Σχόλια από τον HODJAS (3417)
Εμφανίζονται 61-90 από 3417
σε ξαφνική;
Über-γκοθιά είναι να φοράς τα αξεσουάρ (κολλάρο, διχτυωτά, σταυρούς κλπ) του παππού
Θνξ γκάλζ & γκάηζ, η φάση με το στράτευμα, είναι οτι όντως σε προετοιμάζει για την πολιτική ζωή. Στην πρώτη σου δουλειά παίρνεις 500 ευρά και λές όλο χαρά «μαλάκα παίζω καθημερινή εξόδου και πληρώνομαι κιόλας»!
Βράστα, να επαναλάβω οτι παραμένεις προσφιλής στον υποφαινό και προσπάθησα με κάθε τρόπο, να μην γίνει δημοσία αυτή η κουβέντα.
Παρ’ όλα αυτά, αυτήν την φορά μπορεί και να μην γίνω αρεστός.
Καλύτερα να αφήσεις τον Καζαντζίδη («με αδικούνε», «είμαι ο σάκος του μπόξ» και τα τοιαύτα) εκεί που αναπαύεται, διότι προσβάλλεις και την δική σου νοημοσύνη και των άλλων, που σε ξέρουν.
Κανείς δεν σε αδικεί. Ίσα-ίσα. Και το ξέρεις.
Έχεις κανα-δυό χρόνια τώρα (να είναι σύμπτωση η Κρίση;), που εμφανίζεις μιαν εμμονή να τεχνηέντως περάσεις μια γραμμή Πρετεντέρη και Σία («οι βολεψάκηδες κωλοέλληνες τα θέλανε και τα πάθανε», «μια τρόικα μας χρειάζεται», η «θεωρία των δύο άκρων» κλπ), κάτι εξισώσεις Αριστερά=Πολ Ποτ, διαδηλώσεις=νεκροί της Μαρφίν και κάτι επαγωγές όποιος έχει διαφορετική γνώμη απ’ τον Πάγκαλο=ακραίος=>Αριστερά=Σύριζα=>Αριστερά=Άκρα και Φασισμός=Άκρα, άραγε Σύριζα=Φασισμός κλπ-κλπ, καθώς και να καταχωρείς επι τούτου σχόλια και μήδια, καθώς και ψευδο-λήμματα απ’ το κεφάλι σου ή κάποιου καμμένου μπλόγκερ, προκειμένου να υποστηρίξεις ένα αδύναμο (αλλά καλπάζον στην άποψη του λαουζίκου που τσιμπάει στην περιρρέουσα πόλωση) και μπανάλ επιχείρημα, που δεν αντέχει στα τέστ της λογικής.
Είναι αλήθεια οτι κάποιοι χρήστες/μόντς στην έπεσαν κομμάτι άτσαλα. Οι χαρακτηρισμοί που ανταλλάχθηκαν δεν τιμούν κανέναν (ούτε το σάη).
Όμως είχαν δίκιο.
Πέραν αυτών, σου έχει επισημανθεί το λάθος, σου έχει ανταποδειχθεί η αναλήθεια των ισχυρισμών σου, από όλους τους μόντς και πολλούς χρήστες, μεταξύ των οποίων και ο υποφαινό (σε όλους τους τόνους και με όλους τους τρόπους και διά ζώσης και κατ’ ιδίαν και σε πι-μι και με σχόλιο, διπλωματικά ώστε να μην θιγείς).
Εσύ εκεί... επιμένεις να υποστηρίζεις ανυπόστατα ψεύδη, που διαδίδονται απο την τηλεόραση και να χαρακτηρίζεις όσους διαφωνούν αντιφάδες, συριζαίους, αναρχοσταλίνες κλπ, τους οποίους ομαδοποιείς κι εξισώνεις με τον Παττακό (!) λες κι είσαι κανας άξεστος, αμόρφωτος ή ηλίθιος που ακούει όλη μέρα Τράγκα. Ξέρεις πολύ καλά και το ξέρουν όλοι εδώ μέσα, οτι αυτή δεν είναι η περίπτωσή σου.
