@mes
καλή μου, καλή mes ή καλή mesh εσύ, (ξέρεις αλήθεια ότι στα Αγγλικά το mes- δλδ με παύλα μετά το «s» σημαίνει meso; Και meso σημαίνει κάτι στη μέση)
«ίνα διατί 'συ με καταδιώκεις;»

(σχετικό: το είπε ο Ιησούς ως οπτασία στον Σαούλ μια νύχτα που αυτός ονειρευόταν κι ύστερα, λέει, τα είδε όλα ο Σαούλ και το γύρισε το χαρτί ο τυπάκος κι από διώκτης έγινε φανατικός χριστιανός,
από τότε τον λένε Άγιο Πέτρο)

Δεν «τσαντίστηκα» (τι χαζο-ρήμα κι αυτό από τη σλαύικη λέξη τσαντίλα)
μήτε παρεξηγήθηκα.
Πλάκα στο δήθεν σοβαρό έκανα και κρίμα που πήγε φούντο η πλάκα. (μάλλον επειδή ήταν από μπετόν-αρμέ)

@mes
Καλή μου, τι επιπλέον περίληψη να ρίξω;
Έριξε μια πολύ καλή πιο πάνω ο φίλος μας vrastaman, δεν την είδες;
Άμα τα έχεις κοπανίσει χοντρά μέχρι κι η Βασιλειάδου σού φαίνεται ωραία.
Ε, ακριβώς αυτό διαπίστωσαν και επιστημονικά οι ερευνητές.

@patsis
Τώρα, εγώ δεν καταλαβαίνω καλά τούς δικούς σου συλλογισμούς φίλε patsis.
Gestalt στα Γερμανικά σημαίνει κυριολεκτικά «εικόνα».
Από τη λέξη αυτή ξεκίνησε ένα μεγάλο ρεύμα θεωριών που όλες είχαν κι έχουν να κάνουν με την Ψυχολογία.
Είναι πασίγνωστο ότι πρωτομάστορας στο είδος ήταν ένας Αυστρο-Εβραίος ονόματι Freud, (αν τον έχεις ακουστά), κι από αυτόν προέκυψαν αργότερα κι όλες-όλοι οι άλλες-άλλοι.
Δεν είμαι σίγουρος λοιπόν σε τι ακριβώς αναφέρεσαι.
Μιλάς για την ειδική ένοια που έχει η λέξη αυτή μέσα στην ομώνυμη θεωρία τής Ψυχολογίας ή για τη γενική φιλοσοφική gestalt έννοια που έχει να κάνει με έναν ολιστικό τρόπο ψυχο-νοητικής αντίληψης ο οποίος διαμορφώνεται άμεσα από εικόνες τόσο οπτικές όσο και ιδεατές;
Η δεύτερη έννοια χαρακτηρίστηκε με τη λέξη gestalt μόνο στον 20ο αιώνα. Οι ρίζες της πάντως πάνε αιώνες πίσω με διάφορους φιλόσοφους, στοχαστές, διανοητές, να μιλάνε γι' αυτήν.
(πολύ χοντρικά στα λέω αυτά αλλά δε γίνεται να επεκταθώ περισσότερο)
(το θέμα έχει αναλυθεί σε χιλιάδες εργασίες κι ακόμα δεν έχει λυθεί)
Άρα, με ποια μεθοδολογία σύνδεσες εμένα με τις gestalt θεωρίες;

ΥΓ1
Φίλε μου, ένα ακόμα ιντερνετικό στέκι είναι και το site αυτό.
Κι αν ξεκίνησε ως λεξικό τής αργκώ δε θα μπορούσε να παραμείνει ως τέτοιο και μόνο τέτοιο, περιορισμένο δηλαδή.
Μέσα στα πολλά βγαίνει ο καθένας και λέει τα δικά του ως ορισμούς λέξεων ή εκφράσεων, καθιερωμένων ή νιόβγαλτων, κι ύστερα ο καθένας άλλος λέει τα δικά του, ως σχόλια, ως συμπλήρωμα, ως κάτι χιουμοριστικό, ως ό,τι να 'ναι τελικά. Φτάνει τα λόγια του να μην έχουν ως σκοπό τους την ανοιχτή προσβολή.
Κατά τ' άλλα ασφαλώς και μπορείς να πεις μέσα σου ή στην παρέα σου : ωχ ρε γαμώτο αυτός ο μαλάκας (π.χ ο Λέων) μάς πρήζει τ' αρχίδια με τις ιστορίες του.
Όμως σύμφωνα με το savoir-vivre αυτά δεν τα λέμε στον ίδιο απευθείας, εκτός κι αν είναι πολύ κολλητός μας οπότε δε μπαίνει θέμα παρεξήγησης.
Αυτά...

#3
το Λιοντάρι

στο γίνομαι λουλάκι

Καταφθάνω ίνα συντρέξω την αγαπητή μας mes, κρατάω και δυο παλέτες ζωγραφικής.
Το λουλάκι ασφαλώς και δεν είναι καθαριστικό για ρούχα και πολύ ορθώς όρισε το θέμα η mes. Το χρησιμοποιούσαν οι νοικοκυρές στις πανάρχαιες δεκαετίες τών '50-'60 για να σκεπάζουν την κιτρινίλα που φέρνει ο χρόνος στα λευκά υφάσματα. (δεν είχαν εισέτι ανακαλυφθεί τα σύγχρονα χημικά λευκαντικά). Είναι βαφική φυτική ουσία που βγαίνει από το φυτό «ινδικοφόρος η βαφική» (επιστημονική ονομασία περικαλώ). Οι μακαντάσηδες που πήγαν παρέα με τον Μ. Αλέξανδρο στις Ινδίες κυαλάριζαν τα θηλυκά που έπλεναν τα ρούχα στα ποτάμια κι έβλεπαν ότι έβαζαν κάτι που έκανε το γαριασμενο ρούχο να φαίνεται γαλαζωπό σαν τον καθάριο ουρανό. Ωραία εφεύρεση σκέφτηκαν και να την πάμε στις ανεπρόκοπες δικές μας που μάς έχουν να γυρνάμε με χλαμύδες κιτρινιασμένες σαν να έχουμε καπνίσει όλο τον Παπαστράτο. Από τούς μεγαλειώδεις εκείνους Ελληναράδες το πήρανε αργότερα και οι Ρωμαίοι. Μόνο που αυτοί οι άχρηστοι Λατίνοι δε μπορούσαν να πούνε το οδοντικό σύμφωνο «δέλτα» (δεν είχαν δόντια; δεν ξέρω) έτσι το ινδικό (από τις Ινδίες) το είπανε «indicum» (οι Ιταλιάνοι μετά το έκαναν indico που πιο μετά έγινε indigo στο πιο ιντερνατσιονάλε του). Η λέξη λουλάκι πρέπει να προέρχεται από το γαλλικό lila (Αγγλ. lilac) που αναφέρεται στα γνωστά λουλούδια μενεξές και βιολέτα τα οποία έχουν αυτό το χαρακτηριστικό μωβ χρώμα σε ανοιχτή απόχρωση, όχι σκούρα. (σαν την εσάρπα μου ας πούμε). Αραιώνοντας το λουλάκι φαίνεται πιο πολύ η γαλαζωπή απόχρωση. (έχω εργαστεί ως πλύστρα με σκάφη και στο χέρι και τα ξέρω αυτά)
Οι φυσικοί πάντως ψιλο-αρπάζονται για το αν το λουλακί (indigo) είναι ξεχωριστό χρώμα τής ίριδας κι οι περισσότεροι το τοποθετούν απλώς ανάμεσα στα μήκη κύμματος 420nm με 450nm τού ορατού ηλεκτρομαγνητικού φάσματος (θα έσκαγα αν δεν έβαζα και κάτι από τη Φυσική). Ο Χαρδαβέλας κι άλλοι πολλοί τέτοιοι μυστήριοι τών μυστηρίων ονόμασαν «γενιά indigo» τα παιδιά τού 1983 και τα θεωρούν ιδιαίτερα, ξεχωριστά, με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό... Αυτά ακούει και η κόρη μου η Σοφάρα που είναι τού '83 και... ιριδίζει :-)

