Σχόλια από τον HODJAS (3417)
Εμφανίζονται 91-120 από 3417
(US) brown-nosing ;-)
Οι ταρίφες είναι τα καλύτερα παιδιά. 'Εχει και μαλάκες (αλλά και πού δεν έχει;)
Ιδίως οι μνημονιακοί ταρίφες (προέρχονται απο άλλη δουλειά, που έχασαν πρόσφατα και πήραν το τιμόνι), έχουν πολλά να σου πούν.
Το ταξί στην Ελλάδα, είναι καφενείο-on wheels και τέτοιο πρέπει να είναι, ας το πάρουμε χαμπάρι (ιδίως τώρα που μάθαμε οτι τα customer services δε φτουρήσανε εδώ).
Όμως αυτά και άλλα, είναι άλλης μπουγάδας σεντόνι ;-)
«Μιλητό» λέγεται και η παρτίδα ταβλιού, όπου ο παίκτης κάθε φορά προλέγει (εύχεται) το (καλό γι' αυτόν) ζάρι που θα φέρει και εν συνεχεία, το φέρνει (και σπάει τα ούμπαλα του αντιπάλου του).
Ναι, αλλά το γράφημα δεν μπορεί να βγάζει ασύμπτωτη, αλλιώς όσες περισσότερες φορές χάνει στο τάβλι ο Βίκαρ, τόσο καλύτερος ταβλαδόρος θα θεωρείται ;-)
Σχετικό είναι και το «τον τρώγονταν ο πατέρας του να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο», ίσως και το ιδιωματικό (Ημαθία) «με πίνεται μια μπύρα απο ψυχής» (δηλ. έχω όρεξη να πιώ).
Δεν είναι αστικός μύθος. Παίζονταν (-παίζεται ακόμα;) στις ελληνικές φυλακές, μ' ένα τόστ πεταμένο χάμω (το παιχνίδι λέγονταν «τόστ»).
Στα εγκλέζικα σχολεία ήταν αρκετά διαδεδομένο και παίζονταν μ' ένα μπισκότο χαμω στις τουαλέτες (jip biscuit)
Πάρε και κατάλαβε...
ο,τι θέλει είναι να μη σε νοιάζει, εντάξει;
:-Ρ
Επίσης, «μια η άλλη» λέγεται και η καραμπόλα στο αμερικάνικο μπιλιάρδο (ιταλ. trenino, βρεταν. canon < carom shot).
Τώωωωρα; Έχει φθαρεί τόσο πολύ, που θα πρέπει να το βάλεις συνώνυμο στο αμμοχάλικο ;-)
Δε μπρόκεται να πλερώσω την απο διαθέσεως αξία του χρόνου Σας κ. Πάτσμαν.
Οι δικηγόροι μου θα Σας συντρίψουν...
Στός ο Δεινό. Λέγονταν παλιότερα ως περιπαικτικό και το ταυτόσημο ιταλοπρεπές «εβίβα» π.χ. «εμείς κονομάμε κι εβίβα το κορόιδο».
Πάτς: Το ζήθι, το έλεγε και ο Μπίθρος σ' εκείνο τον αλητήριο που πέταξε το Μέλιο στο ποτάμι.
Το ζήτω-σαν είναι άλλη φάμπρικα. Είναι γιαπωνέζικη μάρκα αρμάτων μάχης, που παρήγγειλε ο ελληνικός στρατός στα 80'ς, για να μην έχει ανάγκη τους αμερκάνους.
Φιλάκια ;-)
Ύπαγε οπίσω του.
(Απόσπασμα απο το «Δεκαήμερον» του Μπλοκακίου, Póg mo Thóin plc editions):
Αυτό το απρόσωπο πράμα, που λέγεται «αγορά» (και νυν στον πληθυντικό «οι αγορές»!), μπορεί και να είναι ευέλικτο, να καλπάζει, να αφηνιάζει ή να ζαρώνει σα σταφίδα εσοδείας 1893 (ή τσαπού χρηματιστή εσοδείας 1929). Εν πάσει περιπτώσει, μπορεί να κάνει ό,τι το φωτίσει ο Πανάγαθος.
Στ’ αρχίδια μας.
Άμα δε σου βγαίνουν τα νούμερα, άλλαξε τα νούμερα.
Οι λειτουργίες του ανθρώπινου οργανισμού είναι ανελαστικές.
Πρέπει να ζήσει. Και να ξεκουραστεί, τραφεί, νοσηλευθεί κλπ συγκεκριμένες ώρες, κάθε φορά.