Τί προσπαθείς να πετύχεις;
Τί φοβάσαι;
Πάρε ένα τηλέφωνο βρέ αδερφέ ή έλα σε μια συνάντα, ναν τα βρούμε.
Αλλά να ήταν η διατύπωση απόψεων, πάει στο διάολο κι εκεί κάπου πατάς και θα είχες δίκιο (εν πρώτοις), όταν επικαλείσαι την ελευθερία έκφρασης. Δεν σε πείθουν, δεν τους πείθεις, ε ποτέ μη σώσεις και πειστείς και μη σώσουν και πειστούν και τί έγινε δηλαδή;
Έχεις όμως φωραθεί επανειλημμένα, να κατασκευάζεις (εκ του πονηρού) λήμματα, σχολιάκια, μηδιάκια, λογοπαίγνια κλπ, μόνο και μόνο για να προκαλέσεις κάποιους χρήστες σε πολιτική (και εν τέλει προσωπική) αντιπαράθεση. Και στο ’χουν πεί όλοι.
Μην αρχίσεις τώρα τα «μα, άλλο εννοούσα» και «ό,τι λέω εγώ παρερμηνεύεται», «ό,τι αγαπάω εγώ πεθαίνει» κ.ο.κ., γιατί έχασες.
Ούτε γίνεται να προσπαθείς εσαεί να καλύπτεσαι πίσω απο την ασπίδα της δήθεν «άδολης φιλοπαίγμονος διάθεσης», γιατί δεν πιάνει. Έχεις βγεί πρόγραμμα με αποκλειστική δική σου υπαιτιότητα.
Κολπάκια με τις λέξεις και τις έννοιες ξέρουν να κάνουν κι άλλοι εδωμέσα.
Αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός ούτε το πνεύμα του σάη.
Εν προκειμένω στο λήμμα αυτό, επισημάνθηκε οτι κάθισε ένας άνθρωπος, με μεράκι, να συμβάλλει σ’ έναν ορισμό, με ένα σχόλιό του, χωρίς καμία έστω υπόνοια αντιδικίας με οποιονδήποτε και εισέπραξε απρόκλητα (και εν αγνοία του) πονηρή πολιτική «πλακίτσα» εις βάρος του εν είδει «σχολίου», απο σένα, που έχεις επανειλημμένα και δημοσίως εκφράσει την (αρνητική) άποψή σου γι’ αυτόν.
Ο παθών ούτε που το είδε (και δεν ασχολείται κιόλας). Κάποιοι δεν κατάλαβαν την μπηχτή και κάποιοι έκαναν πως δεν την κατάλαβαν.
Το σχόλιο αυτό και ο τρόπος και λόγος για τον οποίον έγινε, απάδει όχι μόνο του σκοπού του σάητος, ο οποίος – να το πάρουμε απόφαση – είναι λεξικογραφικός αλλά και αυτού του ίδιου του περιεχομένου του ορισμού, με τον οποίον δεν έχει καμίαν απολύτως σχέση. Ορθώς διεγράφη.
Κόφτα αυτά.
Απο δώ και μπρός, καμία σπόντα δεν θα πρέπει να περνάει απαρατήρητη και στο ντούκου, γιατί γαμεί τις σχέσεις μεταξύ χρηστών και εν τέλει, το ίδιο το σάη.
Εν πάσει περιπτώσει, προτείνω και δημοσίως, να διαγράφονται άνευ ετέρου τινός (και χωρίς καν σημείωση απο την Σ.Ο.) κακεντρεχή σχόλια καθ’ οιονδήποτε τρόπο, είτε αυτεπάγγελτα απο τους μόντες είτε κατ’ αίτηση των χρηστών και τα υπόλοιπα σε πι-μι.
Είναι thought police; Είναι φίμωση του δικαιώματος έκφρασης; Νομίζω πως αν ζυγιάσει κανείς το είδος της ανωτέρω έκφρασης και το ήθος και στάση μέχρι τώρα των μόντς (συμπεριλαμβανομένου και εσού) στο σάη αυτό, δεν συντρέχει τέτοιος κίνδυνος.
