τακουνόμαγκας

!!!!

Κι όμως, οι φοβεροί και τρομεροί κουτσαβάκηδες, φορούσαν στιβανέ παπούτσια με ψηλό τακούνι («να χωράει δεκάρα απο κάτω» όπως λέγανε), υποχρέωναν τον παπουτσή να βάλει μια φέτα πετσί βουτηγμένη σε πετρέλαιο για να είναι «τριζάτα» (ο δε Τσιτσάνης είχε δικό του καλαπόδι) και περπατούσαν με εντελώς ειδικούς ακκισμούς στριφογυρίζοντας στα τακούνια τους, ενώ όταν ανεβοκατέβαιναν σκάλες, πατούσαν πρώτα τακούνι και μετά μύτη σε κάθε σκαλί.
Η σχετική παράδοση επιβίωσε μέχρι και το '50 περίπου.

Λίγο μαλάκες μού φαίνονται αυτοί οι κουτσαβάκηδες.

Γιατί;

Πολύ μαγκιά - κλανιά. Έκαναν ποτέ τίποτε παραγωγικό εκτός από βία και μόστρα;

Μα, η δουλειά τους ήταν αυτή...

Εμ, τι λέμε τώρα κύριε διευθυντά μου;

Τουκανόμαγκας διάβασα...

Οι κουτσαβάκηδες ήταν φαινόμενο της πρώιμης αστικής κοινωνικής δόμησης της Ελλάδας.

Το έγκλημα στα πλαίσια υποκοσμιακών δραστηριοτήτων μεγάλων πόλεων, είναι εργασία (όχι όμως και τα εκ περιστάσεως επαρχιώτικα εγκλήματα πάθους κλπ).

Απαιτεί προσπάθεια, γνωριμίες, εμπειρία, έχει ανταγωνισμό, αποφέρει κέρδη και έχει και ζημιές. Μάλιστα φορολογείται κιόλας (με τους έμμεσους φόρους)...

Η βία (και η μόστρα αυτής) στον έγκλημα εξυπακούεται, αφού για τις εμπορικές δοσοληψίες του υποκόσμου δεν χωρεί έννομη προστασία (νόμιμος καταναγκασμός= κρατική βία), οπότε το ζοριλίκι τελείται αποκλειστικά με ιδιωτικά μέσα.

Χαριτολογώντας έλεγε κάποιος Εγκλέζος δημοσιογράφος για την διαφθορά στην μετατσαουσεσκική Ρουμανία, οτι «έχει ιδιωτικό κράτος και κρατική μαφία»...

Η βιαιότητα και η εχεμύθεια που απαιτεί το έγκλημα για ν' ανθίσει, καθώς κι η απληστία που το υποσκάπτει, αποτελούν το ειδικό βάρος των εργασιών αυτών, που προσδίδεται αναγκαστικά λόγω του αποκλεισμού της νομιμότητας.

Δεν υπάρχει τίποτα το κατακριτέο ή ηθικώς επιλήψιμο σ' αυτή τη νομοτέλεια.
Το εμπόριο λειτουργεί παράλληλα με το παραεμπόριο και ο νόμος παράγει την ίδια την παρανομία.

Όποιος μπαίνει εκών-άκων στον υπόκοσμο, είναι καταδικασμένος εσαεί να τηρεί μιαν ορισμένη συμπεριφορά (opinio injusticiae vel necessitatis;), για να επιβιώσει.

Αν θυμάσαι τον Πατσίνο στον εύστοχο «Καρλίτο», που καίτοι είχε μια ζωή στο κουρμπέτι, ήταν αναγκασμένος να αποδεικνύεται σκληρός κάθε στιγμή (η πιάτσα έχει χιλιάδες μάτια και σε παρακολουθεί, έλεγε).
Επειδή μια φορά αποφάσισε να μην φτάσει στα άκρα (χάρισε τη ζωή σε κάποιον παπαρίγκο), θες γιατί ήθελε να ξεκόψει-θες γιατί είχε γεράσει, πλήρωσε με το κεφάλι του...

Η εκρίζωση μιας συγκεκριμένης εγκληματικής δραστηριότητας (όχι φυσικά του εγκλήματος εν συνόλω!), απαιτεί οικονομοτεχνική μελέτη, που να το καθιστά cost ineffective (σε περίπτωση αποτυχίας όμως, η βιαιότητα αυξάνεται κατακόρυφα, γιατί οι μπριζόλες είναι στα ύψη)!

