Απο το μουνούχος, το οποίο με τη σειρά του απο το ευνούχος, σύμφωνα με Τριανταφυλλίδη (αλλάξτε το ελληνικό ερωτηματικό στη διεύθυνση με αγγλικό).
Ούτε κι'ο ορισμός του Μπεναρόγια είναι απο σόι. Δέν κάνεις τίποτα ανιψιέ;
Βρε «θεός» μπορεί νά 'ναι (για σένα την τριχοφοβική σίγουρα), αλλα όχι μ' αυτήν την ερμηνεία του «θεός». Σε τί είναι «εξαιρετικά καλός» ο Κακά; Στο κερί; Ή μήπως εννοείς στη μπάλα (όπως εύγλωττα φαίνεται και στη φωτό που επέλεξες);... Αμ ο Πέρι; Μήπως στην ηθοποιία;!...
Που τους κότσαρες στην άλλη ερμηνεία δέν σού 'φτασε; Ήθελες απλά να μου μαγαρίσεις το λήμμα, έτσι δεν είναι; Ε είσαι πολύ εμπαθής κυρία μου! Αυτό εχω να δηλώσω. Τίποτ' άλλο.
Πρόσεχε φίλε Κάνινγκ, μή μου πάθεις κι' εσύ καμιά τζεσουίτιδα και σε τρέχουμε. Άσ' τα τα παιδιά να παίζουν με τις βαθμολογίες. Παιδιά είναι, ού γαρ οίδασι τί ποιούσι ---το ίδιο θα σου πεί κι' ο προαναφερθείς παθών.
Το «άγγιχτο» δέν το έχω ακούσει ποτέ σε μπασκετικά συμφραζόμενα, εμείς το λέγαμε αθόρυβο (ναί, συνήθως παίζαμε σε μπασκέτες χωρίς διχτάκι και χωρίς χλάτς και λοιπά, γιατι σ' αυτές με το διχτάκι παίζαν πάντα οι του λυκείου κι' ήμασταν και ολίγον τί φλωράκια εδώ που τα λέμε, αλλα τελοσπάντων, όταν μπήκαμε λύκειο το γυρίσαμε σε άλλες φάσεις πιό κουλάτες, ας μήν επεκταθούμε).
Το «άγγιχτος» πρώτη φορά το συνάντησα πρίν κάνα μήνα σε λογοτεχνία (Τσίρκας, τον ανάφερα κι' αλλού), και δεύτερη φορά εδώ.
Ωραίος...
Το λεγόμενο απλά και χαβανέζικο.
Πολύ ωραίος. «Αργκό και μπαγλαμάς» μη σου πώ, κι' άσ' τα γαλλικά σε 'Ησού και σία... :-Ρ
Και το αντίστοιχο λήμμα του Τριανταφυλλίδη, οπου η ετυμολογία δηλώνεται ως αβέβαιη (αλλάξτε στη διεύθυνση το ελληνικό ερωτηματικό με το αγγλικό).
Ένα πραματάκι κι' απο 'μένα: σύνδεσμους στ' αντίστοιχα λήμματα ρε παίδες... (Καραμήτρος πιχί)
Εγώ πάντως ένα έχω να πώ: το φωτογραφικό υλικό του Βράσταμαν είναι ανεκτίμητο. Ένα μεγάλο ευχαριστώ απο 'μένα για όσα μας έχεις γλαφυρά περιγράψει ώς τώρα φίλε μου... Είσαι τεράστιος, τίποτ' άλλο.
Βλέπε και αγροτινέιτζερ.
Βλέπε και βλαχοτινέιτζερ.
Γκρρρ... Τί δουλειά έχουν αυτοί οι σπανοί σ' αυτόν εδώ τον ορισμό, μου λές;!...
(Ο Πέρι ωραίος;... Μήπως τον βλέπεις ωραίο και διπλό επειδή απλά τα έχεις πιεί;...)
Τις ποταπές σου εμβόλιμες γαλλιές, περιττό να πώ, τις αντιπαρέρχομαι, γιατ' είμ' ανώτερος εγώ είμαι...
[%@#@^@^@$%^...]
