γαμοπερίπτωση, γαμωπερίπτωση

και «γαμολοπερίπτωση».

δεν θά'πρεπε με όμικρον, όμως, γαμοπερίπτωση;;

Θά 'πρεπε. Όπως και στο γαμώφλαρος αλλα και στο γαμωτζάζ (οπου παρεμπιπτόντως, εμένα θα μού 'βγαινε γαμησοτζάζ, το γαμο- πάντα προδιαθέτει για μπινελικοφάση). Αλλα όχι όπως στο γαμωσταυρίδης, που πρόκειται για λέξη απο απευθείας συμφυρμό του γαμώ και του σταυρός.

κατά το γαμωσταυρίδης κ ο γαμώχριστος, αν κ δεν θά 'πρεπε να τα λέω εγώ αυτά.
να το αλλάξουμε, γκατζ;

Εγώ πάντως λέω να το αλλάξουμε χωρίς να το πάρει χαμπάρι...

ψήσου.

Το έβαλα κατά το γαμώ. Βρήκα κι αντίοστοιχα παραδείγματα έτσι. Το γαμοπερίπτωση με πήγαινε σε περίπτωση γάμου, βλ. εδώ. Ομως αν είναι ορθότερο με ο αντί για ω, ναι οκ, άλλαχτε το.

φτου, γαμώτο, μας κατάλαβε. να τα αφήσουμε κ τα δύο στο λήμμα κ στα παραδείγματα που είναι από το διαδίκτυο ως έχουν, αλλά τα δικά σου τα αλλάζουμε. σε ψένει;

κ με σημείωση από μοντς για την ορθογραφία.

Φτού σου ρε Γκάτζ, πώς μας μυρίστηκες ρ' αδερφέ;...

Σοβαρά πάντως, το όμικρον σ' όλες αυτές τις περιπτώσεις είναι ενωτικό. Εδώ πιχί, η σύνθεση πάει ώς εξής: γαμ-ο-περίπτωση, οπου το γαμ είναι το θέμα του γαμώ. Πώς γράφουμε γλειφομούνι πιχί και όχι γλειφωμούνι, ή πετοσφαίριση και όχι πετωσφαίριση (δείτε και εδώ), έτσι.

Αυτό πάντως μου φέρνει στο μυαλό ένα μικρό αγαπημένο μου θέμα: ρήματα να χρησιμοποιούνται ώς πρώτα συνθετικά, πράγμα μάλλον όχι και τόσο συνηθισμένο στα ελληνικά: έχω (εχέγγυος, εχέμυθος, εχέφρονας), φέρω (φερέγγυος, φερέλπιδας, φερέφωνο), φιλώ (φιλέλληνας, φιλόσοφος, φιλοχρήματος) και τέτοια. Στην αργκό, φαίνεται πως το γαμώ σπάει κάθε ρεκόρ πάντως, εφόσον συνθέτεται με οτιδήποτε...

Για να μη βλέπω, έπρεπε να χε πέσει ραντισμα με digital azax....χα χα

Ναι οκ

Ωραία, ανιψιέ, άλλαξέ το, γράψε κι' ένα σημείωμα εκειπέρα απο τους συντονιστάς, και τελειώσαμε, άιντε... :-Ρ

Βίκαρ, γράφαμε μαζί, δεν είχα δεί το πολύ ενδιαφέρον κείμενο σου. Ευλογείτε

τις εντολές σου εκεί που σε παίρνει. άιντε.

Τζίζα αγόρι μου σε πειράζει ο παπάς;

θα σου έλεγα πού τον έχω τον παπά, αλλά θα χαλάσει το παιχνίδι

ωχ τώρα σας είδα, ναι, το όμικρον το σκέφτηκα, αλλά τότε πώς θα διαχωρίσουμε τον γάμο από το γαμώ; δηλ. άλλο γαμοπίλαφο κι άλλο γαμωπίλαφο. Το γαμολοπίλαφο ίσως είναι μια κάποια λύσις, αλλά δεν μπορεί να κολλήσει αυτό το στυλάκι παντού, δηλ. δεν μπορείς να πεις γαμολοτζάζ εννοώντας γαμωτζαζ, είναι πιο ανάλαφρο το πρώτο, πιο υβριστικό το δεύτερο. Εγώ τέλος πάντων θα το άφηνα γαμωπερίπτωση, γαμωτζαζ κλπ. (Το γαμολο- ως επίθημα ή πωστομπούτσοτολέμε, μετατρέπει το πρώτο -ω- σε -ο-, όπως γίνεται και σε άλλες γραμματικές μορφές που αδυνατώ θα θυμηθώ τώρα γιατί το κεφάλι μου είναι καζάνι. αρκετά είπα, ό,τι καταλάβατε, μπα).

Ασχετο. Τα φιλελληνας, φιλοσοφος, φιλοχρηματος δε νομιζω οτι εχουν ως πρωτο συνθετικο το ρημα «φιλω» - μαλλον προς το «φιλος» το βλεπω. Σκεφτομαι μηπως ειναι απο την ιδια ριζα, αλλα μετα λεω, μπα, εγω εχω κατι φιλους μουστακαληδες που σιγουρα δεν τους φιλαω, οποτε ακυρο;)

Το φιλόσοφος, δε βγαίνει από φιλώ (αγαπώ) +σοφία;

Εμ, αυτο λεω: φιλω=αγαπω; Ενω φιλος + σοφια καθεται πιο λογικα.

