γιουσουρούμ

Yπέροχο, μεγαλειώδεις, ανυπέρβλητο! 10 * είναι πολύ λίγα!

Ξανά-μανά ζητώ ταπεινά μπαρδόν για το σάβανο, αλλά πώς να πείς για ένα φαινόμενο που περιέχει «τα πάντα όλα», μέσα σε λίγες αράδες;
Αλλίβε, στο αφιερώνω, γιατί σ' αρέσουν κάτι τέτοια...

Ένα de profundis στω. Ώρες ώρες σκέφτομαι ότι εδώ μέσα υπάρχουν κείμενα πολύ ανώτερα από αυτά που κανείς πληρώνει για να διαβάζει.

Για μια ακόμα φορά παραβαίνω την αρχή μου να μήν αστερώνω σεντόνες!

slang.edu! Ευγε Χότζα!

μ' αρέσει που ξεσπαθώνεις με αφορμή ένα λήμμα πάντα, πολύ γουστάρω! κάθε λήμμα και μανιφέστο.

τρίβια: και στο Χελβέτια επιτρέπεται να ξεπουλάς τη σαβούρα σου στο κατώφλι του σπιτιού σου, τουλάχιστον στην επαρχία (δεν ξέρω για τις πόλεις). Έχει ενδιαφέρον αυτό, καθότι πρόκειται για συντηρητική κατά τα φαινόμενα χώρα.

Τρελαίνομαι γι' αυτό το συνειρμικό στυλ με ρίζες σε τόσες διαφορετικές κουλτούρες! Εύγε!

Ιδού και οι στίχοι του Άσιμου, πλήρεις εδώ
Άδειο το βλέμμα σου, κούφιες οι ώρες μας
στα ενυδρεία σε χώσαν ζωή
συνηθισμένοι ο καθένας στο ρόλο του
κι η φαντασία μας έχει χαθεί
την ξεπουλήσαμε στο γιουσουρούμ
για ένα κουστούμ, για ένα κουστούμ
την ξεπουλήσαμε στο γιουσουρούμ
για ένα κουστούμ, για ένα κουστούμ.

Μία διαδήλωση δέκα μικρόφωνα
και τα μεγάφωνα στη διαπασών
χιλιάδες δίποδα με μαγνητόφωνα
κι έχουν λουστεί με την ίδια λοσιόν
ξεπουληθήκαμε στο γιουσουρούμ
για ένα κουστούμ, για ένα κουστούμ
κι ο εαυτούλης σας πέταξε βζούμ
ταρατατατζούμ, ταρατατατζούμ.

Γενεαλογικότατος. Πάθαμε Μόρφωση με Κεφαλαίο.

Στα επιμέρους:

1. Για τις ιδιωτικές αγορές στο γκαράζ ή την αυλή του σπιτιού σου. ΠΟΤΕ δεν θα φτουρήσει εδώ, ο έληνας το θεωρεί γυφτιά και ξεφτίλα. Μαλακιωδώς βέβαια. Θέλει να δείχνει οτι δεν έχει ανάγκη, πως είναι λαρτζ, κιμπάρης, χουβαρδάς κλπ. Υπάρχει όμως και η άλλη όψη: ο έληνας χαρίζει. Χαρίζει πολύ, σε φίλους - συγγενείς - γνωστούς. Όχι μόνο για να επιδειχθεί, αλλά και για να βγάλει υποχρεώσεις, να εξιλεωθεί απέναντι σε ζήτουλες και απαιτητικούς. Είναι αυτά τα προσωπικά δίκτυα που στη Δύση (θεωρείται οτι) έχουν ατονήσει. Υπολείμματα κοινοτισμού (Vergemeinschaftung) εδώ, «συνεταίρωση» (Vergesellschaftung) εκεί, για να χρησιμοποιήσουμε βεμπεριανή ορολογία.