Ένα παλιό εγκλέζικο γκραφίτο του '70 έλεγε: Nationalise crime and make sure it doesn't pay!

Σόρυ για την καθυστερημένη απάντηση.

Εγώ το βλέπω ως εξής: Δεν παράγεις κάτι χρήσιμο κύριε για κανέναν κι από πάνω είσαι και επιθετικός και εκμεταλλευτής σε βάρος κάποιων μελών της κοινωνίας που ζεις. Ε, δεν είναι παρασιτισμός αυτό;

Εμένα με γοητεύουν οι ταινίες με μαφιόζους αλλά κυρίως για το εξής: Πώς δοκιμάζονται ή συντρίβονται κλασικές ατομικές και κοινωνικές αρετές όπως η τιμή, το θάρρος, η φιλία, η υπευθυνότητα κλπ σε καταστάσεις ακραίες για την νοικοκυρεμένη μας καθημερινότητα: βία, προδοσία, μεγάλη άτυπη και θεσμικά ανέλεγκτη εξουσία. Πιο συγκεκριμένα: Με ενδιαφέρει για παράδειγμα πάρα πολύ το πώς ο γιος του Νονού που δεν θέλει να εμπλακεί με την Οικογένεια «παρασύρεται» (στην σκηνή του νοσοκομείου) από την αγάπη για τον πατέρα του να στήσει μια μίνι επιχείρηση για να τον προστατεύσει και, συνειδητά ή ασυνείδητα, παίρνει ένα μονοπάτι χωρίς επιστροφή.

Η ίδια η βία αυτών των ανθρώπων, η έπαρσή τους, η εκμετάλλευση των γύρω τους, ο κυνισμός τους και η ενίοτε αυτοκαταστροφική τους διάθεση με απωθούν (γι’ αυτό και δεν μου άρεσε το «Goodfellas»). Το πώς από την προηγούμενη παράγραφο πάμε σε αυτήν εδώ δεν είναι καθόλου δεδομένο. Υπάρχει και η ελεύθερη επιλογή και οι διαβαθμίσεις. Κάποιος μπορεί να σμπρώχνει ναρκωτικά σε δεκαπεντάχρονα και να είναι εγκληματίας (το λογικό) και κάποιος άλλος να κάνει το ίδιο και να είναι λιγότερο εγκληματίας, αν ας πούμε, εεε, ξέρω και γω μεγάλωσε σε μια γειτονιά που τα ναρκωτικά ήταν τόσο κοινά όσο τα πορτοκάλια στους πάγκους του μανάβη.

Η ηθική απαξία μου για τους ανθρώπους που τελούν την ίδια πράξη μπορεί να είναι διαφορετική, ανάλογα με τις περιστάσεις και την προσωπικότητα του δράστη, η κοινωνική (και πολιτική αν θέλετε) όμως άποψή μου για το αν είναι παρασιτισμός και αντικοινωνική συμπεριφορά είναι άλλο θέμα, αν και συσχετιζόμενο: Όποιος δεν προσφέρει στην κοινωνία με τρόπο που να κάνει αυτήν ασφαλέστερη, πιο ελεύθερη, ποιοτικότερη, υγιέστερη (σωματικά) ή ό,τι άλλο, παίρνει από την κοινωνία χωρίς να δίνει πίσω. Είναι μάλλον απλό. Πόσο δε μάλλον κάποιος που στρέφεται και κατά κάποιων από τα μέλη της, όπως είπα παραπάνω. Το πολύπλοκο είναι το τι είναι διατεθειμένη να κάνει η οργανωμένη κοινωνία (π.χ. καταστολή) και πόση ανεκτικότητα διαθέτει στο διαφορετικό.

