Σχόλια από τον Ο ΑΛΛΟΣ (723)
Εμφανίζονται 691-720 από 723
Το σχόλιο της Ιρόνικ περί «χρωματισμένων» λέξεων είναι πολύ σημαντικό, και εγείρει μεγάλη συζήτηση την οποία θα κάνουμε ίσως κάποτε...
Πάντως νομίζω ότι για το πέος, η πιο νορμάλ λέξη είναι το «πουλί». Μπορείς να την πεις και μέσα στην τάξη, και στους γονείς σου, και στους φίλους σου, χωρίς να γίνεσαι ούτε χυδαίος ούτε σεμνότυφος ούτε ακαδημαϊκός. Για το μουνί δεν υπάρχει αντίστοιχο (ήδη αιδοίο σημαίνει «αυτό για το οποίο ντρεπόμαστε»!) Άλλο ένα δείγμα συντηρητικής / σεξιστικής κοινωνίας;
Για το γυναικείο στήθος, η «νορμάλ» λέξη σήμερα είναι βέβαια «στήθος». Παλιότερα όμως οι άνθρωποι δεν ντρέπονταν να πουν «βυζί». Η λέξη υπάρχει σε παραμύθια και δημοτικά τραγούδια, με εντελώς μη-πονηρό συμφραζόμενο, και εξάλλου δίνει το παράγωγο «βυζαίνω», που ανάθεμα κι αν δεν είναι ανεπίληπτη λέξη.
Ο παλλόμενος ανδρισμός (σε ερωτικές σκηνές Άρλεκιν)
Το σάρκινο σπαθί (παρομοίως)
Η καραχατζημαυροπουτσακλάρα (στην έκφραση στην καραχατζημαυροπουτσακλάρα μου / μας, ήτοι «μου / μας είναι μάλλον αδιάφορο»
Μπορεί. Δεν το έχω δει ποτέ γραμμένο. Πάντως ίδια προφέρεται. Υπέθεσα ότι θα είναι με «e» για να διατηρείται η ορθογραφία της αρχικής λέξης.
Μάθημα αγγλικών σε Δημοτικό της Λάρισας. Ο δάσκαλος τους μαθαίνει τους μήνες:
-Ου Γενάρ'ς, Τζένιουαρι. Ου Φλεβάρ'ς, Φέμπρουαρι. Ου Μάρτ'ς είνι ίδιους!
Ιστορική φράση που αποδίδεται στον Καραϊσκάκη. Είχε τη συνήθεια να αλλάζει συχνά γνώμη και, όταν κάποιος του διαμαρτυρήθηκε σχετικά, είπε αυτή την ατάκα, καταλήγοντας: «...Αρχιστράτηγος δεν είμαι;»
Σωστός! Το «εναλλαγή των συλλαβών» είναι πολύ πιο σωστό από το «αναγραμματισμός» που βλέπουμε σε άλλα ποδανά λήμματα.
Μία ωραία χρήση είναι, σε περίπτωση συνωνυμίας με κάποιον διάσημο:
-Χαίρω πολύ, Μάκης Ρουβάς.
-Ρουβάς; Το Σάκη τι τον έχετε;
-Χεσμένο.
Νομίζω ότι η έκφραση προέρχεται από το ρεμπέτικο τραγούδι που λέει:
[I]Όταν καπνίζει ο λουλάς
εσύ δεν πρέπει να μιλάς.
Κοίταξε, τριγύρω οι μάγκες
κάνουν όλοι τουμπεκί[/I].
Όπου (κατά την προσωπική μου ερμηνεία) ο ποιητής εννοεί κυριολεκτικά «κοίταξε, όλοι καπνίζουν το τουμπεκί τους» αλλά παρερμηνεύτηκε ως αργκοτική έκφραση που δήθεν σήμαινε «κοίταξε, κανείς δε μιλά» και τελικά οδήγησε όντως στο να γεννηθεί τέτοια έκφραση.
Κρίκερ! Αυτή τη λέξη την είχα ακούσει πολύ μικρός, έκτοτε ποτέ ξανά, και έτεινα να πιστέψω ότι δεν υπάρχει και τη φαντάστηκα. Τελικά ή υπάρχει, ή vikar είναι το ψευδώνυμο κάποιου συμμαθητή μου στο δημοτικό που αντέγραφε ό,τι χαζομάρα έλεγα.
(Τουκανιστικό σχόλιο ολτουγκέδερ.)
Δε νομίζω ότι εννοείτε την ίδια σημασία. Εδώ δεν εννοεί την κακοσμία; Εσύ λες για το χυδαίο λεξιλόγιο.
@ acg:
[I]Του κόκορα είναι μικρή, του γάιδαρου μεγάλη,
αυτήν εδώ δοκίμασε να δεις αν σου 'ρθει ζάλη.[/I]
(Δημώδες)
@ υπόλοιπους: Τι απίθανες πραγματολογικές πληροφορίες κατέχετε! Θαυμάζω! Για κάτι τέτοια έχω φάει κόλλημα με το σλανγκ.τζρ.
Τι συγκίνηση! Το είχα μάθει αυτό το τραγουδάκι όταν μάθαινα γαλλικά, μικρός. Αν και δεν μπορώ να καταλάβω με ποια λογική θεωρείται παιδικό.
Πού στο διάβολο βρίσκετε όλες αυτές τις κατ;πληκτικές εικόνες;
Δεν είναι ακριβώς αναγραμματισμός. Κόβεις τη λέξη σε κάποιο σημείο, συνήθως μετά από φωνήεν και πριν από σύμφωνο, και την ξαναφτιάχνεις κολλώντας τα δύο κομμάτια με την ανάποδη σειρά. Π.χ. φράγκα > φρά + γκα > γκαφρά. Η λέξη που προκύπτει συνήθως τονίζεται στη λήγουσα, π.χ. μεναγκό, τα μελέ κλπ., ανεξάρτητα από τον τόνο της αρχικής λέξης.
