καλικούτσα, καλικότσια1 ακόμη ορισμός

Αγγλιστί: Piggy back
Ημαθία: Παίρνω κάποιον α(ν)γκούρκα
Κανένας άλλος μήπως ξέρει σχετικούς ιδιωματισμούς;

«Ζαλούκα» το αποκαλεί ο εκ ορεινής Αρκαδίας ορμώμενος Vrastapetheros.

Όταν ολοκληρωθεί όλο το Βραστά-σόι, θα τους βγάλουμε και σε action figures ;P

«Καλιαγκότσα» για την αρβανιτιά.

Και τσούντσα στα θρακιώτικα (το καλικούτσα έχεισχέση με το χαλικούτις;)

Εγώ το ξέρω σαν «καβαλίκι». Άν είναι βοριοελλαδίτικο (είμαι απο σαλόνικα) ή αν το άκουσα απο κάπου αλλού δεν έχω ιδέα...

Πολύ ωραία όλα, ήμουν σίγουρος οτι θα υπήρχαν πάμπολλες εκφράσεις. Η καβαλίκα είναι εύγλωττη.
Η ζαλούκα προφανώς προέρχεται απο την ζαλίκα / ζαλίκι (συνώνυμο της χαμαλίκας = δεμάτι ξύλα με σχοινιά για την πλάτη εξ ου και ρήμα ζαλώνομαι).
Η τσούντσα απο πού προέρχεται;
Η καλ(ι)κούτσα < καλκούτσα < Καλκούττα < την συνήθεια των Εγκλέζων αποικιοκρατών να καβαλάνε τους Ινδούς για να περάσουν κάποιο δύσβατο μονοπάτι (φυσικά μαλακίζομαι)...

Και εγώ νόμιζα ότι προέρχεται από το γαλλικό «quel cul tu as»...

Το τσούντσα θα το ψάξω, για το άλλο τσέκαρε το χαλικούτης, χαλικουτίζω και θα δείς!

Βράστα: Μερτσί-μπουκλού :-Ρ
ΜΧΣ: (Σαν μπλάγκ) νόμιζα οτι ήταν αρβανίτικο, ενδιαφέρουσα ιδέα, αφού θα μου πείς μαμμελούκους είχαν και στο Μορηά.
Μποθ: Αραπάδες και μαρούλια, βάλε γράμματα χασάπη (για όποιον θυμάται) ;-)

ζαλίγκα προφέρεται στο Καρπενήσι.
Στα χανιώτικα το λέμε... «λάδια-ξύδια».

Καλώς τον Χάλλεϋ! Χρόνια πολλά!

Ήπειρος: Παίρνω κάποιον γκόch (στην πλάτη).

Από Μεσσηνία ακόμα είναι και τα «μπορμπόλια, αντέκια» .
- Θα σε πάρω μπορμπόλια (ή αντέκια ή ζαλιά ή στη πλάτη μου).

Έχω συντάξει τον ορισμό για τα μπομπόλια και, όπως μπορείς να δεις εκεί, δεν έχω καταφέρει να διασταυρώσω ετυμολογία. Μήπως μπορείς να βοηθήσεις; Εκτός και αν μπορμπόλια και μπομπόλια δεν είναι το ίδιο πράμα.

Για τα μπορμπόλια και όλες τις παραλλαγές τους νομίζω ότι το σχόλιο που έχει ο Μπάμπης στο λήμμα βολβός είναι διαφωτιστικό: « αρχαίος αναδιπλασιασμένος τύπος, που συνδέεται με άλλες ονοματοποιημένες Ι.Ε. λέξεις, οι οποίες δηλώνουν στρογγυλά αντικείμενα, παράβαλε στα λατινικά bulla = φυσαλίδα, στα γαλλικά bulle, στα λιθουανικά burbulas, bulbe = πατάτα και άλλα. Βλέπε και στο σ(β)ώλος.

Ωραίο λημματάκι που μού 'χε ξεφύγει, και ωραία σχόλια. Εγώ θα το έλεγα απλά καβάλα (τυπικότερα, στους ώμους), κάτι πιό περίεργο δέν θυμάμαι νά 'χω ακούσει.

'Ντάξει, φαουλάκι, άλλο στους ώμους, άλλο στην πλάτη. Καί τα δύο για καβάλα τά 'χω πάντως. Χμ.

Επίσης, παίρνω γκόρτσα, μάλλον απ' το γκότσ, στην Ήπειρο τάκουσα.

γαϊδουροκαβαλαρίες το λέγαμε παιδιά, αλλά μόνο μέσα στη θάλασσα, όπου ήταν παιχνίδι, προσπαθούσαμε να ρίξουμε κάτω τους άλλους καβαλάρηδες

Από φίλους (στις αντίστοιχες περιοχές), έχω ακούσει τα παρακάτω συνώνυμα:

Καρδίτσα: «τζιτζίνα»
Μήλος: «λάδι-ξύδι»
Έδεσσα: «τσοτσόκα»
Καλαμάτα: «γκατσός»
Αγραφα: Ζαλίκα

Καλαμάτα : «μπορμπόλια» (εξ όσων ξέρω).

Όπα, σωστός ο νίγιο για το ζαλίκα. Μάλιστα, άν κι' απ' τ' Άγραφα, είναι καταγεγραμμένο.

Χμ, τώρα που τα ξαναβλέπω, και ο τράι ανάφερε το ζαλιά, το οποίο μάλλον απ' το ζαλώνω βγαίνει, παρά απ' το ζαλικώνω.

Στο ομώνυμο λήμμα στις «Λέξεις που χάνονται», αναφέρει ο κυρ-σαράντ και το αγκάνια ώς συνώνυμο. Λέει επίσης, όπως πιο πάνω ο Χόντσας, οτι το καλικούτσα το πήραμε μάλλον απ' τα αλβανικά.

Καλιακούτσα

Τί περίεργο πράμα η μνήμιςςς... Ξαναβλέποντας τα σχόλια επάνω, το καβαλίκα θυμήθηκα να τό 'χω ακούσει μικρός.

Εδώ παίζεις.

:-P

Μα τό 'χω ακούσει γιατρέ, αλήθεια!...

Στην Κύθνο λέμε "παίρνω καβάλα", ὅταν παίρνουμε κάποιον στὴν πλάτη (κρατώντας τὰ σκέλη του δίπλα στᾶ πλευρὰ μας) καἰ "παίρνω καρνακάκια", ὅταν παίρνουμε κάποιον (συνήθως παιδὶ) στοὺς ὤμους (μὲ τὰ σκέλη του στοὺς ὤμους μας, ἀπὸ τὴ μιὰ καὶ τὴν ἄλλη πλευρὰ τοῦ λαιμοῦ). Δὲν ξέρω ἄν τὸ "καρνακάκια" ἔχει κάποια σχέση μὲ τὸ λατινογενὲς carne (κρέας, σφάγιο) καὶ τὸν τρόπο μεταφορᾶς του ἤ ἀποτελεῖ παιγνιώδη (;) ἀναγραμματισμὸ τοῦ "κακὸ ἀρνάκι"=>"κακαρνάκι"=> καρνακάκι.