μπουγάτσα με κεριά

Δεν εχουν τετοια ταση οι Θεσσαλονικεις. Απλα αποκαλουν "μπουγατσα" τη μπουγατσα, ειτε αυτη ειναι με κρεμα, ειτε με τυρι, ειτε με κιμα. Οι λοιποι Ελληνες (οι του Νοτου), εχοντας ζησει μια προφανως γαστριμαργικα στερημενη ζωη, αδυνατουν να κατανοησουν τη διαφορα μεταξυ τυροπιτας, κουρου, μπουγατσας με τυρι και τους φαινεται αστειο ολο το σκηνικο.

Εξ ου και εχουν εφευρει ορους τυπου "μπουγατσα με κερια", "μπουγατσα με φλουρι", "μπογατσα με τουριστα", οι οποιοι ειναι μεν αστειοι αλλα δεν αναιρουν το γεγονος οτι μπροστα σε διαφορα τυροπιτοειδη εδεσματα συνεχιζουν να μη μπορουν να δουν τη διαφορα.

Για να μη μπουμε στην ατερμονη συζητηση για τους διαφορους τοπικους ιδιωματισμους, στους οποιους σημειωτεον ΔΕΝ ανηκει η μπουγατσα με ο,τι κι αν εχει μεσα, τελειωνω το σεμνο αυτο σχολιο με την ερωτηση: Τι ακριβως ειναι η λεμονιτα και γιατι δεν υπαρχει αντιστοιχα πορτοκαλιτα?

λεμονιτα ειναι μπουγατσα με λεμονι

τί είπες τώρα ρε vasilis7719;;; Χα!χα!χα! μας ισοπέδοσες!!!

Λοιπόν, επειδή θίξατε ένα ζήτημα που με κάνει χρόνια να πονώ, χρόνια να υποφέρω, θα σας πω τον προσωπικό μου καημό:
Λεμονίτα δεν είναι τίποτε. Είναι μία ακαλαίσθητη και φτιαχτή λέξη, που αναγράφεται μερικές φορές στα μπουκάλια της λεμονάδας (που διανέμονται φυσικά σε όλη την Ελλάδα, όχι μόνο στην Αθήνα). Στον προφορικό λόγο, τη χρησιμοποιούν αποκλειστικά οι καφετζήδες / σερβιτόροι / περιπτεράδες. Υποθέτω πως η φήμη που υπάρχει στη Θεσσαλονίκη ότι στην Αθήνα ονομάζουμε έτσι τη λεμονάδα, θα ξεκίνησε από κάποιους που ζήτησαν σε αθηναϊκό μαγαζί ή περίπτερο λεμονάδα και ως απάντηση έλαβαν τη διευκρινιστική / διορθωτική ερώτηση «δηλαδή λεμονίτα;». Ε λοιπόν αδέρφια μας του Βορρά, ήρθε η ώρα να μάθετε ότι αυτό συμβαίνει και σε μας τους Αθηναίους, και μάλιστα όλους, σε κάθε περίσταση. Ο μοναδικός τρόπος να αποκτήσεις μία λεμονάδα είναι να διαμειφθεί ο κάτωθι διάλογος:
-...και μία λεμονάδα.
-Λεμονίτα;

Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Κανείς φυσιολογικός άνθρωπος, ούτε καν ο περιπτεράς όταν είναι εκτός υπηρεσίας και ψωνίζει σε άλλο περίπτερο, δε λέει ποτέ «λεμονίτα», και κανείς λεμοναδέμπορος δε δέχεται ποτέ τη λέξη «λεμονάδα» χωρίς να κάνει το ως άνω σχόλιο.

Λέγεται ότι πολύ παλιά, ίσως επί Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ή στα πρώτα βυζαντινά χρόνια, χρησιμοποιούσαν τη λέξη «λεμονάδα» για τα αναψυκτικά τύπου σπράιτ - σεβενάπ, οπότε έβγαλαν τη λέξη «λεμονίτα» για την κανονική λεμονάδα. Ωστόσο, μιας και δε ζει κανείς που να διασώζει νωπές τις αρχαίες εκείνες μνήμες, η χρήση αυτής της άκομψης και εντελώς περιττής λέξης είναι περιττή και εντελώς άκομψη.

Παρά ταύτα, μόλις ξεσπάσει η γνωστή κόντρα για τις ντοπιολαλιές, πολλοί Αθηναίοι έχουν την τάση να ξεχνούν τη μητρική τους γλώσσα και να υπερασπίζονται με πάθος τη «λεμονίτα» ως ορθότερη, επικαλούμενοι ακόμη και επιχειρήματα όπως «για να την ξεχωρίζουμε από τη στιφτή λεμονάδα» (μη χέσω, αφού στιφτή λεμονάδα δεν πουλάνε πουθενά, μόνο στα σπίτια την κάνουνε), απλώς και μόνο επειδή τους προκάλεσε ένας Βόρειος.

Το ερώτημα για την λεμονίτα σε συνδυασμό με το λήμμα της μπουγάτσας, μου φάνηκε πολύ διασκεδαστικό καταρχήν και επιτυχημένο ως... αντεπίθεση, επιπλέον δεν ήξερα ότι είναι κλασικό σημείο αντιπαράθεσης.

Στο τυρί εξηγώ τους λόγους αυτού εδώ του σχολίου αλλά να πω επιπλέον ότι ακριβώς αυτό που λέει ο άλλος. Με κάποιο τρόπο έπρεπε να διαχωριστεί η έννοια από τις «γκαζόζες» 7up κλπ που το βασικό (και καλά) συστατικό γεύσης είναι το λεμόνι (αλήθεια πώς λέγεται η 7up στην Μακεδονία;).

