ό,τι βλέπετε

Εχω αχρωματοψία

Βραστα-Μπούμπης:
Περισσότερες μπλέ εδώ. Ρε Μπούμπη φαντάζομαι αυτόν το γελαστό κεφάλα τιγκαρισμένο από επίδραση μπλέ χαπιών ή άλλων ενισχυτικών

Ποιόν τον Ομπάμα λες;

Obama ο «έγχρωμος» Πρόεδρας: Μο' better blues.

Οbamy obamy bamy blue Obamy blue

She ate blue pizza (ουά-ουά-ουά) ... bluer than pizza was the night ... softer than λούτσος was the light ... from the stars ...

Α, καλά, εγώ στην Καλογήρου είχα ακούσει την φοβερή ατάκα (μετά που είχα δοκιμάσει τρία ζευγάρια μπότες και μου ήταν στενές - ε τί να κάνω το κερατό μου μέσα, γονίδια είναι αυτά - και την ρώτησα ευγενέστατα αν υπάρχει άλλο σχέδιο στο νούμερό μου σε μαύρο):
-Μα συγγνώμη κυρία μου, με τέτοιο πόδι και θέλετε και μπότα;

Δέκα. Δαγκωτό.

Αχ την ρουφιάνα μου γάμησε την ψυχολογία, που να της πριστούν τα πόδια και να της χωράει μόνο βατραχοπέδιλο της κάργιας μετά από τόσα χρόνια.

Ελπίζω να της τα έχωσες δεόντως. Οι δικές μου standard απαντήσεις είναι «είστε πολύ κακή πωλήτρια» ή (προς το γιαλομικότερο) «πρέπει να είστε πολύ δυστυχισμένο άτομο» που τσούζουν.

μπότες μπλε δηλαδή...

Κάποτε η Που..Τσεσμελή είχε εμφανιστεί στη σειρά δυο ξένοι με μπλέ μπότες και τραγουδούσε χορεύοντας το εξής:
Αμα θες να ανοίξουν της καρδούλας μου οι πόρτες, βγάλε όλα τα ρούχα σου εκτός από τις μπότες

Ήμουν πολύ νέα για να αντέξω τόση μαλακία και δεν απάντησα τίποτα (αλλά το θυμάμαι ως τώρα, τόσο απίστευτο μου είχε φανεί αυτό που άκουσαν τα υπέροχα αυτάκια μου). Πάντως αργότερα και σε άλλο μαγαζί, βρήκα μπότες, πολλές μπότες, μπότες φορούσα όταν με πρωτογνωρίσατε, καφέ ψηλοτάκουνες. Ακούς μωρή κάργια, ακούς;

Οπότε και το άσμα που προανέφεραι ο Gatz (δες μύδιον), το αφιερώνουμε όλοι στην Mes!

Που το ξετρύπωσες ρε θηρίο; Τελικά μπορεί η πρεσβυωπία να «θεραπεύθηκε», αλλά η αχρωματοψία μου ζει και βασιλεύει.

Ξυπνάς μέσα μου το κτήνος, ααρργκ!

H δεύτερη περσόνα μου λέγεται Jonas...χεχεχε

Δεν φταίει η πωλήτρια. Το να τα ρίχνουμε όλα σ' αυτή και να παραβλέπουμε τη λογική του συστήματος, είναι σαν να βλέπουμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος. Το σύστημα της καταναλωσης υποθάλπει συμπεριφορές τέτοιου είδους, με τη δύναμη που εμείς του έχουμε εκχωρήσει. Από τη στιγμή που πατάμε το πόδι μας σ' ένα μαγαζί, συνθετα εξουσιαστικά πλέγματα ενεργοποιούνται. Ο καθείς και τα όπλα του. Ο έμπορας έχει αντικειμενικό σκοπο να πουλήσει, και η επιθετική στρατηγική ίσως να μην είναι η πλέον ενδεδειγμένη (δλδ να σε κυνηγάει από πίσω, με δουλικού τύπου ευγένεια κλπ). Το μαγαζί μπορεί να πουλάει ένα χάι-κλας προφίλ (εφόσον μιλάτε και για Καλογήρου μάλιστα) και αυτή η αδιαφορία και ο σνομπισμός να καλλιεργούνται στους πωλητές ως ένα βαθμό εμπροθέτως. Είναι σαν να σου λένε: «αν αγοράσεις απο μένα, εσύ έχεις να κερδίσεις περισσότερα απ' όσο έχω εγώ. Εσύ μ' έχεις πιο πολύ ανάγκη από όσο εγώ εσένα». Το να ανάγουμε τα πάντα σε προσωπικό επίπεδο, είναι ασυγχώρητος στραβισμός και αφελής μικρόνοια... Θίγω το φαινόμενο και στον καλησπεράκια. Με την ίδια ακριβώς λογική οι πορτιέρηδες στα κλαμπ π.χ. έχουν δασκαλευτεί να ρίχνουν πόρτες (για να σε έχουν στην καψούρα και να ξαναπάς για να σπρώξεις πιο πολλά λεφτά). Ψυχολογία στοιχειωδεστάτου επιπέδου: θες αυτό που δεν μπορείς να έχεις, αυτό που σε φτύνει.... (δες και παρακαλετό μουνί, ξινό γαμήσι)

Ναι, παίζει και το σύνδρομο «πληρώνω άρα διατάζω» του πελάτη. Πικρόγλυκο ενδιαφέρον (για την ανθρώπινη φύση) έχει η αντίθεση στην πωλησιακή συμπεριφορά δύο τμημάτων του ίδιου τραπεζικού καταστήματος: Οι καταθετικοί υπάλληλοι είναι ή πρέπει να είναι πρόθυμοι, «πωλητές», ευχάριστοι, μαλαγάνες κλπ ενώ οι χορηγητικοί επιφυλακτικοί, συγκρατημένοι, καχύποπτοι, δύσκολοι στο «ναι» σαν νέες με καλή αγωγή. Το αστείο είναι οι πελάτες που δεν έχουν συνειδητοποιήσει αυτό το παιχνίδι του μυαλού είναι απαιτητικοί στις καταθέσεις («είναι τα λεφτά μου!») και υποχωρητικοί-παρακλητικοί στις χορηγήσεις («θα μου εγκρίνει η τράπεζα το δάνειο;»). Παλιά δε, ο διευθυντής καταστήματος ήταν σαν τον διοικητή της μονάδας: θεός!