Εύγε και σωστότατος ο ορισμός σου «stolis».

Έχει αποδειχτεί και επιστημονικά, ναι, χωρίς πλάκα τώρα.
Διαβασα πριν από χρόνια ότι σε κάποιο πανεπιστήμιο αποφάσισαν να τσεκάρουν αν είναι αληθεια αυτά τα περί αλκοόλ.
Μάζεψαν λοιπόν κάμποσα φοιτητάκια κι αρχίσανε τα τεστ.
(τα φοιτητάκια είναι πάντα πρώτα στις προτιμήσεις τών ερευνητών επειδή προσφέρονται στο τσαμπέ κι επειδή υπάρχουν άφθονα και σε μεγάλη ποικιλία)
Η μέθοδος τής έρευνάς τους δεν ήταν και τόσο πολύ επιστημονική αλλά σημασία είχε το αποτέλεσμα.
Έδειχναν στο κάθε φοιτητάκι, αρσενικό ή θηλυκό, μια μεγάλη σειρά από φωτογραφίες άγνωστων προσώπων, τού αντίθετου φύλου εννοείται, και τού ζητούσαν να βαθμολογήσει ανάλογα με το πόσο συμπαθητικό ή γοητευτικό ή όμορφο έβρισκε το φοιτητάκι αυτό που έβλεπε. Ανάμεσα στις φωτογραφίες υπήρχαν όλα τα είδη, από άτομα άκρως αντιπαθητικά έως πολύ όμορφα.
Είχαν το ελεύθερο να βαθμολογήσουν όσο υποκειμενικά ήθελαν. Υποχρεωτικό ήταν μόνο το να μείνουν όλα μαζί σε μιαν αίθουσα για λίγες ώρες. Είχαν λόγους να το ζητάνε αυτό. Μετά από 2-3 μήνες καλούσαν πάλι την ίδια ομάδα φοιτητών για να κάνουν την ίδια αξιολόγηση ομορφιάς.
Μόνο που οι μάγκες ερευνητές την επόμενη φορά και πριν να γίνει το τεστ παράσερναν με πονηρούς τρόπους τα φοιτητάκια σε κατανάλωση αλκοόλ, με μουσικούλες, κουβεντούλες, χαχα, ανεκδοτάκια, πάρτυ στυλ δηλαδή, και με την πρόφαση ότι περιμένουν να ετοιμαστούν τα οπτικο-ακουστικά μηχανήματα. Τα περισσότερα αρσενικά δε θέλαν και πολύ σπρώξιμο για να ρουφήξουν από 3 μέχρι 6 ουίσκια απανωτά, τα θηλυκά ρουφούσαν σαφώς πιο λίγο, αλλά έτσι κι αλλιώς αυτά ήταν λίγα στο τεστ.

Το κόλπο τώρα βρισκόταν στ' ότι από το σύνολο τών φωτό είχαν αφαιρέσει όλα τα λίγο-πολύ όμορφα πρόσωπα κι είχαν αφήσει μόνο αυτά που ήταν από αδιάφορα μέχρι το πολύ «συμπαθητικούλια». Τα φοιτητάκια δεν το πρόσεξαν αυτό κι επιπλέον δε θυμόντουσαν τα πρόσωπα ούτε βέβαια και τη βαθμολογία που είχαν δώσει στο πρώτο τεστ.
Ε, λοιπόν, προέκυψε το αναμενόμενο.
Όσα φοιτητάκια είχαν ρουφήξει 3 ουϊσκάκια ανέβαζαν σημαντικά τους βαθμούς κι εκεί όπου πριν είχαν δώσει 2 ή 3, με άριστα το 10, έδιναν άνετα 5 και 6 αντίστιχα. 'Οσα είχαν χτυπήσει 6 ουίσκια (η κι 7 στη ζούλα) ανέβαζαν τους βαθμούς τους αλύπητα. Το 2 και το 3 γινόταν ανετότατα 7 κι 8 κι 9.
Σκέψου να τους είχαν βάλει μέσα και όμορφες γυναίκες, 20 θα βάζανε.
'Αρα, πανεύκολα βγαίνουν τα συμπεράσματα : το αλκοόλ εκτός από το να κατεβάζει τις ηθικές αντιστάσεις κατεβάζει και τα αισθητικά κριτήρια.
ΥΓ
Εγώ πάντως που όταν είμαι με κάποια γυναίκα δεν πίνω ποτέ άμα... κοιμάμαι, το είχα ανακαλύψει από πολύ παλιά αυτό.
Κι έτσι άκουσα πολύ συχνά το : - Γιατί πίνεις τόσο πολύ άμα είσαι μαζί μου;
- Πίνω για να ξεχάσω ότι μια μέρα θα σε χάσω αγάπη μου γλυκειά.

Τέτοια ευτράπελα έχει η ζωή φίλε stolis Αποστόλης, χεχεχε.