Σύμβαση εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου, ορισμένου, σύμβαση έργου, εντολή, εταιρεία (μαζί τα τρώμε), μίσθωση προσοδοφόρου πράγματος (βλ. π.χ. οδηγός ταξί κλπ) ή παροχή ανεξαρτήτων υπηρεσιών λοιπόν;
Όπως τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, ούτε και ένα σκατένιο μπλοκάκι του λιανεμπορίου χαρακτηρίζει το είδος, την διάρκεια και την ένταση του κόπου, προς το αντάλλαγμα που καταβλήθηκε.
Το αφεντικό δεν είναι κακό παιδί. Πρέπει όμως για λόγους δημοκρατικής νομιμότητας και εν τέλει δικαιοσύνης, να αισθάνεται διαρκώς ένα επαπειλούμενο δάχτυλο στις παρυφές της κωλοχαράδρας του, σε περίπτωση που κάνει νερά.
Για τον μισθωτό, η απόλυση είναι ήδη αρκετά βαρειά.
Τα κλασσικά κριτήρια για την διακρίβωση της σχέσης εργασίας και τον χαρακτηρισμό αυτής, εν προκειμένω ως σύμβαση εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου, είναι εν πολλοίς: Οι πάγιες και διαρκείς ανάγκες της επιχείρησης, το διευθυντικό δικαίωμα του εργοδότη και η εντεύθεν υποχρέωση του εργαζομένου να συμμορφώνεται προς τις εντολές αυτού, η εποπτεία του εργοδότη και ο καθορισμός του τόπου και του χρόνου παροχής της εργασίας απο αυτόν, η χρήση αποκλειστικά μέσων και υλικών του εργοδότη για την εργασία, το ωράριο, το είδος, το ποσό και ο τρόπος καταβολής του μισθού (π.χ. ειθισμένος, νόμιμος, συμβατικός κλπ, μηνιαία, βδομαδιάτικο, μεροκάματο, κατ’ αποκοπή, ποσοστό στα κέρδη, προσδεδεμένος στον τιμάριθμο και τον πληθωρισμό ή μη κλπ), αποκλειστικότητα στην παροχή της εργασίας στον συγκεκριμένο εργοδότη (εντός του ωραρίου και εφ’ όσον δεν συμφωνηθεί αλλιώς π.χ. δανεισμός, outsourcing κλπ), η καταβολή εξόδων-οδοιπορικών-εκτός έδρας κλπ, η τακτικότητα των αποδοχών και οι οικειοθελείς παροχές (είτε απο ελευθεριότητα που να μη θίγουν την αρχή ίσης μεταχείρισης των εργαζομένων ή αυτές που καταβάλλονται τακτικά έτσι ώστε να ενσωματώνονται στις αποδοχές του μισθωτού, για τις οποίες μπορεί να προβάλει αξίωση έτσι και κοπούν μαχαίρι κλπ). Και έτερα τινά.
Η σχέση εργασίας μπορεί και να είναι άτυπη (χωρίς έντυπη σύμβαση ή / και αναγγελία – βέβαια έτσι και ο εργοδότης φάει μεταγενέστερα κανά καρφί για την σχετική παράλειψη, θα βελάξει – και ορθώς κλπ).
Τα δε ποσά των μπλοκακίων, είναι όλως ενδεικτικά. Στο εξαιρετικό «Υπάρχει και Φιλότιμο» (1965) του Σακελλάριου, ο εργάτης προσκόμισε αποδείξεις και κατόπιν καταγγελία του οτι «ιργάσθην 20 μεροκάματα και με βάλαν και υπόγραψα για 10». Ο Γαβριηλίδης ως κ. Υπουργός, περιορίσθηκε να σκώψει οτι «το ιργάσθην το έχει γράψει με γιώτα»...
Αυτό όμως σημαίνει οτι έστω και αν αποφασισθεί να δοθεί ένας υποτυπώδης νομικός τύπος στην σύμβαση, εκείνο που προκρίνεται είναι οι πραγματικές περιστάσεις, υπό τις οποίες καταβάλλεται η εργασία (δηλ. η ουσία) και όχι ό,τι υποτίθεται οτι «συμφώνησαν τα μέρη» με βάση την αρχή της ελευθερίας των συμβάσεων κλπ (δηλ. ο λύκος να φυλάει τα πρόβατα).