Ως προς τους σερβιτόρους, ακολουθεί πραγματικός διάλογος, σε εταιρική εκδήλωση:
- Φίλε μου (σ.σ. στον σερβιτόρο), να σου πω κάτι, το φιλέτο μου είναι άψητο.
- Κύριε, αν αυτό το πιάτο σερβίρεται έτσι στο «Μακεδονία Παλλάς», έτσι πρέπει να σερβίρεται.
- Πλάκα με κάνεις; Δεν βλέπεις που είμαι εκατό κιλά, εσύ θα μου πεις πώς θα φάω το φαΐ μου;

Τελειώνοντας, ένα ανεκδοτάκι:
Αστυνομικός: Στην δουλειά μου πρέπει να μάθεις να πιστεύεις τα μισά απ’ όσα ακούς.
Εφοριακός: Στην δική μου δουλειά τα διπλά...

Υπάρχει και πιό κάτω από το ότι βλεπετε...

Στην Σαντορίνη πριν λίγα χρόνια, είπα να πάρω δώρο στην μαντάμ ΒuBi ένα δαχτυλίδι, που μου (της) άρεσε πολύ. Λέω που λέτε στον άθρωπα: 'να το δούμε παρακαλώ;' και μου απαντά, 'από εκεί δεν το βλέπετε μίστερ;'...

@μπούμπη: πλλλάκα με κάνεις!!!
@τζονμπλάκ: Υποθέτω ότι αναφέρεσαι στον ορισμό. Όντως παίζει αυτό, το να σε κοιτάει η πωλήτρια σαν σκουπίδι το βλέπεις συνήθως σε καταστήματα Κολωνακίου, κεντρικά στα ΒΠ κλπ - το περιστατικό που αναφέρω στο σχόλιο νομίζω έχασε την ισορροπία του «ελαφροσνομπάρω την πελάτισσα, για να καλλιεργήσω προφίλ» - «προσβάλλω την πελάτισσα, γιατί είμαι στόκος».

Όλοι γύρω γύρω για να ακούσουμε άλλη μια διασκεδαστική, αυτοσαρκαστική και εντελώς αδιάφορη για το πλατύ κοινό ιστορία: Αύγουστος, καύσωνας, ανέβασμα τρέχοντας κατά λιακού τη ανηφόρα Πανεπιστήμιο-Κολωνάκι λόγω ραντεβού στην μπουτίκ (έτσι δουλεύουν οι καλές μπουτίκ αγάπη μου, μην συμπίπτουμε με την πλέμπα μουαχαχα), φτάνω μούσκεμα στον ιδρώτα και πρέπει να προβάρω την τουαλέτα την ολομέταξη - η ευγενική φρίκη στα μάτια της (πλάκα πλάκα πολύ εξυπηρετικής παρά το όνομα του μαγαζιού) πωλήτριας την ώρα που η πελάτισσα ψάχνει να βρει προς τα πού φυσάει το αιρκοντίσιον για να κάτσει από κάτω να στεγνώσει, όλα τα λεφτά (την πλήρωσε αυτή με παρ’ ολίγον εγκεφαλικό, για κείνη της Καλογήρου).

@Τζόνι & Πάτσμαν:

Για τη διαφορά μεταξύ ελληνικού γκαρσονιού και εγκλέζικου waiter, δείτε ενδιαφέρον κεφάλαιο του βιβλίου «Learn Greek in 25 years» του χρόνια εγκατεστημένου στην Ελλάδα, Εγκλέζου δημοσιογράφου Brian Church (έγραφε και στην Athens news).

Εν Αλβιόνι, οι τυπικοί, περιχαρακωμένοι και ομοιόμορφοι Βρετανοί, αντιμετωπίζουν τον πελάτη με το μόττο «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο», το οποίο μπορεί και να αποβεί δουλικό, όπως σωστά λέει ο τζόνι, έναντι αγενών πελατών (το πολύ-πολύ να φέρουν το μάνατζερ, που έτσι και ο λάτης είναι ταλαριούχος, θα του τα κλάσει), δεδομένου οτι ο σερβιτόρος-πωλητής-υπάλληλος κλπ εν Αγγλία δεν πληρώνεται για να σκέφτεται (αυτό το κάνουν άλλοι υψηλότερα ιστάμενοι στην ιεραρχία) αλλά για να εκτελεί εντολές.

Στο απείθαρχο Ελλάντα, όλοι έχουν άποψη-γνώμη και εκτιμούν τις καταστάσεις κατά το δοκούν, ανεξαρτήτως ιεραρχίας ή κοινωνικής τάξεως. Σωστό; Λάθος;

Τούτο λειτουργεί και αντίστροφα:
Μπορεί φερ' ειπείν, ο υπάλληλος να φερθεί απρεπώς στον πελάτη κι ας μην φταίει σε τίποτα ο χριστιανός...

Πάντως, όπως λέει κι ο συγγραφέας, σε ορισμένες περιπτώσεις, εν Ελλάδι ο πελάτης can get stuffed (!)

@ Μes: καθόλου πλάκα αλλά δεν πρόλαβα να αντιδράσω γιατί σοκαρίστικα... Και ήταν και ακριβό το γαμημένο... (ισως ο βάρβαρος να ήταν κάποια λύση, βέβαια...)

@HODJAS: Η αλήθεια είναι ότι τους ψιλοπάω τους Βρετανούς σε κάτι τέτοια, παραδέχομαι όμως ότι μάλλον καταντά εκνευριστική αυτή η απομακρυσμένη ευγένεια. Λένε ότι ο Ρήγκαν επισκέφτηκε το Harrods και, έχοντας υπ’ όψιν την φήμη του ότι πουλάει «τα πάντα», ζήτησε από τον πωλητή «έναν ελέφαντα, παρακαλώ». Ο πωλητής του απάντησε ατάραχος: «Αφρικανικό ή ασιατικό κύριε;».

