καπιτάλας

Βασικό λήμμα που έλειπε.

Μια ένσταση επί του ορισμού. Για να χαρακτηριστεί κανείς καπιταλιστής πρέπει να συντρέχουν στο πρόσωπό του δύο προϋποθέσεις: α) ιδιοκτησία μέσων παραγωγής β) εξουσία επί υπαλλήλων (νομίζω η επικρατούσα άποψη θέλει τους υπαλλήλους αυτούς της επιχείρησης να υπερβαίνουν τους έξι (6).

Αν τώρα κάποιος κατέχει μέσα παραγωγής αλλά δεν διαθέτει εργοδοτική εξουσία (π.χ. γιατρός / δικηγόρος με το γραφείο του και ένα-δυο βοηθούς, εισοδηματίας που εκμισθώνει διαμερίσματα), τότε δεν εμπίπτει στον ορισμό του κεφαλαιοκράτη. Πρόκειται για τις λεγόμενες παλιές μεσαίες τάξεις.

Οι νέες μεσαίες τάξεις τώρα είναι τα περίφημα διευθυντικά στελέχη επιχειρήσεων, με εκτεταμένες εξουσίες επί προσωπικού, χωρίς όμως ποσοστά επί της επιχείρησης.

Η λαϊκή γλώσσα δεν αγνοεί τις διακρίσεις αυτές. Φρονώ πως έχει συναίσθηση των διαφορών, ακόμα κι αν αυτοί που τη μεταχειρίζονται δεν έχουν δει ούτε από απόσταση 10 μέτρων εγχειρίδιο πολιτικής οικονομίας. Πολύ απλά, έναν γιατρό π.χ. ή ένα δικηγόρο δε τους λες καπιτάλες, ακόμη κι αν έχουν κονομήσει τα κέρατά τους και τρώνε με χρυσά κουτάλια. Το εισοδηματικό κριτήριο δεν είναι καθοριστικό. Ουδένα ρόλον βαράει στο αν θα χαρακτηρισθεί τις καπιτάλας.

Τζονμπλακ: Εποικοδομητικότατο σχόλιο για το οποίο διευκρινίζω: Σε καμία περίπτωση δεν ταυτίζω τον πλούσιο με τον κεφαλαιοκράτη. Παρ'αυτα ο πλούσιος στην εποχή μας συνήθως επωφελείται αμέσως ή εμμέσως από το κεφαλαιοκρατικό σύστημα. Λ.χ ο αστήρ-πλαστικός χειρούργος δεν είναι κεφαλαιοκράτης αλλά επωφελείται από τις εγχειρίσεις που πραγματοποιεί στις συζύγους των κεφαλαιοκρατών. Τώρα όσον αφορά το ότι ο λαός πραγματοποιεί διακρίσεις πιθανώς και να έχεις δίκιο. Ο ορισμός που έδωσα βασίζεται στο δικό μου περιβάλλον όπου ο καπιτάλας χρησιμοποιείτο ως συνώνυμο του λεφτά. Εάν τώρα με βεβαιότητα γνωρίζεις ότι ο όρος χρησιμοποιείται με βάση τους ορισμούς του Μαρξ τότε είσαι ευπρόσδεκτος να τροποποιήσεις τον ορισμό.

όπως έχει τραγουδήσει κ ο καζατζίδης:
καπιτάλααααα, καπιτάλαααααααα, καπιτάλααααααααααα

πες μου ρε μαυρόγιαννε ότι το έχεις διαβάσει το γαμημένο το κεφάλαιο, να ανέβεις στην εκτίμησή μου...όντως νομίζω ότι υφίσταται η διάκριση που λες, αλλά όχι αναγκαία.

δλδ ενίοτε χρησιμοποιείται για να τονίσει ότι ο τύπος είναι εργοστασιάρχης, όχι με τόσο σκληρή αριθμητική διάκριση όπως το θέτεις (μάλλον πλεροφοριακά), αλλά κ χρησιμοποιείται γενικά για να χαρακτηρίσει απεχθή λεφτά.

