσία στην περεστρόικα κ μετά, αργεντινή, χιλή επί πινοσέτ, αγγλία επί θάτσερ) ότι χωρίς κρατική βία κ νομοθεσία ελεύθερη αγορά δεν γίνεται.

αν το αυθόρμητο χρειάζεται νόμο κ κρατική βία για να επιβληθεί στην κοινωνία, τότε δεν είναι αυθόρμητο.

το 2ο ήταν απλά για να πω ότι η «ελεύθερη οικονομία» υποχρεωτικά σπονσοράρεται απ' το κράτος κ χωρίς αυτό δεν ζει. το ζήτημα δεν είναι αν τα παίρνει απ' ευθείας ή όχι, αλλά ότι το κράτος αποτελεί αναγκαία συνθήκη για να υπάρξει η ελεύθερη οικονομία, που επομένως δεν είναι ελεύθερη, αλλά έχει πάτρονα το κράτος.

Ρε άσε τις πολιτικολογίες να πούμε... Στάρταπ παναπεί βρίσκω δουλειά ως μαθηματικός που δέ γουστάρει ούτε πανεπιστήμια ούτε τράπεζες, απλό ειν' το πράμα.

[ρέ που φτάσαμε...]

Στο σχετικό: εγώ γκαράζ την ξέρω τη μουσική, κι' έτσι πάντα το άκουγα. Και ρε σύ Πειρατίνα, «γκάρατζ»;... Λές και «φλέιντζερ» ας πούμε και «σάς»;... Και σ' είχα συμπαθήσει, όχι τίποτ' άλλο.

Οκέϊκ Τζιζ δεν θα λύσουμε εδώ τα τόσο σημαντικά θέματα που θέτεις. Νομίζω όμως ότι η διαφωνία μας επικεντρώνεται στο ότι θεωρείς την επιχειρηματικότητα εκ προοιμίου αρπαχτή, εγώ όχι.

Η βία ρε συ δεν είναι πανταχού παρούσα; Τόσο σε σοβιετικού τύπου οικονομίες σαν την Ελληνική (όπου πρωταρχικός ρόλος του κράτους είναι να διανέμει αυθαίρετα άυλο πλούτο υπό μορφή προνομίων που παράγουν εισόδημα) όσο και σε «ελεύθερες οικονομίες» (όπου θεωρητικά ο ρόλος του κράτους είναι να προστατεύει τους πολίτες και την περιουσία τους) αλλά και στο ενδιάμεσο σπέκτρουμ (ΗΠΑ, Β. Κορέα, κλπ). Όσο για το κράτος, μόνο σε ουτοπίες δεν υπάρχει.

Στην Ελλάδα το κράτος πάντα διένειμε άυλο και μη πλούτο με απόλυτη αδιαφάνεια σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες για ψηφοθηρικούς λόγους. Μέσω των άυλων αυτών δικαιωμάτων οι ομάδες αυτές αντλούσαν και αντλούν εισοδήματα χωρίς να παράγουν έργο ή πλούτο – πρόκειται για θλιβερό παίγνιο μηδενικού αθροίσματος. Ενδεικτικά αναφέρω όσους ξύνουν τα αρχίδια τους στο δημόσιο αποσπούν επιδοτήσεις χωρίς αναπτυξιακό χαρακτήρα, συμμετέχουν σε κλειστά επαγγέλματα που επιτρέπουν απίστευτο ξάφρισμα (εφοριακοί, εκτελωνιστές, συμβολαιογράφοι, κλπ). Chez nous, οι εφοριακοί χρεώνουν απίστευτη ταρίφα για να βγάλουν καθαρή οποιαδήποτε εταιρία. Οι εκτελωνιστές μοιράζονται τα τέλη τους και ελάχιστα ψίχουλα αποδίδουν στο κρατικό προϋπολογισμό για κοινωφελείς σκοπούς. Και φυσικά, οι φόροι που πληρώνουμε δεν έχουν ανταποδοτικό χαρακτήρα, πάνε για να βουλώσουν τις τρύπες που ανοίγουν οι ως άνω προνομιούχοι.

Πάμε τώρα τα στάρταψ (startups) – νεοσύστατες επιχειρήσεις, ενίοτε σε επίπεδο ιδεών. Πολλές φορές εμπλέκονται φοιτητές ή ερευνητές σε αυτά. Ας κάνουμε την παραδοχή ότι όσοι στήνουν ένα στάρταπ δεν είναι, αξιωματικά, λαμόγια. Τι επιλογές έχει μια παρέα π.χ. Ελλήνων φοιτητών που εφηύρε μια καινοτόμα ποντικοπαγίδα; Πως θα αντλήσουν το απαραίτητο κεφάλαιο κίνησης για να προχωρήσουν στην παραγωγή και διανομή της παγίδας; Ο τραπεζικός δανεισμός αποκλείεται, διότι καμία εγχώρια τράπεζα δεν δανειοδοτεί νεοσύστατες επιχειρήσεις. Οι ντόπιες εταιρείες επιχειρηματικών συμμετοχών (venture capital) ανήκουν σε τράπεζες και ως εκ τουτού από τα τρία το μακρύτερο. Αναγκαστικά θα στραφούν σε κρατικά / κοινοτικά κεφάλαια που νέμονται και διανέμουν οι προαναφερθέντες καραγκιόζηδες. Αν πχ στραφούν στον αναπτυξιακό νόμο, αναγκαστικά θα βρεθούν αντιμέτωποι με τους επιθεωρητές του υπουργείου ανάπτυξης, οι οποίοι φυσικά θα ζητήσουν μερτικό. Σε πληροφορώ ότι ο προϋπολογισμός μιας επένδυσης θα αυξηθεί κατά 45% για να λαδωθούν οι μιζανθρώποι αυτοί. Γιατί; Γιατί μπορούν.

