κλάνω τ' αρχίδια κάποιου1 ακόμη ορισμός

Νομίζω ότι γράφεται κλάνω τα 'ρχιδια

Άννα τον χρήστη του σάιτ vikar τον έχεις γνωρίσει; Καλό παιδί, έξυπνος, ψαγμένος και με την ίδια με σένα περίεργη εμμονή στην ανακατανομή λεκτικών πόρων μέσω της αποστρόφου. Πιστεύω θα τα πάτε μια χαρά.

Vikar :-Ρ

δε νομίζω, άννα. στον ενικό όταν αποκόπτεται γίνεται τ' αρχίδι, άρα πρέπει να είναι το α του αρχιδίου που φεύγει κ όχι του άρθρου. αλλά ας μιλήσει το μπουζούκι.

σου-τιέν!

Ε λοιπόν, μ' εσάς τους δυό δέν θα τα πάμε καθόλου καλά...

Με την Άννα απ' την άλλη, αρχίζουμε περίφημα. :-Ρ Προσωπικά έγραφα ώς τώρα στ' αρχίδια κι' όχι στα 'ρχίδια, άν και τώρα που το βλέπω το θεωρώ σωστότερο.

Καταρχήν, ο φθόγγος /α/, όπως γράφει σύμφωνα και ο Μπάμπης, εκκρούει κάθε άλλο φωνήεν --και εδώ συμφωνώ μαζί του, απ' όσο τα έχω προσέξει τα πράματα μέχρι τώρα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση που τα φωνήεντα είναι ίδια, μπορεί κανείς να σκεφτεί ώς εξής: τί θα εκκρουόταν άν είχα την επόμενη λέξη ν' αρχίζει με άλλο φωνήεν; τότε, θα διατηρόταν το /ά/ στο άρθρο (πιχί, «μας έχει πρήξ' τα ούμπαλα με τα 'ρωτικά του τα ποί'ματα, ο Φανφάρας»)· για λόγους ομοιογένειας τότε, και το τα αρχίδια θα «πρέπει» να συναιρεθεί ώς τα 'ρχίδια.

Μετά, πολλές φορές ακούμε «'ρχίδια», έτσι μόνο του, και συνήθως ίσως ψιθυριστά, χωρίς να υπάρχει κάν έκκρουση απο προηγούμενο φωνήεν.

Αλλά, υπάρχει ένα αλλά. Άμα πείς να γράφεις ότι ακούς, προσπαθώντας να το κάνεις και με όση συνέπεια, έ, πολλές φορές σε παίρνουνε με τις ντομάτες. [...] Είναι θέμα αντοχών κατόπιν να επιμείνεις περισσότερο και να το ψάξεις πιό σοβαρά.

Αυτή την ορθόδοξη δυναστεία του γραπτού σε βάρος του προφορικού, την καταλαβαίνω βέβαια, αλλα εδώ μου κάθεται, απο τότε που την ένιωσα. Και άντε να πείσεις ανθρώπους με αναγνωστικές συνήθειες μιάς ζωής, οτι το να γράφεις ξερω 'γώ (πού μου την είπατε τις προάλλες ρε αρχηγοί; ξέχασα· τέλος πάντων), το να γράφεις ας πούμε «πέρα από όλα αυτά» είναι που σε ξενίζει, και όχι το «πέρα 'π' όλα 'φτά» (όταν σ' ενδιαφέρει ν' αποδώσεις προφορικό λόγο, εννοείται).

Τέλος, σύμφωνα με όσα λέω επάνω, το να γράφω όλα 'φτά στο ίδιο κείμενο με τ' αρχίδια, είναι καραγκαγκάνω ασυνέπεια. Νά 'ναι καλά η Άννα.

ο κανόνας είναι στ' αρχίδια και δεν θέλω κουβέντα, οκ;

κωλόπαιδα...

Καλε υπήρχε κανόνας;...

αμέ!