Λέγεται 7-връх μουαχαχαχα

Βράστα σε τρώει ο κώλος σου να γίνετε φέτες με τον αψγ αχχαχααααχα

Λοιπόν, ως βόρειος (αλλά όχι σαλονικιός) ψιλοχέστηκα όταν «μαλώνει» ή μαλώνει κάποιος για τις λεμονίτες, τα κασέρια και τα σουβλάκια. Αυτά τα βλέπω σα να μαλώνουν δυο πρώην φαντάροι για το ποιος έκανε καλύτερο ή χειρότερο φανταρικό, τον πούτσο κλαίγανε δηλαδή.

Αυτό που με πειράζει όμως καλέ μου Vrastaman είναι τα εθνολογικά πειράγματα. Το връх απ' ότι έψαξα είναι το βουλγαρικό αντίστοιχο του up. Ε, όχι, εδώ χαλιέμαι. Κυρίως γιατί το παίρνω σαν έλλειψη ευαισθησίας από αυτόν που το λέει (εσύ που σ' έχω σταμπάρει για καλό παιδί δεν μπορεί να το σκέφτηκες έτσι).

Εγώ βέβαια δεν είμαι μακεδόνας, και από τους δυο γονείς πρόσφυγας είμαι. Σκέψου τώρα εμένα, απόγονο (και άρα φορέα της ιστορίας) ελλήνων που κρατούσαν γλώσσα και λοιπό ελληνικό πολιτισμό μες στα βάθη μιας εχθρικής (ως κράτους) τουρκιάς πώς νιώθουμε όταν ακούμε μαλακίες για τουρκόσπορους και τέτοια. Μεγάλη αμαρτία.

Ααα πάτση, μην μου μαλώνεις τον Βράσταμαν, ήταν προβοκάτσια (μου) απλά έτυχε και απάντησε αυτός.

Να συμπληρώσω όσα είπα, γιατί μπορεί να μπλέξουμε.

1. Όπως προανέφερα, ενοχλεί η (εικαζόμενη έστω) προσβλητική διάθεση του ομιλούντος (Vrastaman δεν μιλώ για σένα). Αν κάποιος με αποκαλούσε την δεκαετία του '90 (ή ακόμα δυστυχώς και σήμερα) Αλβανό θα καταλάβαινα ότι θέλει να με προσβάλει. Θα έπρεπε να επιστρατεύσω μεγάλη ψυχραιμία και υπομονή για να μην το πάρω για βρισιά (που δεν είναι) και να δω το ευνόητο: ότι ο απέναντί μου έχει τέτοιο επίπεδο που τσουβαλιάζει έναν ολόκληρο λαό σαν μια βρισιά. Άλλωστε, θυμίζω πως για μια μεγάλη περίοδο στην Ευρώπη Έλληνας σήμαινε υβριστικά ληστής (ή πειρατής, δεν θυμάμαι), αγροίκος. Ανάλογο, αλλά όχι ίδιο, εφέ είναι να αποκαλέσει κάποιος έναν φαλακρό καραφλό. Είναι αλήθεια αλλά η επιθετικότητα πειράζει.

2. Ακολούθως με το παραπάνω, δεν είναι τελικά η ίδια η εθνότητα. Ναι, έχουμε συνδέσει τον εαυτό μας με μια πατρίδα, είναι τεράστιο μέρος και της δικής μας προσωπικότητας, αλλά σκεφτείτε: τι θα έπρεπε να κάνουμε αν κάποιος αύριο μας αποδείκνυε (εμάς προσωπικά) ότι γενετικά είμαστε κάτι άλλο από Έλληνες; Να αυτοκτονήσουμε; Να θρηνήσουμε; Να αλλάξουμε γλώσσα, ήθη και έθιμα; Πρόκειται συνεπώς για την άρνηση του άλλου να μας αντιμετωπίσει με τον τρόπο που έχουμε επιλέξει να υπάρχουμε, να μας συγχωρέσει με τη θεολογική έννοια της λέξης.

Τεσπα, μικρότερες αμαρτίες τέτοιου είδους τις κάνουμε όλοι συχνά, χωρίς να το καταλάβουμε. Αν πεις σε έναν Ινδό «Ινδός, Πακιστανός, το ίδιο είναι» ενδέχεται να τον προσβάλεις ανεπανόρθωτα, νομίζω.

Αατά.

Chill out, φίλε Πάτση, δεν αμφισβητώ τον Ελληνισμό κανενός. Εκτός από τους τρισάθλιους Αυστριακούς.

Μεσούλα my heroine!
(Κατά το «Popeye my hero» που φώναζε η Olive)

Ας μου εξηγήσει κάποιος γιατί όταν ήμασταν μικροί και ζητούσαμε λεμονάδα ή λεμονίτα, μας φέρνανε τα γκαρσόνια σπράιτ ή σέβεν άπ...

Γιατί δεν είχαν λεμονάδα, μήπως;

Όχι! Είχαν και δεν έφερναν! (το' χω παράπονο απο παιδί)...

Toυς είπες δηλαδή «λεμονάδα από λεμόνι» και αυτοί οι αναισθητοι σου το αρνηθηκαν; Aισχος!

Ετσι παθαίνουν τα παιδιά ψυχικά τραλαλά! Αγαπητέ φίλε μου, παρόλο που σε έχασε η επιστήμη, η τέχνη και η διανόηση, σε κερδίσαμε εμείς στο slang.gr!

Κονομήσατε απο σβέρκο ;)

υπαρχει και η μπουγατσα με ψωλη (το χειρογλυκανο δηλαδη)