Δηλαδή, αν έχω κάποια φίλη που τη λένε Σοφία, είμαι φιλόσοφος. Στος;

Ρε Γκατζ, εσυ εισαι φιλοσοφος, εχεις δεν εχεις φιλη Σοφια:)

Πόσα ξέρεις...Η αλήθεια είναι πως συχνάζω στις Αρχάνες, στο μαγαζι του Φιλόσοφου. Εκεί ακολουθούμε το λαμπικιστικό ρεύμα. Προσπαθούμε να κάνουμε το πιάτο λαμπίκο, αλλά ποτέ δεν γίνεται.Καποια αόρατη δύναμη το εμποδίζει. Κάποια στιγμή θα το καταφέρουμε.Ελπίζω πριν συνταξιοδοτηθεί το σχετικό λήμμα σου που περιμένει στο ΔΠ.

Ακυρο το λήμμα το 'χει βάλει ο κάβουρας. Το λαμπικισμό μου μέσα.

Εϊσιτζή, το φιλοσοφία βγαίνει όντως απο το φιλώ (=αγαπώ) + σοφία, όπως μου έλεγαν εκνευριστικά συχνά πολλοί εκπαιδευτικοί μου στο παρελθόν, όπως λέν και τα λεξικά (δυστυχώς, όχι ο Τριανταφυλλίδης, σταματάει στ' αρχαία πάντα).

Το παράδειγμά μου λοιπόν με το φιλώ δέν είναι τόσο πειστικό, το ξέρω, γιατί κρατάει απο τ' αρχαία. Όπως και το φέρω, κι' αυτό παλαιοελληνικούρα είναι. Στην αργκό όμως, έχουμε ήδη το γλείφω και το μαδάω (μαδομούνι). Βασικά, δέν είναι πολλά αυτά τα σύνθετα, το ξαναείπα (τα ψάχνω εδώ και μήνες και έχω καταλήξει σε δεκαοχτώ μόνο ρήματα, κι' απ' αυτά, τα περισσότερα αμφισβητήσιμα και καναδυό τραβηγμένα 'π' τα μαλλιά...), με το γαμώ να παρουσιάζει την καραφλιαστικά έντονη συνθετική ισχύ που όλοι ξέρουμε και αγαπήσαμε.

Όσο για τη σύγχυση με τα σύνθετα απο το γάμος, προσωπικά δέν με απασχολεί καθόλου. Καταρχήν, πόσα είναι αυτά; Η αναζήτηση στον Τριανταφυλλίδη με όρο γαμο% (το % είναι ο μπαλαντέρ του εκεί συστήματος) δέν δίνει κανένα. Στην καθομιλουμένη, προσωπικά δέν θυμάμαι να έχω χρησιμοποιήσει ή ακούσει τέτοιο σύνθετο (γάμος + ...), εκτός ίσως κι' άν η σύγχυση ακριβώς με το γαμώ ήταν εσκεμμένη για λόγους αστεϊσμού --όπως γίνεται ουσιαστικά και στις συζητήσεις στο σλάνγκ τζι άρ περι γαμοπίλαφου: αποσκοπείται πάντοτε το αστείο με βάση το σχετικό λογοπαίγνιο. Καταδεύτερο, ακόμη κι' άν χρησιμοποιείται λέξη σύνθετη απο το γάμος, δέν θα υπάρχει κίνδυνος να παρερμηνευθεί στα σωστά συμφραζόμενα (κλασικό επιχείρημα, δέν λέω τίποτε σπουδαίο).

Τελοσπάντων, προσωπικά θα επέλεγα να γράψω γαμοπερίπτωση, όπως γράφω και γλειφομούνι και μαδομούνι, για λόγους συνέπειας. Το κριτήριο της συνέπειας δέν είναι ίσως απαράβατο, ειδικά στην αργκό, αλλα δέν βλέπω κανέναν λόγο να μήν τηρηθεί εδώ.

Ά, και ιρονίκ, το γαμολο- που λές, δέν το έχω ακούσει ποτέ έτσι!... Το ακούω (και χρησιμοποιώ) μόνο ώς γαμιολο-. Ήθελα να σ' το γράψω κι' όλο το ξεχνούσα...

Εράτουμ: το κριτήριο της συνέπειας δέν είναι ίσως απαράβατο να γίνει το αίτημα της συνέπειας δέν είναι ίσως απαρέγκλιτο.

χεχε, και γω ξέχναγα συνέχεια να προσθέσω το γαμιολο-. το γαμολο- πάντως το έχω ακούσει εξίσου πολλές φορές, το λέω και γω συχνά (πού το βάζεις αυτό, χα!) άρα έχουμε 2 εκδοχές, ο πλούτος της γλώσσας που λέγαμε, κλπ.

Άλλο ένα ουσιαστικό με άλφα συνθετικό ρήμα, η λαχταροψώλα.