μουμούνα

1. - ... καὶ ἔπειτα θέλω νὰ τρίψω τὸ μιμί σου μὲ τοῦτο ἐδῶ τὸ πρᾶγμα . . . μὲ τὴν ψωλή μου . . . μὲ τὴν ψώλα μου νὰ βουρτζίζῃ τὸ μουνέττο σου . . . ἐκεῖ κάτω στὴν καλύβα μου, ὄχι μακρυὰ ἀπ' ἐδῶ, ὅπου κατόπιν, θὰ σὲ ὁδηγήσω γιὰ μεγαλύτερη ἄνεσι καὶ ἀσφάλεια . . . Κατάλαβες, Μουμούνα μου; Ἐννοῶ τὸ τρίψιμο τοῦ μουνιοῦ μὲ τὴν πούτσα . . . Ἴσως νὰ σοῦ τὸ ἔχουν κάνει αὐτὸ καὶ ἄλλοι . . . Αύτὸ ποὺ λέγεται «πινέλλο»
   (Ἀνδρέας Ἐμπειρῖκος «Ὁ Μέγας Ἀνατολικός», Τόμος Β', Μέρος Πρῶτον, Κεφ. 13, σελ. 15)

(2.)
- Αίφνης ο στιβαρός ανήρ, υπακούων εις τόν οίστρον που τού εµφυσούσε η καύλα, έθεσε κατά µέρος πάσαν συµβατικήν φρασεολογίαν, έχουσαν σχέσιν µε τήν λεγοµένη κοσµιότητα, και ήρχισε να οµιλή εις τήν ωραίαν παίδα µε µεγάλην ελευθεροστοµίαν, αναµιγνύων µε τάς απαλάς εκφράσεις τής τρυφερότητος, τά πλέον τολµηρά και άσεµνα λόγια —ωραία λόγια συγκλονιστικώς εκφραστικά, που εξέφραζαν τόσον τό πάθος του, όσον και τήν διέγερσιν του— αποκαλών τό αιδοίον της µικράς Καναδής, ουχί πλέον µόνον « μιμί », αλλά πολύ συχνότερον « µουνί », « µουνάκι » και « µουµούνι », και τήν ιδίαν τήν Φλώσσυ ουχί µόνον « µικρή µου Μις », ή « κούκλα µου », ή « άγγελε µου », αλλά κυρίως και προ πάντων, « Μουνίτσαµου », « Καυλίτσα µου » και « Μουµούνα », παροτρύνων αυτήν εις τόν ενικόν και µε µεγάλην θέρµην, να χύση πάλιν καλώς, να γλυκοχύση, και παρακαλών αυτήν να τού δώση πάλιν τό γάλα τού µουνιού της, τήν κρέµαν του, τό γλυκύ µουνόχυµάτης, αντί να τής λέγη εις τόν πληθυντικόν και ευσεβάστως : « Κάµετε ...» ή « Ξανακάµετε ...» ή « Απολαύσετε άλλη µια φορά ...» η « Νοιώσετε πλέρια ...»