Γρήγορο και εύκολο κέρδος προερχόμενο είτε από προχειροδουλειά, είτε από αρπαγή / κλοπή.

Η πρώτη περίπτωση αρπαχτής περιλαμβάνει το φτωχομπινεδιάρικο και ευκαιριακό γδάρσιμο εύκολης λείας (πχ αισχροκέρδεια από ταρίφες σε ανυποψίαστους τουρίστες). Ανεμομαζώματα, δηλαδή, διαβολοσκορπίσματα.

Στη δεύτερη (και πιο σοβαρή) εκδοχή της, η αρπαχτή επιτυγχάνεται χάρη στην άλωση των νόμων και θεσμών μέσω προσωπικών σχέσεων και διαπλοκών. Πρόκειται για οικονομικές αλλαξοκωλιές όπου η αρπαχτή διαπράττεται από δύο ή περισσότερους συνεργούς και πάντα σε βάρος του κερασφόρου φορολογούμενου πολίτη. Πρόσφατες περιπτώσεις περιλαμβάνουν τα Ολυμπιακά έργα και την υπόθεση Μονής Βατοπεδίου.

Δεν έχουν τα κότσια να κάνουν μια μήνυση στην μαμά-SIEMENS για τις αρπαχτές της. Τώρα θα μου πείτε ποιοι να κάμουν την μήνυση; Αυτοί που συμμετείχαν στην αρπαχτή ως μικροί άρπαγες;; (Από blog)

Βλ. και σχετικό λήμμα μίζα.

Έχεις καλύτερο ορισμό; Πρόσθεσέ τον!

Δημοσιεύτηκε
Τελευταία επεξεργασία

#1
HODJAS

Κλασσικό παράδειγμα: Οι «αρπαχτές στην επαρχία», δηλαδή σκάνε σε μικρές πόλεις σελεμπριτέοι των Αθηνών, μοντάρουνε μια προχειράντζα (π.χ. και καλά «εμφανίσεις» σε τοπικά μαγαζιά για ν' ανέβει ο τζίρος, κανα χάππενινγκ, τίποτις καλλιστεία Μις Γοργόβιτσα 2010, καμιά εξωτερική λήψη για ταινία κλπ), οι ντόπιοι χαίρονται κι ευφραίνονται που «ακούστηκε ο τόπος τους» κι οι Αθηνέζοι στάρ γαμούν επιδεικτικά την αφρόκρεμα των εδωδίμων φερέλπιδων μουνακίων και τα κονομάνε άκοπα (χωρίς να λείπει μια δόση σνομπισμού) απ' τα κορόιδα, που αν είχανε μια σταλιά φιλότιμο ήπρεπε να τους πάρουνε με τα σάπια...

«Έντεχνες» αρπαχτές με εσσάνς «τηλεοπτικής αποκέντρωσης» έκανε η Μ. Παπαοικονόμου στα 90'ς...

#2
patsis

Υπερατλαντικές αρπαχτές έκαναν και κάνουν τα παντός είδους μεγάλα ονόματα στις χώρες που έχουν Έλληνες, από τον Χατζηχρήστο στην Αμερική σίγουρα, αλλά μάλλον και πιο πίσω, μέχρι την Βίσση κλπ σε Νότιες Αφρικές κλπ.

Στην επαρχία πάνω-κάτω είναι όπως τα λες, αλλά στην συνείδηση του κόσμου υπάρχει και η έννοια της αντίστροφης εκμετάλλευσης, π.χ. θά ’ρθει η σέξυ οδοντίατρος στο τάδε μπαράκι, πάμε να πληρώσουμε μεν ένα ποτό παραπάνω, να μας τρέξουν λίγο τα κομπλεξικά μας σάλια αλλά και να της πούμε και μια τραβηγμένη μαλακία γιατί «πληρώνω και απαιτώ» και γιατί «γι’ αυτό δεν ήρθε;». Κατά τη γνώμη μου μια ανόητη και αναξιοπρεπής κατάσταση, για όλους.

Στις λιγότερο προκλητικές αρπαχτές, τύπου θέατρο, συναυλίες και τέτοια, πάλι υπάρχει το παραπάνω, αλλά ηπιότερα, π.χ. χέστηκα για το έργο και ποιος το έγραψε, θα πάω με την γυναίκα να δούμε πώς είναι από κοντά ο Παρτσαλάκης π.χ., να του πάρω ένα αντίγραφο, να νιώσω μια σύνδεση με την πρωτεύουσα που γνωρίζω μέσα από την τηλεόραση. Η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο υγιές άνοιγμα των οριζόντων και την ευκαιριακή εσάνς του λάιφ στάιλ πού και πού είναι αμφισβητήσιμη.

#3
Vrastaman

Αρπαχτές κάνουν και αμερικλάνοι σελέμπριτηζ στην Ιαπωνία, βλ.ταινία «Lost in Translation»

#4
HODJAS

Όντως Πάστ-Βρατς, (πώς μου διέφυγε) το ίδιο συμβαίνει και με δυτικά συγκροτήματα, θιάσους, αθλητές κλπ που πάνε στον Τρίτο Κόσμο.

