Βλ. το σημείωμα του Ν. Σαραντάκου. Η έκφραση είναι πανάρχαια, τουλάχιστον από τον 1ο μ.Χ. αιώνα. Μεταξύ άλλων εξηγήσεων βλ. και την εξής:
Πώς και γιατί κατέληξαν τα κέρατα να νοούνται ως εξόφθαλμο τεκμήριο
της απιστίας; αναρωτιέται στα σχόλια ο Μπουκάλας και παραθέτει, με
επιφύλαξη πάντως, την εξήγηση που είχε δώσει ο Μιχαήλ Ψελλός, ο
πολυΐστορας του 11ου αιώνα, και που πρώτος την επισήμανε ο Φαίδων
Κουκουλές (στο παράρτημα του 5ου τόμου του Βυζαντινών βίος και
πολιτισμός). Ο Ψελλός, λέει ο Κουκουλές, έγραψε μικρή πραγματεία με
τίτλο «Πόθεν το του κερατά όνομα», στην οποία υποστηρίζει ότι τα
κερασφόρα (αρσενικά) ζώα δεν είναι ζηλότυπα και δεν απαιτούν
αποκλειστικότητα από το ταίρι τους, σε αντίθεση με τα άλλα ζώα: «Των
γαρ αλόγων ζώων, όσα μεν ουκ έχει κέρατα οργίλα και ζηλότυπα περί τα
ευνάς… τα δε γε κερασφόρα σχεδόν ειπείν ξύμπαντα ράστα το πάθος
υφίστανται· εντεύθεν γουν τον μη περί την ιδίαν γαμετήν ζηλοτυπούντα
μηδ’ άλλως αγανακτούντα επί τω πράγματι κερατάν ο ονοματοθέτης
ωνόμασεν». Τη μελέτη του Ψελλού δεν τη βρίσκω στο TLG, αλλά ο
Κουκουλές δίνει παραπομπή τη Μεσαιωνική Βιβλιοθήκη του Σάθα (5.526).
Στον 3ο τόμο του ΒΒΠ ο Κουκουλές παραθέτει και άλλες θεωρίες για την
προέλευση της λέξης «κερατάς», π.χ. του Χαριτωνίδη (ότι στην
αρχαιότητα η λ. κέρας σήμαινε ανάμεσα σε πολλά άλλα το ανδρικό μόριο),
και προκρίνει την εξήγηση του Ψελλού.
Βλ. το σημείωμα του Ν. Σαραντάκου. Η έκφραση είναι πανάρχαια, τουλάχιστον από τον 1ο μ.Χ. αιώνα. Μεταξύ άλλων εξηγήσεων βλ. και την εξής: