Σχόλια από τον Γιώργος Ζάκκης (148)
Εμφανίζονται 31-60 από 148
Τοιαύτο λήμμα ώζει καλιαρντής! Ενθυμούμαι το λήμμα «υψομετρού» ούτως ειπίν τραβέστωρ ο οποίος (ή η οποία...) έλκει την καταγωγή του από τα τιμημένα και άπαρτα (ηθελημένον το pun) Ελληνικά βουνά!
Βέβαιως ημίν ότι ο μέγας Ψιψινάκιος έχει εισάγει τοιαύτες γενικές αντί ονομαστικές.
Γιγνώσκετε βεβαίως ότι ο Αριστοτέλης Ονάσσης εκέρδισε τα πρώτα του χονδρά χρήματα από την παρασκευήν ροζ σιγαρέττων δια γυναίκαι τα οποία ετυλήγοντω εις ροζ χάρτο αντί λευκού, ω συνιθίζοντο! Χρώμα ροζ ήτο και το φίλτρο, έφερε δε και χαρακτηριστικόν χρυσούν δακτύλιο επί της ενώσεως φίλτρου και σιγαρέττου.
Όσο δια την ιδέα προώθησίς, μοναδική! Εκέρασε δημοσίως σιγαρέττο μίαν γνωστή του διάσημη ηθοποιό της εποχής, ήτοι σταρ, και voila! Όλαι αι γυναίκαι εκάπνησαν τα σιγαρέττα Ονάσσειας προελεύσεως! Χονδοκονόμησε! Δεν γιγνώσκω εάν εδάρθει αγρίως παρά τους συζύγους των καπνιζουσών, αλλά το χρήμα μετά κινδύνου έρχεται!
Το κατώτερης ποιότητας λοιπόν ροζ σιγαρέττο εν Ελλάδι ήτο είδος κατωτέρας ποιότητος ενώ εν Αργεντηνί ήτο είδος πολυτελείας! Άτιμομάρκετινγκ, άλλους τους ανεβάζεις κι άλλους τους κατεβάζεις!
Επειδή κάποιοι δεν κατάλαβαν την καθαρεύουσα τύπου Μποστ, ακολουθεί ερμηνεία στη δημοτική:
Κάνω κάτι για το ονόρε: κάνω κάτι, πετυχαίνω σε κάτι που όμως ξέρω πως δεν έχει πρακτική σημασία, μόνο και μονο για να λέω πως το έκανα κι αυτό.
Η διαφορά με τον αρχικό ορισμό είναι ότι εδώ δεν υπάρχει αποτυχημένη προσπάθεια για να σωθούν τα προσχήματα. Η προσπάθεια επιτυγχάνει μεν, αλλά το κερδηθέν είναι άνευ ουσιαστικής αξίας.
Έυχαριστώ για τη βαθμολογία...
Οι παλαιοί Ηρακλειώται έλεγαν και την φράσι: « δια τον Κονιό» , όπου Μιχαήλ Κονιός ήτο ο πρώτος ψυχίατρος της εποχής. Συνηθέστερη δε η: «θες Κονιό!» ελαφρά και πειρακτικήν φράση, ήτοι είσαι τρελός!
Επί του σεξουαλικότερου δε υπάρχει και το: είσαι και ο πρώκτος! Απευθείνεται εις εισπράκτορες όλων των ειδών είτε περιπαικτικώς είτε μετά πάσης σοβαρότητος.
Θέλετε να με φάτε; Ή να mesκισεται; Διατί αναζωπυρώνετε πάθη σλανγκικού διαχασμού λοιπόν; Τα ημέτερα πάθη από την ξανθή παρουσία σας είναι αρκετά, θεωρώ...!!!! Μουααάτςςς/Σμουουουτς !!