#5
το Λιοντάρι

στο πατόχαρτο

Βρε Αντώναρε, βρε θηρίο, εκεί γράφεις τ'απομνημονεύματά σου ωρέ; Κι ο κόμης Μοντεχρήστος εκεί τα έγραφε όταν ήταν στη μπουζούρα. Βασικά, και βέβαια, τότε δεν είχανε... «χαρτί υγείας» κι έτσι τού δίνανε σμυριδόχαρτο numero -3.
Πλην όμως αυτός δεν το χρησιμοποιούσε επειδή είχε αιμορροϊδες, κι ευτυχώς διότι δε θα τα έβρισκε ποτέ τ'απομνημονεύματά ο Α. Δουμάς (ο πατήρ) για να τα κάνει βιβλίο.
Ή μήπως ήταν ο Αλέξης Δουμάς ο υιός που τα βρήκε;
Δεν είμαι σίγουρος, κάποιος μού είπε ότι τα βρήκε ο Ι. Βερν.
Ένας άλλος πάλι μού είπε ότι αυτόν τον κόμη και τα χαρτιά του τον αναφέρει και ο Όμηρος σε άλλη παραλλαγή όμως όπου ο Μοντεχρήστος αντί για χαρτί χρησιμοποιεί κάτι φύλλα από ευκάλυπτο που του είχε δώσει η Νατάσα για να κάνει τη δουλειά του όταν άραξε στο νησί τών Κυκλώπων.

Ή μήπως δεν την έλεγαν Νατάσα αυτήν αλλά Νασντρόγιαβα όπως λένε στα Ρώσικα το «στην υγειά μας»
όταν ξεσκίζουν τις βοτκούλες τους από το κασόνι μέσα
ο Μπορίς με τον Ιβάν και τον Σεργκέϊ Λουμούμπα;

Δεν ξέρω. Τελικά, σημασία έχει Αντώνη μου Πάρκινσον το ότι έχεις πολύ ωραίο γραφικό χαρακτήρα όπως βλέπω.
Μήτε τυπογραφικά να ήταν τα γράμματά σου. :-)

#6
το Λιοντάρι

στο τσιβί

@sytalkas
πρβλ. κουκουρίκουλουμ βιτάε

ΕΓΡΑΨΕΣ ογκόλιθε !!!

#7
το Λιοντάρι

στο γαλατάς

@Khan
3. Παιχνιδοσλάνγκ: Μια ειδική μπίλια.

Στα «ηρωϊκά» χρόνια τών προχωρημένων '60s (sixties, xexe)
όπου παιδάριον (κωλόπαιδο) κι εγώ έπαιζα με τ' άλλα παιδάρια (κωλόπαιδα), είχαμε βώλους, αυτά τα στρογγυλά μαραφετάκια ξέρετε, ανάμεσα στούς βώλους ήταν κι ένας χοντρός που τον ελέγαμε «γαλατά» επειδή ήταν άσπρος. Άμα βάραγες μ' αυτόν τα μάζευες όλα.

Μάλλον σ' αυτό το παιδικό αναφέρεσαι πιο πάνω Χαν.

#8
το Λιοντάρι

στο κοκώνα, κοκόνα

Συμπλήρωμα τελευταίας στιγμής προς άρση παρεξηγήσεων :
«όπως φυλάνε τα Ελληνικά κι οι δικοί μας Πόντιοι και Κρητικοί και Κυπραίοι», τα Ελληνικά εννοούσα βέβαια.

#9
το Λιοντάρι

στο κοκώνα, κοκόνα

Έχω σοβαρές αντιρρήσεις για την ετυμολογία σου Μεγάλε Κουμπλάϊ Χαν. Στα παλιά χρόνια ήταν συνηθισμένη λέξη και δεν είχε κάποια κακή έννοια, με τίποτα πάντως δεν συνδεόταν με τ΄αντρικά... «εξαρτήματα». Ήταν μια χαϊδευτική έκφραση, κάτι σαν το «πουλάδα μου» «περιστέρα μου» κλπ. Συνήθως την έλεγαν οι Αρμένηδες, και λιγότερο οι Έλληνες. Αν έχεις δει παλιό ελληνικό κινηματογράφο θα έχεις ακούσει τον χοντρούλη Αρμένη Αγκόπ να τη λέει, με τη χαρακτηριστική προφορά του, σε κάθε όμορφη γυναίκα που τού γυάλιζε κι ήθελε να τη ρίξει.

Στα Τούρκικα δεν την άκουσα ποτέ, μήτε στην Τουρκία όπου βρέθηκα πολλές φορές αλλά μήτε και στην Κύπρο όπου έζησα για χρόνια και όπου οι εκεί Τουρκοκύπριοι μιλάνε τα πιο σωστά Τούρκικα από όλους. (επειδή τα φυλάνε ανά τους αιώνες όπως κάνουν κι οι δικοί μας Πόντιοι και Κρητικοί και Κυπραίοι)

Τελικά, φαίνεται να είναι πιθανότερο το κοκώνα να βγήκε από την κότα και το ηχητικό κοκοκο που βγάζει αυτή. Δε βλέπω σε καμμιά περίπτωση συγγένεια με το γαλλικό cochone επειδή αυτό σημαίνει τη θηλυκιά γουρούνα κι έχει πολύ άσχημη έννοια στα Γαλλικά. Cochoneries λένε οι Γάλλοι τις ασχήμιες και τις βρωμιές που κάνει ένα άτομο. Εμείς στο πιο ελαφρύ του το λέμε «γαϊδουριές».
(αυτοί λένε και το «quelle vache» για μια κακότροπη γυναίκα, που θα πει «τι αγελάδα»)

Την τσουτσούνα και την κουτσούνα πάντως δεν την βλέπω πουθενά εδώ καλέ μου Κουμπλάϊ Χαν, δευτερότοκε γυιέ τού Temujin (ή τού Τζέκινς Χαν στα Ελληνικά).
Merhaba :-)

#10
το Λιοντάρι

στο σκαλπ

Αυτή η λέξη «σκαλπ» ή «scalp» δεν πρέπει να είναι αγγλική.

