Κλασικά λένε έτσι την Ελλάδα αστειάτορες, πολλοί μεταξύ τους και διανοούμενοι. Η αγελάδα μετατρέπεται σε εθνικό μας ζώο, και η Ελλάδα θεωρείται φαντασιακά ως μια παχιά αγελάδα από την οποία τρέφονται πολλά μοσχάρια και άλλα ζώα, ενώ ορισμένοι την αρμέγουν μέχρι εξάντλησεως. Ο Ζουρ(λ)άρις έχει υπερασπιστεί σε βιβλίο του αυτήν την έκφραση στην λογική ότι η αγελάδα ετυμολογείται από την αγέλη, και οι Έλληνες είναι κατεξοχήν αγελαία ζώα (με την καλή έννοια, όπως λέμε και «ζώα πολιτικά», βέβαια άλλο η αγέλη κι άλλο η πολιτεία).

  1. Έλα να πρασινίσουμε και πράσινα να σμίξουμε και απ' την πρασινάδα μας να φάει κι η γελάδα μας. (Χάρρυ Κλυνν).

  2. Γελάς Ελλάς Αγελάς (Ζουρλάρις).

Έχεις καλύτερο ορισμό; Πρόσθεσέ τον!

Δημοσιεύτηκε
Τελευταία επεξεργασία

#1
allivegp

Η Ελλάδα είναι μια αγελάδα που έχει το κεφάλι της (βόσκει) στη Μακεδονία και τα βυζιά της (την αρμέγουν) στην Αθήνα. Άντε μη με πιάσουν τα σωβινιστικά μου. Θρύλος ολέ! λολ

#2
johnblack

Τι με θύμισες τώρα με την ταινια της Μαλέα! Την είχα δει οταν πρωτοβγήκε πριν καμιά δεκαρια, και με είχε κάνει εντύπωση που μια από τις τύπισσες προσφωνούσε το γκόμενό της «το χαλάκι μου» σε στυλ ψιλοειρωνικό αλλά και ψιλοτρυφερό. Δλδ οτι είναι ένα χάλι, αλλά σε μίνι διαστάσεις, ένα τόσο δα χάλι! Αν το θυμάσαι ανέβασέ το!

#3
Khan

Ήρθε η ώρα να χρησιμοποιήσω τα λόγια σου: «Δεν λημματογραφώ σλανγκιές, που δεν έχω ακούσει ο ίδιος» ;Ρ

#4
Khan

Υ.Γ. Τώρα θυμήθηκα ότι πριν τον Ζουρλάρι κι ο Σαββόπουλος είχε ένα στιχάκι «η Ελλάδα αρχίζει να γελά (δις), και γίνεται γελάδα».

#5
johnblack

ένα βιβλίο του ζουρλάρι που ξέρω έχει τίτλο «γελάς ελλάς αποφράς. στοιχεία και στοιχειά στην ρωμέηκη αγχιβασίην». Μήπως λες αυτό;

#6
Khan

Μπράβο, εμπερδεύθην, αλλά μέσα κάπου κάνει και αυτά τα λογοπαίγνια.

#7
johnblack

Κάτωθι παρατίθενται διάφοροι κλασικοί ζουραρισμοί, για τους μικρούς μας φίλους που αγνοούν περί τίνος πρόκειται:

πλαστούργημα
δακρυχαρά
συρμαγιά
νίκη νικημένη
φθονουργός
φονουργός
τυμπανιαία
δήλα δη (δύο λέξεις)
αλληλοπεριχώρηση
πτωχαλαζονεία
συναμφότερον
αλλοτριομορφοδίαιτον
αισυμνητήρ
μισγάγκεια
λαγνουργία
ενοείδιεα
το ενυποστάτως ανυπόστατο
φωταδιστές
ανεόρταστον
ψιττακοί

#8
Khan

Μπράβο! Πολλά δεν τα ήξερα. Έχω περάσει τα φωταδιστής, ευρωλιγούρης και ιντερνετομαλάκας, που είναι τα πλέον εμπεδωμένα. Από μνήμης θα προσέθετα τα