Για την Αγγλία δεν έχω περισσότερα. Στην Νότια Αφρική όμως ένιωσα πραγματικά τον σεβασμό σε πελάτη. Και, σας προλαβαίνω, όχι μόνο από μαύρους (που είναι εργασιακά τραγικά ευάλωτοι, με ένα παρελθόν εγκληματικής καταπίεσης σε βάρος τους), αλλά και από λευκούς. Η επάνοδος στην Ελλάδα ήταν απογοητευτική. Πολύ συχνά απλώς δεν υπάρχουν δικαιολογίες για την αγένεια και την οκνηρία των Ελλήνων πωλητών (και σερβιτόρων και υπεύθυνων εξυπηρέτησης πελατών και ταμιών κλπ κλπ).

Ωστόσο, τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα τις προηγούμενες δεκαετίες, πριν την διείσδυση μεγάλων ιδιωτικών εταιριών (με τι κουράγιο να απαιτούσες ευγένεια και σβελτάδα από τον μονοπωλιακό ΟΤΕ ή τα κρατικά ΚΤΕΟ του ’80). Όπως είπε κάποιος, στην υπερβολή του, «τα Goody’s μάς έμαθαν το δικαίωμα στην εξυπηρέτηση».

@Mes: Ραντεβού σε μπουτίκ. Μαστα. Μαθαίνω ότι άνθρωποι που σε γνωρίζουν, σε τοποθετούν στα βόρεια προάστεια. Λαός και Κολωνάκι ένα πράμα...

Που να δείτε πωλητές στην Σοβιετική Ένωση στα ογδόντας: ούτε κουνούσαν, ούτε λαλούσαν... Μήπως θα μου πεις υπήρχε και τίποτε να πουληθεί...

Σπεκ σε όλους για τα παραδείγματα!

Στο βιβλίο «Book of Snobs» (1843) ο William Thackeray ορίζει τους σνομπ ως «άτομα κατώτερης κοινωνικής τάξης που πιθηκίζουν την συμπεριφορά των κοινωνικά ανωτέρων τους». Η αρχική αυτή έννοια (σνομπαρία = γυφτιά) μπορεί να ξεχάστηκε με τον χρόνο αλλά κττμγ πάντα ισχύει, κυρίως για συντελεστές κομπλεξικών κοινωνικών ομάδων όπου η ευγένεια συχνά θεωρείται, στην καλύτερη περίπτωση, ένδειξη αδυναμίας (γράφε, νεόπλουτοι και wannabe-νεόπλουτοι Έλληνες).

Όταν κάποιος δεν νοιώθει κάποια ψυχολογική ανασφάλεια και, στο κάτω-κάτω, δεν αισθάνεται ότι οφείλει να αποδείξει κάτι οπουδήποτε, γιατί να είναι σνομπ ή αγενής;

Τις προάλλες αγόρασα μια γραβάτα από το Hermes - το ποιο «κυριλέ» ίσως κατάστημα στην Αθήνα. Οι πωλητές όχι μόνο δεν ήταν σκωπτικοί υπερόπτες, αλλά σκιστήκαν να με εξυπηρετήσουν. Όταν ψωνίζω από κάποιο «τοπικό ήρωα» (πχ Καρούζο) οι ψωνάρες πάντα με κοίταζουν αφ' υψηλού. Έτερο παράδειγμα: πριν από χρόνια, πέτυχα σε κάποιο πολύ απλό φοιτητικό μπαρ στο Alphabet City της Νέας Υόρκης τον Paul McCarntney. Πήγα στο τραπέζι του και του έσφιξα το χέρι λέγοντας ψαρωμένα «δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο σημαντική υπήρξε για μένα η μουσική σας». Ο τύπος όχι μόνο δεν με έκλασε, αλλά με ευχαρίστησε με γουρλωμένα φρύδια και αφοπλιστικό χαμόγελο και μιλήσαμε και για κανά-δυό λεπτά. Έχει κανείς σας ποτέ χαιρετίσει πχ τον Νταλάρα; Ααατα…..

Η λέξη χαιρετώ διαθέτει και μια slang σημασία. Πώς λέμε:Δε μας χαιρετάς ρε Νταλάρα;

Στός ο Βράστα:
Ο Thackeray ήξερε καλά όλες τις κοινωνικές διαστρωματώσεις της εγκλέζικης κοινωνίας της εποχής του, ώστε αποβαίνει και διεθνής και διαχρονικός.
Άλλωστε η λέξη snob είναι σύντμηση της λατινικής sine nobilitatis (χωρίς νομπλέτσα), δηλαδή σιμουλασιόν ευγενής.

Δεν έχει μόνον η άρχουσα τάξη ή οι προηγμένες κοινωνίες όμως, το προνόμιο της ευγενείας, όπως είναι φυσικό.
Ο Ραφαηλίδης λέει σωστά, αν ευγένεια σημαίνει μόρφωση, αγενείς θα ήσαν μόνον οι αγράμματοι.

Η ευγένεια δεν διδάσκεται. Είναι άπιαστο πουλί.
Έγκειται σ' ενα χαμόγελο, στη γενναιοδωρία της στιγμής, στην ελευθεροφροσύνη, στο σεβασμό για τον συνάνθρωπο και πού δεν τη βρίσκεις.
Η υπόθεση αν η αρετή είναι διδακτή ή όχι, βασάνισε το Σωκράτη, αλλά μάλλον είναι σαν το μουνί της χήρας: Μπροστά το' χω για πίσω;

Η υποτιθέμενη ευγένεια των δυτικών, ερείδεται σε standard operational procedure, που μαθαίνουν εξ απαλών ονύχων, δίκην πειθαρχίας, ώστε να απαντά περισσότερο στον ορισμό «αποστασιοποίηση».

Οι νεοέλληνες, δεν διαθέτουν εγχώριο κώδικα σαβουάρ-βίβρ και δανείζονται στάσεις ζωής απ' οτι ακούσουν δώθε-κείθε, αφού καθετί ντόπιο = παρακατιανό.
Γιατί έτσι το θέλανε οι Βαυαροί. Γιατί έτσι το θέλανε οι Εγκλέζοι. Γιατί έτσι το θέλανε οι Αμερικάνοι.
Γιατί έτσι το συνεχίζει ο Κωστόπουλος κι ο Ζαμπούνης...

Κι όμως ο Ζαμπέτας, έβαζε σ’ όλους τα γυαλιά (!)