(όχι «αγγλικάνικη», αγγλικάνικο λέμε κάτι που έχει να κάνει με την Αγγλικανική Εκκλησία, κάτι το θρησκευτικό δηλαδή)

Παλιά, κι εξαιτίας τών καου-μπόϋκων έργων, πίστευαν ότι η λέξη 'scalp« είναι ινδιάνικη επειδή πολλές ινδιάνικες φυλές είχαν αυτή τη διασκεδαστική συνήθεια, να κόπουν δηλαδή το πάνω τριχωτό μέρος τού κεφαλιού μαζί με όσο δέρμα έπαιρνε σβάρνα το... »scarpelo« που σημαίνει στα Ιταλικά το κοφτερό εργαλείο από σίδερο ή ατσάλι το οποίο χρησιμοποιείται στην ξυλογλυπτική. Πέρασε και στα Ελληνικά ως σκαρπέλο ή σκαλπέλο, με την ίδια σημασία. Κι έτσι, πιστεύω ότι δεν είναι αγγλικής εφεύρεσης η λέξη αλλά μεταφορά της από τα Ιταλικά από εκείνους τούς πρώτους άποικους τής Αμερικής που ως γνωστόν ήταν κάθε καρυδιάς καρύδι, και γενικά ήταν οι άνθρωποι ένα πανεθνικό τουρλουμπούκι. Ανάμεσά τους υπήρχαν και Ιταλοί όπως και Ισπανοί βέβαια. Δια ταύτα, και με δεδομένο ότι το τσεκουράκι που χρησιμοποιύσαν οι τότε Ινδιάνοι για τις καλλιτεχνικές αυτές εργασίες τους επάνω στα κεφάλια τών τρυφερών λευκών ποδιών ήταν κι αυτό κοφτερό και μικρό, μάς παραπέμπει στην ετυμολογία που μόλις έδωσα ανωτέρω.
(α, ρε Μπαμπίκο, σ' έσκισα ωρέ, χοχοχο )

#11
το Λιοντάρι

στο κατάθεση ψυχής

Φίλε @allivegp επίτρεψέ μου να επεκτείνω τα σωστά λόγια σου, περί του πότε και πώς ξεκίνησε αυτή η τραχο-μαλλιασμένη έκφραση και στο τι κατάντησε να σημαίνει στα ύστερα, στα πιο μετά δηλαδής, του μικρούτσικου (το γράμμα «μι» με πεζό περικαλώ κι όχι με κεφαλαίο για να μη μπερδεύουμε την ούτσα με τη βούρτσα. Τον ταλαντουχο συνθέτη δηλαδής με το ατάλαντο μικρούλι αδελφάκι του, τι φταίει ο άνθρωπος γι' αυτό;). Λοιπόν, φίλε @allivegp κι όλες/όλοι οι φίλες/φίλοι εδώ:

«Κατάθεση ψυχής»: H έκφραση αυτή κατάντησε εντελώς ξεφτίλα (ήταν που ήταν απόγινε) στο στόμα τής καθεμιάς ψωνάρας, θηλυκού ή αρσενικού γένους.

Και γιατί το λέω αυτό; Θα σας εξηγήσω. Εκτός από το χαριτωμένο site αυτό μπαίνω και σε άλλα sites πιο... σοφιστικέ. Εκεί όπου έχει πέσει σαν πανούκλα η μούρλια του να βγαίνει το κάθε ψώνιο και να γράφει στίχους, αρχίδια - στίχους, και να τους αυτο-εκθειάζει ως... «κατάθεση ψυχής». Εκεί να δείτε νουμεράδα βρε παιδιά.

Βγαίνει το κάθε απροσάρμοστο με δείκτη νοημοσύνης κάτω του 60 και γράφει ένα σωρό παπαριές περί του εαυτού του και περί των σχέσεών του, κυρίως για περαστικά πηδήματα μιλάνε όλα αυτά τα ψώνια μόνο που τα βαφτίζουν «μεγάλοι έρωτες ζωής», γράφουν κι ατέλειωτες στιχουργίες του τύπου: «μες το θολό περίγραμμα τής απαξίας και τής απραξίας του είναι μου παίρνω το θάρρος και κοιτάζω κατάματα τη συμπαντική αλήθεια, και τότε βλέπω έναν... κάστορα». Τέχνη πολύ σπουδαία κι είστε άσχετοι άμα την πάρετε στα γιούχα και στα σάπια αυγά.

Καλά μου παιδιά να μη με πάρετε κι εμένα με τ' αυγά. Ειλικρινά, ειλικρινά, ήρθε ώρα εδώ και πολύ καιρό που μόλις διαβάσω ή ακούσω κάτι, οπουδήποτε, που να μιλάει για... «κατάθεση ψυχής» μού 'ρχεται αμέσως ένας κόμπος στο λαιμό, με πιάνει ένα ψυχοπεραδώθε και στο τέλος με πιάνει κι ένα κόψιμο και τρέχω αμέσως στο αποχωρητήριο (WC αγγλιστί).

#12
το Λιοντάρι

στο κατσίβελος

«Πονηρόσκυλο» :-) σωστά πηγαίνεις με τη μύτη σου εκεί που ψάχνεις, στις ρίζες τών λέξεων δηλαδή. Μόνο που με τα χρόνια και τούς αιώνες οι λέξεις ξεφεύγουν από τις ρίζες τους κι άντε μετά να βρεις την άκρη. Σωστή πάντως κι η δική σου αναφορά. Βοηθάει στην ευρύτερη λεξικογραφία.

#13
το Λιοντάρι

στο λωρίδα

Παίδες Ελλήνων, μπήκα με πολύ καλές διαθέσεις σε τούτο το site που φιλοδόξησε να γίνει ένα είδος ιντερνετικού λεξικού τής ελληνικής αργκώ. Βλέπω όμως ότι από πάρα μα πάρα πολλά νέα παιδιά δεν είναι αντιληπτή η βασική έννοια τής λέξης αργκώ ή αργκό. Αργκώ ή αργκό σημαίνει λαϊκές εκφράσεις που έχουν γίνει πλατιά αποδεκτές έτσι όπως είναι κι ας είναι εκτός κάθε γραμματικής ή συντακτικού. Στα Ελληνικά αυτό σημαίνει. Στα Γαλλικά σημαίνει εκφράσεις που χρησιμοποιούν κλειστοί κύκλοι τού υποκόσμου. Σε κάθε περίπτωση το «αργκό» ή «slang» δε σημαίνει τις κάποιες λεξούλες που υιοθετεί μια παρεούλα λίγων ατόμων, κυρίως πολύ νεαρών, για την πλάκα της. Άρα όταν η απλή λέξη «λωρίδα» μεταφράζεται στο μυαλό κάποιων ατόμων σε «slang» αυτό έχει να κάνει με την παρεούλα τους κι όχι με την πλατειά λαϊκή χρήση μιας λέξης που υποδηλώνει κάτι άλλο. Τι σχέση έχει το φίλμ «Taxi driver» με τη λέξη λωρίδα; Το όλο θέμα του ήταν το ξύρισμα τού κεφαλιού ή κάτι άλλο πιο βαθύ; Πιστεύω ότι μήτε καν ένα από τα παιδιά αυτά έχουν δει το έργο. Απλώς έχουν διαβάσει κάπου την υπόθεσή του και βγαίνουν και λένε ό,τι τούς κατέβει. Σημεία και τέρατα τής εποχής μας. Τέσπα, στο τίποτα δε βλέπω να είναι αργκώ ή αργκό η λέξη «λωρίδα». Εκτός κι αν κάπου, πότε-πότε, μάς αρέσει να σουταριζόμαστε με τα πάντα και τζέρτζελο να γίνεται.