δεν μου απάντησες θείο βίκαρ, όμως. αν είναι τα 'ρχίδια, γιατί στον ενικό είναι τ' αρχίδι;

Ά πα πα παα... Υπήρχε κανόνας λοιπόν έ; 'Φχαριστώ βρε ιρονίκ. :-Ρ (θελω να πώ, ευχαριστώ)

Στον ενικό το /ο/ είναι ασθενέστερο απ' το /α/ και είν' αυτό που παίρνει πόδι έτσι κι' αλλιώς. Η διάταξη των φθόγγων απο ασθενές προς ισχυρό έχει ώς εξής: /ε/ < /ι/ < /ου/ < /ο/ < /α/. Και δέν μπορώ να σκεφτώ εξαιρέσεις, σε μή διαλεκτικά ελληνικά τουλάχιστον, και σίγουρα ούτε στην αργκό.

Γενικά σ' όλα αυτά τα ζητήματα, «πρέπει» κανείς να προσέχει μή προσβάλει χωρίς καλό λόγο το εδραιωμένο οπτικό ίνδαλμα που λένε των λέξεων, κι' εγώ, το παραδέχομαι, είμαι απρόσεχτος. Στο συγκεκριμένο θέμα, δέν είμαι σίγουρος αν υπάρχει καλός λόγος να επιμείνει κανείς στο τα 'ρχίδια αντί για το τ' αρχίδια ας πούμε, παρότι το πρώτο μου φαίνεται τώρα «σωστότερο». Όπως διάβαζα και το πρωί σ' ένα απ' τα ωραία κειμενάκια που μ' έβγαλε ξεκινώντας απ' την παραπομπή του τραϊάγκερ εκεί, άμα κολλήσεις στο πώς γράφεις «σωστά» σε βάρος του τί γράφεις, έ, μάλλον τό 'χεις χάσει το παιχνίδι. Δέν είμαι (πιά) τόσο της συνέπειας στα γλωσσικά όσο ίσως φαίνεται.

Ίσως επανέρθω στο θέμα, εκτός κι' άν μόνο εμένα (και την περαστική Άννα ξερω 'γώ) ενδιαφέρει. Σας προσβάλλουμε που σας προσβάλλουμε την αισθητική, μή σας τα πρήζουμε κι' αποπάνω, έτσι δεν είναι;... :-Ρ

να ξαναθέσω πιο συγκεκριμένα την ερώτηση, γιατί δεν βρήκα την απάντηση;

εφ' όσον στον ενικό παίρνει πόδι το 'α' της δεύτερης λέξης, λόγω που είναι ασθενές κτρ, όταν έχουμε δύο άλφα κ δεν τίθεται θέμα ισχύος το λογικό δεν είναι να φύγει το ίδιο φωνήεν;

(κ νομιζα είσαι μαθηματικός ρε @ [χωρίς αποκοπες, συναιρέσεις κ λοιπες μαλακίες] κ θα γλίτωνα το πολύ γράψιμο. απταφτί κ στον συνεπιβλέποντα)

(Είπα οτι είμαι μαθηματικός κι' εσύ το πίστεψες;...)

Λοιπόν, γιά να τα βάλουμε κάτω.

Στον ενικό το άρθρο δέν είναι το ίδιο, και συγκεκριμένα δέν καταλήγει στο ίδιο φωνήεν, είναι άλλη περίπτωση.

Δηλαδή, πάρε το άρθρο το. Το όμικρον γενικά φεύγει μόνο πρίν απο άλφα: το αυτοκίνητο -> τ' αυτοκίνητο (και όχι το 'φτοκίνητο), αλλα το έμαθα -> τό 'μαθα (και όχι τ' έμαθα), το είδα -> τό 'δα (και όχι τ' είδα), και ακόμη και το ουρανοκατέβατο -> το 'ρανοκατέβατο (και σίγουρα όχι τ' ουρανοκατέβατο, άν και σύμφωνα με το προσωπικό μου γλωσσικό αίσθημα η έκκρουση εδώ αποφεύγεται).