@Μές: (Αληθινό περιστατικό): Σε ηλιθιωδώς δηκτική ερώτηση πωλητρίας κωλονακιώτικου καταστήματος, έναντι πελάτισσας περί της καταγωγής της, η τελευταία με ψυχραιμία απήντησε οτι θα απαντούσε, μόλις καλούνταν η προϊσταμένη της.
Δεν είναι γνωστό, αν η πωλήτρια έμαθε τί θα πεί ευγένεια ή αν έχασε τη δουλειά της, είναι όμως βέβαιο οτι στο μέλλον θα είναι (τουλάχιστον) προσεκτικότερη...

«Το μουνί της χήρας»; Διαβάζεις Χρόνη Μίσιο ή η έκφραση λέγεται γενικότερα; Αν είναι το δεύτερο, δεν το ανεβάζεις; Τό 'χεις, τό 'χεις!

Και στο Μίσιο υπάρχει και λέγεται!
Θα μπεί!
Γαλα-τσίου!

Δε μπορείτε να φανταστείτε πόσο με παρηγορεί η κουβέντα σας.Και με ενθουσιάζει πολλές φορές.

Χότζα σπεκ για τα σχόλια, αλλά τσέκαρε και τα σχόλια στο σνομπ

@πατσης: αυτό μας έλειπε και τώρα που το σκέφτομαι θα σας κόψω όλους από παρέα και θα κάνω μόνο με τον Βράσταμαν που ψωνίζει γραβάτες από το ερμές. @χότζας: τί να πω, σπεκ;
@σμόκε: ορίστε;

@ όσους ικανοποιούνται με την ευγένεια των υπαλλήλων στις ιδιωτικές επιχειρήσεις σε αντίθεση με την εξυπερέτηση στο Δημόσιο (μες, πάτσις) και όσους πιστεύουν ακόμα αφελώς στο «χαμόγελο» (βράστα, χότζας):

Ένα πλέγμα «προσωποποιημένης» επικοινωνίας κατακλυζει την καθημερινότητα της κατανάλωσης. Πρόκειται για κατανάλωση ανθρώπινης σχέσης, αλληλεγγύης, αμοιβαιότητας, κοινωνικής συμμετοχής, που όλα έχουν πάρει την τυποποιημενη μορφή υπηρεσιών. Κατανάλωση συνεχής της μέριμνας, της ειλικρινειας, της ζεστασιάς: πιο σωστά κατανάλωση μόνο των σημείων αυτής της μέριμνας, ζεστασιάς κλπ. Η απώλεια της (αυθόρμητης, αμοιβαίας, συμβολικης) ανθρώπινης σχέσης, είναι το θεμελιώδες γεγονός των σύγχρονων κοινωνιών. Πάνω σ' αυτή τη βάση γινόμαστε μάρτυρες στη συστηματική επανενστάλαξη ανθρώπινης σχέσης - με τη μορφή σημείων - στο κοινωνικό κύκλωμα, στην κατανάλωση μιας σημαινόμενης σχέσης, μιας σημαινόμενης ανθρώπινης ζεστασιάς. Η κοπελα στην υποδοχή ενός μαγαζιού, η κοινωνική λειτουργός, οι άνθρωποι της τηλεόρασης, έχουν ως αποστολή τους τη λίπανση των κοινωνικών σχέσεων με το θεσμικό χαμόγελο. Αυτό παράγει, εκεί που δεν υπάρχει, μια οικειότητα, μέσω μιας γνήσιας διαδικασίας προσομοίωσης. Ο επαγγελματικος κανόνας είναι που επιβάλλει την «επαφή», τη «συμμετοχή», το «ψυχολογικό ενδιαφέρον» για τους άλλους. Παντού ένα κύμα επίπλαστου αυθορμητισμού, προσωποποιημενου λόγου, συναισθηματικότητας, ενορχηστρωμένων προσωπικών σχέσεων.
Το σύστημα της παραγωγής δεν παράγει μόνο εμπορεύματα. Παράγει επικοινωνία, παράγει ανθρώπινες σχέσεις, παράγει την κοινωνικότητα. Αναπαραγόμενη, η κοινωνικότητα και η επικοινωνία καταντούν μη-κοινωνικότητα και μη-επικοινωνία. Τίποτα το αυθόρμητο δεν υπάρχει σε αυτή τη «ζεστή» ατμόσφαιρα, επειδή παράγεται μαζικά και βιομηχανικά. Το σημερινό κοινωνικό παιχνίδι είναι ένα γιγάντιο πρότυπο προσομοίωσης. Σε παλαιούς χρόνους, οι υπηρέτες και οι λακέδες, δουλικοί στο έπακρο κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους, έβριζαν και παρωδούσαν τα αφεντικά μόλις έκλειναν τα φώτα. Μια τέτοια αρχαϊκή αντίληψη επιβιώνει σήμερα - κι όσο πάει εξαφανίζεται - μόνο στον δημόσιο τομέα, με την δυστροπία, τον κυνισμό, την επιθετικότητα. Κι όμως, αυτή η χοντροκοπιά, η αυθάδεια, η βραδύτητα, είναι ότι έχει απομείνει μέσα τους - και μέσα μας- ανθρωπινο, προσωπικό και απερίσταλτο στο σύστημα. Αντιθέτως, στο σημερινό κόσμο των υπηρεσιών, το χαμόγελο της εκφωνήτριας στην τηλεόραση, το χαμόγελο του πωλητή στη μπουτίκ, η φωνή της αεροσυνοδού στο αερόπλανο, δεν είναι πλέον ζήτημα ειλικρίνειας ή κυνισμού. Είναι μια σχέση πλήρως «λειτουργοποιημένη», αποκαθαρμένη από κάθε χαρακτηρολογική ή ψυχολογική πτυχή, απαλλαγμένη από κάθε συγκινησιακή αρμονία, απαλλαγμένη εν τέλει από κάθε βίαιη διαλεκτική του είναι και του φαίνεσθαι. Είναι ηλίθιο να προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τι κρύβεται κάτω από αυτό το χαμόγελο. Το χαμόγελο είναι μόνο ένα σημείο.

Σόρι για την κατάχρηση του χώρου, είναι πραγματα που θεωρώ θεμελιώδη.

