Σχόλια από τον johnblack (1856)
Εμφανίζονται 31-60 από 1856
@ Βράστα, προφάνουσλυ για σένα που είσαι οξυδερκής πήγαινε η δεύτερη (μαρξίζουσα) απάντηση.
Αν και αγνοώ τα συμφραζόμενα της παγκάλειας δήλωσης που παραθέτεις, σε ρωτώ: που ακριβώς έγκειται η έλλειψη οξυδέρκειας; Μπορείς να τον πεις, με βάση αυτή τη δήλωση, αγενή, κάφρο, κυνικό, μαλάκα. Ως εκεί όμως. Ξαναλέω οτι αγνοώ τις περιστάσεις υπό τις οποίες ειπώθηκε, αν θες με διαφωτίζεις.
Γιατί ο Πάγκαλος είναι οξυδερκής;
Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει πατέρα;
Για τον ίδιο λόγο που ο έλεκτρον (τυχαίο παράδειγμα) μας σπάει τ' αρχίδια πουλώντας τρελίτσα, επειδή μπορεί.
Επειδή αυτή η απάντηση ίσως να ξενίσει ορισμένους, έχω κι άλλη, σα τον Γκράουτσο Μαρξ:
Ίσως οξυδερκής δεν ήταν η πλέον κατάλληλη λέξη. Πραγματιστής ίσως ταίριαζε καλύτερα. Αποτολμώντας μια ιστορικοφανή ερμηνεία, θα έλεγα αυτός ο ρεαλισμός βρίσκεται τρόπον τινά στα γονίδια της βενιζελικής παράταξης και των επιγόνων της. Ο ίδιος ο Βενιζέλας δεν μάσαγε τα λόγια του, έχουν σωθεί διατυπώσεις του που ελάχιστα απέχουν απ' τον κυνισμό. Επίσης, ήταν εκείνος που πήρε προσωπικά επάνω του την ευθύνη για την πρωτάκουστη υποχρεωτική Ανταλλαγή των πληθυσμών Ελλάδας-Τουρκίας και τη συνακόλουθη δημιουργία ενός τεράστιου «προσφυγικού ζητήματος».
Τα λέω αυτά δηλώνοντας ευθαρσώς οτι θα έτρωγα το λαρύγγι του χοντρού αν μπορούσα. Αυτό όμως δεν με εμποδίζει να τον επαινώ για τον χωρίς περιστροφές και τσιριντζάντζουλες λόγο του.
@ jesus, εύγε νέε μου για τα λυνξ, είπα πως είναι ευστοχότατα και σ' αυτό επιμένω, να μείνουν εκεί που είναι. Αυτή άλλωστε δεν είναι η έννοια της βιβλιογραφίας; Κανένα κείμενο δεν λειτουργεί μόνο του ως ευαγγέλιο, αλλά μόνο σε συνάφεια με άλλα κείμενα. Η ισπανιά / ισπανολαγνεία είναι οπωσδήποτε μια απο τις (ποικίλες αν θέλετε) όψεις του Αγανακτοκινήματος.
Καθόλου θολοκουλτουριάρικα Κάδμε, το ποστ σου ήταν αρθρωμένο και σοβαρό, ασχέτως αν διαφωνούμε σε κάποια σημεία. Αντιθέτως, την Jenny εξακολουθώ να μην την πιάνω, βασικά δε βλέπω πού (και εάν) θέλει κάπου να καταλήξει.
@ jenny, δεν σου κρύβω οτι στην αρχή μόλις είδα τη σεντονιά σου ψιλοφοβήθηκα. Λέω ωχ τώρα, οικονομοτεχνική ανάλυση με στοιχεία κι έτσι, θα μας κολλήσει στο τοίχο. Τελικώς, απεδείχθη πως οι φόβοι μου ήταν αβάσιμοι.
Η αλήθεια είναι επίσης πως δεν κατάφερα να βγάλω κάποιο σαφές νόημα απο το κείμενό σου, ιδίως το πρώτο μέρος, κι ας το διάβασα δυο-τρεις φορές. Βλέπεις κι εγώ είμαι άσχετος απο οικονομική όπως κι εσύ, κι όταν δυο άσχετοι προσπαθούν να συνεννοηθούν σε γλώσσα που κανείς δεν καταλαβαίνει, το μπάχαλο είναι αναπόφευκτο.
Διαθέτω εντούτοις έναν ισχυρό κοινό νου και στη βάση αυτή θα σου απαντήσω, όσο μπορώ πιο ευσύνοπτα και περιεκτικά.
- Μακριά απο μένα κάθε ηθικοπλαστική πρόθεση. Εδώ με έχεις παρανοήσει πλήρως. Μιλάς για κορεκτίλα στον αιρεσιάρχη του σάιτ;; Όσοι εδώ μέσα με ξέρουν απο παλιά, γνωρίζουν οτι κινούμαι σταθερά σε μια real politik λογική του γιατί μπορεί. Μακάρι να μπορούσαμε να τη σκαπουλάρουμε με κάποιο τρόπο για άλλη μια φορά και να κοροϊδέψουμε τους κουτόφραγκους. Κανένα απολύτως πρόβλημα δεν θα είχα με αυτό, έτσι έμαθα (όπως όλοι μας), η λαμογιά είναι μέρος της φύσης μου πια.
Δεν πρόκειται για ηθική, αλλά για καθαρή φυσική: δράση - αντίδραση. Αυτό που λες «τι να κάνουμε τώρα και δε γίνεται αλλιώς για καθαρά ρεαλιστικούς λόγους» το ασπάζομαι πλήρως.
Ναι, τρώγαμε με δανεικά. Τα λεφτά των δανείων πήγαιναν, εκτός απο αποπληρωμή προηγούμενων δανείων, στην άσκηση κοινωνικής πολιτικής για πελατειακούς-μικροκομματικούς λόγους. Με τα δάνεια πληρώνονταν οι μισθοί, οι συντάξεις, τα δεκάδες διαφορετικά επιδόματα, οι συνεχείς αυξήσεις και κοινωνικές παροχές. Ο παπανδρεϊκός λαϊκισμός του «Τσοβόλα δώστα όλα» ηχεί ακόμη στις καρδιές μας και καθόλου πρόθυμοι δεν φαινόμαστε να τον αποτάξουμε τελειωτικά. Ως further reading, θα πρότεινα Γ.Β. Δερτιλή, Ατελέσφοροι ή Τελεσφόροι. Φόροι και εξουσία στο νεοελληνικό κράτος, εκδ. Αλεξάνδρεια.
Είναι τεράστια η διαφορά ανάμεσα στο να είσαι ο ΠΙΟ αδύναμος κρίκος κρίκος και η ΠΡΩΤΗ χώρα που πέφτει, και στο να είσαι η πέμπτη.
Εδώ εισέρχεσαι στο βασίλειο της συνωμοσιολογίας και των δημαγωγικών επιχειρημάτων του τύπου «όλοι μας έχουν βάλει στο μάτι να μας καταστρέψουνε που είμαστε ωραίοι και καραμπουζουκλήδες». Δηλαδή τι μας λες, οτι η Ευρώπη έχει βάλει στόχο την καταστροφή της Ελλάδας; Για ποιον ακριβώς λόγο; Τι θα ωφεληθεί από την πτώση μας; Όπως καταλαβαίνεις, εδώ αδυνατώ να σε παρακολουθήσω.