2. Γιατί ο έληνας έχει εγκαταλείψει το δημόσιο χώρο και επιλέγει να περιχαρακωθεί στους 4 τοίχους ενός μπαρ/καφετέριας κλπ; Αυτό παρατηρείται βασικά από τις αρχές της δεκαετίας του 90 και μετά, με τη συρροή των αλλοδαπών, που έχουν καταλάβει πλατείες - πλατώματα - παιδικές χαρές - άλση κλπ. Ο έληνας τρέμει μήπως εξομοιωθεί με αυτούς, αγωνίζεται για έναν τρόπο ζωης που θα τον διαφοροποιεί πάση θυσία από τους ξένους, τον τελευταίο τροχό της αμάξης. Ομοίως έχει εγκαταλειφθεί στα παιδιά των μεταναστών και το δημόσιο σχολείο, τα εληνάκια πάνε στα φλωρο-ιδιωτικούλια τους.

3. Μια γενική παρατήρηση. Πολλά από αυτά που περιγράφεις, όπως π.χ. τα γλέντια στο δρόμο που αργότερα κόπηκαν ή το προσωπικό στοιχείο στην αγοραπωλησία, δεν αποτελούν ελληνική ιδιαιτερότητα. Η αλλαγή των συνηθειών αυτών σηματοδοτεί το πέρασμα στην περίφημη Νεωτερικότητα, διαδικασία με διαφορετικές χρονικότητες σε κάθε ορισμένη περίπτωση. Στην ελάδα η Νεωτερικότητα (που καλό είναι να την ορίζουμε ad hoc και όχι με βάση προκαθορισμένα σχήματα) άργησε να έρθει.

4. Η μείωση του μεγέθους των πλατειών εξασφαλίζει μείωση και των συγκεντρώσεων, άρα και των ταραχών; Και ναι και όχι. Στο Παρίσι π.χ. έγινε το ακριβώς αντίθετο. Επί Δεύτερης Αυτοκρατορίας, όταν δημιουργήθηκε το Παρίσι όπως το ξέρουμε σήμερα, η παλιά μεσαιωνική πόλη μεταμορφώθηκε στη σύγχρονη Πόλη του Φωτός με τα μεγάλα βουλεβάρτα κλπ. Με τους ανοικτούς χώρους ελέγχεις ευκολότερα το πλήθος, διευκολύνεται η καταστολή. Ο Ναπολέων ο Γου, γνώριζε πολύ καλά τι έγινε το 1830 με τις trois glorieuses και το 1848 και θέλησε να αποτρέψει τυχόν επανάληψη τέτοιων γεγονότων. Τα σοκάκια και τα στενά ήταν ιδεώδη για οδοφράγματα και για hit and run, ενώ στην ανοιχτοσύνη...

Άλλωστε, οι πολλές πλατείες και ο πολεοδομικός σχεδιασμός είναι σχετικά καινούριο φρούτο. Η Αρχαία Ρωμη, τουλάστιχον την εποχή της Respublica, αλλά και οι μεσαιωνικές πόλεις, όπου προείχε ο οχυρωματικός-φρουριακός χαρακτήρας (εξου και κάστρα) έμοιαζαν πιο πολύ με παραγκουπόλεις: καλύβια στοιβαγμένα το ένα πανω στ' άλλο σε υπερ-πυκνούς σχηματισμούς.

@ βραστα. Γιατί σ ενοχλούν τα σεντόνια;

γιατί πάντα στις αμερικάνικες ταινίες, όλες οι μουνάρες μόλις σηκώνονται από το κρεββάτι, αρπάνε το σεντόνι και κρύβουν τα βυζά τους, λες και ξέρουν ότι τις βλεπει ο vrasta! λίγο το βρίσκεις εσύ αυτό;

Καβουράκια σκηνοθέτη!
[img]http://www.2dayblog.com/images/2009/june/tee_sheet_1.jpg[/img] Vrasta

κάπου είχατε αρχίσει αυτή την κουβέντα με το βράστα, ρε συ, γιάννη, κ δεν είχα προλάβει να απαντήσω.

λόγω επαγγελματικής διαστροφής είμαι κ γω της ίδιας λογικής με τον βράστα, ότι αν δεν μπορείς να εξηγήσεις κάτι με λίγα κ απλά λόγια, άσ' το, γάμα το, δεν αξίζει, κ αυτό είναι το πρόβλημά μου κ με τη σύγχρονη φιλοσοφία.