#14
το Λιοντάρι

στο μουτζούρης

Καλά μωρέ Hoca μου, τι και πολύ γαμάτη ήταν η ανάλυσή σου επί τού ταπεινού παιδικού παιχνιδιού που κάποτε έπαιζα κι εγώ; Εμείς τότε κρατούσαμε ένα κάρβουνο και μ'αυτό τραβούσαμε μια γραμμή μαύρη στο πρόσωπο τού άλλου. Όμως το «μουτζούρης» ως λέξη για κάτι συγκεκριμένο που έχει σχέση με τα τραίνα αναφέρεται μονάχα στο θρυλικό οδοντωτό τραινάκι που ανέβαινε στο Πήλιο. Το αστικό τραίνο που έκανε τη διαδρομή Αθήνα-Φάληρο δε λεγόταν «μουτζούρης', λεγόταν »θηρίο«. Ήταν ο πρόγονος τού σημερινού »ηλεκτρικού« με δρομολόγιο Κηφισιά-Πειραιάς. Έκαιγε κάρβουνο κι αυτό, κι επειδή προχωρούσε ασθμαίνοντας το είπαν »θηρίο«. Άντεχε πολλά δηλαδή.

#15
το Λιοντάρι

στο τσαμπουνάω

Ε, ε, ε, κάποιες μικρούλες επιδιορθώσεις. Η λέξη είναι ιταλική, λατινογενής, γράφεται zampogna και προφέρεται ως «τσαμπόνια». Δεν υπάρχει λέξη zampogne στα Γαλλικά. Το μουσικό όργανο zampogna δεν είναι ακριβώς πνευστό, σαν το σαξόφωνο ή την τρομπέτα, φτιάχνεται από δέρμα σε ένα είδος σάκου που τον πιέζει ο οργανοπαίκτης, ο σάκος βγάζει τον αέρα που έχει πάρει κι ύστερα ανοιγοκλείνοντας τις κατάλληλες οπές στον αυλό τού οργάνου παράγονται οι νότες. Το πιο γνωστό από αυτά τα όργανα είναι η σκωτσέζικη γκάϊντα.

#16
το Λιοντάρι

στο ντράβαλα

:Mes
Α, μάλιστα, δεν ήξερα ότι είναι και tatlı (γλυκός) ο Hoca μας.
Μάσαλα... :-)

#17
το Λιοντάρι

στο ντράβαλα

Φίλε καλέ sarant θα σταθώ μονάχα σ' ένα σημείο από τα πολλά που παραθέτεις ως ετυμολογία τής λέξης ντράβαλα. Το σημείο αυτό είναι ότι όλες οι λέξεις που παραθέτεις αρχίζουν με το γράμμα «τ» κι όχι με «ντ». Το θέμα είναι ότι τα Ελληνικά δεν έχουν ούτε «ντ» ούτε «μπ», κι όλες οι λέξεις που αρχίζουν μ'αυτά τα διπλά σύμφωνα είναι ξενόφερτες, όπως π.χ «νταντά» (αυτή που φροντίζει τα νήπια), «μπαμπά», «ντουμάνι» (γράφεται duman στα Τούρκικα και σημαίνει καπνός) κλπ κλπ. Άρα είναι πολύ δύσκολο να σκεφτεί κανείς ότι πήραμε ξένη λέξη που αρχίζει από «ταυ» κι εμείς το κάναμε «ντ». Μερικές φορές, βέβαια, το γράμμα «νι» στο προηγούμενο τής λέξης άρθρο συνεκφωνείται με το σύμφωνο τής επόμενης λέξης όταν αυτή αρχίζει από : κάπα, πι, ταυ«. Λέγεται, ας πούμε, πολύ συχνά : το μπούστη κι όχι τον πούστη. Το νι με το πι κάνουν συνεκφώνηση περιωπής στη συγκεκριμένη περίπτωση. (τού μπούστη αν δεν έκαναν χεχεχε) Τέσπα, ας μη μπλέξουμε τώρα εδώ με τις ετυμολογίες.
(αν προσέξατε, εδώ δεν έγραψα »μην« αλλά »μη« επειδή αυτά τα δύο σύμφωνα μπορεί να γράφονται αλλά δεν προφέρονται και τα δυο μαζί)
Ευχαριστώ κυρίες και κύριοι, δεν κάνει κάτι, ήταν μια κοινωνική προσφορά από μέρους μου. (βγαίνοντας αφήστε κάτι στο καλαθάκι, από 1e και πάνω)

#18
το Λιοντάρι

στο ντράβαλα

Μια κοπέλα έχουμε εδώ σ' αυτό το φαλλοκρατούμενο site να μην τής κάνω τα χατήρια; Δε λέει. Μπορεί να έχουμε κι άλλες βρε παίδες αλλά εγώ αυτήν έμαθα πρώτη. Τούκα-προ και βγαίνεις. (παλιό παιδικό παιχνίδι το τούκα-προ)

#19
το Λιοντάρι

στο ντράβαλα

Προς Mes Δεεν έχει κάτι ειπιπλέον να προσθέσει ως προς το τι νόημα έχει η λέξη ντράβαλα, το έγραψε κι ο φίλος sarant Ως προς την ετυμολογία τής λέξης είχα πολύ σοβαρές αντιρρήσεις και θέλησα να τις εκθέσω αλλά... τις πήρε ο άνεμος που φυσάει και τα παίρνει όλα και τα πάει εδώ κι εκεί και τα κάνει... mes . :-)

#20
το Λιοντάρι

στο σουρτούκω

Έγραψα κάπου αλλού νωρίτερα τη λέξη σουρτούκω , σκέφτηκα μετά να κοιτάξω μήπως δεν την έχει βάλει κάποιος και πέφτω πάνω στον φίλο μας krepsinis , και σιγά μην και δε με είχε προλάβει κάποιος . <ρε σεις αφήστε και κάτι για τούς άλλους, φαταούληδες :-) >
Μάλιστα πρόσεξα ότι ο φίλος krepsinis εκτός από τη σωστή ετυμολογία έγραψε και σωστή ορθρογραφία , το τούρκικο ύψιλον με τα διαλυτικά από πάνω που δεν προφέρεται ως «ου» αλλά ως κλειστό «υ» , κάτι σαν το γαλλικό κλειστό «ü». <π.χ juge>
Μπράβο krepsinis .