- ο Τσακ Νόρης ξέρει ποια καταράστηκε το Βασίλη Καρρά
- όταν ο Τσακ Νόρης στέλνει αίτημα φιλίας στο fb, υπάρχει μόνο η επιλογή «επιβεβαιώστε»
- ο Τσακ Νόρης λέει «έλα ντε» και ο ντέ έρχεται.
- όταν ο Θεός έφτιαχνε τον Αδάμ, ο Τσακ Νόρης ήδη πήδαγε την Εύα
- Το τελευταίο πράγμα που έφτιαξε ο Θεός ήταν ο άνθρωπος. Το πρώτο πράγμα που έφτιαξε ο Τσακ Νόρης ήταν ο Θεός.
Και δυο σλανγκοαναφορικά
- ο Τσακ Νόρης ξέρει που έχει πάει ταξίδι ο Bubis
- o Tσακ Νόρης έχει ανταλλάξει ad hominem μπινελίκια με τον Πονηρόσκηλο.
εκφράσεις τύπου «είναι για το χ» (ταινιάκι, τσοντάκι), συχνά απλοποιούνται και μένει μόνο το χ: ω ρε τι τσοντάκι είν' αυτό που περνάει.
Ίσως κάπως έτσι να προέκυψε και το καυλάκι (=ωραίο μωρό): Είναι για το καυλί (με την καλή έννοια) = είναι καυλί / καυλάκι.
Δυνατό και, προφάνουσλυ, μακεδονίτικο. Θα έλεγα ίσως και προσφυγικής προέλευσης. Ως γνωστόν, οι μικρασιάτες ελληνορθόδοξοι πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν μετά την ελληνοτουρκική Ανταλλαγή Πληθυσμών κατά κύριο λόγο στη Μακεδονία, όπου υποχρεώθηκαν να συμβιώσουν για ένα διάστημα με γηγενείς μακεδόνες σλαβόφωνους. Οι σχέσεις των δύο αυτών αναξιοπαθουσών ομάδων δεν ήταν καθόλου καλές, ενίοτε κατέληγαν και σε αιματηρά επεισόδια. Αυτό που κυρίως είχαν να χωρίσουν «τουρκόσποροι» και «βούλγαροι» ήταν η γη, οι προς διανομή περιουσίες των μουσουλμάνων ανταλλαγέντων.
Σχετικοάσχετο: άκουσα σήμερα το «είναι για σεμινάριο», από μάστορα ηλεκτρολόγο ως απαξιωτική κρίση για δουλειά συναδέλφου του σε πίνακα.
Τα εύσημα καταρχήν στους Συντονίστας για τα εύστοχα λινκ.
@ βράστα. Εξακολουθεί να με εκπλήσσει η αφέλειά σου. Πώς είναι δυνατόν να κάνει λόγο για διεκδίκηση γερμανικών αποζημιώσεων κάποιος με τόσο βαθιά γνώση οικονομικής και διεθνών σχέσεων; Τεσπα, επειδή οι τελευταίες συζητήσεις με δίδαξαν πολλά, επιφυλάσσομαι να επανέλθω επί της ερώτησής σου τεκμηριωμένος.
@ αλιβ, θξ για τα σπέκ και, κυρίως, για την πάσα: το καταναλωτικό πρότυπο, αυτό που μας «έθρεψε» τόσα χρόνια, καλά κρατεί. Bourdieu και Baudrillard (άντε γιατί καιρό είχαμε να τους αναφέρουμε) είχαν πει να «κλείσουμε τους διακόπτες». Οι θολοκουλτουραίοι Αγανακτίστας καταναλώνουν ισπανικότητα με το κιλό, πάρτε κόσμε τώρα που γυρνάει...
@ μοντουλες, μια απαραίτητη διόρθωση:
Το λήμμα του Αμπάς στο σχόλιο της Ιρονίκ (κατεβασμένο παλιά, αναδημοσιευμένο τώρα) δεν είναι «Εβραίος» (όπως εκ παραδρομής έχει γραφεί) αλλά «Σαπούνι». Το λέω μετά βεβαιότητος διότι τυγχάνει να έχω κρατήσει αντίγραφο του λημματοορισμού στο πισί μου απο τον καιρό της αρχικής ανάρτησής του. Έτσι ως έχει τώρα δεν βγάζει νόημα, δηλ. έχουμε «Εβραίος» = «ο Εβραίος, ή πιο γενικά...» κλπ κλπ.
Παρακαλώ να διορθωθεί.
Την καλημέρα μου.
Υ.Γ. Η αναλογία της μετα-εικονομαχικής συνθήκης με τα εδώ τεκταινόμενα διαγράφεται έτι παραδειγματικότερα στα διαγεγραμμένα σχόλια του Panoς 2 (πρώην Αυτοχθονημένου). Στην περίπτωση αυτή, οι πρώιμοι διάλογοι του Πανούλη με τους μόντουλες και λοιπούς υπερμάχους της Ορθοδοξίας διατηρήθησαν ως είχαν, με την απάλειψη των δικών του σχολίων, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα μια τραγελαφική εικόνα ερωτήσεων άνευ απαντήσεων και απαντήσεων άνευ ερωτήσεων. Παν ίχνος του μιασμένου και αποκομμένου απο το σώμα της επίσημης Εκκλησίας παραδόθηκε σε τελετουργική δημόσια εκπύρωση. Φυσικά, τα γραπτά του, every single word and sigh, φυλάσσονται τριπλοκλειδωμένα στα αρχεία της Ιεράς Εξετάσεως, μακριά απο αδιάκριτους οφθαλμούς. Διότι η αλαζών φρην της εξουσίας ποτέ δεν κατστρέφει τεκμήρια και γνώση (βλ. Χόρχε στο ουμπέρτειο Όνομα του Ρόδου με τον β' τόμο της Ποιητικής του Αριστοτέλη), απλά αποκρύβει. Μπορεί οι συνθήκες κάποτε, σε 50, 100, 500 χρόνια να αλλάξουν, και τα τεκμήρια αυτά να αξιοποιηθούν τινί τρόπω. Η αλαζονεία της εξουσίας έγκειται, εκτός άλλων, στην συνείδηση της αιωνιότητας και της συνέχειας.
Πάντως γιατρέ μου οι αναλογίες με τη μεσαιωνική Εκκλησία δεν τελειώνουν εδώ. Εγώ θα αναφερθώ στο ζήτημα των κειμένων και της γραπτής παράδοσής τους. Μια από τις κύριες δυσκολίες του βυζαντινολόγου ερευνητή να ανασυστήσει τις συνθήκες της Εικονομαχίας, είναι η σχεδόν παντελής απουσία κειμένων της alterae partis, της εικονοκλαστικής πλευράς. Σύμπασα σχεδόν η εικονοκλαστική γραμματεία καταστράφηκε (δαμνάτιο μεμόριε) απο τους εικονόφιλους επικρατήσαντες, κι η μόνη οδός προκειμένου να ανασυστήσει κανείς τις απόψεις των εικονομάχων επί εξαιρετικά ενδιαφερόντων θεολογικών ζητημάτων είναι μέσω των κειμένων των αντιπάλων τους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την αξιοπιστία των παραδοθέντων. Το ίδιο ζεύγμα είχε παρατηρηθεί και στην αρχαιότητα, στην περίπτωση Πλάτωνα-Σοφιστών, όπου ο κύριος πληροφορητής μας περί των σοφιστών είναι συγχρόνως ο μεγάλος αντίπαλός τους.