Η ευγένεια και το χαμόγελο απορρέουν από τις εσωτερικές ισορροπίες του καθένα. Εάν κάποιος είναι δυστυχής με την δουλεία / ζωή του ή φθονερός έναντι των αντισυμβαλλομένων του εννοείται ότι δεν είναι σε θέση να χαμογελάσει πηγαία. Του βγαίνει σαν μειδίαμα. Κατατάσσω στην ίδια κατηγορία τόσο το πλαστικοποιημένο χαμόγελο-μειδίαμα της Αμερικανίδας Barbie αεροσυνοδού (που συνοδεύεται με ένα “have a nice day”) όσο και το μίζερο μορφασμό της Ελληνίδας Ρειτσαρλίνας. Και οι δύο με τον τρόπο τους σου λένε να πάς να γαμηθείς.

Παρεμπίπταμπλυ, για να απομυθοποιούμε τα κλισέ, μια χαρά είμαστε που ζούμε σε μια κοινωνία μού προσφέρει σχεδόν άπειρες καταναλωτικές επιλογές. Το εάν κάποιος πέσει σαν το γουρούνι στο πλούσιο μπουφέ του καταναλωτισμού ή αντιθέτως προσεκτικά επιλέξει τις καλύτερες υλικές και πνευματικές επιλογές εξαρτάται αποκλειστικά από την παιδεία του. Η ζημιά δεν συντελείται από τις πολλές επιλογές αλλά από την ανικανότητα πολλών να τις ιεραρχήσουν λόγω ελλιπούς καλλιέργειας. Η εναλλακτικές λύσεις (ασκητισμός, κλειστές κοινωνίες που προσφέρουν μόνο «σοβιετικές επικογές» κλπ) δεν μου φαίνονται διόλου ελκυστικές.

Στην τελική το εάν χαμογελάμε ή όχι είναι θέμα αισθητικής. Κάθε πρωί στο γραφείο λέω στους συναδέλφους μου καλημέρα. Ακόμα και χαμογελαστα εάν το νοιώθω. Συνήθως είμαι ο μόνος :Ρ

Το χαμόγελο εκλαμβάνεται ως αδυναμία και ως τέτοια αντιμετωπίζεται από τους χαμογελούντες-του-μπι και από τους δέκτες του. Ουγκ.

Bράστα μου ίσως δεν έγινα αρκετά σαφής και μπωντριγιάρισα υπέρ το δέον. Επίτρεψέ μου να στο κάνω κέρματα: Το πλαστικό χαμόγελο που λες, ελάχιστη σχέση έχει με τη δυσθυμία, τη ζοχάδα και την αναίδεια / αυθάδεια της ρειτσαρλίνας. ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ η μπάρμπι αεροσυνοδός δεν είναι σαν να σου λέει να πα να γαμηθείς. ΑΠΛΑ της είσαι παντελώς αδιάφορος, αν σε ξαναδεί μετά από 5 λεπτά παίζει να μη σε θυμάται. Το σημαίνον (=χαμόγελο) δεν αντιστοιχεί σε κανένα σημαινόμενο (=το να σε μπινελικώνει από μέσα της). Η κοπέλα αυτή είναι μηχανή, σαν να μιλάς με τηλεφωνητή... Το χαμόγελο είναι προσομοίωση: δεν κρύβει την πραγματική της (κακή) διάθεση. Το μόνο που κρύβεται πίσω από αυτό το χαμόγελο είναι το ΜΗΔΕΝ, το ΚΕΝΟ, η έκλειψη του ανθρώπινου, το στέγνωμα κάθε συναισθήματος, ο βαθμός μηδέν της ανθρώπινης κατάστασης.

Αντίθετα, η αγένεια / επιθετικότητα / δυστροπία κλπ, αντιστοιχούν σε κάποιες ψυχικές διαθέσεις / παιδεία κλπ. Είναι δλδ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ. Ενοχλητικά μεν, αναφορικά δε. Η πωλήτρια που αναφέρει ο χότζας, η οποία ρώτησε την πελάτισσα για την καταγωγή της, προφ για να τη μειώσει, ενεπλάκη σε μια καθαρά ανθρώπινη σχέση. Ένιωσε το συναίσθημα της ζήλιας, του φθόνου.

Και εννοείται τέλος, πως δεν τίθεται ζήτημα επιλογής ανάμεσα στα δύο. Το «μη χείρον βέλτιστον» δεν έχει εφαρμογή εδώ. Ούτε προτείνουμε κάποια λύση. Απλά να ξέρουμε τι μας γίνεται.

Πάντως Johnny το επιτηδευμένο πλαστικό χαμόγελο σε συνδυασμό με το «have a nice day» χρησιμοποιείται κατά κόρον στην Αμερική ως passive-aggressive «σάλτα και γαμήσου».

Να κι ένα παράδειγμα στεγνής σε συναίσθημα όπως αναφέρεις αβροφροσύνης από το Life of Brian:

Guard:«Next. Crucifixion;»
Prisoner:«Yes.»
Guard:«Good, out of the door, line at the left. One cross each. Next. Crucifixion;»
Prisoner:«Yes.»
Guard:«Good, out of the door, line at the left. One cross each. Next. Crucifixion;»
Prisoner:«Uh, no freedom.»
Guard:«What;»
Prisoner:«Freedom for me. They said I hadn't done anything, so I could go free and live on an island somewhere.»
Guard:«Oh, well that's jolly good. Well, off you go then.»
Prisoner:«No, I'm only pulling your leg. It's crucifixion really.»
Guard:«Oh I see, very good, very good.»

Συμφωνώ εν μέρει με βράστα (60%) κι εν μέρει με τζόνι (40%).
Ο άνθρωπος είναι όντως ζώο και όχι μηχανή και δεν υπάρχει περίπτωση να μην αντιληφθεί (έστω ο έμπειρος παρατηρητής) το υπόστρωμα μιας συμπεριφοράς.
Ιδίως προκειμένου λ.χ. για χαμόγελο, χρησιμοποιούμε επί τούτου το επίθετο «ζεστό», δεδομένου οτι είναι φαινόμενο δεκτικό όχι μόνο της οράσεως αλλά και άλλων αισθήσεων (και ορμονών) ή ενστίκτων.
Παρ' όλα αυτά όντως υπάρχει τάση προς ανθρωπο-μήχανση και ξυπνοπνευματ-ύπνωση (Άσιμος), προκειμένου όχι μόνο έξωθεν για να ελεγχθεί το πηγαίον (διότι μπορεί να έχει και αρνητικό δηλ. μη επιθυμητό περιεχόμενο), αλλά και διότι είναι πιο βολική κοινωνική απάντηση και για τον ίδιο τον συμπεριφερόμενο, ως ξεκούραστος και απενοχοποιημένα ουδέτερος τυφλοσούρτης.
Οι άνθρωποι αποφεύγουν το ρίσκο να βλέπουν όνειρα, διότι ελλοχεύουν και εφιάλτες, προτιμώντας την σιγουριά της (μεσομακροπρόθεσμα) ακίνδυνης νάρκωσης...

