Η λέξη κασίδα αναφέρεται σε δερματοπάθεια της κεφαλής, που προκαλεί τριχόπτωση, δηλαδή φαλάκρα. Κασίδης συνεπώς είναι ο φαλακρός.
Η έκφραση μαθαίνω στου κασίδη το κεφάλι χρησιμοποιείται αρχικά για αρχάριους επαγγελματίες και εν συνεχεία για αρχάριους ή γενικότερα άπειρους, οι οποίοι μαθαίνουν εις βάρος άλλων χωρίς να αναλογίζονται τις συνέπειες. Στην καθημερινή ζωή, όταν κάποιος αποπειραθεί να μάθει ή να κάνει κάτι χωρίς να είναι σίγουρος για το αποτέλεσμα της πράξης του, χρησιμοποιείται η εν λόγω έκφραση.
(Απόσπασμα άρθρου εφημερίδας)
«Στου κασίδη το κεφάλι λοιπόν, στο κεφάλι της επαιτούσας αυτοδιοίκησης, στήνει τον χορό της αποκέντρωσης η κυβέρνηση».(Απόσπασμα σχολίου εφημερίδας)
«Όσο εγώ λοιπόν είμαι έτοιμος να αντικαταστήσω τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, τόσο έτοιμος ήταν και ο αγαπητός δήμαρχος. Αποδεικνύεται ότι δεν ήξεραν που τους πάν τα τέσσερα και επιπλέον εκλέχθηκαν με την λογική «θα μάθουμε». Το σοβαρό δεν είναι ότι προσπαθούν να μάθουν «στου κασίδη το κεφάλι». Το σοβαρό είναι ότι 2 χρόνια τώρα αποδεικνύονται ανεπίδεκτοι μαθήσεως».- Έλα να ανοίξουμε τη δική σου μηχανή, για να δούμε πόσο εύκολο είναι, και μετά να το κάνουμε στη δική μου.
- Σώπα ρε μάγκα... Δηλαδή θα πειράξουμε τη δική μου μηχανή, για να μη ρισκάρεις και κάνεις ζημιά στη δική σου. Στου κασίδη το κεφάλι θα μάθουμε μηχανολογία, με άλλα λόγια...
4 σχόλια
xaxac
κλασική έκφραση και απορίας άξιον γιατί ο σαφέστατος και επεξηγηματικός ορισμός ίσα που ξεπερνά τη βάση...
υπάρχουν και οι εκφράσεις/παροιμίες - στου κασίδη το κεφάλι μαθαίνουν οι μπαρμπέρηδες
- στου κασίδη το κεφάλι όλοι κάνουν τον κουρέα
αλλά δεν γνωρίζω αν είναι η κότα ή το αυγό της έκφρασης «μαθαίνω στου κασίδη το κεφάλι».
jesus
συνήθως είναι οι σύντομες μορφές που προέρχονται από τις εκστέντεντ βέρσιονς, εκτός κ κάνει μπαμ ότι είναι κατοπινή ατάκα, πχ έλα μουνί στον τόπο σου, κι άλλη τουρνέ μην κάνεις.
Ο ΑΛΛΟΣ
Όχι. Τουναντίον, συνήθως η εκτενής έκφραση προέρχεται από τη σύντομη: αν η σύντομη είναι πετυχημένη, βγάζουν και σίκουελ. Βλ. Δ.Σ. Λουκάτου, Παροιμιών Πλατυσμοί, Επετηρίς Λαογραφικού Αρχείου, τ. ΙΓ΄-ΙΔ΄(έτη 1960-1961), σελ. 148 - 203. (Σπαστικός, έτσι;)
Ωστόσο στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι λογικό να προηγούνταν οι μακρουλότερες εκφράσεις, ή έστω κάποιες ταυτόσημές τους, γιατί στου κασίδη το κεφάλι τι άλλο είναι λογικό να μαθαίνεις παρά την τέχνη του κουρέα;
joe909
Κατά τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, στην ομιλία του προς τους νέους στην Πνύκα: «Δυστυχώς όμως όταν οι ΄Ελληνες είναι μονιασμένοι, πάντοτε μεγαλουργούν και κτίζουν Παρθενώνες, όταν όμως διχάζονται τους τρώει ο εμφύλιος πόλεμος και οι έχθρες, μεταξύ τους. (…)Όταν ξεθαρρέψαμε, πολλοί θέλησαν να γίνουν μπαρμπέρηδες στου κασιδιάρη το κεφάλι. Βέβαια όλοι ήθελαν το καλό, πλην όμως ο καθένας κατά την γνώμη του. Παιδιά μου, όταν όμως προστάζουνε πολλοί, ποτέ το σπίτι δεν χτίζεται, ούτε τελειώνει .Πρέπει να υπάρχει ο Αρχιτέκτων».
Η έκφραση εκ πρώτης όψεως δίνει μια σουρεαλιστική εικόνα του μπαρμπέρη που κουρεύει τον φαλακρό. Στο νέτι όμως κυκλοφορεί και μια μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης όπου στο Λευιτικόν (κεφ. 13 στ. 30 - 37 χρησιμοποιείται ο όρος κασίδα. Το όλο κεφάλαιο αφορά στη λέπρα και περιλαμβάνει διάφορα γιατροσόφια, ευχές, καθαρισμούς, αφορισμούς, κοινωνικούς αποκλεισμούς κλπ. που επιβάλλει ο ιερέας σε όποιους εμφανίζουν σημάδια ύποπτα για λέπρα. Εδώ γενικά ο «ύποπτος» τραβάει των παθών του τον τάραχο, και μεταξύ των άλλων στον προσβεβλημένο από την κασίδα που δημιουργεί υπόνοιες λέπρας, ο ιερέας ξυρίζει το υγιές τμήμα του τριχωτού της κεφαλής και αφήνει αξύριστο το προσβεβλημένο. Μετά ο ασθενής απομονώνεται για επτά ημέρες και στη συνέχεια, αν η προσβολή δεν έχει επεκταθεί στο υπόλοιπο δέρμα ο ασθενής κηρύσσεται καθαρός, διαφορετικά (την πούτσιξε) κηρύσσεται λεπρός, ακάθαρτος. Αυτή την εκδοχή για την κασίδα υιοθετούν και αυτοί. Αν και με προβληματίζει η αξιοπιστία αυτής της μετάφρασης (η λέξη στη μετάφραση των Ο΄ είναι θραύσμα και ο Κολιτσάρας την αποδίδει ως προσβολή), μια τέτοια βιβλική έννοια της κασίδας προσδίδει άλλο υπαρξιακό βάθος στην έκφραση. Αν υιοθετήσουμε αυτή την έννοια, εδώ πλέον ο «μπαρμπέρης» γίνεται τσαρλατάνος, που όχι μόνο ταλαιπωρεί τον κασιδιάρη και το κεφάλι του, αλλά επιπλέον έχει και τη μοίρα του στα χέρια του (μπορεί να τον κηρύξει λεπρό και ακάθαρτο και να τον εξορίσει από την κοινότητα).