Ίσως δεν εθίχθει παρά των προλαλίσαντων συνσλαγκιστών το ότι μέγα και κύριον χαρακτηριστικόν της γυνής εκ τριανταφύλλου (εν συντομία: τριακονταφυλλοαιδοιέχουσα) εστι η χρήση υπέρμετρών ναζίων ως μεθόδου πειθού ή ψυχολογικού εκβιασμού του ανδρός. Πολλαί γυναίκαι (ιδιαίτερα οι μη εμφανίσημες) αρέσκονται εις γουτσισμούς του χειρίστου είδους με κεντρικόν άξονα το πόσο πολύ θίγονται αν δεν ικανοποιηθεί η επιθυμία των. Η απεικονίζουσα γυνή εν το σχετικόν μύδιον αποτελεί κλασσικόν δείγμα τοιαύτης περιπτώσεως.
Συμπερασματικώς: Η τριακονταφυλλοαιδοιοέχουσα ποιείται, δεν τίκτεται!
Το πράγματι εξαίρετο λήμμα δηλεί το όργανο με τη βοήθεια του οποίου ο ταξίναρχος λαξεύει μετά ζήλου τους όρχεις του: την αξίνα!!! (οποίος πόνος άλλωστε!)
Δια να καταλάβω, όταν ο συνάδελφος (και δια πολλούς ανάδελφος) Νότιος Σφακιανάκιος αναφέρει εις το άσμα: το σχήμα του κορμιού σου στο κρεβάτι μου έχει μείνει κι εγώ στο πάτωμα κοιμάμαι« εννοεί ότι ο ιδρώτας της νεαράς δεσποσύνης έχει πλέον σχηματίσει περίγραμμα και η δυσοδία έχει καταστεί αφόρητη;
Τα κλασσικά άσματα δεν στερούνται ποτέ νοήματος! Πλέον!
Μα διατί ο προσάπτεται εις τον κ. Κοργιαλάν τιαύτο ψευδόνυμο! Θεωρώ ότι το «Καργιολάς» αποτελεί μακράν το μέγιστο nomme de guerre!
Χύνει η βύζει Μπάρμπα!
Εύγε νέε μου! Εν Κρήτη δε, αναφέρεται και το «... που να γαμούνε χίλιοι!!!!». Μετα τους ιδίου νοήματος...!
Και φυσικά τοιαύτη ατάκα δεν θα μπορούσε να εκστομίσθεί από άλλον παρά από τον Γκαισαρα ή Γκεϊσαρα, δια όσους δεν αντελήφθειν...!
Η μεγίστη των απαντήσεων κάμει ρίμα και είναι τοιαύτη:
Ερ. : Δε μου λες... σ' αρέσει ο πουρες;
Απ. : Άμα είναι από χτες!«
Αφού έγινε αναφορά στην (πολύπαθη εν Ελλάδι) μεσαία τάξη, είναι σημαντικό να δούμε ότι και αυτή πλέον αποκτά μέσα παραγωγής με την διαφορά ότι δεν κατέβαλε το αντίτιμο σε χρήμα αλλά σε εργασία. Τι εννοώ: το Bonus που εισπράττουν τα εν λόγω στελέχη εδώ και καιρό είναι εν μέρη χρηματικό και κατά το άλλο μέρος σε απλές ονομαστικές μετοχές της ίδιας της εταιρείας. Έτσι το στέλεχος μετατρέπεται σε ένα «μεταμοντέρνο» μικροιδιοκτήτη κεφαλαίου. Αυτό, βάσει του ορισμού του κεφαλαιοκράτη μας μπερδεύει λίγο τα πράγματα, κάτι που ο Μαρξ είχε προφανώς αντιληφθεί εξού και οι αντιφάσεις του ίδιου του σχετικά με την ύπαρξη δύο ή περισσοτέρων τάξεων. O Αλτουσέρ είχε απόλυτο δίκιο για το Κεφάλαιο...
Παραθέτω γνωστό σύνθημα που κάλλιστα μπορεί να ενταχθεί στα παραδείγματα του ορισμού:
«Λούλα, Τσάβες και Μοράλες/, θα/ σας φάμε / κά πι τάλες!»
Εκ παλαιοτέρων εποχών το άσμα: «Στον σφυριζω, για να βγεις στον σφυρίζω, και κρυφομουρμουρίζωωω, σ' αγαπώ σ'αγαπώωω...ωωω...»
Πολύ καλημέρα σας κε. Βραστάνδρα!