Τι θα έκανε η ίδια παρέα, π.χ., στην Ισπανία; Έχοντας συντάξει ένα καλό επιχειρηματικό σχέδιο, θα μπορούσε να απευθυνθεί σε τράπεζα για χρηματοδότηση. Εναλλακτικά, θα μπορούσε να απευθυνθεί σε κάποια εταιρεία venture capital. Πριν από χρόνια, επισκέφτηκα μια τέτοια, την Barcelona Activa. Πρόκειται για παλιό εργοστάσιο της Olivetti που μετατράπηκε σε επιχειρηματική θερμοκοιτίδα όπου φιλοξενούνται και χρηματοδοτούνται στάρταψ μέχρι οι νεαροί επιχειρηματίες να απογαλακτιστούν. Ο τόπος έσφυζε από γραφεία με πιτσιρικάδες με ιδέες και οράματα. Σε περίπτωση που πετύχουν, η Barcelona Activa παραμένει μέτοχος στο στάρταπ, αλλιώς όλοι χάνουν τα λεφτά τους και δοκιμάζουν την τύχη τους αλλού. Μου έκανε φοβερή εντύπωση ότι η Barcelona Activa είχε ένα τεράστιο «γκαράζ» με υπολογιστές και βάσεις δεδομένων ανοιχτό 24/7 για κάθε επισκέπτη, χωρίς φύλακες. Και ξέρεις ποιο είναι το κλου; Η Barcelona Activa ανήκει στον δήμο της Βαρκελώνης και όχι σε κάποιον ιδιώτη. Ω ρε Ισπανία! Φαντάζεστε κάτι τέτοιο στην Ελλάδα; I don’t fuckin’ think so!

Κτγμ προέχει η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη πολιτική ελευθερία και όλα τα άλλα έπονται. Άλλωστε η μεγαλύτερη και επικερδέστερη «ελεύθερη οικονομία» στον κόσμο είναι η εφιαλτική Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας. Τις ΗΠΑ μπορεί να τις γονατίσει όποτε τής καυλώσει.

Μακριά από μάς τα πολιτμπιρό, ναι στα πολιτ-μπυρώ!

Το ότι για να συντηρηθεί η ελεύθερη οικονομία όπως την γνωρίζουμε χρειάζεται οπωσδήποτε το κράτος σαν εγγυητή δεν μου κάνει για παράδοξο. Το ότι το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα (καλώς ή κακώς στην μορφή που βρίσκεται σήμερα) έχει τις βάσεις του σε τεράστιες τράπεζες επίσης. Τώρα αν αυτές οι βάσεις αρχίζουν να τρίζουν και να απειλείται ολόκληρο το οικοδόμημα θεωρώ πως η πιο λογική λύση είναι να το στηρίξουν αντί να ξεκινήσουν θεμελιακά με ένα καινούργιο χωρίς να έχει προηγηθεί κάποιο γεγονός που να δικαιολογεί κάτι τέτοιο με την έννοια της ολοκληρωτικής αλλαγής που θα έρθει πακέτο με συνεχή ανάπτυξη ώστε να χτιστεί εμπιστοσύνη στο νέο μοντέλο και να χαρακτηριστεί «καλό» ή τουλάχιστον «καλύτερο» από το προηγούμενο (πχ πόλεμος) Και φυσικά πάνω σε αυτό πόνταραν οι τραπεζίτες και στην λογική «του μπιγκ του φέιλ

Γαμώ τα κωλό τηλέφωνα μου γαμώ... Θα το συνεχίσω όταν βρεθώ σε πισί για να μην κάνω καμιά παχιά πάλι...

εγώ αυτό που κράζω είναι ότι για να εγγυηθεί το κράτος (αφού την επέβαλε) την ύπαρξη της ελεύθερης οικονομίας είναι υποχρεωμένο να χρησιμοποιήσει πρακτικές ενάντια στην ελεύθερη οικονομία, προκειμένου η ελεύθερη οικονομία να επιβιώσει (το του μπιγκ το φέηλ που λέει κ ο κνάσος).

την επιχειρηματικότητα δεν την θεωρώ εκ προοιμίου λαμογιά, κ γι αυτό σε παραπέμπω στο κομμάτι ότι στον σύγχρονο καπιταλισμό λεφτά βγάζει ο αέρας (χρηματιστήριο, σταριλίκι, διαφήμιση, μάρκετινγκ, πώληση αντικειμένων που δεν υπάρχουν, οι τράπεζες που έχουν κεφαλαιακή επάρκεια κάτω του 10% κ με το θράσος του κράτους από πίσω βάζουν τόκο στο 100% του δανειζόμενου ποσού) κ όχι η παραγωγή. η εξυπνάδα δεν έβγαζε ποτέ.

την επιχειρηματικότητα την θεωρώ εκμετάλλευση κ όχι εκ προοιμίου.

Δεν νομίζω πλέον ο καπιταλισμός, έτσι όπως έχει εξελιχθεί, να μπορεί να ερμηνευτεί πλήρως από τις αντιλήψεις του Μαρξ πχ για την παραγωγή προϊόντος, υπεραξία που καρπώνονται οι έχοντες τα μέσα παραγωγής σε βάρος του εργαζόμενου κτλ.

Αν το καλοσκεφτείς ακόμη και οι υπηρεσίες υγείας ή συμβουλευτικής μπορούν να μπουν στην ίδια κατηγορία στην οποία αναφέρεις (σταριλικι κλπ) απλά νομίζω ξεχωρίζεις αυτές τις άυλες υπηρεσίες με βάση το περιεχόμενό τους (ή καλύτερα την έλλειψη αυτού).

Περισσότερα σε πισι

@ knasos - Έτσι όπως τα λες Νίκο Ευαγγελάτο!