Ψωλιά στην τρολιά.
(κι όλα καλά)
Άστα αυτά και σκέψου πώς και πόσο επιβαρύνεται π.χ. ένας πονοκέφαλος ή πονόδοντος, όσο τελειώνει η μέρα και μαζί μ' αυτήν οι φυσικές άμυνες του οργανισμού, βαραίνει η κούραση κλπ, πόσο μάλλον οι ψυχοσωματικές αλγηδόνες του χαρμάνη.
μαουνιέρηδες more like.
Προέρχεται απο την αργκό των πρεζάκηδων για την επίταση της χαρμάνας, όταν βραδιάζει.
και φάτσα-φιγούρα (Επτάνησα).
Η επιλογή των ονομάτων και μηδίων ως μαντρόσκυλα είναι όντως ενδεικτική.
Σφυζ, θα έλθω (σε κανα μισάωρο) να συμφωνήσω.
Ένα άλλο θέμα, που προκύπτει από τις παραπάνω κουβέντες, είναι η εξειδίκευση και ο καταμερισμός εργασίας, εις βάρος της ολόπλευρης αντιμετώπισης (και πρόσληψης) της ύλης και εν τέλει της γνώσης.
Έτσι π.χ. στα εγκλέζικα σχολιά, εφαρμοζεται συχνά-πυκνά η πρακτική του work in pairs/groups και παρουσιάζεται μια ενιαία συλλογική εργασία, όπου στον καθέναν ανατίθεται ένα τμήμα μελέτης, που απο τη μία είναι χρησιμότατη και προάγει την συνεργασία, απο την άλλη μεριά, σε μια εργασία π.χ. για το ανθρώπινο σώμα, ο ένας καταλήγει να ξέρει στοιχεία μόνο για το αριστερό χέρι, ο άλλος μόνο για το κεφάλι κι άλλος για τον απηυθυσμένο...
Δεν είναι τυχαίο, που σε ερώτηση του υποφαινό εντός ενός πολυεθνικού νομικού κολοσσού, «παρακαλώ πού είναι το ποινικό σας τμήμα;», η απάντηση ήταν «ποιό απ' όλα;», όπου κατέληγαν να υπάρχουν τμήματα που ασχολούνταν αποκλειστικά και μόνον με Ανηλίκους Παραβάτες Τροχαίων Αδικημάτων (!)
Ένας Έλληνας νομικός όμως, της (συχνά με υποτιμητική έννοια λεγόμενης) «μαχόμενης δικηγορίας», παρά την -εκ των πραγμάτων- σχετική εξειδίκευσή του, γνωρίζει καλά αυτά τα βασικά, που για τον αγγλοσάξονα ομόλογό του είναι κινέζικα, π.χ. οτι η ποινική αντιμετώπιση της αφαίρεσης της κυριότητας ξένου κινητού πράγματος απο τον κλέφτη (372 ΠΚ), προϋποθέτει ενδελεχή γνώση των στοιχείων αστικού δικαίου (1033 ΑΚ) που ορίζουν τί είναι πράγμα, κινητό και ξένο καθώς και τί σημαίνει κυριότητα, που την θεμελιώνουν.
Χώρια η αντίληψη για την συνταγματικότητα (δημόσιο δίκαιο) της μεταχείρισης του δράστη.
Εξ άλλου, ο κατακερματισμός της ευθύνης, έδωσε το δικαίωμα στα κωλοφάνταρα των ναζήδων, να ισχυρισθούν ατιμωρητί μεταγενέστερα «άγνοια» για το ZYCKON-B και να κλαουνίζουν, ο ένας «εγώ τί φταίω; Εντολές είχα να κουβαλήσω κάτι βαρέλια», ο άλλος «εγώ τί φταίω; Εντολές είχα να γεμίσω κάτι ντεπόζιτα», ο παράλλος «εγώ τί φταίω; Εντολές είχα να ανοίγω κάτι στρόφιγγες» και το τελευταίος «εγώ τί φταίω; Εντολές είχα να θάψω κάτι πτώματα»...