Εξαίρετη τεκμηρίωσις, βιβλιογραφικαί αναφοραί και παραδείγματα! Εύγε! σας δίδω δε χείρα βοηθείας, ήτοι assist, δια να ανωφορτώσετε τα λήμματα σχετικά με την κομματικήν ιεραρχία όπως: λοχαγός (χαμηλόβαθμο στέλεχος κόμματος), βαρώνος (μεσαίο στέλεχος), στρατηγός (ονομασία του πάλαι ποτέ ισχυρού ανήρ παρά τω προθυπουργώ της Δυναστείας των Μινγκ Σημίτη κτλ.
Υγειένεται!
Κάτι ανάλογο αναφέρουμε και στην Κρήτη, το οποίο θα γνωρίζει ο Χαλικού: στο τέλος κάθε ερώτησης βάζουμε (ή βάνουμε, επί το Κρητικότερον) το «ή» διαζευκτικό για λόγους έμφασης και για να δηλώσουμε στον συνομιλητή την δυνατότητα εναλλακτικής τοποθέτησής του σ' ότι τον ρωτάμε.
Π.χ: «Να πιείς θέλει ένα γκαραβάτσι δα ή; (μετ: θα πιείς ένα cuttu sark ή θέλεις άλλο ποτο;)
Για λόγους εξαιρετικής έμφασης και για να δηλώσουμε τη σημασία των όσων λέμε χρησιμοποιούμε και τη λέξη »κοντώ«, άγνωστης ετυμολογίας.
Πχ: »Μα αλήθεια το λες κοντώ;«, »Ποιός το κατέχει δα κοντώ Θε μου;;«
Και για να μην ξεχνιώμαστε: Παρομοίως ειμίν εν καθ'όλα νόμιμος ξειν, ειμίν εν Κρης εν Αθήνεσι!
Πες τα μρε Χαλικούτη! Αν και Χανιώτης σε πάω!
Καλά, δυστυχώς στην Ελλάδα έχουμ χάσει το πραγματικό νόημα της λέξης! Η πρωταρχική σημασία ήταν το εναλλακτικό καλιτεχνικό έργο που όμως είναι ίσης ποιότητας με το καθιερωμένο, το mainstream. Εξού και έχει φανατικούς οπαδούς, δηλαδή λίγους που αντιλαμβάνονται την αξία του. Καλτ δεν είναι ο κάθε άσχετος και ατάλαντος που απλά αναπαγεί το κλίμα της εποχής και κάπως ξεθάφτηκε από το παρελθόν τυχαία. Έτσι όπως πάμε ως και ο Σεφερλής θα θεωρείται καλτ σε 20 χρόνια.
Υπενθυμίζω δε και το γνωστό αρφικάνικον άσμα προ τετραετίας αν δεν απατόμαι, οι στίχοι του οποίου παραγράζονται στην ελληνική ως: «μαλάκα χαβαλέεεεε, σφηνάκια χαβαλέεε» (δις ή τρις). Και φυσικά ας μην αναφερθούμε εις το συμπαθές άσμα περί Κακουρβάνα (βλ. [URL=][/URL]) και το υψίστου κάλλους: («Κρασάκι του Τσου»).
Εξόχως! Να θίξομαι δε κι το σχετικότατον «Η πίπα της Ειρήνης», ίνα σηκωθεί το σ' εαυτόν ... «τόμαχωκ»!
Προσωπικά πιστεύω ότι κράχτες, καλησπεράκηδες, καμάκια και λοιποί επιτόπιοι αυτοσχέδιοι «διαφημιστές» των νυχτερινών κέντρων αποτελούν μετεξέλιξη του μπακάλη-μανάβη της λαϊκής αγοράς ο οποίος, κατά την ορολογία της εποχής, διαλαλούσε την πραμάτια του, ανακοίνωνε στους υποψήφιους αγοραστές τις ιδιότητες του προϊόντος του κτλ. Το μαγαζί πλέον έχει εξελιχθεί από πάγκος σε κτήριο ολόκληρο και η πάγια «ανάγκη» για επιτόπια αυτοσχέδια διαφίμηση οδήγησε στην ύπαρξη κραχτών σε κάποια μαγαζιά των οποίων η πελατεία αρέσκεται (ίσως) σε αυτού του είδους την διαφίμηση. Το ίδιο ισχύει και σε άλλα κράτη, με μικρότερη ίσως ισχύ (εικάζω, δεν γνωρίζω) καθότι ο πάγκος του μικροπωλητή μετεξελείχθηκε σε κατάστημα πολύ πιο πρίν από ότι στην Ελλάδα και γιατί η οικονομία στους στηρίζεται σε καταστήματα που δεν επιδέχονται κραχτών.