Φίλε Χότζα <HODJAS> καλά θυμάσαι , η λέξη surtuca είναι βενετσιάνικης προέλευσης και σήμαινε ένα πανωφόρι , ή ένα σακάκι ή μια ζακέτα που φορούσαν οι άντρες όμως όχι οι γυναίκες , οπότε πρόκειται για τυχαία ηχητική ομοιότητα με την τούρκικη λέξη που σημαίνει τσουλαρία.
χεχεχε
Μπράβο και σ' εσένα ωρέ Hoca . <προφέρεται χότζα , μην ανησυχείς :-) >

#21
το Λιοντάρι

στο παραμύθα

Η λέξη «παραμύθι» ή «παραμύθα» πρέπει να εμφανίστηκε εκεί στη δεκαετία τών '30 , διότι ο Τσιφόρος την αναφέρει συχνά στα ευθυμογραφήματά του που έγραψε στα τέλη τού '50 και σε όσα είχαν να κάνουν με παλιούς μάγκες χασικλήδες . Πάντως είχε να κάνει ανέκαθεν με το χασίσι που σε κάνει να ξεχνιέσαι , να ευθυμείς , έστω κι αν όλα σού πάνε χάλια , να αυτο-παραμυθιάζεσαι δηλαδή . Καμμιά σχέση δεν έχει με τούς ζητιάνους στον ηλεκτρικό που λένε τα δικά τους παραμύθια για να πάρουν κάτι. Από αρχές τών '90 άκουσα να λένε τη λέξη και για τα βαριά κι «ευγενή» ναρκωτικά , τις δυο «ασπρούλες» δηλαδή :-)
Τι να κάνουμε , η τεχνολογία προχωράει κι η γλώσσα ακολουθεί κι αυτή την πρόοδο. Μάλιστα κύριοι .

#22
το Λιοντάρι

στο τσακμάκι

Καλέ μου Knasos διόλου δε με ξενέρωσες με τη μακροσκελέστατη και με μιαν ανάσα ανταπάντησή σου, ούτε μία τελεία δεν έβαλες ρε θηρίο και μπράβο σου. Λένε ότι ένα άτομο είναι ευφυές άμα μπορεί να φτιάξειι μακροσκελείς προτάσεις χωρίς να καταφύγει στη χρήση τής τελείας αλλά χρησιμοποιώντας μονάχα κόμματα, όπου και όταν χρειάζονται αυτά κι άμα είναι στη σωστή θέση τους βέβαια, διότι αυτό δείχνει ότι είναι ικανά να μη χάνουν τον ειρμό τής σκέψης τους και να μην πελαγοδρομούν εδώ κι εκεί όπως είθισται να πράττουν ένα σωρό μη κατέχοντες τη γλώσσα μας. (έβαλα τελεία, παίρνουμε ανάσα εδώ :-) ) Εσύ, βεβαίως-βεβαίως, το πήρες όλο αυτό με μιαν ανάσα και τώρα θα πρέπει να σού έχει κλείσει ο λαιμός αλλά έτσι γίνεται πάντα άμα αφοσιώνεσαι στην τέχνη, τα δίνεις όλα. Μού θύμισες έναν καλό φίλο μου ιντερνετικό, από άλλο σάιτ, που έγραφε κάτι τέτοια ξεκαρδιστικά και πολύ γελούσα με τα γραφτά του έτσι που τα μπέρδευε όλα αλλά πολύ επιτυχημένα, και πάντα εσκεμμένα βέβαια. Εντάξει τώρα ας μη ζηλέψεις, και με τα δικά σου γέλασα. Πάντως, πέρα από το χιουμοριστικό σου κείμενο, η λέξη δεν είναι αληθινά αργκό επειδή έχει πολιτογραφηθεί ως ελληνική από τον καιρό τού 1821. Διότι πώς νομίζεις ότι άναβαν τα τσιμπούκια τους οι αντάρτες στα βουνά, με σπίρτα, με αναπτήρα Zippo, ή τρίβοντας πέτρες; Με τσακμάκι τα άναβαν που δε χρειαζόταν παρά μόνο ένα φυτίλι φτιαγμένο από ίσκα που είνα ένα είδος μήκυτα, κάτι σαν τα μανιτάρια, το οποίο το ξέραιναν και μ' αυτό έφτιαχναν μετά το φυτίλι, το οποίο το άναβαν με... με... τσακμακόπετρα. (την είπα την τουρκοελληνική λέξη) Κατά τ' άλλα δεν άλλαξε το νόημα τής έκφρασης από τότε. Σήμαινε και σημαίνει ακόμα το άτομο που αρπάζει κάτι στα γρήγορα, τον έξυπνο, τον οξυδερκή. Το λέμε κι αλλιώς σήμερα: «σπίρτο το άτομο» λέμε, κι εννοούμε το ίδιο πράγμα. Γεια σου βρε :-).

#23
το Λιοντάρι

στο καναδέζα

Φίλε linc751979 σού χαλάω λιγο το θέμα σου τώρα , και συγχώρα με αλλά τι να κάνω με αυτά τα παλιόπαιδα τ'ατίθασα .

Βρε «τίγρη» δεν ξέρω ποιος είσαι αλλά δε νομίζεις ότι σού πρέπει να υιοθετήσεις το «λαγός» όταν μπαίνεις ως επισκέπτης εδώ μέσα και πετάς τα δικά σου; Έτσι θα δίνεις και πιο σωστά το στίγμα ενός ανθρώπου που δεν έχει το θάρρος να πει αυτά που θέλει να πει ούτε καν με το σταθερό ιντερνετικό nickname που μπαίνει εδώ μέσα επειδή φοβάται να μη χαλάσει το image τού nickname του.
Πάντως , νομίζω ότι μια επίσκεψη σε ψυχολόγο ειδεκευμένο στις πολλαπλές προωπικότητες θα σού έκανε καλό . Θα σού έδινε και την αυτοπεποίθηση τού να λες τη γνώμη σου για κάποιον με το όνομα και το επίθετό σου.
ΥΓ1
Για μένα είναι ευχάριστο να βλέπω ότι κάποια άτομα παρακολουθούν το τι γράφω . Δε μ'ενδιαφέρει η κακεντρέχειά τους , δε μ' αγγίζει καν , αφού ασχολούνται μαζί μου ενώ εγώ δεν ασχολούμαι μαζί τους αυτό κάτι λέει.