χαχα

Inq. Τα όσα λέω αφορούν μια «ορθόδοξη» (ο όρος εντός πολλών εισαγωγικών) χρήση της σλανγκ. Εν προκειμένω, όσον δλδ αφορά τον καπιτάλα, η ορθοδοξία αυτή αποτελεί και τον κανόνα, σύμφωνα πάντα με τις δικές μου εμπειρικές παρατηρήσεις.

Το να χρησιμοποιείς το καπιτάλας ως συνώνυμο του λεφτάς γενικώς, γίνεται μεν καταχρηστικώ τω τρόπω, ΟΜΩΣ αυτή ακριβώς η κατάχρηση αποτελεί λίαν σλανγκική πρακτική και κανείς δεν θα σου ζητήσει τα ρέστα. Συνεχής διολίσθηση του νοήματος, για να το θέσουμε λίγο πιο μεταμοντερνιάρικα. Συμπέρασμα: καλώς κατεγράφη όπως κατεγράφη.

Κι αυτό που λέω για τους γιατρούς / δικηγόρους ως μη εμπίπτοντες στον ορισμό του κεφαλαιοκράτη, είναι λίαν σχετικό. Διότι πλέον η τάση είναι οι μεγαλογιατροί να είναι και μεγαλομέτοχοι - δλδ συνιδιοκτήτες - της φάμπρικας (με συγχωρείτε νοσοκομείου ήθελα να είπω) όπου εργάζονται. Οι δε δικηγόροι, στο εξωτερικό τουλάστιχον (στην Ελλάδα δεν έχει πολυπεράσει αυτό το σύστημα) οργανώνονται σε γιγάντιες δικηγορικές φίρμες, όπου υπάρχει διάκριση μτξ partners και απλών συνεργατών. Άρα είναι κι αυτοί καπιτάλες με παπική βούλα.

@τζίζα. Έχω κάνει κάποιες άθλιες απόπειρες, αλλα όπως έχει πει κι ο Althusser στο Lire le Capital, η ανάγνωση του Κεφαλαίου είναι μια υπόθεση καθόλου απλή!

μου πήρε ένα χρόνο μελέτης ο 1ος τόμος, ένα χρόνο πιο χαλαρής ανάγνωσης ο 2ος κ μετά από απομαρξοποίηση 3 χρόνων (αν εξαιρέσεις το σούπα από πάπια κτλ αριστουργήματα) ξεκινάω φέτος τον 3ο. αλ τουσσέρ δεν έχω διαβάσει, με τυνήσιους δεν κάνω παρέα:Ρ

θέλω κάποια στιγμή να γράψω ένα σεντόνι για τη συνεκδοχή κ τους λοιπούς μηχανισμούς σύμφυσης-σύγχυσης εννοιών κ λέξεων, αλλά βαριέμαι προς το παρόν.

πρέπει κι εγώ να 'χω κάπου 170 λήμματα στο πρόχειρο αλλά τώρα γάμησέ τα, από Σεπτέμβρη και βλέπουμε

Αφού έγινε αναφορά στην (πολύπαθη εν Ελλάδι) μεσαία τάξη, είναι σημαντικό να δούμε ότι και αυτή πλέον αποκτά μέσα παραγωγής με την διαφορά ότι δεν κατέβαλε το αντίτιμο σε χρήμα αλλά σε εργασία. Τι εννοώ: το Bonus που εισπράττουν τα εν λόγω στελέχη εδώ και καιρό είναι εν μέρη χρηματικό και κατά το άλλο μέρος σε απλές ονομαστικές μετοχές της ίδιας της εταιρείας. Έτσι το στέλεχος μετατρέπεται σε ένα «μεταμοντέρνο» μικροιδιοκτήτη κεφαλαίου. Αυτό, βάσει του ορισμού του κεφαλαιοκράτη μας μπερδεύει λίγο τα πράγματα, κάτι που ο Μαρξ είχε προφανώς αντιληφθεί εξού και οι αντιφάσεις του ίδιου του σχετικά με την ύπαρξη δύο ή περισσοτέρων τάξεων. O Αλτουσέρ είχε απόλυτο δίκιο για το Κεφάλαιο...

Παραθέτω γνωστό σύνθημα που κάλλιστα μπορεί να ενταχθεί στα παραδείγματα του ορισμού:

«Λούλα, Τσάβες και Μοράλες/, θα/ σας φάμε / κά πι τάλες!»