Στα καθ' ημάς, το επίμαχο «ρατσιστικό» λήμμα του γιώργου, η πέτρα του σκανδάλου, πλανάτο για καιρό ως κείμενο-φάντασμα, το οποίο διατηρούσε στα τριπλοκλειδωμένα συρτάρια της (αλλά δεν κατέστρεφε!) η επίσημη αρχή. Ο λόγος: να προστατευθούν κηδεμονικώς από την φασιστική πανούκλα οι τρυφερές σλανγκεπώνυμες ψυχές. Όταν τελικά ηναγκάσθησαν να το βγάλουν στο φως, επιχείρησαν να παρουσιάσουν την επαναφορά ως καθαρά δική τους πρωτοβουλία, παρθείσα ελευθέρως και εν πλήρει επιγνώσει, η οποία εστέφθη απο επιτυχία. Η οποία επαναφορά σαφώς και δεν είναι πλήρης, εφόσον το αββασιδικό πόνημα δεν αναρτήθηκε κανονικά ως λήμμα, ως έδει, αλλά ως ενθυλακωμένο σχόλιο του οποίου προτάσσεται εκτενής ψυχωφελής και ηθικοπλαστική εισαγωγή, που προειδοποιεί και κατατοπίζει τους αναγνώστες για την επικινδυνότητα του κειμένου, θέτοντάς το δηλ. εντός ενός είδους παρενθέσεως. Όπως π.χ. στην ελληνική έκδοση του Γιάκοπ Φίλιπ Φαλμεράϋερ, «Περί της Καταγωγής των σημερινών ελλήνων», όπου η εισαγωγή του επιμελητή φροντίζει έγκαιρα να θέσει εντός παρενθέσεως το κείμενο που ακολουθεί, εφιστώντας την προσοχή στις ανακρίβειες και αυθαιρεσιολογίες του, υπογραμμίζοντας τη σημασία του ως μουσειακού εκθέματος.
Αν εννοείς πρόβλημα με μηνύσεις και τοιαύτα νομικά, πάω πάσο. Αλλά κι αυτό είναι λίαν συζητήσιμο, εδώ διακινούνται στο διαδίχτυ πολύ χειρότερα και εμετικά πράγματα με τα οποία ουδείς ασχολείται. Οποιοδήποτε άλλο ηθικοπλαστικό επιχείρημα το απορρίπτω ως απαράδεκτο. Είναι αδιανόητο ένα σάιτ για τη γλώσσα του πεζοδρομίου, που φιλοξενεί τα πλέον «άρρωστα» ρήματα που σκέφτηκε ποτέ νους ανθρώπου, να διαθέτει ιδεολογικές ταμπέλες τύπου «Αντιφασιστικός χώρος, φασίστες ξουτ».
Το λήμμα του Γιώργου εκκινεί σαφώς απο κάποιες ιδεολογικές προϋποθέσεις, απέχει όμως παρασάγγας από το να θεωρείται ξέσπασμα τυφλού ρατσιστικού μίσους. Είναι δοσμένο διαβολικά έξυπνα, αριστοφανικά θα έλεγε κάποιος, ανεξάρτητα αν συμφωνεί κανείς ή όχι μαζί του. Θα έχετε φυσικά υπόψη σας οι περισσότεροι, ως πληροφορούμενοι άνθρωποι και μη αυτιστικοί, οτι τέτοιου είδους λιβέλλους συναντά κανείς ακόμη και εντός των συνόρων του ισραηλιτικού κράτους, σε πνεύμα λιγότερο ή περισσότερο χιουμοριστικό. Έξυπνοι άνθρωποι ειναι και οι Εβραίοι και αυτοσαρκάζονται, εμείς γιατί να είμαστε βασιλικότεροι του βασιλέως;; Κάθε λαός χλευάζει την παράδοσή του (το' κανε κι εδώ ο Τατσόπουλας που έβγαλε στο φέισβοοκ τον Κολοκοτρώνη λουγκρίτσα), δεν είναι κάτι κακό η σάτιρα, αλίμονο στη μαύρη μέρα που θα μας απαγορεύσουν ολοκληρωτικώ τω τρόπω το δικαίωμα στη σάτιρα. Η οποία, αν θέλει όντως να λέγεται σάτιρα και όχι δια της πλαγίου λιβανωτός, δεν γνωρίζει όρια. Αυτό είναι και το στερεότυπο επιχείρημα σατιριστών τύπου Λαζόπουλου ή Πανούση όταν κάποιοι πρωκτικάντζες δικομανείς τους τρέχουν στα ακροατήρια.
Όπως το ανήρτησες εδώ ως σχόλιο, θα μπορούσες πιστεύω να το επαναδημοσιεύσεις κανονικά ως λήμμα, αποκαθιστώντας έστω και κατόπιν εορτής μια κατάφωρη αδικία και αυθαιρεσία. Να αναρτηθεί κανονικά ως λήμμα, ώστε ο καθένας να μπορεί να τοποθετηθεί αυτοτελώς επ' αυτού, αρνητικά ή θετικά. Να ξεφύγουμε κι αν θέτε απ' την παρούσα άγονη συζήτηση. Αυτό είναι η δημοκρατία γλυκιά μου, ο χώρος εκείνος όπου όλες οι απόψεις διατυπώνονται ελεύθερα και κρίνονται εξίσου ελεύθερα.
Βράστα, αντιλαμβάνομαι την πίκρα σου για τις προσωπικές επιθέσεις που δέχτηκες, ίσως άδικα, πρέπει όμως να καταλάβεις οτι κι αυτό πλέον έχει περάσει, περσινά ξινά σταφύλια, ο Γιώργος ούτε καν ασχολείται με την πάρτη μας και φυσικά ούτε έχει πάρει πρέφα τα διαμειβόμενα εδώ. Μπορείς επομένως να πάψεις να αυτοθυματοποιείσαι ες το διηνεκές για μια τελειωμένη υπόθεση. Εδώ συζητούνται ζητήματα πολύ ευρύτερα και σημαντικότερα από μια ηλίθια προσωπική κοντρίτσα. Διότι δεν θα διαφωνήσεις πως, ανεξαρτήτως του παρορμητικού χαρακτήρα του και των υπερβολών του, το παιδί αυτό είχε πολλά να προσφέρει στην υπόθεση σλάνγκ, ξενέρωσε όμως χοντρά όταν είδε να αποκαθηλώνεται ετσιθελικά ένα λήμμα για το οποίο είχε κοπιάσει, ρατσιστικό αν θες ωστόσο ευφυέστατο και κεντημένο, χωρίς να ζητηθεί η γνώμη κανενός, είτε μόντουλα είτε ξεμόντουλα είτε του ιδίου.