φιλέμβολος φύσις (= ο γαμαωδέρνουλας)
χέσαιτο ει μαχέσαιτο (άσκηση στους υποθετικούς λόγους)
ευρωλιγούρης λαγνουργών εν Λιγουρία (= δυτικόφιλος που καυλώνει μέσα σε εν Λιγουρία της Ιταλίας κατασκευασμένη Φεράρι, δηλ. ο Ζουρ(λ)άρις στα νιάτα του)
χαυνοπολίτης

#9
johnblack

Αυτό που μ' αρέσει κυρίως και συγκρατώ απ' τον Ζουράρι, είναι πως εμφανίζεται ως αμετανόητος otiosus, θιασώτης της σχόλης, της αργίας και της ραστώνης, προϋπόθεση για κάθε πραγματική δημιουργία. Αυτό το πνεύμα του otium νομίζω πρυτανεύει και εις τα σλανγκικά ημέτερα.

#10
Khan

Ετς! Otium και τα μυαλά στα κάγκελα! Η μόνη περίσταση που επιδιδόμαστε στο neg-otium είναι κατά την διάρκεια διασπερματεύσεων, τό 'πιασες το υπονοούμενο, έτσι;

#11
xalikoutis

εγώ πάλι βλέπω τον ψευδοσχολαστικισμό με τον οποίο αντιμετωπίζουμε το αντικείμενο μας - τη σλάνγκ, μη μπερδεύόμαστε) - (ψευδο- με την έννοια ότι το κάνουμε εκτός ακαδημίας) ως αυτό που μας καθιστά κατά durkheim/μπουρντιέ, ενα πλεονασμό στον πλεονασμό που το λόγιο σύμπαν ήδη είναι ως προς τον... κόσμο...

#12
Khan

Η αλήθεια είναι ότι δεν χρησιμοποιούμε γνήσιο γλωσσολογικό οπλοστάσιο. Και αγνοώ αν υπάρχουν ανάμεσά μας γλωσσολόγοι. Είμαστε σ' ένα διπλό ντεμέκ επιστήμη και ντεμέκ περιθώριο, που για μένα είναι αρκούδως γοητευτικό.

#13
vikar

Το λογοπαίγνιο αυτο πρώτη φορά τό 'χα διαβάσει μικρός στο «Ένα παιδί μετράει τ' άστρα» του μινοράκια Λουντέμη, βιβλίο του πενηντα έξι, δια στόματος αξιοτίμου Δακρυτζίκου, άν θυμάμαι καλά. Και είχα (α)γελάσει βεβαίως βεβαίως... Ά ρε χρόνια...

#14
vikar

Και τί 'ν' αυτά που λέτε πάλι οι αποπάνω;... Αφου είπαμε, ανήκουμε στην ένδοξη γενιά των παπάδων τέ και ζευγάδων (άλλο ένα πού 'μαθα απ' τον Λουντέμη, γιά δές)...

#15
johnblack

Χαν συμφωνώ απολύτα για το περιθώριο που λες, μια τιμητική αυτοεξορία τρόπον τινά, μια ισορροπία σε τεντωμένο σχοινί. Ένα παρόμοιο σχόλιο έχω κάνει στη μπλε περίοδο. Είναι άκρως γοητευτική η μεταιχμιακή θέση μας ως σλάνγκων, κάτι σαν τη ντεριντιανή διαφωρά, που αρθρώνεται στα χάσματα της επικοινωνίας, ή τον λακανιανό Άλλο, στον κενό χώρο μεταξύ ψυχαναλυτή και ψυχαναλυόμενου. Είμαστε docti (ελλόγιμοι) και lepidi (εκλεπτυσμένοι) με τον αρχαιοδιφικό και γλωσσογραφικό τρόπο του Kάτουλλου, συνδυάζοντας παραδοσιακά και νεωτερικά στοιχεία με φορμαλιστικό ζήλο.