Το ερώτημα λοιπόν είναι τί θα θεωρήσεις οτι εκκρούεται όταν έχεις όμικρον με όμικρον: τί φεύγει; το πρώτο (έκθλιψη) ή το δεύτερο (αφαίρεση);

Δύο απαντήσεις μπορώ να σκεφτώ: Άλφα, αυτό είναι πιά θέμα μόνο σύμβασης και καθόλου ουσίας, οπότε είναι καλό να διαλέγεις εκείνο που προσβάλλει λιγότερο (σύμφωνα φυσικά με το δικό σου αισθητήριο). Βήτα, διατηρείς όποτε μπορείς εκείνο που στατιστικά συναντάται περισσότερο: στη συγκεκριμένη περίπτωση του όμικρον, καθώς είναι σχετικά ισχυρό φωνήεν, συνοδεύται πιό συχνά απο αφαίρεση παρά απο έκθλιψη, άρα κρατάς την αφαίρεση.

Έτσι, με την απάντηση άλφα θά 'γραφες πιχί τ' ονειρεμένο, αλλα με την απάντηση βήτα, το 'νειρεμένο.

Υπάρχουν περαιτέρω επιπλοκές εδώ, τις οποίες επιφέρει ο τονισμός. Το να γράψεις ας πούμε τό 'νειρο, μου φαίνεται εντελώς «λάθος», γιατί ο τόνος ανήκει στο δεύτερο όμικρον, άρα είναι αυτό που «πρέπει» να παραμείνει. Με την ίδια λογική γράφω και τί 'πες τώρα και όχι τ' είπες τώρα, μιά και ο πιό ισχυρός τόνος της έκφρασης είναι του ερωτηματικού τί (εκτός κι' αν δίνεται έμφαση στο είπες, αλλα τότε δέν γίνεται καμιά έκκρουση: τι είπες τώρα).

Έτσι, σε περιπτώσεις οπου οι ενλόγω συλλαβές τονίζονται, σε ίδια φωνήεντα μου φαίνεται λογικότερο να διατηρείται εκείνο το φωνήεν που τονίζεται περισσότερο στην εκφορά· αλλιώς, κρατάς τον ισχυρότερο φθόγγο και μεταφέρεις τον τόνο: το είδα -> τό 'δα.

Να πούμε και οτι πολλές τέτοιες εκκρούσεις δηλώνουν συχνά δίφθογγο: το τό 'δα μπορεί να δηλώνει και /τόιδα/, το οποίο δέν μπορείς να γράψεις εύκολα (με δυναμικό τονισμό μπορείς: τό ειδα). Εδώ εμπίπτει και η έκκρουση πιχί του /ου/ απο το /ο/, απ' όσο καταλαβαίνω: άν γράψεις το 'ρανοκατέβατο ή τ' ουρανοκατέβατο, μπορείς μόνο να εννοείς οτι το /ο/ και το /ου/ συμπροφέρονται (πράγμα που απαιτεί μεγάλη αναγνωστική ευχέρεια, στην οποία δύσκολα ποντάρει κανείς έξω απο έμμετρη ποίηση).

Τέλος, να επαναλάβω κάτι που ήδη έγραψα πρίν, οτι πολλές λέξεις τείνουν να προφέρονται με αποκοπή του αρχικού φωνήεντος χωρίς να πρόκειται για αφαίρεση. Το 'ρχίδια το ακούω πολύ-πολύ συχνά, χωρίς να προηγείται τίποτε που να δικαιολογεί έκκρουση. Φωνητικά θά 'πρεπε να είναι αναγνωρίσιμος τύπος, άρα γιατί όχι και οπτικά;

Αυτά τα άτακτα. Πείτε τή μου και θα επανέρθω.

(αχχχχχ, αυτό το παιδί...)

[w=loulouditouagrou_14796#]Λουλούδι του αγρού[/w] είσαι ρε ψτμ!
Τι λουλούδι ολόκληρος κήπος!!!

Εξαίρεση σ' αυτά που γράφω επάνω, τώρα που το θυμήθηκα, είναι τα γνωστά απ' εδώ, απ' εκεί (αντί για απο 'δώ, απο 'κεί), που ακούγονται αρκετά συχνά. Δείτε και το απέκης του Χότζα.