#24
το Λιοντάρι

στο καναδέζα

Όταν υπηρετούσα τη μακρόχρονη θητεία μου στο στρατό ,
τέλη '70 , 28 μήνες +2 φυλακή , είχαμε κάτι παλιά βενζινοκίνητα οχήματα τής εποχής τού 2ου Π.Π τα οποία αποτελούσαν μέρος τού στριατιωτικού υλικού που μάς έστειλαν οι ΗΠΑ ως βοήθεια δωρεάν τη δεκαετία '50. Εντάξει δε χαλιόντουσαν για δαύτα οι άνθρωποι , για πέταμα τα είχαν αφού είχαν περάσει τόσα και τόσα βάσανα .
Τελοσπάντων , χάρη στην ανάγκη και στο φιλότιμο τών Ελλήνων στρατιωτών ήταν σε καλή κατάσταση και δούλευαν αρκετά καλά . Δεν ήταν τζιπ , ήταν μεσαία οχήματα μεταφοράς προσωπικού , μέχρι 12-14 άτομα .
Ούτε το μισό από τα θηρία τα ΡΕΟ που κουβαλούσαν μέχρι και 40 άτομα .
Αυτά τα οχήματα τα έλεγαν «καναδέζες» επειδή έρχονταν
από τον Καναδά κι όχι από τις ΗΠΑ .
Ήταν γαϊδούρια στην αντοχή αλλά ρούφαγαν τη βενζίνη με το γαλόνι κι όχι με το λίτρο . χεχε

#25
το Λιοντάρι

στο γραμμή

Φίλε καλέ patsis είναι φανερό ότι εργάζεσαι σε κάποια τράπεζα και με όλες αυτές τις οικονομικές συμφορές που μάς έχουν βρει τώρα τελευταία είπες κι εσύ να βγάλεις κάτι από το βάρος το επαγγελματικό σου . Καλά έκανες και δεν πειράζει .
Ας γράψω όμως κι ένα σχόλιο αφού σε διάβασα .

Μένω στο : «4. Πιθανή προέλευση» Διάβαζα προχθές ή αντί-προχθες ότι μια παρέα τσιγγάνων έχει στήσει τσαντίρ-μαχαλά δίπλα στο αεροδρόμιο Αθηνών και τραβάει ρεύμα από τα καλώδια τροφοδοσίας του για τις δικές τους ανάγκες . Το όλο θέμα θα περνούσε μάλλον απαρατήρητο εάν δεν είχαν πέσει στην περίπτωση να κλέβουν ρεύμα από τα καλώδια που δίνουν ενέργεια στα ραντάρ τού αεροδρομίου . Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μπλοκάρουν πότε-πότε τα μηχανήματα και το «Ε.Β» να τυφλώνεται από πλευράς ραντάρ . Βρήκαν τελικά το τι φταίει , βρήκαν και τούς τσιγγάνους , αλλά δε νομίζω ότι θα τα παρατήσουν αυτοί . Άντε το πολύ να κόψουν τις «αφαιμάξεις» στο μισό για να μην τούς παίρνουνε χαμπάρι .

Κάτι τρέχει στα γύφτικα ... χεχεχε .

#26
το Λιοντάρι

στο τσακμάκι

Που βρήκες γραμματοσειρά εδώ μέσα βρε αθεόφοβε knasos και μπόρεσες να γράψεις τη λέξη αυτή σωστά ;
Στα Τούρκικα το «C» με υπογεγραμμένη προφέρεται ως «τσ» χωρίς υπογεγραμμένη προφέρεται ως «τζ» .
Μπασμένο στα κόλπα σε βλέπω , μπράβο βρε : -) .
Το τσακμάκι ήταν ένα είδος αναπτήρα με ένα μακρύ φυτίλι να κρέμεται από κάτω του , το ανέβαζες μ' έναν μικρό τροχό άμα καιγόταν εντελώς η άκρη του κι ανανεωνόταν , κι ύστερα έριχνες μια σ' έναν άλλον τροχό , σαν αυτόν στα Zippo , κι η τσακμακόπετρα πέταγε σπίθες κι άναβε. Εννοείται ότι έπρεπε να έχεις υγράνει το φυτίλι με κάποιο υγρό εύφλεκτο . Αλλιώς ... τίποτα. Πολύ καλή η παρουσίαση τής λέξης που έκανες , η οποία δεν είναι σλαγκ βέβαια , αλλά ... helal <=χαλάλι>

#27
το Λιοντάρι

στο κλάνω μαλλί

Το κλάνω μαλλί είναι απ' ό,τι θυμάμαι το παλαιότερο αφού το άκουγα εκεί στα μέσα τών '60 , μειράκιον τότε εγώ <grin> . Το κλάνω πατάτες βγήκε πολύ αργότερα , κάπου εκεί στα τέλη τών '70 αρχίσαμε να το λέμε . Κι όσο για το κλάνω μέντες αυτό είναι το πιο φρέσκο . Άρχισα να το πρωτακούω κάπου εκεί στα μέσα τών '90 από κάτι πιτσιρικάδες . Βασικά ακόμα και σήμερα πολύ νεαρά παιδιά το λένε , όπως ακούω ανά τις περιπλανήσεις μου στον μάταιο τούτο κόσμο .
Καλό το στόρυ σου :-) xalikokoutis αλλά η βάρκα μπάζει .
Δε γνωρίζω πώς προέκυψε το κλάνω μαλλί επειδή τότε που το πρωτο-άκουγα ήμουν μειράκιον και σιγά μην καθόμουν να ρωτάω τούς γέροντες για την προέλευσή του . Υποθέτω πάντως ότι είναι μια από τις συνηθισμένες περιπτώσεις στις λαϊκές αυτές εκφράσεις όπου εντελώς ανόμοια πράγματα ή απίθανες καταστάσεις συνδέονται για να δώσουν έναν έντονο τόνο σ' αυτό που θέλουν να πουν.
Πάντως αν είναι γεγονός ότι μεταπολεμικά οι διαχρονικές εκφράσεις αλλάζουν κάποιες λέξεις τους κάθε 15 χρόνια , τότε λογικά θα πρέπει να ξεφύτρωσε ανάμεσα στούς νέους κάπου στις αρχές τών '50.
Το νόημα βέβαια δεν άλλαξε , είναι ο μεγάλος φόβος πάντα που σε κάνει άλλοτε μαλλιο-πλέκτρα , άλλοτε αφοσιωμένο παραγωγό πατάτας , κι άλλοτε καραμελο-παραγωγό .
Σημασία έχει να είσαι μπροστάρης στην τίμια εργασία .
Ναι , αδέλφιαί συναγωνιστές .

