και η σατιρική (λετ) παραλλαγή του δημοτικού όπως μου παραδόθηκε από τους μακαρίτες συγγενείς
Από τα μπεντένια πέφτω / πέφτω μέσα στα σκατά κι η αγάπη μου φωνάζει / πιάστε τον να μην τα φά
Ακόμα ανοίγει κεφάλια
Και η εκδοχή "λεμόν' του ζου" (το ζο , του ζου κλπ) και όχι της ζας (η ζα της ζας). [Στη λογική πως η ζα σε κάνει ζο]
Για μας του μαγειριού και της ταβέρνας είναι Μισελανάλατα
Εν προκειμένω (για το παράδειγμα) μάλλον εκφράζει την ιδιότητά του να είναι αρχίδι.
Λογίως καλείται φυλλοθέαση.
Άξιος!
Τα κοπανίζαμε μαζί με ζάχαρη, αλλά η σκόνη αυτή ήθελε νερό για να πάει κάτω γιατί κολλούσε και τσιμέντωνε στο στόμα.
Ακόμη, τα μαλακά στραγάλια (αφράτα τα λέτε εσείς εκεί, γιατί εμείς εδώ) τα λέμε ζεβλεπιές -μάλλον εκ του λεμπλεμπί.
Οι σταραγαλιές είναι άλλο πράμα.
...κλαίγανε
Μήπως, λέω μήπως, είναι τσορβατζής;
Το Σβαγκενέγκερ μ' αρέσει πιό πολύ. Είναι υβρίδιο Σβαρτσενέγκερ και Σφακιανάκη.
Άλλη μια έκφραση που χρησιμοποιείται εδώ και χρόνια καθημερινά και ως τώρα δεν είχε καταγραφεί. Στις καθημερινές πονάει το σλανγκρ κι όχι στις ακραίες.
...θέλω ν᾿ ἀκούσω νὰ μὲ πεῖς πὼς μου 'γαπᾶς ἀκόμα.
"Συνήθως η μυρωδιά προέρχεται από ανθρώπους με βρώμικο κώλο"
...όπως τα skunks δλδ. (τα ζωάκια)
Είναι, νομίζω, το update του γκόμενα-γαρίδα (και σε παραλλαγές).
Ενίοτε και σε στραβόκαβλους. Αν μάλιστα είναι κι απ' τα δύο...
Θυμάμαι ταμπέλα σε καφενείο της προκυμαίας (που τόφαγε η πρόοδος μαζί και την ταμπέλα) "ΤΟ ΚΟΥΓΚΑΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΑΝΕΥ ΧΡΗΜΑΤΩΝ" δίπλα στο "ΜΗ ΠΤΥΕΤΕ ΚΑΤΑΓΗΣ"
Σχετικά με το 1.
Σ' εμάς, η πορτοκαλάδα έχει το χρώμα κρόκου αυγού και είναι αδιαφανής. Σε πολλά μέρη του κόσμου, έχει το χρώμα της φλούδας του πορτοκαλιού και είναι διαφανής. Στην Κίνα (όταν είχα πάει προ τριακονταετίας) το "όλαντζ τζούς" ήταν διαφανές πορτοκαλοκόκκινο υγρό και πουλιόταν σε νάιλον σακούλια (όπως αυτό που βάζουν πχ τη φέτα στα σουπερμάρκετ) δεμένα από πάνω που του κόβουν τη μια γωνιά και το θηλάζουν.