Η κακογουστιά στον υπέρτατο βαθμό, στερούμενη ωστόσο της γοητείας που το κιτς μπορεί ενίοτε να επιφέρει (kitsch value).

Παραδείγματα: Οι 4 Εποχές του Βιβάλντι, οι πανταχού παρόντες και πανομοιότυποι πίνακες του Σταθόπουλου και του Μυταρά (με «προσωπικές» μάλιστα αφιερώσεις), κεραμίδια πάνω στους τσιμεντόλιθους, το νυχάκι στο μικρό δάχτυλο για να ξύνουμε και να ξυνόμαστε, τα Cohibas, η ανδρική καδένα φάκα ντόρο, κοκ)

- Άτσα ο Νώντας με την Cayenne και το φυμέ τζάμι!

(από Vrastaman, 06/07/08)

Έχεις καλύτερο ορισμό; Πρόσθεσέ τον!

Δημοσιεύτηκε
Τελευταία επεξεργασία

#1
iron

είναι ένα θέμα, αυτό με τον Βιβάλντι ργμτ... Δεν μπορώ να διαφωνήσω, ούτε και να συμφωνήσω. Ακόμα παλεύω να καταλήξω. Αλλά για Σταθόπουλο και Μυταρά, ας πούμε, δεν το συζητάω! Στην πυρά!

#2
Vrastaman

Νασπώ, στο εξωτερικό όπου είχα την τύχη/ατυχία να ζήσω για καιρό ο Βιβάλντι έχει φορεθεί σε εμετικό βαθμό. Στην Ελλάδα παραμένει ακόμα σχετικά παρθένος...

#3
vikar

Ως χαρακτηρισμός προσώπου, συνώνυμο του γυφτοκυριλέ. Βλέπε και σούργελο.

#4
vikar

Χμμ... Βιάστηκα, καρακιτσαριό και γυφτοκυριλές δέν είναι πάντα συνώνυμα, γράψτε λάθος.

#5
soulto

@Σφύman και @ironick, νομίζω οτι εννοείτε τον Φασιανό περισσότερο και όχι τον Μυταρά.