Αυτοαναφορικώς, είναι τα λήμματα νέας κοπής του σάιτ, που το αποδομούν το νόημα, κάνοντας ευρεία χρήση μετα(σο)δομιστικών κατηγοριών για να προσεγγίσουν το γεγονός του slanguage. Το αποτέλεσμα είναι συχνά κάτι ανάμεσα σε αποδόμηση του Jacques Derrida και σε ανατολίτικους ρυθμούς ντιριντάχτα ή ντιριντάχ τσουτσού. Άλλωστε, όπως κατεδείχθη από τον θεράποντα του είδους John Black, ο μετα(σο)δομισμός έχει ανδρωθεί (pun intended) στο αραβικό Μαγκρέμπ, όθεν κατάγονται οι Ντεριντά, Αλτουσέρ, Σιξούς και όπου δίδαξε ο Φουκώ. Οπότε το «ντεριντάχντα» για την σάτιρα παρομοίων λημμάτων είναι κάτι πολύ πιο βαθύ από ένα απλό λογοπαίγνιο του Βράσταμαν, υιοθετημένο από κουλτουροφοβικούς Σλάνγκους παλαιάς κοπής. Χρήζει περαιτέρω ανάλυσης η σχέση ανάμεσα στην ποστίλα και την ντιριντάχτα αισθητική και είναι συναφές το ερώτημα αν πρόκειται για τον νέο τιραμισουρεαλισμό.
Διάλογοι Σλάνγκων:
- Καλά, τι γυρεύει ο Μισέλ Φουκώ σε ένα λήμμα του σλανγκρ;
- Τίποτα, άρχισαν τα όργανα!
να το βάλει να χορέψει και μπουζούκι να τού παίξει
Ντεριντάχτα, ντερι-ντεριντάχτα...
- Μα καλά πώς είναι δυνατόν 7 Σλάνγκοι να μου βάζουν 10άστερα και μετά να πέφτει η βαθμολογία στα 4;
- Μάλλον πέρασε κάποιος Σλάνγκος παλαιών αρχών, που δεν του αρέσει η ντεριντάχτα αισθητική.
9 σχόλια
johnblack
Ευστοχότατες οι συνδέσεις ανάμεσα ποστίλα - λαϊκουριά - τιραμισουρεαλισμό.
Μόνο που αυτό το λήμμα του τζίζα είναι πλέον πιο παλιό κι απ' την Ακρόπολη. Καλό, δε λέω, αλλά δεν καλύπτει πλέον τις ανάγκες του ολοένα και πιο μεταστρουκτουραλίζοντος σάιτ. Κάποιος πρέπει να στρώσει τον κώλο του και να γράψει μια ξεγυρισμένη βερμουδιά με τίτλο π.χ. «μεταμοντερνιά» ή «μεταμοντερνιάζω» κλπ. Ποιό το προφίλ του μεταμοντερνιάρη, αν υποθέσουμε οτι μπορούμε να συλλάβουμε κάποιο «κέντρο», κάποιον πυρήνα στη συμπεριφορά του; Έτσι, για να υπάρχει ένα σταθερό σημείο αναφοράς. Εννοείται πως το βάρος πέφτει σε σένα καλέ μου κχανκχ
Khan
Δύσκολο να το πιστέψεις αλλα έχω σε πρόχειρό μου το μεταμοντερνιά από το Φεβρουάριο πολύ πριν κάνεις την δυναμική σου είσοδο στο σάιτ. Μαζεύω διάφορα απίθανα ανέκδοτα για τον Μαρσέλ Ντυσάμ και τα ουρητήρια, και άλλα καλλιτεχνικά. Αλλά δεν είχε ιδιαίτερο σλανγκικό ενδιαφέρον και το άφησα. Θα μπορούσες να γράψεις εσύ το κοινωνιολογικό μέρος, το προφίλ, το στίγμα, τον πυρήνα συμπεριφοράς κ.τ.ό. κι εγώ να προσθέσω μερικά ανέκδοτα και μια σύντομη παράγραφο με την θεωρητική διαφορά από τον μοντερνισμό.
johnblack
Όπως το λες, δε νομίζω πως πρέπει να επιμείνουμε σε καλλιτεχνικούρες για κρήνες και για νταντά και για νταλί κλπ. Εγώ έχω αντίστοιχα συλλέξει πολλά που αφορούν το προφίλ, π.χ. ακούει τα πάντα απο μουσική, δεν έχει πρόβλημα να βγει όπου να 'ναι, γουστάρει τα ξέκωλα και τις οξυζενέ, δεν έχει καθόλου πρόβλημα να κάνει παρέα με γκέουλες (αν και καμιά φορά τον πιάνουνε τπτ κρίσεις και τους κράζει αλύπητα), ενίοτε του κολλάνε τη στάμπα του δεξιού (οι συρριζοαυτονομοσυνασπιστές) ή του ανάρχα (οι νουδούδες), κράζει το θέατρο και τον κουλτουριάρικο κινηματόγραφο (παρόλο που θέλει να τα ξέρει κι αυτά) κλπ
Πρέπει επίσης να κάνουμε τη βασική διάκριση ανάμεσα στον συνειδητοποιημένο μεταμοντερνιάρη, δλδ αυτόν που έχει διαβάσει δυο βιβλία και την έχει δει κάπως, και τη μεγάλη μάζα όσων συμπεριφέρονται μεταμοντερνιάρικα αλλά το αγνοούν (κι αν τους το πεις, θα σου πουν «ποιος, εγώ; αυτά είναι για τις αδερφές»....
BuBis
που και διαβάζοντας τα, σου έρχεται να αναφωνήσεις: Mecagum les llibres de Baudrillard! Mecagum en les pàgines, seu tipógrafo, en el paper de que las feu i en el fill de puta que va plantar el pi!
Khan
νομίζω πρεπει να το γράψεις, θα συμπληρώσω δυο-τρία ανεκδοτάκια και άμα βρω τίποτα καλό.
johnblack
Πάρτε τότε άλλο ένα τρεϊλεράκι:
Σούπερ μεταμοντερνιά είναι το πρόσφατο βιβλίο Πώς να μιλάτε για βιβλία που δεν έχετε διαβάσει. Η ΑΠΟΛΥΤΗ μεταμοντερνιά είναι να μιλάς ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ γι' αυτό το βιβλίο χωρίς να το έχεις διαβάσει! Πρόκειται για το γνωστό φαινόμενο Mise en abyme (δυο κατρέφτες που αντανακούν ο ένας τον άλλο, κάποιος που ονειρεύεται και στο όνειρό του βλέπει πως ονειρεύεται κλπ)
Vrastaman
[I]Σλανγαρχίδι τούρκικο
Ντερτινεριντάχ γιαβρούμ ντερτιντεριντάχ[/I]
Khan
Αρχιμήδης!
τακτική Μπρωντιγκάρ για την ασφάλεια των πελατών του: Πείθει τους υποψήφιους δολοφόνους ότι δεν υπάρχει λ.χ. Γουίτνευ Χιούστον πέρα από την μηντιακή της εικόνα κι έτσι κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να την δολοφονήσει...
Khan
Όταν ο Βέλτσος πήγε τον Ντεριντά στην Πόλυ Πάνου.