Μάλλον το πιο κλασικό δίπολο στην ελληνική καθομιλουμένη για την έκφραση της αντίθεσης μεταξύ ανθρώπων, συμπεριφορών, αντικειμένων κ.λπ. υψηλής κοινωνίας και χαμηλών στρωμάτων αντίστοιχα.

Θα μπορούσε κανείς να παρατηρήσει ότι η φράση αυτή μέσα από τη μεγάλη της διάδοση επιβεβαιώνει ότι στην Ελλάδα εμβληματική για την ταξική διαφοροποίηση είναι η ακραία αντίστιξη ανάμεσα στη μπουρζουαζία ως μεγαλοαστική τάξη και το προλεταριάτο ως λούμπεν προλεταριάτο. Πράγμα που μας οδηγεί στο συμπέρασμα, ότι το υποκείμενο που χρησιμοποιεί αυτή τη φράση και είναι υπεύθυνο για την κυριαρχία της είναι η πλειοψηφούσα μικροαστική τάξη .

Αλλά μπορεί και να είναι απλά επειδή κάνει ωραία ομοιοκαταληξία.

Το σαλόνι ως οικιακός χώρος ήταν παραδοσιακά δείγμα πλούτου (και στην Ελλάδα μέχρι και τη διάδοση της αρχιτεκτονικής του αστικού διαμερίσματος μόνο τα πλούσια σπίτια είχαν σαλόνι - στην Αγγλία για τον ίδιο λόγο οι pubs θυμίζουν δημόσια living room, καθώς οι εργάτες άνδρες πήγαιναν εκεί για να γλυτώσουν λίγο από τις οικογένειές τους).

Το λιμάνι δε ήταν ανέκαθεν ζώνη του υποκόσμου, παράδεισοι προστυχιάς, καταχρήσεων και παραβάσεων, που την κατοικούσαν οι του λιμανιού, πουτάνες, ναύτες, χαμάληδες, μικροαπατεώνες, χασομέρηδες κ.λπ., με μια λέξη λιμανόβιοι/ες.

Απ' όλα τα λιμάνια, θα μου επιτρέψετε να μνημονεύσω το παλιό λιμάνι των Χανίων, γνωστό και με το ενετικό του όνομα λιμάνι Κολόμπο. Οι κάτοικοι της γειτονιάς, Κολομπίτες και Κολομπίτισσες είχαν την κακή φήμη ότι ήταν... του λιμανιού - όχι όμως και τη χειρότερη φήμη, την οποία την είχαν οι Κουμ-Καπιώτες/ίτισες (το θηλυκό ήταν περίπου συνώνυμο της πουτάνας) κάτοικοι μιας άλλης γειτονιάς. Οι Κολομπίτες είχαν μάλιστα και τη δική τους slang, τα Κολομπίτικα, δυστυχώς όμως δεν ξέρω περισσότερα αλλά επιφυλάσσομαι.

- Κύριοι, σας εκτιμώ βαθύτατα, διότι είστε και του σαλονιού, και του λιμανιού.

Με αυτή τη φράση ένας παλαιάς κοπής μπάρμαν στην Θεσ/νίκη των early 90s εκαληνύχτιζε την παρέα εκλεπτυσμένων κάφρων φοιτητών, που σύχναζαν στο ναό του.

Θα μπορούσε ίσως να είχε πει και τη φράση Άντε γαμηθείτε μαντάμ! διότι ήτο ωραίος και λαϊκός, καθώς μου λένε.

Έχεις καλύτερο ορισμό; Πρόσθεσέ τον!

Δημοσιεύτηκε
Τελευταία επεξεργασία

#1
GATZMAN

Αστεράτος
Σα να λέμε δηλαδή ΠΑΟ vs ΟΣΦΠ;

#2
Hank

Το «του αλωνιού» τοποθετείται κάπου στο παραπάνω σλανγκάζ;

#3
xalikoutis

απ' τ' αλώνια στα σαλόνια..μάλλον αυτή τη φράση ήθελα να βάλω υποσυνείδητα...αλλά δεν είχε λιμάνι ;-)

#4
poniroskylo

Δεν μπορούμε να μην παραθέσουμε τους σχετικούς στίχους αναφοράς - ερμηνεύει ο Στράτος, στίχοι και μουσική Τάκη Μουσαφίρη:

Όποια πέτρα να σηκώσεις θα 'μαι από κάτω
κι όποια πόρτα ξεκλειδώσεις μέσα θα με βρεις.
Κι έτσι και θα με γνωρίσεις από εκεί και κάτω.
Από αγάπη θ' αρρωστήσεις, να το θυμηθείς.

Εγώ είμαι και του λιμανιού
εγώ είμαι και του σαλονιού,
εγώ είμαι και του λιμανιού
εγώ είμαι και του σαλονιού.

Μια ζωή μέσα στη νύχτα, όλα τα 'χω μάθει
μια ζωή μέσα στη νύχτα, όλα τα 'χω δει.
Μια ζωή ξενογυρνάω, έχω κάνει λάθη,
όταν όμως αγαπάω γίνομαι παιδί.

Δεν τα κατάφερα, δυστυχώς, να βρω το κομμάτι στο You Tube αλλά μια ηχητική γεύση μπορείτε να πάρετε εδώ. Και αν εγκρίνει το αφεντικό και έξοδο €2,12 μπορούμε και να το αγοράσουμε. :-)

#5
Galadriel

Βασικά υπάρχουν δύο αντίστοιχες εκφράσεις:
«Και του σαλονιού και του αλωνιού»
«Και του λιμανιού και του σαλονιού».
Η πρώτη αγροτική η δεύτερη ναυτική, διαλέγουμε και λαμβάνουμε. Το σαλόνι σταθερή αξία.

Το 'πε και το δεσποινάκι: «κι όταν εργάζεσαι, ούτε φαντάζεσαι, τι κάνω μόνη μου, μες στο σαλόνι μου, σε σκέφτομαι έντονα, δεν πάω πουθενά, πολύ καλά περνώωω στον καναπέ μου εδώ». Έτς. Νομίζω;

#6
Vrastaman

H απόλυτη Ωδή Μες!
«κι όταν εργάζεσαι, ούτε φαντάζεσαι, τι κάνω θείο μου, μες στο γραφείο μου« ισχύει για τις εργαζομενες σλανγκοφοριάζουσες :Ρ

#7
iron

να γίνει το λήμμα «και του λιμανιού και του σαλονιού» για να το βρίσκει κανείς αμέσως; όχι τίποτ' άλλο, παραλίγο να το ξανανεβάσω ΚΑΙ αυτό...

#8
mafie

Να συμπληρώσω, σχετικά με τη διάλεκτο του λιμανιού των Χανίων, τα λίγα που γνωρίζω:
Πρόκειται για τα επονομαζόμενα «κολομπίτικα», περισσότερο γνωστά ως «οκολίμπιτακ». Στην ουσία είναι τα ποδανά των δεκαετιών του '50 και του '60 στα Χανιά. Τοποθετούσαν ανάποδα τις συλλαβές, βάζοντας πρώτα το δεύτερο μέρος της συλλαβής στη θέση του πρώτου, π.χ. αντί για «λιμάνι» έλεγαν: «ιλάμιν». Σκοπός ήταν να μην τους καταλαβαίνουν οι εκτός λιμανιού και ιδίως η αστυνομία. Η ίδια η λέξη «οκολίμπιτακ» είναι η λέξη «κολομπίτικα» στα οκολίμπιτακ.