@ Χεσούς - Πράγματι ο Adam Smith θα τραβούσε τις κωλότριχές του εάν έβλεπε την διάσωση της Citibank και της General Motors, όπως και ο θείος Κάρολος θα έσκιζε τα πτυχία του αν έβλεπε το απολυταρχικό σύστημα κληρονομικής μοναρχίας στην Β.Κορέα. Αλλά αυτοί έχουν χάσει πολλά επεισόδια και αυτό που φαντάζει σαν αντίφαση στην πραγματικότητα αντικατοπτρίζει την ανθρώπινη φύση / πεπρωμένο που δεν είναι ιδεατά όπως πίστευαν αμφότεροι και οι δύο.

Τέλος, θα επικοινωνούσαμε όπως καλή ώρα αν κάποιος δεν είχε επιχειρήσει να πουλήσει αέρα;

Αέρα πούλησε κι αυτός που ανακάλυψε το τηλέφωνο...τσ τσ τσ...μηχανήματα του διαόλου...

[IMG]http://i33.photobucket.com/albums/d100/pavlospan/MarxonPhone4.jpg[/IMG]

δεν κατάλαβα ούτε την ερώτηση ούτε το μήδι :(

η διαφορά είναι ότι ο μαρξ έκανε μια ανάλυση του καπιταλισμού η οποία παραμένει σωστή στη βάση της κ προέβλεψε πάμπολλα φαινόμενα. ο άνταμ σμιθ έκανε μια ανάλυση του καπιταλισμού που συγκριτικά είναι γτπ κ απ' ό,τι μου έλεγε μια φίλη που σπουδάζει σχετικά στο λονδίνο η σύγχρονη συστημική πολιτική οικονομία (η σοβαρή, όχι η προπαγάνδα στα μμε) έχει μάλλον αλλάξει πορεία απ' τον κλασσικό φιλελευθερισμό αλλά κ το νεοφιλελευθερισμό. χωρίς βέβαια να εξηγήσει γιατί, αφού παραδέχτηκε ότι είναι ανεπαρκής, δεν προσχώρησε στο μαρξισμό αλλά ξεκίνησε νέο επιστημονικό πρόγραμμα.

το αν κάποιοι πήραν την θεωρία του κομμουνισμού (που είναι άλλο πράγμα απ' την ανάλυση του καπιταλισμού) κ της γαμήσανε τη μάνα, δεν φταίει ούτε ο κάρολος ούτε η επιστήμη του...

στην τελική, αν θες, ο μαρξ έκανε ανάλυση του ιδεατού καπιταλισμού του σμιθ κ απέδειξε ότι οδηγείται σε αυτοκαταστροφή κ σε καταστροφή της κοινωνίας. η διάσωση της GM κτλ γίνεται ακριβώς για να διασωθεί η κοινωνία απ' το χάος (η επίσημη δικαιολογία), ό,τι κ αν σημαίνει αυτό (στην πραγματικότητα το ξέρουμε, είναι είτε επανάσταση κ βλέπουμε είτε φασισμός κ τον ήπιαμε).

δεν επιβεβαιώνεται ο μαρξ έναντι του σμιθ έτσι;

(κ μ' όλαφ τά, ξεχάσαμε το σέβας στον αγιβε για τον «μυθικό χώρο κτλ»)

Από τη στιγμή που οι άνθρωποι επιλέγουν το χαρακτηριστικό «καταγωγή» ως την ευρύτερη μορφή ομοιομορφίας νομίζω ότι το κράτος-έθνος σε αυτή του τη μορφή είναι το πιο αποτελεσματικό μέσο χρησιμοποίησης αυτής της ομοιομορφίας για να βγει κάτι καλό από την όλη ιστορία. Το πως επιβλήθηκε έχει να κάνει με αυτό που έγραψα παραπάνω (το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό) ότι ήταν κάτι καινούριο που βγήκε μέσα από συρράξεις που σχεδόν καταστρέψανε τα πάντα. Δεν θα γίνω τόσο κλισέ ώστε να τσιτάρω Ηράκλειτο.

Το πρόβλημα με τον καπιταλισμό (σύγχρονο ή όχι δεν έχει σημασία) και γενικά με όλα τα οικονομικά συστήματα αν μου επιτρέπεις, είναι πως εκτιμούν την ανθρώπινη νοημοσύνη περισσότερο από όσο πρέπει. Μπορεί να ακούστηκε λάθος ή ελιτίστικο αυτό αλλά δυστυχώς ακόμη και σήμερα το επιθυμητικό μέρος της ανθρώπινης ψυχής κυριαρχεί στο σύνολο του ανθρώπινου είδους και φαίνεται παντού και πάντα με ευκολία. Οπότε δεν υπάρχει «άριστο» σύστημα.

Τώρα, μακριά από τα θεωρητικοφιλοσοφικά, όντως ο καπιταλισμός έχει οδηγηθεί στην παραγωγή/εμπόριο αέρα για να επιβιώσει γιατί η παραγωγή απτού προϊόντος (του οποίου η παραγωγή βέβαια δεν επηρεάζεται και τόσο πολύ από τις αεριτζίδικες επιχειρήσεις, ακόμη χρησιμοποιείς λάπτοπ/πισι για να μπεις εδώ τα οποία κάποιος τα φτιάχνει) απλά δεν είναι αρκετά κερδοφόρα στα πλαίσια του «κράτους». Για ποιο λόγο να θέλω να «φτιάξω» πχ μήλα στο ΟΥΣΑ όταν μπορώ απλά να τα εμπορευτώ με πολύ χαμηλότερο κόστος; Θα φτιάξω αέρα που έχει σχεδόν μηδενικό κόστος και (τουλάχιστον για τώρα γιατί, ας είμαστε ρεαλιστές, οι αποτιμήσεις των ιντερνετικών εταιρειών τώρα είναι Φούσκα 2.0) αποφέρει τρελά κέρδη! Αυτή η ευελιξία του καπιταλισμού, όπως δείχνουν τα μέχρι τώρα γεγονότα είναι που κρατάει ακόμη το σύστημα στα πόδια του παρά τα όποια προβλήματά του (ο εκβιασμός των τραπεζιτών και η συνακόλουθη «αναγκαστική» παρέμβαση του κράτους. Έτσι κι αλλιώς τα μέσα παραγωγής πραγματικού πλούτου είναι πεπερασμένα.