ναι μεν ο φιλοσοφικός λόγος πρέπει να είναι περίπλοκος καθώς αναπτύσσει έννοιες αφηρημένες και γενικά δύσκολες στον χειρισμό, από την άλλη η υπερεπιτήδευση της γλώσσας (αυτό που εσύ αντιμετωπίζεις σαν πρόκληση, αν θυμάμαι καλά) μπορεί εύκολα να γίνει το κάλυμμα του απολύτου μηδενός. κοντολογίς, ναι μεν η ορολογία είναι αναγκαία, αλλά η αξία των λεγομένων φαίνεται στην γείωσή τους, στο αν είναι πρόσφορα να τα εξηγήσεις χωρίς αυτήν.

στα σεντόνια, τώρα που είναι σχετικό-άσχετο με τα προηγούμενα, κ εδώ κολλάει κ η επαγγελματική διαστροφή, ένας ορισμός δεν εξαντλεί το φαινόμενο, δίνει τα βασικά του χαρακτηριστικά κ αυτά που το διακρίνουν από τις συγγενείς έννοιες. κ εδώ μπαίνει το θέμα της έκτασης του ορισμού, αλλά επίσης και το τι είναι «οριστέο» (άσχημη λέξη). είναι αδύνατον να περιγράψεις την ολότητα του φαινομένου, όπως κ είναι αδύνατον κ άχρηστο να καταγράψεις το σύνολο της γλώσσας. είναι σαν να φτιάχνεις χάρτη που δείχνει κ τις λακούβες, είναι υπερλεπτομερής και απλά άχρηστος.

από την άλλη κάποιοι τακτικοί σεντονογράφοι συγκεντρώνουν πολλή καλή πληροφορία, την οποία είναι μάλλον δύσκολο να βρεις σε τέτοια πυκνότητα αλλού. αυτό, βέβαια δεν αναιρεί την άποψή μου ότι ως ορισμοί είναι κακοί (μην ανησυχείτε, δε βαθμολογώ εδώ κ καιρό), αλλά αναγνωρίζω, όταν δε βαριέμαι να διαβάσω την οθονιά, τις γνώσεις κ την διάθεση μετάδοσής τους από τον γράφοντα.

αυτά, ελπίζω να βγάζει νόημα, γιατί βαριέμαι να το διαβάσω απ' την αρχή:Ρ

βγαζει και παραβγαζει τζίζα νόημα. Φυσικά υπάρχουν και τα άλλα όρια (Βλεπε και Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης του Καβάφη) και φυσικά συμφωνώ σε γενικές γραμμές με τις παρατηρήσεις σου αλλά πιστεύω υπάρχουν και διαφορές ανάμεσα στα σεντόνια αλλά και τα σεντονάτα σχόλια.

Σε κάποια διαβλέπω τον πόθο για το λήμμα και το μεράκι για τον ορισμό στο μάξιμουμ με -σχεδόν- ειλικρινή ανάγκη να μοιραστούν κάποια πράγματα με τους άλλους.

Σε κάποια άλλα όμως βλέπω το τραγικό πρόσωπο του μονολόγου απέναντι σε ένα καθρέπτη, μια κεντρόφυγη δύναμή που τελικά καταντάει -φευ!- βαρετή γιατί στερείται γενικώς ουσίας...

Δυστυχώς και στις 2 περιπτώσεις, το αποτέλεσμα είναι παρεμφερές (και αυτός εδώ ο Τζο φτάνει στο σημείο να βαριέται εξίσου και τις 2) αλλά είναι χαρά να βλέπεις τον ένα να αντιδρά με χιούμορ και αυτοκριτική και τον άλλον με 10 κιλα αιμοροείδες...

Στις δύο πρώτες παράγραφοι δν θα απαντήσω, τα 'χουμε ξαναπεί για τα φιλοσοφικά, εσύ είσαι του ξυραφιού, εγώ (μαζί με κχαν νομίζω) γράφουμε το ξυράφι στα παπάρια μας, τέλος.