Α.
Η εθελούσια κατανομή σε sos και αντι-sos, δεν είναι απαραίτητα προϊόν διεργασίας ιεράρχησης ή χαλαρής αντιμετώπισης της ύλης (για φι-χι-ψι λόγους), αλλά μάλλον μπόχα ραδιο-αρβύλας τύπου «πέρσι έπεσε το τάδε θέμα» ή «έχω δικό μου άνθρωπο στο Υπουργείο και μου είπε οτι φέτος θα ζητήσουν δείνα ερωτήματα» κλπ-κλπ.
Αναγκαστική κατανομή όμως κάνεις, όταν αντικειμενικά δεν σου φτάνει ο διαθέσιμος χρόνος σε σχέση με τον όγκο της ύλης, χωρίς απαραίτητα να είσαι ούτε κοπρίτης, ούτε νεοέλληνας που ασυνείδητα επιλέγει να ζεί στα κόκκινα (τρέφεται από την υπερδιέγερση της τελευταίας στιγμής).
Τούτο συμβαίνει συχνά όχι μόνον ακούσια (π.χ. πλάκωσε τώρα δα πελάτης με αυτόφωρο σήμερα ή η αξίωση παραγράφεται αύριο και πρέπει να μελετήσεις ε-ξ-ο-ν-υ-χ-ι-σ-τ-ι-κ-ά ένα πάκο έγγραφα, ή ο δικαστικός πρέπει όχι μόνο να διαβάσει, να καταλάβει αλλά και να κρίνει δεσμευτικά μια καραβιά έγγραφα για τις ζωές πολλών ανθρώπων εντός αυστηρών προθεσμιών), αλλά και συνειδητά είτε για πήξιμο (δηλ. σου πετάω ένα χαρτομάνι και σου ζητάω να βγάλεις πόρισμα «χθές» για να μη σηκώνεις κεφάλι ή σε θάβω μέσα σε data, ώστε να μην μπορείς εξ αντικειμένου να ξεδιαλέξεις τί χρειάζεσαι και τί όχι, όπως έκανε τέτοια καψόνια στον Υπουργό του ο Sir Humphrey Appleby), είτε για μεγιστοποίηση της προσπάθειας-απόδοσης (και στας καλλιτέρας οικογενείας – π.χ. στην Αλβιόνα, εκεί που φεύγεις ψόφιος μετά το μάθημα και η έγνοια σου περιορίζεται σε ποιά pub θα μπεκρουλιάσεις, σε τσιμπούσε σαδιστικά την τελευταία στιγμή στην πόρτα ο έτσι και σου έλεγε «πού’ στε παιδιά, για πάρτε κι αυτή τη λίστα βιβλίων να διαβάσετε μερικά θέματα για αύριο» και η λίστα περιλάμβανε καμιά 500αριά σελίδες πυκνογραμμένα νομοθετικά-φιλοσοφικά κείμενα, που και δυο βδομάδες να μην έτρωγες και να μην κοιμόσουνα, πάλι στα μισά θα’ σουνα)!
Μάλιστα, η τεχνική του proof-reading (διαβάζω επιλεκτικά, ταχύτατα και επικεντρώνω μόνον σε αυτά που μου έχουν αναθέσει να προσέχω μέσα στο κείμενο, ανάλογα με το project και επισημαίνω με ακρίβεια βελόνες στ’ άχυρα), διδάσκεται και στο Cambridge, αποτελεί δε προϋπόθεση (eye for detail) κάθε συμβολαίου άσκησης σε δικηγορική εταιρεία των αγγλοσαξόνων.
Ο Ρέντφορντ στις «Μέρες του Κόνδορα», κάτι αντίστοιχη δουλειά έκανε για την CIA, μέχρι που πρόσεξε (από μόνος του), κάτι εκτός εντολών.
Άραγε, η ιεράρχηση πολλές φορές δεν είναι επιλογή του αναγνώστη, γιατί ο καθορισμός της ύλης και του χρόνου διεκπεραίωσης δεν είναι καν στο χέρι του (!)