Σύμφωνα με τα ονόματα που παραθέτει ο βράστα πιο πάνω, έπρεπε να αφεθούν όλα στο έλεος της ελεύθερης αγοράς για το ποιες εταιρείες πρέπει να κλείσουν και ποια κράτη να χρεοκοπήσουν, οι κοινωνικές ανισότητες να διευρυνθούν ακόμη περισσότερο, να επέρθει τόση αγανάκτηση όση χρειάζεται για να περάσουμε την «γραμμή» και να ανατραπεί το στάτους κβο κάτι που φυσικά κανείς από τους έχοντες κυρίαρχη θέση σε αυτό δεν θέλει. Από την άλλη μπορεί να μας οδηγήσει και στην εξέλιξη μέσα από ένα θατσερικό σύστημα το οποίο, αν και κοινωνικά κατάπτιστο και βδελυρό (ουάου...) οδήγησε το νησί στο βάθρο των παγκόσμιων οικονομιών. Βέβαια θα μου πεις τα είδαμε κι αυτών τα σκατά και θα σου πω ότι έχεις δίκιο.

Υπήρχε μια φράση που λεγόταν από μπρόκερς (ή έτσι τουλάχιστον μας είπε ένας καθηγητής) και μάλλον μας οδήγησε εδώ που φτάσαμε: When it comes to money you never use your own.

υπάρχει λόγος όμως, για τον οποίο ο καπιταλισμός, εφ' όσον επιβιώσει οδηγείται στην παραγωγή αέρα. κ ο λόγος είναι η αντίφαση κεφαλαίου εργασίας. δεν είναι απλά κάτι που συνέβη. κάπου το έχω γράψει ρε πστ αλλά δε θυμάμαι πού...

Τώρα τα στάρταπς είναι αυτό που λέει ο βράστα πιο πάνω: μικρές ιδέες που βασίζονται (τώρα τελευταία περισσότερο αλλά όχι περιοριστικά) στο σχετικά φτηνό κόστος που χρειάζεται μια επιχείρηση στο διαδίκτυο για να ξεκινήσει. Ψάχνοντας διακαώς χρηματοδότηση, βρίσκοντας συνεχώς λύσεις σε αυξανόμενα προβλήματα, αποφεύγοντας το δυσκίνητο και γραφειοκρατικό κορμό μιας «κανονικής» εταιρείας μερικές φορές μπορούν να βγουν διαμαντάκια!

Δεν ήξερα για το συγκεκριμένο βέντσουρ κάπιταλ που λέει ο βράστα αλλά μου έχυσε τα μυαλά! Περισσότερα μπορείτε να δείτε κι εδώ

Και το χειρότερο είναι ότι δεν θυμάμαι ούτε κι εγώ

ο κομμουνισμός είναι ανθρώπινη επιθυμία και ο καπιταλισμός φυσική κατάσταση, και τα δύο αφορούν κυρίως τη μάζα (το πλήθος, «αυτός ο πανάρχαιος νομοθέτης» που λέει ο Θερβάντες, είναι που θέλει και χρειάζεται τον κομμουνισμό, το ίδιο πλήθος όμως είναι που δρα σύμφωνα με τους φυσικούς κανόνες της αλλολοεξόντωσης), και τα δύο, επίσης συνυπάρχουν μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο (θέλουμε να είμαστε δίκαιοι αλλά η αυτοσυντήρησή μας μάς οδηγεί τυφλά στο πνίξιμο του άλλου), επίσης και τα δύο είναι αντικείμενο χειρισμού της ελίτ (οι λίγοι είναι που έχουν τη γνώση να εμβαθύνουν, όπως οι λίγοι είναι αυτοί που θα εκμεταλλευτούν την κατάσταση) και ο άνθρωπος πάντα θα σκίζεται στα δύο και η ζωή θα προχωράει με βάση τη φύση και με φρένο την συνείδηση.

εννοώ ότι το να πιστεύει κανείς ότι ο καπιταλισμός θα πεθάνει είναι σφάλμα και δυσχεραίνει το έργο του κομμουνισμού.

...ειδικά στην Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας που χρησιμοποιεί τον καπιταλισμό σαν hobby :-)

Ή στην αξιοπερίεργη χίμαιρα καπιταλισμού στην Ρωσία.

Πλάκα-πλάκα, νομίζω ότι η Iron τα λέει όλα παραπάνω.

Τζιζ, επιφυλάσσομαι να επεξηγήσω την ερώτηση και το μύδι.

Άιρον διαφωνώ καθέτως, οριζοντίως και διαγωνίως ότι ο καπιταλισμός είναι φυσική κατάσταση. Γενικά το ιδεολόγημα της «ανθρώπινης φύσης» είναι ένα ακόμα κατασκεύασμα που μας έχουν βάλει στο κεφάλι, για να ξεχάσουμε ότι η ανθρώπινη φύση και αυτή «φτιάχνεται» από εμάς τους ίδιους, φτάνει να το θελήσουμε. Για πιο αξιόλογη θεωρητική τεκμηρίωση αυτών που λέω, διάβασε το βιβλίο που αναφέρει ο Τζίζους, μικρό απόσπασμα εδώ

Από μένα ένα μπακαλίστικο παράδειγμα, (που και αυτό κλεμμένο το έχω), αν βρεθείς σε μια ανάγκη π.χ. να καπνίσεις ένα τσιγάρο μετά από μεγάλη χαρμάνα, και κάποιος δίπλα σου έχει πακέτο, δεν νομίζω ότι η ανθρώπινη φύση επιβάλει το ερώτημα : «εγώ τι έχω να κερδίσω άμα σου δώσω;;». Χάρηκα που σας διάβασα όλους.

