Προφέρεται με όλα τα Σ παχιά, αργά για να δώσουμε βαρύτητα, και με κάποια απαραίτητη παύση πριν απο κάθε άρθρο.

Η φράση έχει χιλιοειπωθεί από τον αθλητικογράφο Γιώργο Γεωργίου, σε ποικίλες αναφορές σε διάφορες επιφανειακές και ίσως πρωτόγονες απόψεις διαφόρων συνομιλούντων, πάνω σε αθλητικά και όχι μόνο θέματα.

Η φράση με την γενικευμένη και διαδεδομένη χρήση της, αναφέρεται σε αρνητικές συμπεριφορές που μπορούν στις μέρες μας να χαρακτηριστούν ως τυπικές ελληνικές. Οι συμπεριφορές αυτές έχουν τα εξής διακριτά νεοελληνικά χαρακτηριστικά:

  1. Ατομικισμός: Ο σύγχρονος Έλληνας θεωρεί πως πρώτα και πάνω απόλα ειναι ο κώλος του, γιαυτό και τον φυλάει με κάθε τρόπο, εις βάρος των υπολοίπων, και προπάντως εις βάρος του δημοσίου. Χαρακτηριστικό που αποποτελεί κατάλοιπο της πάγιας από τουρκοκρατίας αίσθησης ότι το κράτος διοικείται υπό έξωθεν παραγόντων.

  2. Δώσε ημίν σήμερον: Ο Έλληνας ρέπει προς την αρπαχτή, προς το εύκολο αλλά κυρίως άμεσο κέρδος, που θα του εξασφαλίσει μια έστω και πρόσκαιρη ευημερία, ή θα εξασφαλίσει το πάντα αβέβαιο μέλλον των παιδιών του. Και αυτό εξηγείται, βέβαια, από τα 189 χρόνια συνεχούς (τεχνητής πολλές φορές) λιτότητας και θυσιών.

  3. Επιφανειακή σκέψη: Ο νεοέλληνας, όσο και αν θέλει να αυνανίζεται πνευματικά ότι είναι δυσκολοκυβέρητος και ανυπάκουος, και γενικώς υπεργαμιάς του σύμπαντος, όπως οι αρχαίοι προπάτορες, είναι ο ορισμός του χαλβά, καθώς επί της ουσίας του τρώει ότι παπάτζα του πασάρουνε σε μεσημεριανές και μη ζώνες, ενώ και στις περιπτώσεις που δεν την πατάει εν τέλει (καθαρά λόγω ενστίκτου και DNA), επιτρέπει σε διάφορους καραγκιοζάκους να τον φλωμόνουν στις πίπες επί μακρόν.

  4. Φλωροποίηση: Ο Έλληνας πλέον είναι απλά φλώρος. Η κοιλιά του μπορεί, λόγω των διαφόρων μετακατοχικών συνδρόμων, να κρύβει πλήρως τη θέα του μπαργαλάτσου, αλλά αυτός είναι σίγουρος πως είναι τουλάχιστον 30 πόντους, και πως από κάτω κρέμονται πολλά καντάρια αρχίδια. Είναι σίγουρος επίσης, ότι στο στρατό έμαθε πως να κόβει πολλά τούρκικα κωλαράκια, αλλά όταν τον κοιτάζουν 4 αλβανοί μέσα σε ένα Seat Cordoba του '93 με αυστηρό ύφος, αυτός κατεβάζει το βλέμμα στο πάτωμα. Πιστεύει απόλυτα πως το ζητούμενο της ζωής είναι ο μη κόπος (το οποίο ίσως και να είναι μια ενστικτώδης ροπή της ανθρώπινης φύσης μας), αλλά επειδή δεν είναι και πολύ εφικτό, μια δουλειά με φραπέ και αιρκοντισιονάκι είναι ότι πρέπει. Το γιαπί και το μυστρί είναι πασέ άλλωστε. Είναι ένα έιδος φλωριάς, που εξιδανικεύει το υπαλληλίκι, και θεοποιεί το υπό-, γιατί έτσι οι ευθύνες των επιλογών καταλήγουν σε άλλους. Η φλωριά αυτή, που καταδικάζει τη μουντζούρα και το οτιδήποτε παραγωγικό, θεωρεί έστω και τον ελάχιστο μόχθο βλακεία και ξεφτίλα, και ονομάζει φυσιολογικό το να εγκλωβίζεις με το ζόρι την παραγωγική και γόνιμη ηλικία των 20 έως 30 σε ένα πουθενάδικο πανεπιστημιακό τμήμα, και να τη χαρτζιλικώνεις με ψιλικά, εκδίδοντας την στην πιάτσα των -κυριλάτων, κουστουμάτων, γραφειάτων- stage και call center.

Ο κλασσικός ο μαλάκας ο Έλληνας είναι μέσα σε όλους μας. Απλά.

Η μετεξέλιξη του μαλάκα του Έλληνα - από γραφικός οτινάνας σε αυτάρεσκο φλώρο (από xalikoutis, 05/03/10)(από Abas, 05/03/10)

Έχεις καλύτερο ορισμό; Πρόσθεσέ τον!

Δημοσιεύτηκε
Τελευταία επεξεργασία