Βράστα εσύ αναφέρεσαι στο φαινόμενο της ειρωνείας (π.χ. καλόπαιδο = κωλόπαιδο) το οποίο είναι παλιό όσο κι οι πέτρες και καμία σχέση δεν έχει με αυτά που περιγράφω. Όσο για τη στιχομυθία από τους Πάϊθονς, ο τιραμισουρεαλισμός της είναι το μόνο που κατάφερε να απομονώσει το φτωχό μου μυαλό..

Χότζα: η β' παράγραφος είναι ακριβώς στο πνεύμα μου. Μόνο να διευκρινίσω πως η νάρκωση που λες στο τέλος, δεν παραπέμπει απαραίτητα στα ναρκωτικά. Τα ναρκωτικά, με τους εφιάλτες τους, ενδεχομένως και να σε ξυπνήσουν...

Το λήμμα τα σπάει, αλλά και τα σχόλια όλων είναι εξ ίσου απολαυστικά και γεννούν πράγματα. Απλά καρασπεκ σε όλους. Συμφωνώ με χότζα και μαυρογιάννη. Κανείς δεν θέλει πλέον να δυσαρεστηθεί αλλά ούτε και να δυσαρεστήσει, όμως αν δεν σπάσεις αυγά δεν κάνεις ομελέτα και αν δεν βρέξεις κώλο δεν πιάνεις ψάρια

Ο σκουρογιάννης ανοίγει δρόμους στον κώλο της τυποποίησης, με οικοδομικό υλικό που προμηθεύεται απ' τον μπετατζή. Γουστάρω και σέβομαι.

άλλο το πλαστικό χαμόγελο ρε τζόνι και άλλο τα μούτρα -και όταν λέω «μούτρα» δεν εννοώ μόνο τη σνομπαρία αλλά και το «δείτε τι δράμα ζω εγώ ενώ εσείς, μαλάκες, τί ανάγκη έχετε». Έχει γίνει ανάντεχο το να περιβαλλόμαστε πια μόνο από το δεύτερο δω χάμω. Επ ουδενί δεν γουστάρω το πλαστικό χαμόγελο, ξέρω όμως ότι οι πραγματικά δυστυχείς άνθρωποι μπορούν παρόλ' αυτά και χαμογελάνε, το ίδιο και οι ανοιχτόκαρδοι, ενώ οι ματαιόδοξοι το έχουν ξεχάσει προ πολλού. Και τελικά η πλειοψηφία ανήκει στην τελευταία κατηγορία. Στο διάολο λοιπόν οι πωλήτριες που μπαίνεις μέσα στο μαγαζί που ΔΕΝ τους ανήκει (αλλά πολύ θα ήθελαν) και σου λένε πίπες του στυλ: «Α, κυρία μου, μόνο αυτό έχΩ τώρα» στην καλύτερη περίπτωση (εννοώ τίποτα καλύτερο δεν έχεις να περιμένεις από τα μούτρα τους. Θλιβερό). Και στο διάολο ο τεχνίτης που μου έφερε διπλό παράθυρο με φεγγίτη αντί για τριπλό, από μέσα καφέ κι απ' έξω λευκό αντί για παντού λευκό όπως είχαμε πει, με λάθος μέτρα και δεν άνοιγε, και όταν του είπα (ήρεμα, γιατί, όπως είπες και συ δεν αρπάζομαι) «μμ, ξέρετε... δεν ανοίγει όμως...» μου απαντά με τσαμπουκά: «Ε καλά, θέλετε και να ανοίγει;»...

Είναι θλιβερό να επιστρέφεις στο σπίτι σου χαρούμενος και να σου έχει φτιάξει η μέρα επειδή, για δες, συνάντησες και κάποιον που σου χαμογέλασε!!!!

Ένα μόνο λέω: να μην φερόμαστε στους άλλους όπως δεν θα θέλαμε ποτέ να μας φερθούν αυτοί. Και αυτοί να μη μας φέρονται ποτέ όπως δεν θα θέλανε να τους φερθούμε εμείς. Τελεία.

περί Ζαμπέτα κάτι διασκεδαστικό: τον έχω πετύχει να παίζει σε χορό της Control Data (μια εταιρεία που δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμα και βαριέμαι να γουγλάρω) το 198κάτι σε ξενοδοχείο. Λιώμα κλασικά, έχει μια τύπισσα μπροστά του που χορεύει ζεϊμπέκικο, ντυμένη στα άσπρα, χοντρή, με κολλητό παντελόνι. Την κοιτάει καλά καλά. Και τότε πετάει στο μικρόφωνο τη ζαμπετιά του: «Πω-πω μια κωλάαααρα!»

(για όσους έχουν την απορία, η τύπα συνέχισε να χορεύει ατάραχη παρόλο που το σύμπαν όλο γελούσε τρελά.)

Καλά και άγια οσα λες. Με φαινεται ομως πως δεν εχεις πιασει ουτε εσύ το point μου (τωρα δεν ξερω αν στραβος ειναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζω, ήτοι αν εγώ τα λεω μπερδεγουέη ή εσεις βαριεστε να το ψαξετε, νεβερμάιντ).