χμ, νομίζω ότι και το περί κατασκευάσματος που λες ανήκει και αυτό στο θέμα «επιθυμία»: θέλουμε να πιστεύουμε στην καλοσύνη μας και στο ότι κάθε διάψευσή της είναι φορετή κατασκευή.

εγώ έχω καταλάβει ότι εκεί όπου δεν έχει να χάσει ο άνθρωπος τίποτα, ναι, ξέρει να δίνει. Αλλιώς, τσου. Θα κοιτάξει το τομάρι του. Ακόμα και μεγάλες θυσίες για τον Άλλον έχουν κάποιο συμφέρον, έστω και εσωτερικής ικανοποίησης με την θετική της έννοια.

Αν στο παράδειγμα που αναφέρεις υπήρχε δηλαδή βαθύ θέμα επιβίωσης, τότε τα πράγματα δεν θα ήταν έτσι απλά. ο άνθρωπος δεν είναι καλός, ούτε κακός, είναι επιβιωτικός. Και το δράμα του είναι ότι δεν θέλει να είναι απλά επιβιωτικός (και σωστά δεν θέλει). Θέλει να είναι καλός. Εκεί πάνω παίζονται όλα, νομίζω.

(ποιο ήταν το λήμμα; γκαράζ;;;)

Για την ανθρώπινη φύση, τα έχει γράψει όλα ο Ντόκινς στο Εγωιστικό Γονίδιο.

Όσοι έχουν γατί, σκυλί ή παιδί δύσκολα θα ασπαστούν τους ευσεβείς πόθους του Λυσσένκο.

@ Λολ Iron!

@ Τζιζ αυτή την στιγμή σολάρουμε όλοι σε ένα άυλο γκαράζ σμιλεμένο από κοπανιστό αέρα!

να το πω αλλιώς: δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τον καπιταλισμό εφόσον υπάρχει και παραυπάρχει και κάθε που του τρώγεται ένα κεφάλι ξεπηδάει με άλλα 10 από τα οποία τα 9 δεν φαίνεται ότι είναι δικά του... δεν το καταλάβαμε πια αυτό; τι ελπίδες έχει η αριστερά αν δεν βλέπει τι συμβαίνει στη ζωή; εκεί είναι το θέμα μου. Δεν μας αρκεί το μικρό λιθαράκι της, την θέλουμε πιο αποτελεσματική, πιο σωτήρια. Και έχουμε έναν εχθρό, έχουμε όμως υπολογίσει τη δύναμή του; Τους βαθείς λόγους της αδιαμφισβήτητης και ισχυρότατης ύπαρξής του; Αλλιώς πού πάμε; αυτό εννοώ.

ο οποίος «εχθρός» είναι μέσα μας, επιμένω. Είναι λάθος να μην θέλουμε να το δεχθούμε αυτό.

@ironick: Με το συμπάθιο, αλλά από πού βγαίνει ότι ο καπιταλισμός είναι φυσική κατάσταση; Πόσο «φυσικό» μπορεί να είναι κάτι που δεν υπήρχε καν μέχρι ν' αρχίσει να τα τινάζει η φεουδαρχία;

είναι φυσική κατάσταση εφ' όσον υπάρχει, αλλά το ζήτημα είναι ότι εφ' όσον εμφανίστηκε σε ιστορικά δεδομένη στιγμή, είναι εξ ίσου φυσική κατάσταση να σταματήσει να υπάρχει, κ τα υπόλοιπα είναι τσαρλατανιές αν δεχόμαστε τη λογική, αλλιώς να πάμε αλλού τη συζήτηση.

(δεν ξέρω αν εννοεί αυτό η άιρον. επίσης, κ προς θείο μπέτα, εξαιρετικό κομμάτι του βιβλίου είναι το κομμάτι που περιγράφει πόσο ξένη ήταν η λογική της επι χρηματική αμοιβή εργασίας στους ιθαγενείς των αποικιών, κάτι που επίσης ρυθμίζει την φυσικότητα της «κοινωνίας της αγοράς» η βάση της οποίας είναι η εργασία έναντι χρηματικού αντιτίμου, που κ αυτή εμφανίστηκε εξαιρετικά αργά στην ιστορία κ είνα εξ ίσου φυσικό το να σταματήσει να υπάρχει).

σχετικό κ αυτό.

´Οντως μπλεδίζουμε από την στιγμή που ο κάθε ένας ορίζει διαφορετικά τον καπιταλισμό.

Μπορεί να υπάρξει οικονομική ελευθερία χωρίς πολιτική ελευθερία (σημερινή Κίνα, καθεστώτα τ. Πινοσέτ, κλπ). Δεν μπορώ όμως να διανοηθώ πολιτική ελευθερία χωρίς οικονομική ελευθερία.

Κάθε πολιτικό προϊόν είναι φυσικό, εφ’ όσον και κομίζει διαχρονικά αγαθά (όχι νέα διότι ο νεωτερισμός είναι μετεξέλιξη του παλιού) και έρχεται σε ρήξη με το παρωχημένο (λήθη-εθνικές συμφιλιώσεις, κομμένη). Διατηρεί όμως την φρεσκάδα του, μόνο κατά την στιγμή της Επανάστασης και για όσο διαρκέσει αυτή. Άμα και μπαγιατέψει, δέον ν’ αντικαθίσταται (πόσο θ’ αντέξει στο ψυγείο);

Ο καπιταλισμός είναι φυσικός χυμός ατομικής πρωτοβουλίας, όταν δεν περιέχει φεουδαρχικά υπολείμματα και κρατιστικά πρόσθετα. Πρέπει να καταναλώνεται φρέσκος και να σερβίρεται shaken (τα πάνω-κάτω) και όχι stirred (γύρω-γύρω όλοι).
Σε κονσέρβα αλλοιώνεται η γεύση του (μυρίζει ιδρωτίλα απο μασχάλη εκμεταλλευμένου εργάτη).