Έτσι, μια και αναφέρθηκε παραπάνω, οι κουτοπόνηροι βουλευτές, που «ομολόγησαν» οτι δεν διάβασαν σημαντικότατα νομοθετήματα, που δεσμεύουν τους Έλληνες για 2-3 γενιές, πριν τα ψηφίσουν, είπαν μεν την αλήθεια, διότι πράγματι δεν τους επαρκούσε ο χρόνος για να μελετήσουν εις βάθος ογκωδέστατα και σούπερ πολύπλοκα κείμενα και να θέσουν τις παρατηρήσεις τους (όπως θα’ πρεπε), εκείνο που αποκρύπτουν δε, είναι ποιός όρισε τον -τόσο λιγοστό- χρόνο τους.
Έπειτα, βουλευτής είσαι γαμώ-το-κέρατό-μου, αν δεν προλαβαίνεις, μπορείς και να μην το ψηφίσεις το ρημάδι. Ή μήπως όχι;
Πές μου ποιός σου ορίζει τον χρόνο σου, να σου πώ τ’ αφεντικό σου...
Β.
Η ικανότητα να ιεραρχείς όμως, είναι άλλο πράγμα. Απαιτεί παιδεία, δηλ. κατά μια ερμηνεία, να μπορείς να ξεχωρίζεις το σημαντικό από το ασήμαντο, το παροδικό από το διαρκές, το ωραίο από το άσχημο.
Η παιδεία (όπως και η ουσιαστική ευγένεια, το ταλέντο, η ευφυΐα κ.α.) δεν μπορεί να κωδικοποιηθεί ούτε να ακολουθηθεί ως διδακτική μεθοδολογία. Ή την έχεις ή δεν την έχεις και τούτο ανεξαρτήτως βαλαντίου ή κοινωνικής προελεύσεως (δηλαδή μπορεί να σου βγεί και τζάμπα). Έστω, οτι λίγοι είναι οι εκλεκτοί που την απολαμβάνουν.
Εδώ όμως είναι το twist:
Η μόρφωση, είναι παιδεία κατά προσέγγιση, κωδικοποιείται ευκολότερα και γι’ αυτό είναι αντικείμενο συναλλαγής (το γράφημα της ασύμπτωτης κυμαίνεται αναλόγως μπαγιόκου). Έτσι, οι ευπορότεροι μπορούν να κλείσουν θέση εγγύτερα στις πορδές (έστω) της παιδείας και να προκόψουν. Είναι σίγουρο οτι λίγοι είναι οι εκλεκτοί που την απολαμβάνουν.
Αναλογικά λοιπόν, εφ’ όσον μόνον οι κοινωνοί της βεριτάμπλ παιδείας αλληλο-επικαλύπτονται ταξικά, ενώ οι αντίστοιχοι της σιμουλασιόν τοιαύτης παραμένουν σταθεροί κατ’ είδος ως ξεχωριστό υποσύνολο, οι τελευταίοι θα εμφανίζουν πάντοτε ένα σχετικό προβάδισμα. Τεχνητό προβάδισμα.
Άλλωστε, το είδος των ευποροτέρων παίζει και εφάπτεται και στα δυο υποσύνολα, ενώ των ασθενεστέρων παίζει μπάλα μόνο σε ένα. Όμως, ένας τύπος που διαθέτει και παιδεία και προσεγμένη μόρφωση είναι ακαταμάχητος στον κοινωνικό στίβο. Αυτό όμως μπορούν να το διαθέτουν μόνον οι ευπορότεροι. Τα aptitude tests των Αμερικανών και οι υποτροφίες προς τους ασθενεστέρους (όπου και όπως δίδονται), είναι μια μελάτη εξομάλυνση.