@ bubis, το δικό μας θεματάκι το θεωρώ λήξαν και τραμπούκος δεν είμαι. Καμιά διάθεση δεν είχα να το ανακινήσω per se, απλά αναφέρθηκα παρεμπιπτόντως διότι βλέπω να λοιδορούνται άνθρωποι για διπλούς-τριπλούς λογαριασμούς ενώ το φαινόμενο είναι γενικότερο. Κι αυτά περί απειλών μου είναι απλά ανυπόστατα, απλά σε είχα στολίσει με χαρακτηρισμούς όπως και συ άλλωστε, πέραν τούτου ουδέν. Κατά τ' άλλα οι απορίες σου περί κατεβάσματος λημμάτων και παγώματος λογαριασμών εύλογες, τα έχω πει και γω στο παρελθόν και με γράψανε. Όβερ εντ άουτ.
@ Ιησού, καταρχήν θα σου συνιστούσα να αφήσεις κατά μέρος τους χαρακτηρισμούς τύπου «άρρωστος». Δεν προσθέτουν τίποτε παρά μόνο ως ενδείξεις της νευρικότητάς σας.
Με το να οχυρώνεσαι πίσω απο το ακαταμάχητο (όπως πιστεύεις) επιχείρημα του «αν δεν σου αρέσει τα μπογαλάκια σου και σ' άλλη παραλία», δεν προβάλλεις κανέναν απολύτως ουσιαστικό αντίλογο στα υπ' εμού προσαπτόμενα. Είναι ένα απολύτως κυνικό επιχείρημα στη λογική του γιατί μπορεί: «εμείς οι μόντουλες, ως πεμπτουσία του σάη (με όλους εσάς τους υπολοίπους περιφερειακά παραφερνάλια) σου δείχνουμε άνευ περιστροφών την πόρτα εξόδου. Δεν σε γουστάρουμε, δεν προτιθέμεθα να υιοθετήσουμε ούτε κατ' ελάχιστον την κριτική σου, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να πάρεις πούλο».
Με την ίδια λογική λοιπόν του γιατί μπορεί γράφω κι εγώ στα πετσάκια μου τις πατρικές νουθεσίες των μοντ και παραμένω εδώ γαντζωμένος γερά στο μετερίζι μου, παρόλη την περιθωριοποίησή και γραφικοποίησή μου, συντηρώντας ζωντανή τη φλόγα της, μάταιης έστω, αντίστασης. Οι μόνοι χαμένοι αγώνες, άλλωστε, είναι αυτοί που δεν δόθηκαν. Εγώ θα συνεχίσω να δίνω τον αγώνα μου (κι ας ξέρω οτι αμέσως στα αποκάτω σχόλια θα βγουν απ' την τρύπα τους όφηδες, στιχοπλόκοι και μη, για να με ειρωνευτούν με εκφράσεις τύπου «παντιέρα ρόσσα», «τζονμπλάκειο μανιφέστο» κλπ). Θα δίνω αυτόν τον αγώνα διότι δεν θεωρώ πως αυτό το σάιτ ανήκει έστω και στο ελάχιστο παραπάνω στους μοντ απ' ότι σε μένα ή τους υπόλοιπους της «έξω ομάδας».
Παραδέχεσαι, Ιησού, εμμέσως τις βάσεις της κριτικής μου, το μόνο ωστόσο που προτείνεις ως θεραπεία στην «αρρώστια» μου είναι να βάλω την ουρά κάτω απο τα σκέλια και να αποχωρήσω σαν βρεγμένη γάτα, είτε ως γραφικός φωνασκών είτε (ακόμη πιο βολικά) ως «κουλ» και «υπεράνω» Παυλέας. Λυπάμαι αλλά δεν θα σου κάνω τη χάρη.
Όσο για τον «αποτροπιασμό» που σου προκαλεί η σύγκριση ενός σλανγκομόντ με το Υπέρτατο Κακό (Μεταξάς), γνωρίζω πολύ καλά που οφείλεται. Εγκλωβισμένος στις ρετρό κατηγοριοποιήσεις σου, θεωρείς προφανώς πως δεν έχω δικαίωμα εγώ, ένας «ακραίος φασίστας», να επικαλούμαι δικαιώματα μειονοτικών και άλλων αναξιοπαθουσών ομάδων και να κομίζω σχετικά ιστορικά παραδείγματα. Ακριβώς ό,τι έκανε και η σεβάσμια συνάδελφός σου, η οποία το μόνο που συγκράτησε απο το κοινωνιολογικό παράδειγμα του Robert Merton περί αυτοεκπληρούμενης προφητείας, ήταν οτι δεν μπορώ να βάζω στο στόμα μου τους Μαύρους και τους αγώνες τους, όντας αμετανόητο φασισταριό.
Εμετό μου προκαλούν επίσης οι συνεχιζόμενες χυδαίες επιθέσεις στον Κχαν (ή, καλύτερα, τον άνθρωπο πίσω απο αυτή την περσόνα, εφόσον όλοι γνωριζόμαστε πια καλά μεταξύ μας) για το έγκλημα καθοσιώσεως που διέπραξε, αυτό της χρήσης πολλαπλών προσωπείων. Τη στιγμή που ούτε έβλαψε ποτέ κανέναν, ούτε προσέβαλε ποτε κανέναν, ούτε μαύρισε βαθμολογικά ποτέ κανέναν. Ήταν απλά δυο διαφορετικά προφίλ για διαφορετικού είδους λήμματα. Και δεν ειναι φυσικά ο μόνος που είχε διπλούς λογαριασμούς. Σου υπενθυμίζω μόνο τον εκλεκτό σας Μπούμπις, ο οποίος αφού μας χαιρέτησε με κάθε επισημότητα προτού μπαρκάρει στα καράβια (!) επανεμφανίστηκε αυθωρεί ως Μουχουσούς, χωρίς ποτέ να έχει προχωρήσει (όπως έκανε ο Κχαν) σε μια δημόσια αυτοκριτική / εξήγηση αυτής του της διπροσωπίας - εξακολουθεί μάλιστα να κάνει επισήμως την κυρία παρά το πλήρες ξεσκέπασμα.
Και κάτι τελευταίο για το Γιώργο. Όταν ο Κχαν είπε πως τα εξουσιαστικά παιχνιδάκια των μοντς διώχνουν απο το σάιτ κόσμο που είχε πολλά να προσφέρει, δείχνοντας προς την κατεύθυνση του Γιώργου, ΠΡΟΦΑΝΩΣ δεν αναφερόταν στο τελικό μπανάρισμα του Γιώργου. Αναφερόταν στο αρχικό ξενέρωμα που έφαγε ο τελευταίος, όταν ένα αμφιλεγόμενο λήμμα του κατέβηκε με συνοπτικές διαδικασίες με απόφαση της Ιρονίκ μόνης της, χωρίς καν να συναινούν οι υπόλοιποι μόντουλες. Απο τη στιγμή εκείνη και στο εξής, ο Γιώργος ήταν ψυχικά εκτός σάιτ, είχε τελειώσει μαζί σας. Το αν κατόπιν παρεκτράπηκε λόγω του παρορμητικού χαρακτήρα του, αυτό δεν αφορά την αρχική αιτία προστριβής και ρήξης του με το μοντοσύστημα. Η τυπική έξωσή του, δια χειρός Βαράγκη, πραγματοποιήθηκε πολύ αργότερα, όταν ο ίδιος είχε πάψει προ πολλού να ασχολείται με το σάιτ, έστω και ως τρολ. Την πληροφορήθηκε απο μένα και απλά γέλασε.
