«Έφαγε το ξύλο της χρονιάς του.»
1) Στο Μεσαίωνα, οι περισσότεροι μαθητές προτιμούσαν να το σκάνε από τις τάξεις τους παρά να πηγαίνουν στα μαθήματα τους.
Οι δάσκαλοι πάλι ήταν σωστοί δεσμοφύλακες. Όταν ένας μαθητής δεν ήξερε να απαντήσει σε μια ερώτηση, δενόταν χειροπόδαρα και μεταφερόταν στα υπόγεια του σχολείου, όπου έκανε συντροφιά στους ποντικούς (αρούρια) που ζούσαν εκεί κάτω. Άλλοτε πάλι τον έγδυναν και τον άφηναν ώρες στο κρύο. Στην πρώτη σειρά ήταν το ξύλο. Με κάτι ειδικές βέργες, ο δάσκαλος έπιανε το παιδί, του έβγαζε τα παπούτσια και το χτυπούσε κάτω από τις πατούσες (φάλαγκα). Τα απάνθρωπα αυτά μαρτύρια γινόντουσαν σε όλα τα σχολεία τις Ευρώπης. Στην Αγγλία καταργήθηκαν μόλις το 18ο αιώνα. Για αυτό όμως και ο κόσμος εκεί έμεινε αγράμματος.
Τα παιδιά προτιμούσαν να το σκάνε, όχι μόνο από τα σχολεία, αλλά και από τα σπίτια τους. Στο τέλος καταντούσαν αλήτες, κλέφτες και πολλές φορές εγκληματίες.
Στο Βυζάντιο οι δάσκαλοι ήταν, σχεδόν όλοι, καλόγεροι και παπάδες. Φυσικά έδερναν κι αυτοί τους μαθητές, αλλά μόνο μια φορά τον χρόνο. Το ξύλο όμως αυτό ήταν δυνατό και αντιστοιχούσε με το ξύλο της χρονιάς.
2) Ο δάσκαλος είχε το χάρακά του, που μ’ αυτόν χειροτονούσε τον αμελέτητο ή άτακτο μαθητή. Έτσι, τρώγοντας το ξύλο της γνώσης, ο μαθητής δεν θα ξαναπήγαινε αδιάβαστος στο σχολείο. Λένε μάλιστα, πως το ξύλο αυτό ήταν από… μηλιά, για να θυμίζει ότι, το ξύλο… βγήκε από τον Παράδεισο. Άλλοι λέγανε ότι είναι από κερασιά, επειδή το ξύλο της είναι μαλακό και γερό.
- Ναι ρε πούστη μου, τον είδα στο δρόμο και τον παρακολούθησα από πίσω.
- Και... λέγε ρε, τι έγινε;;;
- Τι να γίνει, τον στρίμωξα σε ένα στενάκι παρακάτω και του έδωσα το ξύλο της χρόνιας του, να μάθει άλλη φορά να γραφεί μαλακίες λήμματα στο slang.gr. Τον έστειλα διακοπές στο Κ.Α.Τ. hotel.
«Έφαγε το ξύλο της χρονιάς του» λέμε, όταν μαθαίνουμε πως κάποιος τις έφαγε για τα καλά.
«...και νομίζοντας ότι έχω σύρμα στο καπέλο, μ΄αρπάζει και τρώω το ξύλο τις χρονιάς κι απ’ αυτόν...»
Παρά τις συστάσεις της μάνας της, η Σωτηρία συνέχιζε το βιολί της, ώσπου έφαγε το ξύλο της χρονιάς της.
1 σχόλιο
Pirate Jenny
Χαριτωμένο. Όχι και τρομερά ακριβές, αλλά χαριτωμένο. :)
Λες: «Στο Βυζάντιο οι δάσκαλοι ήταν, σχεδόν όλοι, καλόγεροι και παπάδες. Φυσικά έδερναν κι αυτοί τους μαθητές, αλλά μόνο μια φορά τον χρόνο.»
Δεν ισχύει αυτό. Το ξύλο έπεφτε επί καθημερινής βάσης. Ο δάσκαλος είχε «βούρδουλα λεγόμενον βούνευρο» και τον χρησιμοποιούσε με το παραμικρό. Πρόχειρα, βάραγε στα χέρια, στις παλάμες. Για πιο σοβαρά παραπτώματα, χρειαζόταν και βοηθό: ένας άλλος μαθητής (συνήθως ο καλύτερος, ο «πρωτόσχολος») έπαιρνε τον παραβάτη στην πλάτη του και του κράταγε τα χέρια, και ο διδάσκαλος τον «ξύλιζε» αγρίως στην πλάτη. Και για ακόμα πιο σοβαρά παραπτώματα, όπως λες, είχε φάλαγγα.
Αυτό κράτησε περίπου σερί από τους πρώτους βυζαντινούς χρόνους (δηλαδή, και στην αρχαιότητα κάπως έτσι ήταν, με τη μόνη διαφορά ότι ο διδάσκαλος δεν ήταν ιερέας...), στην Τουρκοκρατία και μέχρι το 1829 όπου τουλάχιστον η φάλαγγα καταργήθηκε επισήμως.
«Το ξύλο της χρονιάς» πιθανόν να ήταν τιμωρίες μαζεμένες κατά τη διάρκεια του έτους ή πιθανότερα μια γενική και με το μάτι αποτίμηση του δασκάλου για το μαθητή, που μεταφραζόταν σε ξύλο στο τέλος της χρονιάς. Σαν έλεγχος ένα πράγμα, αλλά με happening αντί για χαρτί με βαθμούς. Αλλά σε καμία περίπτωση δε γλίτωνες απ' το καθημερινό ξύλο.