Εκτός και αν:
a. (Προβλέψει η Φύση): Επέλθει τυχαία και ευνοϊκή ποσόστωση και συντριπτική πλειοψηφία των ασθενεστέρων στο μεικτό υποσύνολο της παιδείας η οποία θα ισοφάριζε αναλογικά το άθροισμα των ευπόρων τόσο στο ανωτέρω υποσύνολο όσο και στο αμιγές υποσύνολο μόρφωσής τους (δηλαδή σα να λέμε όσες πιθανότητες έχει κι ένας μετεωρίτης να τα κάνει όλα λαμπόγυαλο).
b. (Προβλέψει η Μεταφυσική): Θεωρηθεί οτι «απέκτησαν» παιδεία ή «εξυψώθηκαν» σε τοιαύτη όλοι και μόνον οι ασθενέστεροι ipso facto (αλλά τέτοιου είδους μελό μας τελείωσαν).
c. (Προβλέψουν οι Άνθρωποι): Διακοπεί το τεχνητό προβάδισμα των ευπόρων, δηλαδή:
c.i. Είτε να καταργηθούν οι ταξικές διαφορές (ρεμπελιό).
c.ii. Είτε να πάψει το είδος να είναι σε ζήτηση (πολιτισμικός μαρασμός).
c.iii. Είτε να πάψει το είδος να είναι σε προσφορά ως αντικείμενο συναλλαγής, όπου:
c.iii.a. Είτε θα συμβεί αυτοβούλως (μακάρι – αλλά δεν το βλέπω) και
c.iii.b. Είτε θα συμβεί αναγκαστικώς (είναι ολοκληρωτισμός – άσε που θα τιγκάρουμε στα speakeasies με μπόμπα γνώσεις)...
Please tick in the boxes.
Πολύ καλό.
Η εξήγηση του διαγωνίου διαβάσματος είναι συνάρτηση διαθέσιμου χρόνου, όγκου δουλειάς και φιλοτιμίας.
Το ίδιο το λήμμα απεικονίζει μια ισοπεδωτική πρακτική skip n' skim (τα μπουρδουκλώνω όλα τελευταία στιγμή), με την οποία κάποια θέματα είναι sos, κάποια sos-άρες και κάποια απλά, αντι-sos.
Τί σημαίνει όμως πραγματικά η διαβάθμιση;
Πρώτα απ' όλα, άλλο πράγμα σημαίνει διαβάζω, άλλο μελετάω, άλλο καταλαβαίνω, άλλο μαθαίνω και άλλο κατέχω.
Έτσι υπό Κ.Σ., ύλη = την μελετάς όλη, sos = το μελετάς καλύτερα, sos-άρα = το μελετάς σε βάθος και αντι-sos = την μελετάς όπως ολόκληρη την ύλη, απλά δεν είναι και τόσο σημαντικό, να περπατήσεις το έξτρα μίλι για δαύτο...
Προϊόντων όμως του όγκου της ύλης και της έλλειψης χρόνου ενός τεμπελάκου, ο τελευταίος καταλήγει να χαρακτηρίζει συλλήβδην sos-άρες τα μόνα που πρόκειται να αναγνώσει απλά, δηλαδή λιγότερο και απ' όσο θα έπρεπε να κάνει με ολόκληρη την ύλη και όλα τα υπόλοιπα αντι-sos, με την περαιτέρω έννοια όχι μόνο της αποφυγής εμπεριστατωμένης μελέτης ή έστω απλής ανάγνωσης, αλλά καταντά να θεωρείται και χάσιμο χρόνου (δηλ. χασούρα) το σκέτο ξεφύλλισμά τους.
Δηλαδή, από τη μία η προσπάθεια εξισώνεται προς τα κάτω (την ελάσσονα), από την άλλη ενώ το αντι- ξεκινάει να αποτελεί μέτρο σύγκρισης με την έξτρα προσπάθεια, στο τέλος-τέλος να ισούται με μηδενική προσπάθεια.
Κάπως έτσι όμως, πολλοί τον ήπιαν.