Εμείς, επιμένουμε να τρυγούμε ακόμα μιαν εισαγόμενη ληγμένη κονσέρβα, που έχει φτάσει στον πάτο. Οι παράπλευρες ωφέλειές της όμως πήραν ν' αχνοπαίρνουνε τον πούλο.

Ως προς τα επιμέρους, το θέμα είναι πώς διαχειρίζεται καθένας προσωπικά τον «εσωτερικό εχθρό».
Το άδικο έχει τα εξής δυο εγγενή αντικειμενικά πλεονεκτήματα (είναι ταχύ και εύκολο) κι ένα υποκειμενικό (είναι βολικό).
Είναι λοιπόν φυσικό, να έχει περισσότερους θιασώτες.
Ο κακόπιστος, έχει πάντα τον ίδιο τσαμπουκά, είτε έχει δίκιο είτε άδικο.
Ο καλόπιστος, τσαμπουκαλεύεται μόνον όταν έχει δίκιο.
Έτσι, παρασύρεται απο την διπλή ορμή (του τωρινού δίκιου του και του αδίκου του, που τόσες φορές μέχρι τώρα επέλεξε να καταπνίξει). Συνήθως, χάνει.
Αλλά ο υποφαινό, δεν είναι αυτός που θα πεί καληνύχτα στον Κεμάλ (πούστης μια φορά, δεν είναι)...

Σόρι, δέν ξέρω τι λέτε επάνω, αλλα αλίβ; Μπορεί στο ελλάντα να μήν έχουμε μπάκγιαρντζ η γκέιρατζιζ, αλλα έχουμε ρ' αδερφέ χαμοκέλες!... (μπλογκοποστάκι στο πνεύμα του ορισμού, δέν μπόρεσα ν' αντισταθώ να το λινκάρω)

αχαχαχαχαχ καλό!

λοιπόν να, δεν έπρεπε να μιλήσω χωρίς τον δικηγόρα μου, τα είπε ο Χοτζ όπως δεν ήξερα να τα πω.

εγώ πάλι (κ κάποιοι κύριοι που έφτιαξαν το σύνταγμα των ΗΠΑ αν θυμάμαι καλά) αυτό που εσύ βράστα εννοείς οικονομική ελευθερία το καταλαβαίνω ως μισθωτή σκλαβιά, οπότε το θεωρώ ασύμβατο με την πολιτική ελευθερία.

ο καπιταλισμός δεν δέχεται παραπάνω από έναν ορισμούς. δέχεται έναν μοναδικό κ οικονομικής φύσεως, κ γι αυτό είναι συμβατός με την πολιτική δομή της ευρώπης, με τον φασισμό κ το ναζισμό, με τον κρατικό καπιταλισμό της κίνας (κ ας είναι μπίτι μπάσταρδη κατάσταση), με το χάος της μετασοβιετικής ρωσσίας, με την πολιτική δομή των ΗΠΑ που όλες ανεξαιρέτως, αν δεν είναι ήδη εκεί, τείνουν σε αντιδημοκρατικές δομές (ακόμα κ με τον ορισμό των φιλελευθέρων, γιατί αν σκεφτούμε την έννοια δημοκρατία καθεαυτή 1ον είναι ασύμβατη με την αντιπροσώπευση οπότε ας βρούμε άλλη λέξη κ 2ον η δημοκρατία είναι κενό γράμμα αν δεν αποφασίζει για την οικονομία κ την αφήνει στο άτομο). κ τα δημοκρατικά μπόσικα κατά κανόνα τα κρατάνε αντικαπιταλιστικές δυνάμεις, πάνω στις οποίες πατάνε οι φιλελεύθεροι για να πούνε ότι ο καπιταλισμός συνεπάγεται δημοκρατία. μας δουλεύουνε; ο λόγος για τον οποίο όσο κομμάτι της εργαζόμενης τάξης κατάφερε να βγει απ' τον μεσαίωνα είναι τα αντικαπιταλιστικά κινήματα κ όχι ο καπιταλισμός κ η θεωρία του σύμφωνα με την οποία αυτό θα έπρεπε να συμβεί αυτόματα, αλλά οι ίδιοι το πολέμησαν κ σκότωσαν κόσμο για να μην συμβεί αυτό που προέβλεπαν ως αυθόρμητο.

κ επειδή αυτό πρέπει να εθελοτυφλείς για να μην το βλέπεις, η ουτοπία είναι πρωτίστως ο καπιταλισμός με δημοκρατία, κ το να θεωρείς ουτοπία τον κομουνισμό είναι στρουμφοκαμηλισμός. νομίζω.

οπότε ας βρούμε άλλη λέξη

(θα σταθώ σε αυτό γιατί παρουσιάζει κάποιο λεξιπλαστικό ενδιαφέρον)

Με αριστοτελικούς όρους θα λεγόταν «ελευθέριος αιρετή ολιγαρχία», οπότε αν έπρεπε να φτιάξουμε μια μοναδική λέξη θα πρότεινα το ελευθεριοκρατία.