Κττμγ, το «λάθος» (ας πούμε) είναι πως επιμένετε να σκέφτεστε με όρους ατομικής ψυχολογίας, είστε δέσμοι ενός ψυχολογισμού, αγοραίου ενίοτε. Η πωλήτρια, που θα ήθελε να ήταν δικο της το μαγαζί και φθονεί την ιδιοκτήτρια και τις πλούσιες πελάτισσες μπλα μπλα μπλα ή ο μάστορας που φθονεί και περιφρονεί τους καπιτάλες αστούς που δεν ξερουν από πραγματική δουλεια μπλα μπλα μπλα.... Όχι πως δεν υπάρχουν κι αυτά... Το να ανάγουμε όμως τα πάντα σε τέτοιου τύπου κοινωνιοψυχολογικές εξηγήσεις λέγεται reductionism, αναγωγισμός, βάναυση απλοποίηση.

Το λεγόμενο «πλαστικό» χαμόγελο είναι ένα σημείο, που λαμβάνει το όποιο νόημα του, μόνο εντός ενός συστήματος σημείων, το οποίο εν προκειμένω είναι η Κοινωνία της Κατανάλωσης. Από μόνο του, στερείται οποιουδήποτε νοήματος και οποιουδήποτε συμβολισμού. Κι αν επιμένω τοσο πολύ σ' αυτή τη συζήτηση, είναι γιατί κι εμένα στο παρελθόν με είχαν βασανίσει ερωτήματα του τύπου «τι να σημαίνει αυτό το χαμόγελο της πωλήτριας/πωλητή;», «μήπως με ειρωνεύεται;», «μήπως με κοροϊδεύει για την αγοραστική επιλογή μου;», «μήπως γελάει με τη μεγάλη μύτη μου;», «μήπως με γουστάρει και είναι αμήχανη;» κλπ κλπ, σε βαθμό που να αποφεύγω σαν το διάολο το σόπινγκ και να κυκλοφορώ με τα ίδια ρούχα για χρόνια. Μέχρι που είδον το φως το αληθινόν και σταμάτησα να ψάχνω για «κρυφά» νοήματα εκεί που δεν υπάρχουν, εκεί που υπάρχει μόνο η ασίμεια «ρομποτ-ανθρωπο-μήχανση» που ανέφερε πριν ο χοτζας.

Ρε Τζόνι, το ότι υπάρχει η κοινωνία της κατανάλωσης σημαίνει ότι όλα τα χαμόγελα είναι πλαστικά;
Αυτό δεν είναι σημειολογισμός;
Και ναι, όταν σου έδειχνα εκείνο το παντελόνι χαμογελώντας,σε γούσταρα αλλά εσύ με πέρασες για σημείο.Θέλω να πω ότι εξαιρετική η ανάλυση και συμφωνώ, από την άλλη όμως(ευτυχώς) υπάρχουν και τα χαμόγελα που απλώς είναι χαμόγελα(παραφράζοντας το Φρόυντ και το πούρο του)όπως προλάλησε κι ο Χότζα
Να ρε Μεσούλα τι εννοώ:Γουστάρω χαρούμενη επιστήμη,
αν δεν είναι αυτή η σελίδα μεταμοντένα κατάσταση πε με τι είναι.

πλαστικά χαμόγελα υπήρχαν και στις αυλές των Λουδοβίκων, πλαστικά χαμόγελα υπήρχαν ανέκαθεν και στην διπλωματία, στην πολιτική, προϋπήρξαν της κοινωνίας της κατανάλωσης, απλώς τώρα έγιναν η μάσκα και του απλού κοσμάκη.

Δεν πρέπει να τα συνδέουμε απαραιτήτως με την κατανάλωση, είναι πολύ στενόπροσματικό αυτό, τώρα εσύ τζόνι πέφτεις σε αυτό που προανέφερες («reductionism, αναγωγισμός, βάναυση απλοποίηση.»).

Νομίζω πως η αγένεια και τα μούτρα είναι συμπτώματα κατάθλιψης που, ναι μεν μπορεί να οφείλεται στην κοινωνία της κατανάλωσης, αλλά εγώ το βλέπω και αντίστροφα, ότι η κοινωνία της κατανάλωσης είναι αντίδραση, ξέσπασμα, σύμπτωμα κλπ της δυσθυμίας μας και της αποθέωσης της ανθρώπινης υπαρξιακής και μη πλήξης. Τεσπα υπάρχουν βαθύτεροι λόγοι που μας επιτρέπουν να πέσουμε σε (κοινωνική και ατομική) κατάθλιψη. Μην ξεχνάμε ότι η ζήλια και η πλεονεξία δεν οφείλονται στον ίδιο τον πειρασμό, αλλά στην προσωπική μας ανασφάλεια που μας κάνει (πολλαπλώς πως) θύματα του όποιου πειρασμού.

Πειρασμός δε, την σήμερον, δεν είναι μόνο τα υλικά αγαθά, είναι και η δόξα, είναι και η εμφάνιση, είναι και η κοινωνική καταξίωση, είναι και η επίδειξη του πνεύματός μας, είναι η καλλιτεχνική μας καταξίωση επίσης, και η ερωτική / συναισθηματική ζωή μας ισορροπία, είναι η μακροβιότητα, είναι, είναι, είναι, είναι γενικώς ο Άλλος που δεν είμαστε Εμείς. Είτε είναι ο γείτονάς μας αυτός, ή ο θεός ο ίδιος.

Ζούμε το μέχρι στιγμής αποκορύφωμα της τάσης που ανέκαθεν είχε ο άνθρωπος. Τι να γίνει, μαζευτήκαμε πολλοί και παραγνωριστήκαμε. Ε θα περάσει κι αυτό. Μέχρι τότε μπορούμε να χαμογελάμε, όσοι μπορούμε, νο;

εσύ τζόνι, τώρα σε κατάλαβα, λαχταράς να αγαπήσεις τον άνθρωπο και να τον κατανοήσεις και να τον δικαιολογήσεις, αλλά σου βγαίνει στο αντίθετο. Μάλλον φταίει η θεωρητικολογία που σε αναγκάζει να διαλέξεις στρατόπεδα και απόψεις και ατάκες. Δεν σου φελάει αυτό, σε πνίγει. Θα μου πεις, γιατί τα λες δημοσίως μωρή καργιόλα, ε τα λέω για να τα ακούω και η ίδια και για να τα ακούμε όλοι.