Από ποινικής άποψης, ο νομοθέτης ακολουθεί, σε γενικές γραμμές, μια απλή σοφία: μόνο πράξεις είναι ποινικά ενδιαφέρουσες. Το τι είναι πράξη σηκώνει κουβέντα αλλά, σχηματικά, πράξη είναι η πράξη ή παράλειψη που έχει αντίκτυπο σε κάποιον ή σε κάτι. Μπορείς να είσαι τεμπελχανάς με το κομπολόι σου, το στραβοφορεμένο σακάκι σου, το μουστάκι σου και το ύφος σου το περίεργο όσο γουστάρεις. Αν κάνεις όμως τσαμπουκάδες και απλώσεις χέρι σε άλλον άνθρωπο, βρίσεις, κλέψεις (ή οτιδήποτε άλλο η κυριαρχούσα κοινωνική δύναμη θεωρεί έγκλημα), ο νόμος σε αγγίζει. Αν απλώς επικροτείς τέτοιες στάσεις ζωής ή τις υποστηρίζεις θεωρητικά ο νόμος δεν μπορεί να σε αγγίξει και να καταστείλει τίποτα.

Επειδή καταλαβαίνω ότι πλατειάζω, στο θέμα μας. Παράσιτα και εκβιαστές είναι και οι ευυπόληπτοι γιατροί που σου λένε ότι πρέπει να κάνεις μια επέμβαση ενώ δεν την χρειάζεσαι (και σε τρομοκρατούν), ή να πάρεις τα τάδε φάρμακα που δεν είναι τα κατάλληλα, για δικούς τους ιδιοτελείς λόγους. Παράσιτα είναι και τεχνικοί και οι μάστορες με παρόμοιες αιτιολογίες. Οι συμβουλευτικές εταιρείες που παίρνουν προμήθειες εκατομμυρίων για κάτι ομιχλώδες και τελικά μάλλον ανύπαρκτο, σχετικά π.χ. με την έκδοση ενός ομολόγου. Και αυτοί ασκούν και βία και τον μηχανισμό διαβρώνουνε και μούρη πουλάνε και ατιμώρητοι μένουνε και όλα τα καλά. Εγώ όμως θα τους πω παράσιτα πάλι, δεν θα έχω δίκιο;

Και ο Καρλίτο είχε την ευκαιρία να την κάνει από το παιχνίδι (δεν θυμάμαι πότε στην ταινία αλλά φαίνεται αυτό γλαφυρά) και να γίνει, για παράδειγμα, ένας άσημος εργάτης οικοδομών σε μια άλλη πολιτεία. Δεν το έκανε.

Μήπως εσύ στην δουλειά σου δεν έχεις επιλογές να γίνεις λαμόγιο; Το κάνεις; Και μην μου πεις ότι αυτοί που το κάνουν είναι «Επειδή Μπορούν».

Κι άλλα είχα να πω αλλά πρέπει να φύγω από τον υπολογιστή (αυτό ήταν απειλή).

Μα δεν καθαγιάζει κανείς τους κούτσαβους ως φαινόμενο, απλά τους θέτει ψύχραιμα υπό παρατήρηση έστω και με το το benefit of hindsight.
Ίσα-ίσα, πολλοί απο δαύτους, τα' καναν πλακάκια με τα (τότε) κόμματα και εξασφάλισαν την ατιμωρησία στις ανομίες τους, αφού προσέφεραν τις υπηρεσίες τους ως τραμπούκοι (!)
Οι δε κατοπινοί ρεμπέτες, υπό τον ασφυκτικό κλοιό της μπασκινερίας έλεγαν το ποίμα θέλοντας και μη (πολλοί είναι πασίγνωστοι συνθέτες)...
Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα.
Δεν μπορεί να ηθικολογεί κανείς για κοινωνικές νομοτέλειες, μπορεί όμως να βλέπει απο απόσταση (κι αν του περισσεύει και με συμπάθεια) τέτοια φαινόμενα, δεδομένου οτι μιλάμε πάντα για εγκληματίες του κυανού περιλαιμίου, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα πληρώσουν (και είναι οι μόνοι που θα πληρώσουν)...

Σε προέκταση αυτών που λέει ο Χότζας, μάλλον πρόκειται για αντρικό τακούνι και όχι για γυναικείο, δηλαδή δεν πρόκειται για θηλυπρεπή πουστόμαγκα. Κατά τα άλλα, πάντως, ο ορισμός παραμένει, νομίζω, σωστός σε γενικές γραμμές, με την έννοια ότι ο τακουνόμαγκας είναι ο υπερβολικά επιτηδευμένος μάγκας που δίνει ίσως υπερβολική σημασία στους ακκισμούς και στην εμφάνισή του εις βάρος πιο ουσιωδών στοιχείων, ακόμη κι αν δεν αυτό δεν έχει σχέση με θηλυπρέπεια, όπως υπαινίσσεται ο ορισμός.