Όπου ελευθέριος δεν είναι ο ελεύθερος, όπως θα τον ήθελε λ.χ. ένας μαρξιστής, αλλά αυτός που διάγει μια ζωή σύμφωνα με ένα πολίτευμα που κυριαρχούν κάποια στοιχεία ελευθεριότητας, όπως λ.χ. ελευθερία του λόγου, ελευθερία του τύπου, (είτε πραγματική, είτε προσχηματική), χαλαρότητα στην ηθική κτλ. τα οποία αν ειδωθούν στην θετική τους διάσταση μπορεί να ειπωθεί ότι προάγουν την καινοτομία, την εφευρετικότητα, την αυτοπεποίθηση. Προτεινώ τον όρο αυτό από το φιλελευθερισμός που και είναι ευφημιστικός και δεν αναφέρεται στην πολιτική άμεσα. Ελευθεριότης είναι η ελευθερία που απολαμβάνει λ.χ. μια γυναίκα ελευθερίων ηθών, δηλαδή είμαστε ελευθέριοι ίζολ είμαστε οι πουτανίτσες τους.

(Παρένθεση: Ο Badiou έκανε μια ακραίως αντικορεκτίλα δήλωση, λέγοντας ότι μια βασική διαφορά ενός δεξιού και ενός αριστερού υποψηφίου σήμερα είναι ότι ο δεύτερος θα ήταν υπέρ του γάμου ομοφυλοφίλων, ενώ ο πρώτος κατά, επειδή, μεταξύ μας, ο γάμος των ομοφυλοφίλων δεν έχει καμία σχέση με την κοινή καπιταλιστική βάση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, ούτε και την απειλεί στο ελάχιστο).

Για τις σύγχρονες δημοκρατίες, όπως η ελληνική παπαδημοκρατία, όπου ο πρωθυπουργός δεν εκλέγεται από τον λαό, αλλά στηρίζεται σε κάποια άνωθεν επιβαλλόμενη συναίνεση υπάρχει κι ο όρος ντεκαφεϊνέ δημοκρατία (τον εμπνέομαι από τον Slavoj Zizek). Δηλ. όπως με τα ντεκαφεϊνέ απολαμβάνεις κάτι χωρίς να εκτίθεσαι στην ενδεχομένως απειλητική ετερότητά του, λ.χ. απειλητικές ιδιότητες μιας ουσίας, έτσι στη ντεκαφεϊνέ δημοκρατία απολαμβάνεις τον αέρα ότι και καλά δεν ζούμε λ.χ. στο Ιράν ή στη Συρία (που μας έχουν πείσει να το θεωρούμε ξευτίλα), αλλά χωρίς και να αφηνόμαστε στην απειλή του να πει πραγματικά ο λαός αυτό που θέλει.

Οι δημοκρατικοί θεσμοί δυστυχώς δεν μπορούν να φυτρώσουν ή να ριζώσουν εύκολα σε Low Trust Societies, όπως η νεοελληνική.

Εάν κάποιος αναπτύξει στο γκαράζ του ένα καινοτόμο επιχειρηματικό προϊόν ή υπηρεσία π.χ. μια ψηφιακή μουνοπαγίδα και έχει την θεσμική ελευθερία να να την προωθήσει στην αγορά, εγώ θα θεωρήσω ότι δημιουργεί θέσεις εργασίας αλλά εσύ ότι αυξάνει τον αριθμό των μισθωτών σκλάβων.

Σόρι ρε φίλε αλλά η άποψη ελεύθερη οικονομία = μισθωτή σκλαβιά δεν είναι αυταπόδεικτη, εκτός φυσικά εάν το υιοθετείς ως αξίωμα οπότε πάσο.

Ποτέ δεν θα έβαζα με κανένα τράβηγμα της κωλότριχας στον ίδιο κουβά την χιτλερική Γερμανία με χώρες σαν την Αυστραλία και την Κόστα Ρίκα. Και φυσικά θεωρώ ηθικά ισοδύναμες την χιτλερική Γερμανία με ανελεύθερα καθεστώτα τ. Σοβιετική Ένωση και τις εναπομείνασες σήμερα κομμουνιστικές Β. Κορέα και Κίνα. Και πληζ όχι επιχειρήματα της κονσέρβας τ. «μα η Β. Κορέα δεν είναι πραγματικά μαρξυστική, τι φταίει ο θείος Κάρλ» κι ετς.

Και επειδή αναφέρεσαι σε πολλές χώρες προς αποφυγή αλλά δεν δίνεις παραδείγματα προς μίμηση (εκτός από την συμπαθή αποικία που δεν αντιλαμβάνεται το χρήμα ως μέσο συναλλαγής) είμαι όλος αυτιά. You say you want a revolution, well ... we'd all love to see the plan.

η γαλλική επανάσταση, αποτέλεσμα της οποίας είναι ο κόσμος που ζουμε δεν έγινε με προγραμματικές δηλώσεις θείο. θα κράταγες τον λουδοβίκο μέχρι να σε πείσω εκ των προτέρων ότι μπορείς χωρίς αυτόν; ακόμα κει θά 'μασταν.

σήμερα όμως είναι πιο μπερδεμένα τα πράγματα, δεν υπάρχουν τα κεφάλαια μόνο στα χέρια των λουδοβίκων αλλά και στα χέρια των λαϊκών παιδιών της διπλανής πόρτας, δεν είναι εύκολο να μιλάμε για επανάσταση όταν πχ οι μισοί σταρζ του χιπχοπ είναι κλασμένοι στο τάλαρο και έχουν πιο πολλά λεφτά από έναν επιχειρηματία που πχ κάνει χοντρεμπόριο. Τι κάνουμε γιατρέ;

δηλ. το πρότυπο του καπιτάλα παλαιάς κοπής έχει κερδίσει τα πλήθη, έτσι βλέπω εγώ.

και η αριστερά πρέπει να το δει αλλιώς το πράμα, γιατί χάνει έδαφος σε μια εποχή που, ηθικά τουλάχιστον, την έχει ανάγκη περισσότερο κι απ' ό,τι το 1917,

κι ας μην το ξέρει.

