το ποντίκι που βρυχάται

1. Αντώνης Καρκαγιάννης, Καθημερινή:

Είναι το ποντίκι που βρυχάται επειδή -έτσι πιστεύει τουλάχιστον- έχει τις πλάτες των ισχυρών και ιδιαίτερα των ΗΠΑ. Λένε ότι οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν την άρνησή μας να φέρει το γειτονικό κρατίδιο το ιστορικό όνομα μιας μεγάλης περιοχής εντός της ελληνικής επικράτειας. Και αν ακόμα τα δικά μας επιχειρήματα δεν τους πείθουν, οι προκλήσεις και οι επιθετικές τάσεις του γειτονικού νεοπαγούς κρατιδίου θα έπρεπε να τους είχαν ανησυχήσει. Πώς μπορούμε να δεχθούμε ότι θα είναι σύμμαχός μας εντός του ΝΑΤΟ κρατίδιο που θρασύτατα μας απειλεί και μας προσβάλλει;

1. Από μπλογκ:

Αρωγός του ποντικιού που βρυχάται, είναι φυσικά και οι ΗΠΑ, με την όψιμη ανακάλυψη «μακεδονικής μειονότητας» στην Ελλάδα, αλλά αυτό το γεγονός δεν αποτελεί διόλου κολυμβήθρα του Σιλωάμ για την εξωτερική μας πολιτική, η οποία οφείλει να δρα και όχι να αντιδρά…

1. Από το «Βήμα»:

Κάποιος σινεφίλ διπλωματικός παρατηρητής θα παρομοίαζε τη FΥRΟΜ με την ταινία «Το ποντίκι που βρυχάται» με τον Πίτερ Σέλερς. Τέτοιου είδους χώρες, όμως, πολύ μικρές, πολύ φτωχές και σε διαρκή κρίση- που δεν θα ξεπεραστεί ποτέ αφού προέρχεται από γεωγραφικούς, ιστορικούς και εθνικούς παράγοντες- εύκολα εξαγοράζονται.
Μέριμνά μας, λοιπόν, αφού εμείς έχουμε ΑΕΠ 250 δισ. ευρώ και τα Σκόπια 5,5 δισ. ευρώ, θα έπρεπε να είναι ένα ασφυκτικό οικονομικό «αγκάλιασμα» της χώρας. Περισσότερο τον ρόλο του προστάτη παρά του εχθρού θα έπρεπε να παίζουμε έναντι της FΥRΟΜ. Ακόμη περισσότερο, οι Σκοπιανοί θα έπρεπε να αναζητούν από εμάς προστασία παρά να είναι σε αντιπαράθεση.