Στο ποστ του με αριθμό 5. ο Στέφανος αναφέρθηκε σε (άλλες) δύο προβληματικές εκφάνσεις του λόγου ενός συγκεκριμένου μοντ, προλαμβάνοντάς με. Θεωρώ πως το ζήτημα είναι εξαιρετικά σοβαρό, είχε όμως περάσει (και αυτό) στο ντούκου για ένα διάστημα. Να προσθέσω λοιπόν πάνω σε ο,τι είπε ο Στεφ περί προκάτ ψυχολογικών προφίλ τα εξής:
Είναι εξαρτημένος χρήστης.
Ακόμη κι αν ειπώθηκε τις πρώτες φορές ως αστείο, από κάποια στιγμή και μετά το αστείο μας τελειώνει και μένει μόνο η ειρωνεία και η προσβόλα, υποδόρια πλην υπαρκτή. Όταν λες σε κάποιον οτι είναι εξαρτημένος απο το σάιτ, δηλώνεις εμμέσως πλην σαφώς πως δεν έχει πραγματική ζωή και πως μόνη του παρηγοριά και αποκούμπι είναι το σάιτ. Ε λοιπόν όχι. Ακόμη κι έτσι να ήτανε (που δεν είναι) συνιστά απαράδεκτη αδιακρισία και καφρίλα να το κοπανάς συνέχεια στη μούρη του άλλου. Ακόμη και την πουτάνα (ιερόδουλο) δεν έχεις δικαίωμα να την πεις πουτάνα, μπορεί να σε καταγγείλει άνετα για εξύβριση.
Το ad hominem αστείο είναι συνήθως αστείο για μια, δυο, τρεις, φορές. Όχι παραπάνω. Μετά γίνεται κακοήθεια. Ακριβώς όπως όταν μου κοπάναγε διαρκώς η εν λόγω κυρία οτι η δήθεν νευρική και ακραία συμπεριφορά μου (κάποιος άλλος ίσως το ονόμαζε διεισδυτική κριτική στα κακώς κείμενα του σάιτ) οφείλεται στο οτι έχω περίοδο (!), αμφισβητώντας με ύπουλο τρόπο τον ανδρισμό μου. Στην αρχή γέλασα και το δέχθηκα, από ένα σημείο και μετά θεώρησα οτι η συνεχής επανάληψη με θίγει βαρύτατα και αντέδρασα ανάλογα.
Συνοψίζοντας: έχουμε να κάνουμε με μια στρατηγική πατροναρίσματος (εν προκειμένω ματροναρίσματος) που σκοπεύει στη σταδιακή εξουθένωση του «εξαρτημένου» και την εμπέδωση μιάς άτυπης ιεραρχικής δομής και σχέσης: εγώ απάνω (που είμαι high και cool και γαμώ τα παιδιά και άμα-λάχει-φεύγω-τώρα-πάω-για-καφέ) κι εσύ αποκάτω (ο μονόχνωτος που μοναδική σου παρηγοριά στη ζωή είναι το σλανγκ.γρ).
Παραέλπιζα στην ανοχή του.
Η επιλογή των λέξεων μιλάει απο μόνη της: ο πάντα καλόβολος και εργατικός Κχαν, που κατάπινε αμάσητες τις υποδόριες και υπόκωφες μπηχτές / ειρωνείες, απο τον οποίο «ποτέ δεν το περιμέναμε» να μας τη βγει έτσι με κόκκινο βάζοντάς τα με τα ιερά τέρατα του Σλανγκόκοσμου. Άλλοι μάλιστα, τάχαμου σοκαρισμένοι, «έπεσαν απο τα σύννεφα». Αλήθεια, πείτε μας, ήταν ωραία τόσο καιρό εκεί πάνω στα σύννεφα, μακριά από τους κοινούς (μη-μοντ) θνητούς; Έχει άραγε καλή ηχομόνωση εκεί ψηλά στα σύννεφα, ώστε να μη φτάνουν στα ευαίσθητα ώτα της Μαρίας Αντουανέτας οι μάταιοι ντραμακουινισμοί μας;
Υπογραμμίζω εκ νέου τη λέξη: ΑΝΟΧΗ. Που σημαίνει: ξέραμε καλά οτι κάποια ασυμμετρία και ανισότητα υπάρχει, κάποιον έχουμε καπελώσει, παρόλα αυτά επαναπαυόμαστε σε αυτή την κατάσταση και την διαιωνίζουμε.
Και προχωρώ σε ένα ακόμη πιο σοβαρό ζήτημα.
Ο Τζονμπλάκ, που, για να το τονίσουμε αυτό να το μάθει κι ο κόσμος, είναι κολλητός φίλος ενός ιδιαίτερα κακόβουλου στοιχείου.
Αυτό ξεπερνά τα όρια της ad hominem επίθεσης. Πρόκειται για έναν κατάπτυστο χαφιεδισμό, θλιβερή ανάμνηση απο εποχές ταραγμένες που ευτυχώς έχουμε αφήσει πίσω μας προ πολλού. Χαφιεδισμός σημαίνει να ψάχνω τους φίλους σου για να βγάλω συμπεράσματα για το ποιον σου και τα φρονήματά σου. Και μετά να σε παραδίδω θριαμβευτικά βορά στα θηρία, προς δημόσια διαπόμπευση και διασυρμό: «μην του μιλάτε, μην τον ακουμπάτε, είναι μολυσμένος, ως φίλος κολλητός ενός ιδιαιτέρως κακόβουλου στοιχείου». Θα ήταν λοιπόν καλό κάποιοι που δήθεν κόπτονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα και εξαπολύουν με περισσή ευκολία χαρακτηρισμούς τύπου «εμετικός φασίστας», να κοιτάξουν για λίγο τον καθρέφτη τους. Ίσως ανακαλύψουν ενδιαφέροντα πράγματα.
Τα σκάγια δεν πήραν μόνο τον Τζονμπλακ, ως «φίλο κολλητό ενός ιδιαιτέρως κακόβουλου στοιχείου». Πήραν και τον χρήστη Κχαν, ως «φίλο φίλου ενός ιδιαιτέρως κακόβουλου στοιχείου». Έχουμε, δηλαδή, την ενσαρκωμένη πηγή του απόλυτου κακού (χρήστης Abas - Γιώργος), στην οποία μετέχουν εξ αντανακλάσεως άλλοι χρήστες, κατά τι λιγότερο μοχθηροί από το Απόλυτο Κακό, ανάλογα με το βαθμό εγγύτητας με αυτό. Ο χρήστης Τζονμπλακ είναι μολυσμένος απο το Κακό ως το κόκαλο, αφού είναι «κολλητάρι ενός ιδιαιτέρως κακόβουλου στοιχείου». Ο δε Κχαν, έχει μιανθεί κι αυτός σε ικανό βαθμό, ως «φίλος φίλου ενός ιδιαιτέρως κακόβουλου στοιχείου».
