θυμιατό

1. Ο εκθηλυμένος γκέι. Μαρτυρείται στην Ελληνοφρένεια, στον διάλογο με τον καμπαρετζή (βλ. μήδι).

Υπάρχουν διάφοροι ευσεβείς σλανγκο-λογισμοί για την προέλευση της έκφρασης, από τους οποίους ο σημαντικότερος είναι ότι για να θυμιάσεις πρέπει μοιραία να σπάσεις καρπό. Πλην, το σπάσιμο του καρπού, γνωστό και ως σύνδρομο καρπιαίου σωλήνος αποτελεί την διαφορική διάγνωση με την οποία διακρίνεται ο λεβεντομαλάκας απ' τον τρεντόπουστα. Σε περαιτέρω εκφυλιστική μορφή του, γίνεται αυτό που οι επιστήμονες ονομάζουν τσαγιέρα, ενώ μια ακραία παρενέργεια αν δεν αντιμετωπιστεί έγκαιρα είναι και αυτό το κάψιμο της βάτας. Όλα αυτά αρχίζουν, λοιπόν, από το απλό σπάσιμο ή και τίναγμα του καρπού που θυμίζει θυμιάτισμα στην εκκλησία.

Σύμφωνα με άλλες ευσεβείς θεωρίες, το ίδιο το θυμιατό παρομοιάζεται με άνθρωπο, ο οποίος περπατά λικνιστά σαν λικνιζόμενο θυμιατό. Είναι δηλαδή ο τοιούτος συμπολίτης μας, αυτό που αποκαλείτο από τους αρχαίους ημών προγόνους ως ἁβροβάτης. Εξ ου και η έκφραση το κουνάει το θυμιατό.

Εφόσον μάλιστα η υποδοχή του θυμιατού παρομοιαστεί ανατομικώς με την ανθρώπινη έδρα, τότε μπορούμε να πούμε βάσιμα για τον τοιούτο ότι το βάζει το καρβουνάκι στο λιβανιστήρι. Η υποδοχή του λιβανιστηριού συνδέεται εξάλλου στο φαντασιακό με την έδρα που περιμένει το «καταναλίσκον πῦρ», όπως φαίνεται και στην αντιστροφή θα σου χέσω το λιβανιστήρι, όπου το Πονηρόσκυλο αναφέρει και την σχετική θεολογική αλληγορία. Σχετική, επίσης, και η απειλή «θα σου κάνω τον κώλο βουλγάρικο θυμιατήρι».

Ασφάλουσλυ στην γκεουλοπρεπή εσάνς του όρου έπαιξαν ρόλο και όλοι οι όλα τα θυμιατά πάνω μου μιτρομανείς πρωκτοσύγκελοι, (μην ξεχνούμε ότι ο Γιάννης Τσαρούχης συνήθιζε να ζωγραφίζει την αυτοπροσωπογραφία με πλήρες outfit ρωμηού μητροπολίτη να θυμιατίζει), και, κυρίως, το ανέκδοτο με τον παπά που θυμιάτιζε στην Μύκονο, βλ. εδώ.

Μεγεθυντικό: βουλγάρικο θυμιατήρι.

1. Εναλλακτικώς, ως θυμιατό μπορεί να χαρακτηριστεί ο αρειμάνιος καπνιστής, βλ. θυμιατίζω.

Πάσα: κυρ-Πατσούλης.