Οκέϊκ λοιπόν, κάποιοι γκαράζ, άλλοι γιάφκα :-)

εγώ είδα στα χαρτιά ότι θα ερωτευθεί μια πλουσία ο τζίζας - μεσσίας κι έτσι θα βρεθεί η μέση λύση για όλους.

σε τρία τέρμινα θ' αναστηθείς κ μεγάλη πόρτα θα διαβείς κ τέτοια. μας τα 'πανε.

Μια πολύ ενδιαφέρουσα δραματική σύλληψη για την τύχη της οικονομίας (μετρίως υλοποιημένη οφείλω να προειδοποιήσω), με μεσσιανικές αναφορές παρουσίασε το South Park, στο επεισόδιο Margaritaville, το οποίο μπορείτε να δείτε εδώ.

και να πω τέλος ότι στις μεγάλες κρίσεις η απάντηση είναι πάντα η άνοδος της ακροδεξιάς. Αυτό κάτι δείχνει για την φύση του ανθρώπου, κάτι το οποίο, μπέτα και τζιζ, πιστεύω ότι η αριστερά δεν θέλει / δεν ξέρει να το βλέπει, γιατί το περιφρονεί... αλλά ως εκ τούτου δεν μπορεί και να το επηρεάσει. κι έτσι το πρόβλημα μεγαλώνει κι άλλο κι άλλο κι άλλο. Και η αριστερά έχει απομείνει σαν κάτι είτε δονκιχωτικό ή ολοκληρωτικό στη συνείδηση του κόσμου (του κόσμου που την έχει ανάγκη!).

... που ισχύουν και τα δύο, καθότι η ουσία της είναι κάτι το οποίο δεν ξέρει ο λαός. Δεν πρόλαβε ποτέ να το μάθει. Όπως έγινε με όλες τις μεγάλες ιδέες.

Πρέπει να κατέβει στη γη ο κομμουνισμός γιατί είναι πολύ πάνω.

Communism is Fascism - successful Fascism, if you will. What we have called Fascism is, rather, the form of tyranny that can be overthrown - that has, largely, failed. I repeat: not only is Fascism (and overt military rule) the probable destiny of all Communist societies - especially when their populations are moved to revolt - but Communism is in itself a variant, the most successful variant, of Fascism. Fascism with a human face... Susan Sontag, 1982 ...είχε πει με πικρία αλλά προφητικά σε κάποια διάλεξη. Είχαν προηγηθεί φοβερά πανηγύρια, η εισβολή της Ρωσίας στην Τσεχοσλοβακία που χειροκρότησε ο Κάστρο, οι χμερ ρουζ, το πραξικόπημα του Γιαρουζέλσκι στην Πολωνία (που ελάχιστα είχε να ζηλέψει από τον Ζωιτάκη)...

νταξ, δεν το πήγαινα εκεί, άλλο είναι το παράπονό μου: ότι η αριστερά περιφρονεί τον εχθρό της κι έτσι τον ενισχύει. Δεν λέω να τον αγαπήσει (μη μου βάλετε λόγια) αλλά να τον κατανοήσει (και όχι δικαιολογήσει) ως αιτιολογημένο σύμπτωμα της ανθρώπινης ψυχής. Τότε μόνο έχει ελπίδες.

τεσπα, αρχίδει και κουράδει και δεν είμαστε ειδικοί.

Η αριστερά που έχει συνεισφέρει τα μέγιστα στην κοινωνική πρόοδο, αυτή που σέβομαι και αγαπώ, δεν οφείλει δεκάρα στα ολοκληρωτικά καθεστώτα που αναφέρω. Προσβλέπω και εγώ στο να βρει τον δρόμο της.

τώρα, πείτε την αλήθεια, ξέρετε ποιός σας λείπει σ'αυτό τον σχολιασμό...

άμε πήγαινε για ύπνο σκατόπαιδο και άσε τους μεγάλους ήσυχους. :Ρ

Mα γιατί ο νου σας πήγε εκεί μανδάμ* και όχι αλλού, άι ντοντ αντερστέντ!

• και ναι, δεν βάζω λινκ!

νάνι είπα.

/me μοιράζει στο κοινό βραχιολάκια από σκόρδο :Ρ

zzzzzzzzzzzzzzzzz

Ένα μικρό, εύπεπτο και πολύ «τσου δα πόιντ» αρθράκι.

Άσχετο, αλλά τώρα θυμήθηκα τους στίχοι... «back in my garage with my bullshit detector...» από το Garageland των Clash...

Πολύ ενδιαφέρον αρθράκι, αγαπητέ. Να προτείνω και την καλύτερη ανάλυση για τα καθ΄ημάς που έχω διαβάσει φέτος, εξηγεί γιατί είμαστε Οικονομία του Φραπέ.

Δεσμεύομαι να το διαβάσω και να επανέρθω με σχόλια.

Τα εψέ ήμανε σε ένα opencoffee όπου μεταξύ άλλων μίλησε και ένας εκ των συνιδρυτών της gipht.me Inc., ελληνικής μόνο γιατί τα μέλη της είναι έλληνες, στάρταπ και είπε πολλά ενδιαφέροντα. Ένα από αυτά ήταν πως όταν προσπάθησαν να αντλήσουν κεφάλαια από την ελληνική κεφαλαιακή αγορά (αν μου επιτρέπεις) για την υλοποίηση ενός πρότζεκτ εφαρμογής για κινητά τηλέφωνα, έπεσαν σε έναν τύπο που τους είπε: «Αν η πιθανότητα του να πετύχει αυτό που κάνετε είναι κάτω από 46% καλύτερα μαζέψτε ότι λεφτά έχετε και παίξτε τα στη ρουλέτα».

Εδώ ένα όχι τόσο μικρό αρθράκι αλλά πολύ περισσότερο ευκολοδιάβαστο από το προηγούμενο για την ιστορία των παραπάνω.