Αυτά δεν είναι απλές ad hominem επιθέσεις. Είναι, εκτός απο κατάπτυστες χαφιέδικες τακτικές, η προαιώνια στρατηγική της κάθε εξουσίας: αυθαίρετη ομαδοποίηση, «τσουβάλιασμα», των κάθε λογής ετεροδόξων «αντιπάλων» της, ώστε, υπό κοινή ταμπέλα, να παραδοθούν ενί σώματι στη λαϊκή κατακραυγή. Στο Μεσοπόλεμο, ο Μεταξάς τσουβάλιαζε απο κοινού κομμουνιστές και σλαβόφωνους ετερόγλωσσους, υπο την ετικέτα των «εχθρών του έθνους». Την ίδια περίπου εποχή στο πλαίσιο του γλωσσικού ζητήματος (βλ. «Αθεϊκά» του Βόλου με Δελμούζο, Δίκη του Ναυπλίου κ.α.), ο «εθνικός κορμός» τσουβάλιαζε το κίνημα του εκπαιδευτικού δημοτικισμού με τον αναρχισμό, το μαλλιαρισμό, τον κομμουνισμό, την αθεΐα. Σήμερα, εν έτει 2011, συγκεκριμένη αρχι-μόντουλας ενός σάιτ που επαίρεται για την ανεκτικότητα και τη δημοκρατικότητά του, τσουβαλιάζει αυθαίρετα τρεις τουλάχιστον χρήστες, εντελώς διαφορετικούς μεταξύ τους όσον αφορά τη γενικότερη προσωπικότητα και ιδιοσυγκρασία, με μόνο κοινό στοιχείο ότι τόλμησαν να υψώσουν φωνή αμφισβήτησης για αυτά που εκείνοι πίστευαν (λιγότερο ή περισσότερο δίκαια) ως τα κακώς κείμενα ενός «τόσο ανεκτικού και ελευθεριακού» σάιτ.
Κι αν θες να συζητήσουμε το ζήτημα της Υπατίας και το μεταναστευτικό (εσύ και όποιος άλλος), μετά χαράς.
Δεν είπα ούτε οτι είμαι Κατά ούτε οτι είμαι Υπέρ των Μαύρων. Παρέθεσα ένα επιστημονικό παράδειγμα το οποίο φωτίζει, κτγμ, τη στάση σου. Εσύ, φυσικά, πιάστηκες από μια λεπτομέρεια και το ξανάκανες προσωπικό, επιβεβαιώνοντας εμμέσως το ποστ μου.
Περί wikipedia: Εντυπωσιακό αυτό περί «του μεγαλύτερου επιτεύγματος του ανθρωπίνου γένους» και τείνω να συμφωνήσω. Πιστεύω προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να γίνουν τα όποια βήματα εκδημοκρατισμού, προς μια μορφή wikipedioποίησης -χωρίς ωστόσο να έχω εντρυφήσει στο τεχνικόν του πράγματος, τη βικούλα την απολαμβάνω σταθερά ως απλός αναγνώστης ακονίζοντας την κριτική μου ικανότητα.
Ο Τζονμπλάκ που γνωρίζουμε όλοι πόσο ακραίος και φασίστας είναι. Η φράση αυτή είναι η πεμπτουσία του επιχειρήματος ad hominem: ο τάδε homo είναι αναξιόπιστος για προσωπικούς λόγους, οτιδήποτε λέει και πράττει απορρίπτεται απριορικώς και ασυζητητί λόγω προτέρου ανεντίμου βίου: η πεμπτουσία του δογματισμού και θεολογισμού. Ο καθένας έχει κρεμασμένη μια ταμπέλα στο λαιμό του όπου αναγράφεται το αμάρτημά του. Τον διακρίνει μια σταθερή και αμετάβλητη «ουσία» (εν προκειμένω: «φασίστας», «οργίλος», «ακραίος», «αντιδραστικός» κλπ).
Μια απο τα ίδια και για το Γιώργο (αβάς). «Ξεκίνησε με καλές προϋποθέσεις, στην πορεία όμως αποδείχθηκε μαλάκας και φασίστας. Επομένως, καλά κάναμε που δεν τον κάναμε μοντ, διότι θα τα είχε κάνει πουτάνα».
Έωλη και σαθρή επιχειρηματολογία, επικίνδυνα αφελής, έως «φασιστική» θα έλεγα. Μια ανέξοδη κρίση εκ των υστέρων (ex eventu). Κοινωνιολογικά, κινείται στο χώρο της αυτοεκπληρούμενης προφητείας (self fulfilling prophecy, γνωστή και ως δημιουργική πρόρρηση). Κανείς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει (εκτός απο την παντογνώστρια σλανγκοματρόνα ασφαλώς!) πώς θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα αν, υποθετικά, ο Γιώργος είχε προαχθεί σε μοντ. Μπορεί η συμπεριφορά του να ήταν εντελώς διαφορετική, και η παρεξήγηση για το υποτιθέμενο αντιεβραϊκό λήμμα του να είχε λυθεί ενδομοντουλικώς και αναίμακτα.
Ο αποκλεισμός και η προκατάληψη («να ο φασίστας που ξεσπαθώνει κατά των Εβραίων») είναι που δημιουργεί τις «παρεκκλίνουσες» συμπεριφορές, οι οποίες καθόλου βεβαιο δεν είναι οτι θα εκδηλώνονταν. Το να ισχυρίζεσαι οτι η ακραία συμπεριφορά κάποιου θα εκδηλωνόταν ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ κάποια στιγμή, βρέξει-χιονίσει, συνιστά ακραίο ντετερμινισμό και κακώς νοούμενη ουσιοκρατία. Θυμίζει επίσης, θα έλεγα, Αυγουστίνο και το γνωστό δόγμα του προορισμού («οι καλοί είναι πάντα καλοί, οι κακοί είναι πάντα κακοί και καταδικασμένοι εκ των προτέρων στο πυρ το εξώτερο»). Αυτά νομίζω δεν διαβάζεις τελευταία, ή κάνω λάθος.
Και τελειώνω με το κλασικό μερτονικό παράδειγμα αυτοεκπληρούμενης προφητείας, ώστε να μη μείνει καμιά αμφιβολία για όσα είπα περί αποκλεισμών που κατασκευάζουν παραβατικότητες:
Στην Αμερική των φυλετικών διακρίσεων, οι έντιμοι waspηδες εφήρμοζαν πολιτική αποκλεισμού των Μαύρων απο τα συνδικάτα. Ο Μαύρος, απροστάτευτος, αναγκάζεται να δεχθεί να δουλέψει με πολύ χαμηλά μεροκάματα, άρα γίνεται «απεργοσπάστης» και «προδότης της εργατικής τάξης». Ο λευκός συνδικαλιστής αισθάνεται δικαιωμένος απο τα «γεγονότα» (τα οποία ο ίδιος κατασκεύασε) και επανακηρύττει σε υψηλότερους τόνους τον αποκλεισμό των Μαύρων απο τα συνδικάτα. ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ. Ο λευκός αδυνατεί να αντιληφθεί, οχυρωμένος φετιχικά πίσω απο τα σκληρά «γεγονότα», πως ο ίδιος με τη συμπεριφορά του δημιούργησε τα παρατηρούμενα αυτά γεγονότα. Οι Μαύροι έγιναν απεργοσπάστες ακριβώς ΕΠΕΙΔΗ αποκλείστηκαν, και όχι το αντίστροφο (αποκλείστηκαν επειδή ήταν απεργοσπάστες).