Καλά λοιπόν τα όσα είπαν οι άλλοι, αλλά είμαστε και μεις εδώ για να κάνουμε τη σούμα και να προχωρήσουμε. Σειρά μας. Ξέρω ότι είναι δύσκολο να συνταιριάξει κανείς απόψεις και ιδέες απ' όλες τις σχολές, παρατάξεις, ιδεολογίες, ρεύματα κλπκλπ, όχι τίποτ' άλλο αλλά επειδή είναι όλ' αυτά σε αντιπαράθεση μξ τους, ή επειδή κάποια από αυτά είναι ταμπού και δεν πρέπει να συμφωνήσουμε επ' ουδενί με την παραμικρή τελεία τους. Όμως είμαι πεπεισμένη πλέον ότι μόνο μια fusion θεώρηση της ανθρώπινης συνθήκης μπορεί να βοηθήσει ώστε να ηρεμήσει το ζώον αυτό που λέγεται άνθρωπος, του οποίου το κλάμα είναι τόσο άχαρα σπαρακτικό (με εξαίρεση την τέχνη του, βέβαια!).

αυτά δεν είναι σεντόνια, είναι σλανγκικά ολοκληρώματα, μην πω ολοκληρώσεις!!!

Εισ' ωραίος electron

Πολύ πράμα ρε παιδί μου. Έβαλε ο Βράστας τριάντα λέξεις και γράφτηκαν από κα' εικοσιεννιά σελίδες. Οπότε κάτσε να τις τριανταρήσω..

'α ξεκινήσω από την Τίνα, την Ελληνοαμερικανίδα που προ κρίσης έμπαινε σε αθηναϊκά μαγαζά και επειδή ξηγιότανε ταγάρι απ'το μίτσιγκαν, τη γράφανε στ'αρχίδια τους οι πωλήτριες. Μετά κρίσιν της κάνανε πρώτα ένα κανιλίγκους κι ύστερα τη ρωτάγανε αν θέλει με τον καφέ της και γλυφοκώλι. (Σημείον ένα- η κρίσις είναι μεταβλητή ευγενείας)

'α συνεχίσω με την παρολίγο Βάνιαινα που στα μέλια απάνου μου ΄λεγε ότι θέλει τα παιδιά μας να μπαρουτοκαπνιστούν στο σέρβις ίνταστρυ για να μάθουν να εκτιμούν τι θα ειπεί πουλάω πράματα που δεν μπορώ να αγοράσω. Όποιος δεν έχει κάτσει από τη μέσα πλευρά του πάγκου, δυσκολεύεται να καταλάβει τους ατελείωτους υπολογισμούς του υπαλλήλου γύρω από το αν αξίζει τον κόπο του ο βασικός μισθός (Σημείον δύο- άμα δεν τον φας, δεν μπορείς να πεις ότι δε σου άρεσε)

και θα ολοκληρώσω με τα λόγια του τρισμέγιστου μαρκησίου, Χιωτογενουατικής καταγωγής που μεγάλωσε στο Λονδίνο και πήρε τα πρώτα γράμματα σε γαλλικό καθολικό σχολειό, απασχολήθηκε ως δημοσιογράφος στη Βυρητό και το Λίβανο, συνεντευξίασε τον Αραφάτ για πρώτη φορά παγκοσμίως, τράβηξε ένα μεγαλοπρεπέστατο πούτσο στον Κοκό και την βασιλική οικογένεια το 1967 (δημοσιεύοντας ότι γυρνάγανε τη Ρώμη ανάποδα ψάζοντας για χορηγούς, όταν τους έκοψε ο Παπαδόπουλος το χαρτζηλικι) και αν βρει ο ξεροσφύρης μεγαλύτερο ευεργέτη από αυτόν και την οικογένειά του στη Χίο, εγώ προσωπικά θα κάτσω να με γαμήσει. Έλεγε λοιπόν με τα σπαστά ελληνικά του και με άλλες τρεις-τέσσερις γλώσσες επικουρικά: "Δεν έπρεπε να βγει η ποδιά από τα σχολειά. είναι θέμα κομφορμισμού και εκεί πάσχει η Ελλάς. Δε θέλει να μπει σε καλούπι κι επιμένει να σπάει τα απομεινάρια των όποιων καλουπιών είχε ποτέ, τη στιγμή που όλος ο Δυτικός κόσμος έχει κατακαλουπωθεί και συνεχίζει το καλούπωμα" Από τα πλαστικά χαμόγελα της ρεσεψιονίστ στο γουάλντορφ αστόρια, μέχρι το κλείσιμο της μπίζνας του μίστερ βέρτζιν, σπανίως ξύνεται το πηγούνι. Υπάρχει εκτεταμένο πρωτόκολλο γύρω από τα πάντα, το οποίο όταν δεν τηρηθεί, δημιουργεί θέμα (αν)αξιοπιστίας του ξύνοντος (το πηγούνι). Ο βράστας μπορεί να αναλύσει σχετικά γιατί ο Σάινφελντ έγινε (και είναι ακόμα) σουξέ στο μεγάλο μήλο. (Σημείον τρία - το καλούπωμα ξεκινάει από τα μικράτα).

Κρατάω από τα συνολικά πολύ καλά σχόλια τον ενδιαφέροντα ορισμό του σνομπ που παρέθεσε ο βράστα και τις σκέψεις του Χότζα επ' αυτού. και το σχόλιο της ιρον στο "σνομπ". άλλη μια μέρα γεμάτη γνώση.

Αυτά. τα λέμε σε έξι χρόνια.

Καλημέρα Βάνιας. Καλές εποχές για το σάη, είχε φυσιογνωμία που λέει κι ο Χαλικού. Μπορεί να ήμασταν πιο πλούσιοι τότε, αλλά ήμασταν πιο ευτυχισμένοι.

Ενθουσιάστηκα απ' αυτήν την κουβέντα, το σλανγκρ στα ουράνια!
Συμφωνώ με HODJAS, Vrastaman και ironick. Προτιμώ χαλαρά το ψεύτικο χαμόγελο από την ανοιχτή αγένεια και επιθετικότητα και δεν θέλω όλη την ώρα να δημιουργώ σχέσεις με το κάθε σούργελο, ούτε να βυθίζομαι στον εσωτερικό του κόσμο. Είμαστε μακράν οι αγενέστεροι ευρωπαίοι, πουθενά δεν σου κλείνουν την πόρτα στα μούτρα καλύτερα απ' ότι στο Ελλαδιστάν...