Μα φυσικά και υπάρχει ανασφάλεια. Γι' αυτό και τ' αγοράκια ψάχνουν να βρούνε μία μανούλα, να τους κανακεύει, να τους ταχταρίζει, να τους ταΐζει οταν πεινάνε, να τους νανουρίζει με χαδάκια οταν ξυπνάν απο εφιάλτες ---και άμα λάχει, να τους πατάει κι 'ένα ξυρισματάκι κάθε τόσο, γιατί, έξω η πλάκα, τί πρήξιμο κι' αυτό το ξύρισμα ρε πούστη μου κάθε φορά, το κέρατό μου μέσα...
Άχ, μόνο το μαριαεβριδίκι μας καταλαβαίνει εμάς, κι' ας μή σκαμπάζει απο λογκίν και τέτοια σπαστικά.
«Κέλλυ Κελεκίδου»;... Ρέ τι μαθαίνει κανείς στο σλάνγκ τζι άρ. Απ' ότι είδα πάντως, η γκόμενα είναι ότι πρέπει για οπισθοδρομικά (με το συμπάθειο κιόλας).
Μα ο εξελληνισμός ξένων ονομάτων, και γενικότερα λέξεων, έχει να κάνει καί με τον τονισμό.
Είναι πιστεύω σημαντικό οτι, στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο εξελληνισμός γίνεται απο μικρά παιδάκια -και όχι απο κάναν διανοούμενο και καλά, που ξέρει και άλλες δυό-τρείς γλώσσες, και θέλει φυσικά να το δείχνει όσο μπορεί-, γίνεται δηλαδή άμεσα και όσο γίνεται φυσιολογικά. Το πώς θα τονίσει το παιδάκι το «ΜΑ ΤΟΝ ΤΟΥΤΑΤΗ» όταν πρωτοδιαβάζει Αστερίξ, έχει να κάνει αποκλειστικά με το γλωσσικό αίσθημα που έχει ήδη αναπτύξει.
Φυσικά, το γλωσσικό αίσθημα διαφέρει απο άτομο σε άτομο και κάποια παιδάκια θα τονίσουν το ίδιο πράγμα αλλιώς (βλέπε και Ρόμπαξ-Ρομπάξ). Το μόνο που θα μπορούσε να λογιστεί εδώ «σωστό» θα προέκυπτε απο κάποια διεξοδική στατιστική στην τελική.
Πέρ' απ' όλ' αυτά, να παρατηρήσω οτι το «Τουτατής» σχηματίζει πιό φυσιολογικά πληθυντικό.
Κι' ένα μικρό σχόλιο για το «μά + δοτική». Εντάξει, ποιός σκέφτεται πλέον με δοτικές; Δέν λέω οτι δέν υπάρχουν τέτοιοι, αλλα, χωρίς πλάκα, ποιοί είναι αυτοί;... :-)
Δέν συμφωνώ οτι το «κανονικό», όπως λές φίλε τζέζους, είναι αυτό. Είναι κανονικό σύμφωνα με κανόνες παλαιοελληνικών. Στα ελληνικά όμως, αυτό που νιώθει «σωστό» ο μέσος ομιλητής είναι η σύνταξη «μά + αιτιατική». Πιχί, «μά τους χίλιους κανιβαλοπίθηκους της Αυστραλίας» και όχι «μά τοις χιλίοις κανιβαλοπιθήκοις της Αυστραλίας», ούτε κάν «μά στους χίλιους κανιβαλοπίθηκους της Αυστραλίας». Ελληνικά μιλάμε, όχι παλαιοελληνικά.
Νά, με κάτι τέτοια οπισθοδρομικά με κάνεις και γίνομ' αντίχριστος...
Ιρονίκ, είναι απλούστατο. Στην εποχή της τρελής εξειδίκευσης που διαβιώνουμε, ένα τέτοιο σύνθημα είναι ότι πιό ειλικρινές μπορείς να ακούσεις: επίλεξε μιά πλευρά απ' όλες, αλλα, μιλάμε, ξ έ σ κ ι σ έ την...
ΥΓ: Ο πράσινος τσέ πάσχει ας πούμε λίγο απο ορθογραφία, αλλα μάλλον καθόλου απο χιούμορ.
Ωραίος/α.
Προσωπικά το έχω ακούσει μόνο ως ρηματικό τύπο, «τρώω σκατά», όχι ως σύνθετο δηλαδή, με την ίδια ακριβώς σημασία. Ως ρηματικός τύπος βέβαια συναντιέται τελευταία και ως αγγλισμός.
Ωραίος!...