Αυτά και σόρι για το (άλλο ένα) σεντόνι.
Με θεωρείς αφελή τελικά -ή εσύ ο ίδιος πάσχεις απο διαλείψεις αφέλειας, παρά την κατά τα άλλα τερατώδη νοημοσύνη σου. Λες οτι τρεις βασικοί μόντουλες βρήκαν το θάρρος και πήραν τις αποστάσεις τους απο το venerable τοτέμ που λέγεται Πονηρόσκυλος.
Στη δική σου περίπτωση, θα συμφωνήσω περί του αγαθού των προθέσεών σου. Στην περίπτωση των Κυριών, φάνηκε εκ των υστέρων πόσο επιδερμική και προσχηματική ήταν η «υποστήριξη» που παρείχαν στον Κηαν, αγωνιώντας για την τήρηση των ενδομοντουλικών ισορροπιών. Για τους ανερμάτιστους και επιπόλαιους ακκισμούς της Μες, που φαντασιώνεται τον εαυτό της ως το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου των σλάνγκων, θεωρώ ανάξιο να σχολιάσω κάτι περαιτέρω. Η δε Ηρώ, το «αυτοπροσωποποιημένο κύρος του σλανγκ.γρ», αφού ενδύθηκε στιγμιαία τον προστατευτικό ρόλο της συνδιαλλακτικής σλανγκομάνας (εξ ου και οι χαρακτηρισμοί που συχνά απευθύνω, ματρόνα-ματροναλισμός), απέβαλε τάχιστα το προσωπείο αυτό μόλις συνειδητοποίησε την πλήρη αδυναμία της να σταθεί με αξιώσεις -έστω να επιπλεύσει- έναντι της πυρηνικής ισχύος επιχειρηματολογίας μιας ασύγκριτα ανώτερης διάνοιας. Γιατί τελικά εκεί παίζεται όλο το παιχνίδι: ο φθόνος για τον ανώτερο, η πανανθρώπινη πραγματικότητα. Η συνείδηση της εξόφθαλμης διαφοράς δυναμικότητας την εξώθησε σε σπασμωδικές παιδιάστικες αντιδράσεις και στείρο αρνητισμό. Στο δε φινάλε επαναβεβαίωσε «θριαμβικά» την υπέρτερη θέση της, απειλώντας με το περίφημο πάτημα του κουμπακίου μπαναρίσματος, που δινει ηδονή όχι στα θύματα αλλά στην ίδια, ίσως και τη μόνη. Τα ίδια σαϊκολότζικαλ επαναλήφθηκαν μουτάτις μουτάντις λίγο αργότερα κατόπιν της πραείας παρέμβασης Χαλικούτη.
Για ποια λοιπόν τήρηση αποστάσεων μου μιλάς ρε βράστα και για ποιες ενστάσεις; Αυτό ήταν το ευχαριστώ τους μετά απο 2000 λήμματα; Τι είδους «υποστήριξη» είναι αυτή κατά την οποία αρνούμαι να απαντήσω σε οποιαδήποτε ουσιαστική σου ερώτηση, μηρυκάζοντας την καραμέλα του «όλα τα κάνεις επειδή δεν είσαι μοντ»; Προσοχή, δεν είπα ποτέ οτι όλα αυτά είναι σκηνοθετημένα και ενορχηστρωμένα. Τα ρολάκια έχουν «διανεμηθεί» ατύπως εδώ και πολύ καιρό, το «καστ» έχει «κλείσει», καθένας ξέρει πλέον διαισθητικά τι πρέπει να πει και τι να κάνει ως μέλος της Κλίκας αν δεν θέλει να αυτοκαταργηθεί ως μέλος της.
Η πρώτη παράγραφος τα σπάει, έκλασα στο γέλιο. Πέραν τούτου, όμως, δεν θεωρώ οτι πήρα κάποια απάντηση στα ερωτήματα που έθεσα. Τα ίδια αναμασήματα.
Φυσικά και υπάρχει ρολπλέι, όπως υπάρχει και στην «πραγματική» ζωή ως την ώρα που θα τα τινάξουμε. Κανείς δεν θα διαφωνούσε σε αυτό και πολύ περισσότερο ο κάβουρας που είναι και κάργα διαβασμένος σχετικά. Η διαφορά είναι η εξής: τα ρολάκια των μοντς συντονίζονται, έστω σε ένα βασικό στοιχειώδες επίπεδο της ελάχιστης κοινής συναίνεσης, έστω και με τις κατά καιρούς διαφωνίες τους και διαστάσεις απόψεων. Η δομή του σάη βοηθά σε αυτό. Όλοι οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί, όσο ευτράπελοι και απίστευτοι κι αν είναι, είναι πάντα μόνοι τους, σε φάση ένας εναντίον όλων, bellum omnium contra omnes. Είναι διάττοντες αστέρες, οι περισσότεροι εκ των οποίων έρχονται, κάνουν το κομμάτι τους για ένα διάστημα αφήνοντας τη σφραγίδα τους και μετά την κάνουν για άλλες πολιτείες ερωτικές. Ανάμεσα σ' όλο αυτό το παρδαλό συνονθύλευμα μοναχικών καβαλάρηδων, οι μόντουλες είναι η μόνη στοιχειωδώς συμπαγής ομάδα, που διαθέτει σε πρακτικό επίπεδο τη δυνατότητα ενός κάποιου συντονισμού. Κι αυτό δημιουργεί ανισότητες στο παιχνίδι.
έγραφα γρήγορα, έγιναν κάποια λαθάκια:
-γκρινιάζουν αντί γκριζιάνουν, προφ
-Οχι ερωτηματικό αλλά τελεία μετά το «η θέση του οποίου παραμένει πρακτικά κενή»
-οι νέοι μοντς δεν θα επιβαρύνουν οικονομικά το σάη
Ο Χαλ είπε κάτι κάτι σπουδαίο κτγμ που έχει περάσει μέχρι στιγμής στο ντούκου: ΕΞΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ όσον αφορά το ποιοι θα είναι μοντς.
Να τεθούν κάποια κριτήρια: ποιος ξέρει καλά ελληνικά, ποιος έχει ανεπτυγμένο γλωσσικό αισθητήριο, ποιος έχει ευρύ γνωστικό ορίζοντα επί παντός επιστητού, ποιος έχει μεγαλύτερη βιωματική επαφή με τη γλώσσα του πεζοδρομίου, ποιος έχει αποδείξει πως ενδιαφέρεται για το σάη δια της μακρόχρονης παρουσίας του.
Λίγο πολύ έχει πλέον διαμορφωθεί ένα κονσένσους σχετικά με τα παραπάνω, μέσα απο γνώμες που έχουν διατυπωθεί κατά καιρούς. Γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας καλά, γνωρίζουμε ο ένας το δυναμικό του αλλουνού, τα δυνατά και τα αδύναμα σημεία του καθενός. Το κριτήριο της «καλης» ζαμπούνικης συμπεριφοράς είναι ένα μέσα στα τόσα, και δεν νομίζω οτι είναι το πλέον βασικό.