Αυτά θεσπίστηκαν και ισχύουν υπέρ του μισθωτού, που βρισκόταν, βρίσκεται και θα βρίσκεται πάντα στην αδύναμη θέση, ακόμα κι αν η οικονομία βγάλει φτερά σα σερβιέτα νέου τύπου.
Το λήμμα καλώς μπήκε και αναφέρεται σ’ αυτούς (τους πολλούς πια!) που δουλεύουν με κρυπτόμενη σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου, με προσχηματικό ορισμό της σχέσης εργασίας τους, ως δήθεν «ανεξαρτήτων υπηρεσιών». Είναι πεντακάθαρο αυτό.
Δεν αξίζει να μπεί κανείς στο τριπάκι, να απαντήσει στην αντιεπιστημονική αυθαιρετούρα της εξαγωγής κανόνα απο την εξαίρεση τη αρωγή επιρρημάτων (βλ. Οι μηχανικοί συνήθως κονομάνε, τους γιατρούς συνήθως βολεύει το μπλοκάκι κλπ), πάλι με αυθαιρετούρα, δίνοντας εξίσου αυθαίρετη τιμή απο την κουρούπα μας (π.χ. 5 %) των ελευθέρων επαγγελματιών, που όντως παίρνουν ή δίνουν υπεργολαβίες ή τσεπώνουν παραπάνω απ’ οσα γράφει το μπλοκάκι. Αυτά τα κάνουν οι κακοί αριστεροί (ο επιτονισμός δικός Σας).
Απλώς οι αυθαίρετες κατασκευές (έστω και σε επίπεδο επιχειρημάτων και επιχειρηματιών), πρέπει να κατεδαφίζονται, έτσι, για να παίζει και λίγο πραγματικότητα.
Επίσης, το να μετατίθεται το έδαφος του αντικειμένου μιας συζήτησης, με γλιστρήματα π.χ. «άλλο έλεγα εγώ» ή π.χ. «για μένα -ισμός είναι τάδε» κλπ, δεν εξυπηρετεί την ειλικρίνεια.
Η δε πείσμων μη παραδοχή σφάλματος στο σύστημα (abort, retry, ignore), είναι λυπηρό οτι παρατηρείται σε ευρύτερη κλίμακα και αποδεικνύει την βαθύτατη διαγώνια ρωγμή κοινωνικών ιστών και ιστολογίων...
Είναι γνωστό τοις πάτση, οτι η συντριπτική πλειονότητα σε παραδοσιακά ελευθέρια επαγγέλματα π.χ. δικηγόρων, μηχανικών γιατρών κλπ, των οποίων οι κατηγορίες όλο και διογκώνονται τελευταία (!), για να επιβιώσουν και όχι για να κονομήσουν, «δουλεύουν μπλοκάκι» σε κάποιο μεγαλοκάθαρμα (βλ. το ανωτέρω ενδεικτικό ποσοστό), έχοντας όλα τα στραβά του μισθωτού (έλεγχος, ιεραρχία, ώρα προσέλευσης, ανάθεση όγκου εργασίας κλπ) και όλα τα στραβά και τα ρίσκα του ελεύθερου επαγγελματία (κανένα μάξιμουμ ωράριο, φόροι και ασφάλιση απ’ την τσέπη σου κλπ).
Ακόμα και όταν δεν τους απαγορεύεται ρητώς ή σιωπηρώς απ’ το αφεντικό να κάνουν και δικές τους δουλειές «έξω» (καθόλου σπάνιο) ως πραγματικά «ελεύθεροι» επαγγελματίες, ας αναλογιστούμε μιαν υπόθεση εργασίας, με βάση το προκαθορισμένο 24ωρο της κάθε ημέρας και τις βασικές ανθρώπινες ανάγκες: Όταν δουλεύεις κανα 12ωρο στον κύριο Παπάρα, για να σε δώ να δουλεύεις μετά για την πάρτη σου, άμα σου έχει μείνει μεδούλι.