Ανεξάρτητα από τις πολιτιστικές καταβολές της ύπαρξης κράχτη και την διαφοροποίησή του από τον καλησπεράκια πιστεύω ότι μας διαφεύγει το σημαντικότερο: το φαινόμενο αυτό λέγεται άγρα πελατών και θεωρείτε απαράδεκτο να υπάρχει! Σημερα πια δεν υπάρχει η ανάγκη για κράχτη λόγω των μέσων διαφήμησης, οπότε εκτός από το αισθητικό μέρος του πράγματος που είναι απλά απαράδεκτο, δεν υφίσταται ούτε θεσμικός ρόλος για το... «επάγγελμα» αυτό. Και όχι, δεν το βλέπω σαν μία... χαριτωμένη γραφικότητα που μας δίνει πολιτισμικό στίγμα (γιατί το στίγμα είναι αρνητικό, δημιουργείται άσχημη εντύπωση) και ούτε σαν... παράδοση (γιατί δεν είναι παράδοση, περνιέται ψευδεπίγραφα ως παράδοση).
Ααααχχχ αι αναμνήσεις!!!! Υπήρχε δε και το μαστοράκι (όχι Νίκος) ο οποίος αναλάμβανε... «γενικαί επισκευαί» στις οικίες των κυριών τα πρωϊνά που έλειπε ο κ. Κερατέας. Θλιβερό απομεινάρι τοιαύτης τάξης επαγγελματιών αποτελεί τι πιτσοπαίδι, αλλέως πως και πιτσαράς, ο οποίος λόγω φόρτου εργασίας δεν... παραδίδει το «εμπόρευμα» και η κυρία μένει δυσαρεστημένη από την πίτσα (Βιλγαρίας).
Η σαρδέλλα ούτη ομοιάζει με ανάποδο ν εις τον αμερικλάνικον στρατόν, εις τον ΕΣ είναι κανονικό ν. Παλαιότερα δε, ο δεκανεύς έφερε μισή σαρδέλα και ο λοχίας μία ολόκληρη, διότι ομοιάζει μετά της ανοιχτής μαριναρισμένης σαρδέλλας εβρισκόμενη εις τον τενεκέ. Αρχικώς σαρδέλλα καλλούντο το διακριτικό του εφέδρου δεκανεύς ή λοχία αλλά εις τη πάροδο των ετών αναφέρεται και δια τον μόνιμον υπαξιωματικόν.
Ωραίο λογοπαίγνιο όντως! Να θυμήσω δε και την κλασσικήν φράση των οπαδών της ΕΚ : «Νόβα που στηρίζεσαι;» υπονοόντας ότι ο πάλαι ποτέ πρωθυπουργός Αθανασιάδης-Νόβας ήτο κίναιδος.
Μήπως Ηρακλιά δεν είναι η γυνή γενικώς αλλά η ανδρογυναίκα, εξού και η αναφορά στο πρόσωπο του Ηρακλέους; Ή ο σωματώδης ομοφυλόφιλος; Εκτός και αν δεν σχετίζετο μετά του Ηρακλέους αλλά με θυληκή μορφή την οποία αγνοούμε (δύσκολο ομολογώ!)
Προς BuBis: Θεωρείται δεδομένον το ότι ο Αίας γιγνώσκει την λέξη αποψίλωση!
Δύο μεταξά 5* και δια εσάς αγαπητέ! Οποία τεκμηρίωσις, ιστορική και ανθρωπολογική μελέτη... Εύγε!
Χαχαχα! Εύγε, έκτακτον! Θα προσθέσω δε και την κάτοθι εξευρωπαϊσμένη παραλλαγή: «Δεν μας φτάναν τα αιδοία, ήρθαν κι από τη Βουργουνδία!»