Εγώ ας πούμε χωλαίνω στο τελευταίο, είμαι κάφρος και κάγκουρας, το έχω ξαναπεί, τιμή μου και καμάρι μου, εξαιτίας αυτού μάλιστα αυτονομιμοποιούμαι να ασχολούμαι με το φαινόμενο σλανγκ. Έστω λοιπόν οτι είμαι εξοβελιστέος λόγω καφρίλας. Ο κάβουρας όμως πληροί πασίδηλα όλα τα παραπάνω κριτήρια (και με το παραπάνω!). Και όχι μόνο αυτός, κι άλλοι που δεν θέλω να κατονομάσω. Είναι πέρα ως πέρα αδιανόητο ένας τόσο προικισμένος άνθρωπος να μένει εκτός νυμφώνος για τόσο μεγάλο διάστημα. Ακόμη και ο πιο καλοπροαίρετος παρατηρητής θα σκεφτόταν πως παίζουν λόγοι προσωπικής εμπάθειας εναντίον του, που εσχάτως μισο-εκδηλώθηκαν και τα πράγματα οδηγήθηκαν σε ένα είδος κάθαρσης.
Πώς είναι δυνατόν να γκριζιάνουν οι μοντς πως δεν προλαβαίνουν, πως δουλεύουν για την ψυχή της μάνας τους και απο την άλλη να επιμένουν να μην προσλαμβάνουν βοήθεια, προστρέχοντας σε εγνωσμένης αξίας προσωπικότητες;
Τί είναι αυτό το τόσο φοβερό που θα συμβεί εάν διευρυνθεί η ομάδα των συντονιστών; Μήπως οι καινούριοι θα δουν στο φόρουμ των μοντς παλαιότερα αιχμηρά σχόλια και θα πληγωθούν; αυτό είναι όλο;
Ένας μοντ στην τελική μπορεί και να αδρανεί, να μένει ανενεργός, όπως ο αψεγές, η θέση του οποίου παραμένει πρακτικά κενή; Γιατί δεν καλύπτεται με κάποιον ενεργό αυτή η θέση (όχι φυσικά με εξοβελισμό του αψεγέ, προς θεού). Θα ήταν άραγε χαζό να υπενθυμίσουμε πως οι νέοι μοντς θα επιβαρύνουν οικονομικά το σάιτ, τρώγοντας το ψωμί του ντικ. Δεν καταλαβαίνω αυτή τη λογική του «όποιος πρόλαβε τον Κύριο είδε». Μήπως το μοντιλίκι είναι κάποιο «επάγγελμα» όπου εφαρμόζεται η αρχή του numerus clausus, σαν τους συμβολαιογράφους ξερωγώ, για λόγους ανταγωνισμού και βιωσιμότητας; Γιατί αυτό το συντεχνιακό πνεύμα διατήρησης των «προνομίων» και των «κεκτημένων»; Κεκτημένα δεν υπάρχουν, νομίζω ένας φιλελεύθερος όπως ο Βράστας θα συμφωνούσε μαζί μου. Άλλωστε τώρα με την τρόικα τα κλειστά επαγγέλματα ανοίγουν επιτέλους, και η κοινωνία παύει να είναι όμηρος των συντεχνιών (και ας μη σπεύσει κανείς να πει οτι αυτό είναι πρετεντέρειο ντίσκουρς).
Κι εσύ βρε Ηρώ, τόσες συζητήσεις έγιναν, τόσα θέματα έπεσαν στο τραπέζι, κι εσύ δεν κάνεις ούτε ένα βήμα πίσω, οχυρώνεσαι πίσω απο την άρνησή σου σαν πεισματάρικο παιδί. Το καταλαβαίνεις οτι υπάρχει κάποιο πρόβλημα, δεν μπορεί. Δεν μπορεί να είναι τόσο στραβός ο γιαλός, κάπου θα έχει πάρει κι η ρότα του πλοίου. Ούτε μια στάλα αυτοκριτικής δεν άκουσα να βγαίνει απο το στοματάκι σου, κι η αλήθεια είναι πως με λυπεί αυτό, γιατί το περίμενα, έστω και εις ελάχιστον. Πώς να μη μιλά μετά κανείς για εξουσιαστική νοοτροπία και προσκόλληση στα οφφίκια; Κρίμα. Τα λέω αυτά όλα ήρεμα και νηφάλια, δεν τρολάρω, κλέβω κι εγώ χρόνο απ' τις υποχρεώσεις μου για να συνεισφέρω εδώ.
@ βραστα. η συζήτηση δεν είναι περί λεξιπλασιών, όπως σωστά είπε κι ο κάβουρας. Βεβαίως και θα χρησιμοποιώ βραστολέξεις, εφόσον μάλιστα πρόκειται για απόδοση δόκιμου όρου :Ρ
Και επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια θα στο πω απλά, πέρα απο εξουσιασμούς και άλλα ωραία θεωρητικά: είναι κατ' εμέ σκάνδαλο να μην ανήκει στην ομάδα των συντονιστών ο κάβουρας, που έχει α) γράψει το μισό σάη, β) είναι άνθρωπος με βαθιά ευγένεια και πολιτισμό, γ) έχει όσο μυαλό έχουν οι περισσότεροι μοντς μαζί κι ακόμη παραπάνω. Αν λοιπόν ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν έχει τη δυνατότητα άμεσης διόρθωσης των κειμένων του και πρέπει να διέρχεται μέσα απο τους δαιδάλους της σλανγκικής γραφειοκρατείας απλά επειδή κάποιοι ή κάποιες δεν τον πολυγουστάρουν (αλλά δεν έχουν και τα αρχίδια ή τις ωοθήκες να του το πουν στα ίσα -πώς θα μπορούσαν άλλωστε;), ε τότε houston we have a problem.
«Aγανακτισμένοι πολίτες» σου λέει και τ' αρχίδια μου κουνιούνται. Αντί να παν να δουλέψουν τα κοπρόσκυλα, συνεχίζουν το ίδιο βιολάκι που μας έφερε στο χείλος του γκρεμού: αεργία, χαβαλές, φραπεδιά και «άκου μάνα για όλους έχει ο θεός». Αυτές οι συλλογικές συμπεριφορές που μας έφτασαν ως εδώ εξακολουθούν να αναπαράγονται. Αντί να σκύψουμε να δούμε του κώλου μας την τρύπα και να ρωτήσει ο καθένας τον εαυτό του για το ατομικό του μερίδιο ευθύνης, βρήκαμε πάλι την εύκολη λύση: για όλα φταίνει οι «Άλλοι», οι Πολιτικοί, το Σύστημα, το Δουνουτού και πάει λέγοντας. Παντοειδείς κουλτουριάρηδες και λοιποί ισπανολάγνοι (πρόσφατα τα λέγαμε αυτά) αποφάσισαν και καλά «θιγμένοι» να απαντήσουν στους Ισπανούς οτι δεν κοιμούνται. Μια χαρά κοιμάστε ακόμα και βλέπετε και όνειρα...
(έτσι να πουμε και τίποτ' άλλο)
Πολύ καλά τα λέει ο Νικολόπουλος. Πού το πρόβλημα;