Και φυσικά οι αμοιβές είναι κατά πολύ κατώτερες των συλλογικών συμβάσεων. Και φυσικά δεν τηρείται ωράριο (προς τα πάνω). Και φυσικά, αν κάτι πάει στραβά, είσαι εξ ίσου εκτεθειμένος με το αφεντικό στα ρίσκα της δουλειάς (όχι όμως και στα κέρδη). Και φυσικά δεν πληρώνονται υπερωρίες-εργασία νύχτα/Κυριακή κλπ. Και φυσικά όταν έχεις 2 που δουλεύουν 12ωρο (δηλ. 4 + 4 = 8 ώρες παραπάνω εργασία), το μπόςς έχει αμέσως-αμέσως δώρο-έκπληξη έναν 3ο μισθωτό, που δεν πληρώνει κι ας πάει και το παλιάμπελο της ανεργίας. Και φυσικά το αφεντικό δεν πληρώνει φόρο μισθωτών υπηρεσιών, ούτε και «ίκα-σύκα-μίκα» (όπως απαξιωτικά λέγεται εδώ και καμιά 30αριά χρόνια). Και φυσικά ο εργοδότης δεν ευθύνεται ούτε για τα κοινωνικο-χριστιανικά σου ήθη που έβαλες την κουλούρα, ούτε για την ασυγκράτητη λίμπιντό σου, που σου χάρισε κανα-δυο κουτσούβελα, ώστε να σου δώσει και επίδομα. Και φυσικά τα συνδικαλιστικά κομμένα (απεργία ή αποχή είναι ταυτόσημα της απόλυσης). Και φυσικά δεν ασφαλίζεσαι (ρε πώς φαλιρίσανε μπάρεμ τα ταμεία;). Και φυσικά δεν παίρνεις επιδόματα εορτών (το αφεντικό είναι αναρχικός-κολλητάρι: δεν πιστεύει ούτε στη γέννηση ούτε στην ανάσταση του θεού). Και φυσικά αν λείψεις για οποιονδήποτε λόγο απο την εργασία σου, πληρώνεσαι λιγότερο pro rata. Και φυσικά ο χρόνος αδείας σου πάει περίπατο. Και φυσικά δεν θα πληρωθείς καν γι’ αυτόν. Και φυσικά αν σου συμβεί κανα ατύχημα (χτύπα ξύλο) δεν χαρακτηρίζεται «εργατικό» ή η νόσος «επαγγελματική», οπότε άδεια ή αποζημίωση γιόκ. Και φυσικά ο «τερματισμός της συνεργασίας» (η οποία είναι άγραφη και χωρίς αναγγελία) δεν χαρακτηρίζεται απόλυση (μη μιλάς άλλο γι’ αποζημίωση-η αποζημίωση είναι παντού, στην καρδιά μας στη ματιά μας-τρώει τα χείλη τρώει το νού κλπ). Και φυσικά οι προσβολές, ανισότητες, παρενοχλήσεις κλπ δεν διέπονται απο το αιματοβαμμένο Εργατικό Δίκαιο. Και φυσικά, άμα δε σου γουστάρει, «είσαι ελεύθερος να πάς αλλού» (όπως είσαι ελεύθερος να σβήσεις την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, να μην διαβάζεις τις κωλοφυλλάδες, να μην πας στα σκατόμπαρα κλπ). Και φυσικά «αυτή είναι η αγορά» (όπως «αυτά θέλει ο κόσμος» κλπ-κλπ).
Πρόσφατα έμαθα επιτέλους απο φίλο broker στο City, την εξήγηση για ποιό λόγο η κινέζικη οικονομία γαμεί και δέρνει: Γιατί ο Κινέζος εργάτης, σε σύγκριση με τον Ευρωπαίο, είναι (λέει) πιο efficient (!)
Συμπέρασμα: Είναι προφανής η παρακμή του Δυτικού Πολιτισμού. Κάποτε στην τηλεφωνική γραμμή του Κώστα Τσάκωνα, άκουγες καλύτερα ανέκδοτα...
Jenny: Κλασσικά σπάταλοι Ελληναράδες ήτανε, γι' αυτό φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Ενώ κάτι Γερμανοί στη Χασιά, με δυο μπαλωθιές, κεντήσανε umlaut και γλιτώσανε ένα κάρρο σφαίρες...
;-)
το ποδανίστικο τα λέμε->τα μελέ προχωράει και παρακάτω->τα έμ-έλ (ml)
Ακόμα και σήμερα στην Σικελία, όταν περνάει κάποιος μεγαλουσιάνος, ο κοσμάκης κάνει ρεβερέντσες λέγοντας «bacio la mano» (Σας φιλώ το χέρι), όπως λέμε «τα σέβη μου».
Παλιά, οι μεγάλοι βάζανε τα παιδάκια να φιλάνε το χέρι του κάθε τραγόπαπα, εν είδει σεβασμού (ποιός ξέρει πού το' χε βάλει).
Donkey-lotus
βλ. και γίκος και σχόλια σε σελεμελές / σελεμελού
Πάντως culo bianco στην αργκό της Ρώμης είναι η θεούσα.
Always ready (Boy Snout motto) ;-)