Τα ποδανά είναι ένα αρκετά σύνθετο γλωσσικό φαινόμενο. Έχουν κι άλλους κανόνες, που οι ομιλητές εφαρμόζουν χωρίς να τους έχουν μελετήσει.
Δεν ξέρω αν η συνήθεια αυτή προέρχεται από τα γαλλικά, πάντως υπάρχουν και στα γαλλικά ποδανά, τα βερλάν (verlen).
Αξίζει να σημειωθεί ότι η ίδια η λέξη «ποδανά» είναι εξαίρεση. Κανονικά θα έπρεπε να είναι **ποδαανά*. Κατά σύμπτωση δε, το ίδιο ισχύει και για τον αντίστοιχο γαλλικό όρο, που προέρχεται από το a l' envers (αλανβέρ = ανάποδα), και θα έπρεπε να είναι **veralen*.
Πολλά λάθη:
α) Ούτε ο μπάφος ούτε το τζόιντ σημαίνουν χόρτο: σημαίνουν τσιγάρο με χόρτο. Έχει διαφορά!
β) Δεν υπάρχει ρήμα joint. Το ρήμα είναι join, αλλά υπάρχει ουσιαστικό joint (=σύνδεσμος, ένωση).
γ) Δεν έχει σχέση με την κοινή χρήση. Η ιδέα ότι κάτι που κάνουμε μαζί «μας ενώνει» δεν εκφράζεται με το ρήμα join, παρόλο που σε άλλα συμφραζόμενα όντως σημαίνει ενώνω.
Γιατί δεν μπόρεσα να κάνω συνδέσμους σε άλλα λήμματα;
Ρε παιδιά, μη γαμάτε το λεξιλόγιο! Ο μπάφος δεν είναι ουσία, είναι το τσιγάρο με χασίσι -σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει το ίδιο το χασίσι!
Το παράδειγμα από τον Καρκαβίτσα μάλλον έχει άλλη έννοια: η Τύχη, ως γνωστόν, ή μάλλον η Μοίρα, έχει μια ρόκα και γνέθει το νήμα της ζωής μας. Οπότε εν προκειμένω δεν είναι καν παροιμιακή έκφραση, είναι σχεδόν κυριολεξία.
Καλά όλα αυτά, αλλά γιατί περιορίζονται στις γυναίκες; Χρειαζόμαστε και την αρσενική εκδοχή της λέξης.
Εγώ το έχω ακούσει κυρίως ως βρισιά για άντρες. Είναι κάτι χειρότερο από το (παλιομοδίτικο) «σκυλί», χειρότερο και από το «παλιόσκυλο»: είναι μουνόσκυλο!
Ο μπούφος, που είναι νυκτόβιος, τη μέρα κοιμάται με ανοιχτό στόμα. Από κει και η συνειρμική σύνδεση με τους χαζούς. Αλλά γιατί το κάνει; Καθώς χάσκει, πάνε διάφορα εντομάκια και κολλάνε στη γλώσσα του, πάνε διάφορα πουλάκια να φάνε τα έντομα, και ο πονηρός μπούφος ξυπνάει προς στιγμήν, χάφτει τα πουλάκια και ξανακοιμάται.
Κυριολεκτικά μπράσκα είναι ο φρύνος, είδος χοντρού, ενίοτε τεράστιου, βραδυκίνητου καφέ βατράχου με εκατοντάδες σπυριά. Εξαιρετικά κολακευτικό για γκόμενα!
Μπρούκλης είναι ο Ελληνοαμερικάνος (ο Έλληνας μετανάστης στις ΗΠΑ, πρώτης ή όχι γενιάς). Τα υπόλοιπα, φραγκάτος, φιγουρατζής κλπ., ακολουθούν συνεκδοχικά ως συνήθεις ιδιότητες του στερεοτυπικού Μπρούκλη.
Πριν ενσκήψει το φαινόμενο του na grafoume etsi, είχα ακούσει τον τύπο greenglish, όχι greeklish, με τη σημασία που αναφέρει ο ΗρωΝίκος.
Και υπάρχουν αντίστοιχα και τα γκρόιτς -greutsch-, που μιλάνε οι μετανάστες στη Γερμανία.
Μερικές από αυτές τις λέξεις έχουν περάσει και στο ευρύτερο λεξιλόγιό μας. Η «στόφα», η «μπαγκανότα» (παλιότερα), ο «τσίπης» (ψιλοσλάνγκ).
Να προσθέσω και την «Αλεβέτα» (<elevator), αυτό που σε σωστά ελληνικά λέγεται ασανσέρ.
Και να προσθέσω ακόμη ότι αυτές οι λέξεις δεν είναι ανέκδοτα: πολλές τις έχω ακούσει αυτοπροσώπως από Μπρούκληδες.
Αυτό περίπου εννοούσα, αλλά με κάποια κενά μνήμης. Ευχαριστώ, Πονηρόσκυλο.
Ο «καληνυχτάκιας», με την ίδια ακριβώς έννοια, είναι λήμμα στο «Λεξικό της Πιάτσας» του 1930τόσο. Είναι από τις πιο παλιές σλανγκ λέξεις που διαθέτουμε, πολύ πριν κυκλοφορήσει καν ο όρος σλανγκ.
Χαλικούτη, εξαιρετική ανάλυση - και σύντομη!
Άγνοια γλωσσικού κινδύνου... Τα ρέστα μου!