Συνήθως στέλνουνε τίποτα ψόφια άλογα του Τσίρκο Μεντράνο (π.χ. Κανα ραμολί τραγουδιστή του '40 στη δύση της καριέρας του ή νέους που την πέσανε στα ζαμπόνια και πρώτα θα τους βγεί η ψυχή και μετά η φωνή, κανα μπαλαδόρο με καραμπινάτο κάταγμα, καμια πουράκλα-πεθαμένο λικέρ για σελέμπριτι εγκαίνιο, τίποτα ψοφίμια που έρχονται να πουλήσουν φύκια για λατέρνατιβ αρτ - κλασμένοι στη χώρα τους κλπ).

Οι αδύναμοι (υπερήλικες ή βαριά πληγωμένοι) ελέφαντες λέει, όταν διαισθάνονται το τέλος τους πάνε και πέφτουν μόνοι τους σε μια χαράδρα, για να μην γίνονται βάρος στην αγέλη...

Βέβαια, μπορεί να σκάσει και κανένας σοβαρός τύπος είτε ινκόγνιτο (όπως π.χ. ο Μίλλερ και οι Μπήτλες) είτε πραγματικά άγνωστοι μεταξύ αγνώστων στην αναζήτα πρωτόλειου υλικού στην αρχή της σταδιοδρομίας (όπως π.χ. ο Έρικ Κλάφτον, ο Λακαριέρ κλπ).

Παραδόξως, οι Στόνες ήρθαν στην Ελλαδίτσα όταν βρίσκονταν στον κολοφώνα της δόξας τους, αλλά αποθαρρύνθηκαν όταν έπεσε στειλιάρι με το ζεμπίλι απο τους τσουζμπά, προοιωνίζοντας τη γυψαετία για μας και υπενθυμίζοντας σ' αυτούς να μην ανακατεύονται με τα πίτουρα.

Τώρα τελευταία, όλο κι έρχονται τίποτα εν ενεργεία καλά σχηματάκια (εννοείται via Rome & Balkans en route to Istanbul!) αλλά τους διώχνουμε κι αυτούς με την ανοργανωσιά των γνωστών εγχωρίων εταιρειών promo...

#5
Vrastaman

Και μη ξεχνάμε τους Scorpions που το γάμησαν και ψόφησε εσχάτως ανά την επικράτεια...

#6
HODJAS

Η κουφάλα ο Ντύλαν (που μας ξανακόπιασε), έπαιξε στα '90ς στο ρωμαϊκό θέατρο Πατρών, με γυρισμένη πλάτη στο κοινό καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας του (δε φταίς εσύ αγόρι μου, αφού βρίσκεις και τα κάνεις, ήπρεπε να σε περιλάβει στις ψωλιές κανα μαγκάκι τύπου «Τέλος», αλλά φαίνεται μόνο ανώνυμη πλακίτσα εις βάρος καμιάς μοναχικής αδερφής ξέρουνε να κάνουνε)...

Α! Ξέχασα, αρπαχτές εννοείται παίζουν και στην Αθήνα.
Πριν μερικά χρόνια, κάποιοι καλλιτέχνες (κάποτε προσφιλείς) βούταραν την επιχορήγηση απ' το Δήμο (δηλ. κάποιο φιλαράκιτους), για να παίξουν δωρεάν ένα σκατο-συνοθύλευμα μουσικής-θεάτρου-σάτιρας-καιδεσυμμαζεύεται, σε θερινό «πολυχώρο» των Αθηνών.

Οι εν λόγω καραγκιόζηδες, έλεγαν κι έκαναν ό,τι τους κατέβει, προκειμένου να δικαιολογήσουν την αργομισθία, κοιτώντας τα ρολόγια τους και αναλώθηκαν σε «παρεΐστικα» καλαμπούρια, επιδεικνύοντας πρωτοφανή απαξίωση στα κορόιδα = το κοινό τους, δηλ. δημότες Αθηναίων, παππούδες, γιαγιάδες, πιτσιρικαρία κλπ στην πλαστική καρέκλα, που δεν είχαν λεφτά Αυγουστιάτικα να πάνε διακοπές...

Κάποιος γνωστός μου απο την Αυστραλία πρόγκαρε πρόσφατα μ' έναν φίλο του, τη μπάντα του Δήμου Αθηναίων στη Φώκα Νέγκρα, (που κατά την άποψη του Δημάρχου, «προσφέρει μια νότα δροσιάς στο κλεινόν άστυ» παίζοντας ανάλατα τανγκό), φωνάζοντας «Παιδιά! Στην Πρέβεζα να πάτε, εδώ είναι Αθήνα!» (προφ. αναφερόμενοι στον γνωστό στίχο του Καρυωτάκη).

Ήρθε ο εξαίρετος Leonard Cohen και τον ξαποστείλανε σε κάποια ξεραΐλα της Αττικής, που χωράει 40.000 κόσμο, να παίξει ο άνθρωπος για τους τρείς κι ο κούκος και δώσανε το Λυκαβηττό στον Οτεγιάννη...

Δε θέμε ρε!