Στο Βυζάντιο, όταν οι γυναίκες παντρεύονταν, είχαν το δικαίωμα να παρευρίσκονται με τους άντρες τους στα συμπόσια και στις γιορτές. Μπορούσαν ακόμη να χορέψουν, να τραγουδήσουν και να φλερτάρουν χωρίς παρεξήγηση. Και οι πιο σοβαρές γυναίκες έπαιρναν μέρος σε τέτοιου είδους συγκεντρώσεις , που δεν έμοιαζαν διόλου με τις σημερινές. Φτάνει μόνο να μην παρεκτρέπονταν. Αλλά πώς εννοούσαν την παρεκτροπή; Ένδειξη τίμιας και σοβαρής γυναίκας, την εποχή εκείνη, ήταν να έχει σκεπασμένα τα μαλλιά της και να μη δείχνει ποτέ στους άντρες -ακόμη και στον σύζυγο, στον αδελφό και στον πατέρα- ολόκληρο το πρόσωπό της. Δηλαδή, μπορούσε να διασκεδάσει και να μεθύσει, αλλά το πρόσωπό έπρεπε απαραίτητα να είναι μισοσκεπασμένο. Με λεπτό, λοιπόν, ύφασμα, είχε κρυμμένα το μέτωπο, τα μάγουλα και το πηγούνι. Το ύφασμα αυτό το έλεγαν «τσίπα», βλέπε και τσίπα, η.
Αντίθετα όμως, οι εταίρες, όταν ήθελαν να σκανδαλίζουν τους άντρες -για πείσμα των σοβαρών γυναικών που παρευρίσκονταν στα συμπόσια– σηκώνονταν να χορέψουν τον «τουρλητό», που ήταν ο πιο ανήθικος χορός του καιρού εκείνου. Συγχρόνως άφηναν να τους πέφτει το ύφασμα και να τους ξεσκεπάζει ολόκληρο το πρόσωπο.

Από το στερητικό ξε- και τσίπα (ελαστικός υμένας, κρούστα στην επιφάνεια υγρών και, μεταφορικά, η ντροπή).

Η λέξη αποδιδόταν βασικά σε θηλυκά που είχαν χάσει την παρθενιά τους και σε γυναίκες του δρόμου δηλ. πουτάνες. Η παρθενιά ήταν πολύ μεγάλη υπόθεση, γιατί μόνο οι παρθένες κοπέλες είχαν το δικαίωμα γάμου και της αποκατάστασης. Ήταν πολύ μεγάλη ντροπή για όλη την οικογένεια μια κοπέλα ξετσίπωτη (χωρίς παρθενικό υμένα και επομένως χωρίς ντροπή).

Σήμερα η απώλεια της παρθενίας δεν αποτελεί πλέον κριτήριο επιλογής συντρόφου και η λέξη χρησιμοποιείται και για τα δύο φύλα δηλώνοντας άνθρωπο χωρίς ηθικούς φραγμούς και προκλητικό.