#28
το Λιοντάρι

στο αλμυρό φιστίκι

Vrastaman , λοιπόν , σκέφτομαι ν' αλλάξω το nick μου και να πάρω αυτό που μού έδωσες εσύ , το «Τρίο Λατίνο» .
Θα βγάλω και λεφτά με το συγκρότημα αυτό αν βρώ και άλλους δύο που να έχουν κι αυτοί μουγγόφωνο όπως εγώ.
:-)

Γειά σου και σένα φίλε Νίκο ή μέγα Khan -smile- .
< δεν έχει emoticons και τα βάζω περιγραφικά >
Έχεις δίκιο για το «σεντόνι» αλλά είναι αναγκαίο να το απλώσεις όταν μιλάς για κάποιο θέμα πολύ πλατύ από μόνο του .
Αν δε θες να το παρουσιάσεις με μιαν έστω στοιχειώδη ανάλυση τότε καλλίτερα να μην το αναφέρεις . Δεν είπαμε να κάνουμε εδώ ακαδημαϊκές γλωσσολογικές αναλύσεις αλλά το θέμα αυτό εδώ δε σηκώνει απλές αναφορές σε 3-5 προτάσεις . Όσα πρόσωπα το αγνοούν δε θα μάθουν κάτι, και όσα πρόσωπα το κατέχουν θα πουν : «σιγά τώρα, κάτι μάς είπε το άτομο» . Φυσιολογικά πράγματα αυτά .

Τώρα , για το πώς γίνεται να μοιάζουν με 15σύλλαβους στίχους τα ποστ μου έχει να κάνει με το γεγονός ότι όταν είναι αρκετά μεγάλα κι όχι ποστάκια γρήγορα , τα γράφω στον κειμενογράφο μου και μετά τα κάνω copy-paste εδώ , κι κειμ/φος μου έχει άλλη οθόνη εμφάνισης κειμένου .

Για ποιο λόγο χρησιμοποιώ κειμ/φο; Επειδή μέχρι να σκεφτείς αυτά που θες να γράψεις και να τα πληκτρολογήσεις , ο server αυτού τού site σε έχει αποσυνδέσει . Ο δε server σε αποσυνδέει όταν βλέπει ότι είσαι για αρκετή ώρα ανενεργός ενώ έχεις ανοίξει σταθερό νήμα <thread> στο σύστημά του για να ποστέρεις κάτι και άρα απασχολείς το bandwith του που δεν είναι ποτέ απεριόριστο , το ακριβώς αντίθετο.
Μπορείς να κάτσεις με τις ώρες και να σερφάρεις εδώ στο site αυτό, το σύστημα δε θα σε πετάξει έξω, επειδή με το να διαβάζεις κάτι δεν απασχολείς μόνιμα το σύστημα.

ΥΓ
Ορίστε τώρα , βλέπεις τι έκανες Μεγάλε Κουμπλάι Χαν Νίκο;
Με ανάγκασες να γράψω κι άλλο «σεντόνι» .
-grin- -tongue-

Επειδή βλέπω ότι ξεφύγατε εντελώς εσείς οι νέοι <χεχεχε> θα προσπαθήσω να επανορθώσω εγώ ως μεγαλύτερος .
< τα γιαούρτια να μού τα πετάξετε στο τέλος παρακαλώ >

Επαναφέρω πρώτα το κύρος τής όπερας με τίτλο :
Cavalleria Rusticana < χωριάτικη ιπποτoσύνη >
Η ιταλική όπερα αυτή δεν έχει καμμιά σχέση με σεξ .
Αναφέρεται σε καθαρά σιτσιλιάνικες ιστορίες όπου η προσβολή τής τιμής πληρώνεται με αίμα .
Εκδίκηση πάνω στην εκδίκηση κι όσοι ζήσουμε κι όσοι πεθάνετε , απλά πράγματα .
Γι' αυτό κι ένα τμήμα τής μουσικής της παίχτηκε στο «Νονός 3» ,
εκεί όπου η Κόζα Νόστρα ξεκαθαρίζει λογαριασμούς με τη φαμίλια τών Κορλεόνε .

Cavalier είναι ο ιππέας και στα πολύ παλιά χρόνια , στο Μεσαίωνα , εννοούσε τον ιππότη αφού μονάχα αυτός είχε λεφτά για να συντηρεί το άλογο του και τον ακόλουθό του .
Το popolo , ο πολύς λαός , δηλαδή , ήταν στη «ζήτουλα»,
χώρια που δεν είχε το δικαίωμα να είναι πάνω σε άλογο .
< μην κοιτάτε τώρα που κι ο τελευταίος βλάχος καβαλάει μια Cheyenne και τη μαρσάρει και τρέχει σαν μαλάκας >

Με τα χρόνια μάς τελείωσαν όλοι οι ιππότες , αριστοκρατικής ή χωριάτικης καταγωγής , κι έμεινε η λέξη cavalier , καβαλιέρος στα ελληνικά , να σημαίνει τον συνοδό μιας γυναίκας .
< ενίοτε πόρνης γυναίκας αλλά αυτό δε μάς ενδιαφέρει εδώ>

Φυσικά , ήταν επόμενο οι χυδαίοι <χαχαχα> νεο-Έλληνες να συνδέσουν αυτή την τόσο σπουδαία όπερα με τις σεξουαλικές δραστηριότητές τους .
Ακούγανε «Καβαλερία Ρουστικάνα» κι έλεγαν :
« ρε συ , αυτό κάτι με καβάλες και πηδήματα έχει να κάνει» .
Οι πιο ενήμεροι έλεγαν «ρε συ μιλάει για εξοχικές καβάλες».
Κάπως έτσι φτιάχτηκε όλο το κομπολόϊ επί τών λέξεων.

< τα γιαούρτια να μην είναι ληγμένα και να είναι με χαμηλά λιπαρά παρακαλώ , κάνω δίαιτα >