Βέβαια, αυτά σε όποιες εξετάσεις σε παίρνει, γιατί σε ορισμένες επιστήμες π.χ. Μαθηματικά, Νομική, Ιατρική κλπ, είναι αδιανόητο να πείς «νταξ, το' χω με τις συναρτήσεις, αλλά από ταυτότητες γρυ» ή «μπανίζω από πώληση αλλά τη μεταβίβαση νόμιζα οτι την είχαμε προφορικά» ή «κυρία γυάλιζε ο πίνακας, όταν γινόταν η παράδοση και διάβασα τον πνεύμονα και όχι τον θώρακα»...
Κι όμως βλέπεις π.χ. δικαστικούς να εκδίδουν βουλεύματα παράτασης κράτησης για άσχετα με το κατηγορητήριο αδικήματα, γιατρούς να βγάζουν τσάτρα-πάτρα διαγνώσεις, βουλευτές να δηλώνουν ευθαρσώς οτι δεν πρόλαβαν να διαβάσουν νομοσχέδια που ήδη ψήφισαν κ.ο.κ. (και ε.κ.λ.α.ι.ρ.)
Ο Αρκάς είχε ένα πανέμορφο ψευδο-επιμεριστικό, με έξτρα γαρνιτούρα ψευδο-συγκρίσιμα μεγέθη:
Λέει κάπου ο Μοντεχρήστος: «Το 70 % των πολιτικών είναι διεφθαρμένοι» και ρωτάει ο Ισοβίτης «και το υπόλοιπο 30 % ;» και απαντά ο πόντικας «κι αυτοί διεφθαρμένοι είναι, αλλά τουλάχιστον είναι λιγότεροι»...
Quiz:
Πώς λέγεται αυτός που κοροϊδεύει την καταστροφή των άλλων όταν:
α. Θίγεται και ο ίδιος.
β. Δεν θίγεται ο ίδιος.
Αυτοσχεδιασμοί-συνδυασμοί ελεύθερα.
Quiz:
Πώς λέγεται αυτός που βάζει σ' ένα τσουβάλι:
α. Ένα λαό/έθνος ή/και
β. Μια κοινωνική/οικονομική τάξη ή/και
γ. Ένα επάγγελμα/επιτήδευμα ή/και
δ. Κάποια-ες τοπική-ες κοινωνία-ες ή/και
ε. Μια εθνοτική ομάδα ή/και
στ. Άλλο
Αυτοσχεδιασμοί-συνδυασμοί ελεύθερα.
«... κάτι αγράμματοι χωριάτες, αλλά προς Θεού όχι και γυφταίοι, υπάνθρωποι νεάντερταλ, βαρούσαν καρπαζές σ' άγνωστους σβέρκους, ενώ παραδίπλα κάτι άλλοι σφύριζαν αμερόληπτα. Τα επιχειρήματα των στρουχτουραλιστών συνθλίφτηκαν μέσα στα σουβλακίσια αγριομπούκια ...».
(Θ. Γρηγοριάδης, «Το Παρτάλι», Πατάκης, 2001)
μπαγιαντέρα ;-)
Ούπς! Αυτό εννοούσα
btw «την αμολάω» (ή/και «αμολάω μελάνι» εκτός από «την κάνω μ' ελαφρά», «θολώνω τα νερά», συκοφαντώ κλπ) στην κλασσική αργκό σημαίνει και «καρφώνω» (βλ. και «αμολάω λίγδα» εδώ και άκου στίχο «...και στο νούμερο το δέκα την αμολάνε όλοι αβέρτα...» Γ. Μπάτης «Φυλακές του Ωρωπού» 1934 - όπου απ' ό,τι φαίνεται τους καρφωτήδες τους είχαν σε ξεχωριστό θάλαμο, για ευνόητους λόγους, το οποίο σήμερα λέγεται «μπαίνω προστασία» δηλ. σε καλή πτέρυγα π.χ. η ΣΤ΄ του Κορυδαλλού κλπ - μη σε φάνε).
Επίσης (παλ.) τα κόβω (λιμάρω ζάρια ή παραποιώ τράπουλα) και (παμπαλ.) τα παίζω (φλερτάρω, κάνω κόρτε π.χ. η Μαίρη τα παίζει με τον Μανώλη κτλ).