Στα του σάιτ, τώρα που τα ξανασκέφτομαι, δεν έχεις και πολύ άδικο. Ειδικά σ' αυτό με το χάρτη μου θύμισες Μπόρχες (ο μόνος ακριβής χάρτης είναι ο με κλίμακα 1:1, δλδ ένας άχρηστος χάρτης). Το γεγονός όμως παραμένει οτι τελευταία η παπαρολογία δαμέσα έχει πάει σύννεφο και το σεντονι τείνει να γίνει ο κανόνας. Δυσκολεύομαι να διακρίνω κάποιο τρόπο να επιστρέψουμε στη δωρικότητα των παλιών ημερών... Κι εγώ ορισμένων σεντονιών την ανάγνωση δν την τελειώνω ποτέ, κι εμένα οι πρώτοι ορισμοί ήταν 5 γραμμές.. Η σεντονομανία είναι σαν κύμα που σε παρασέρνει... Ειλικρινά δν ξέρω τι θα μπορούσε να γίνει. Ένι σατζέστιονς;

αυτό με τα ξυράφια δεν το πολυκατάλαβα, χώνεις μια εξήγηση στα γρήγορα;;

η μοναδική «υπόδειξη» είναι να μην γράφουμε σεντόνια, εκτός κ είναι απολύτως απαραίτητο, το οποίον συμβαίνει κ κατά παράβαση του κανόνα...νομίζω οτι τουλάστιχον εγώ το τηρώ καί στους ορισμούς καί στα σχόλια.

με τη 3η παράγραφο του μπούμπη συμφωνώ, αν φύγει το «σχεδόν», νομίζω ότι για κάποιους χρήστες η όρεξη αυτή φαίνεται κ είναι όντως ειλικρινής, κ γι αυτό, αν κ τους διαβάζω με δυσκολία λόγω έκτασης, χαίρομαι τον όγκο πληροφορίας κ το ετερόκλητό της.

τώρα για τον καβάφη, μάλλον θα πρέπει να μου τα πεις εσύ, η μόνη ποίηση που έχω καταφέρει να αναγνώσω είναι η μελοποιημένη, την οποία χωρίς τη μουσική δεν τη νιώθω, κ ο καθρέφτης του ταρκό.

(έβλεπα τη δίκη του κάφκα από τον γουέλς, όποιος δύσμοιρος δεν την έχει δει πρέπει να το κάνει πρέστο. λυπάμαι τον εαυτό μου που δεν το είχα κάνει νωρίτερα.)

τρίτη συνέχεια κ το αφήνω για κάναν άλλον: αυτό που εννοώ με το απότομο να μη γράφουμε σεντόνια είναι το να αποφύγουμε την περιγραφή του φαινομένου κ να πάμε στον ορισμό του φαινομένου. προφ, ο ορισμός παρέχει απείρως λιγότερες πλεροφορίες από ένα σάβανο (χα! τα σπας με τις ατάκες σου ρε θείο) του χότζα, πχ, αλλά αν είναι σωστός αρκεί για να δικαιολογήσει την ύπαρξη λέξης που φέρει μίαν έννοια κ να την διαχωρίσει, αν όντως διαχωρίζεται, από τις συγγενείς έννοιες, ή να την βάλει στην ευρύτερη κατηγορία των συνωνύμων από τα οποία μπορεί να αντικατασταθεί. ε;;

Τα σεντόνια απλά δεν τα διαβάζει ο κόσμος, γιαυτό δεν είναι καλά. Γιατί δεν έχει χρόνο να το κάνει κατά κύριο λόγο και για άλλους δευτερεύοντες.

Ακόμα και χρήστες σαν εμένα που χαλάνε τον απόλυτο χρόνο στο σάιτ, δεν έχουν την πολυτέλεια να μένουν καρφωμένοι στο πισί όσο χρόνο χρειάζεται για να διαβάσουν έναν τέτοιο ορισμό, το να διαβάζω παράγραφο παράγραφο απλά δεν το κάνω γιατί βαριέμαι να μπω στην διαδικασία.

Τζόνυ χάνω τον βασικό ορισμό μέσα στο σεντόνι, παρόλο που οι γνώσεις που παρέχονται είναι ανυπέρβλητες (όπως βλέπω να γράφετε στα σχόλια). Μιλάμε για ένα λεξικό τώρα και, αν για οποιοδήποτε λόγο χάνει κάποιος τον ορισμό μέσα στον ορισμό, κάτι πάει στραβά.

Προσωπική μου πρόταση οι επιπλέον παρεχόμενες γνώσεις να μπαίνουν σε σχόλιο από τον ίδιο τον γράφοντα, δεν μπορώ να σκεφτώ τί άλλο μπορεί να γίνει, ούτε να χαθεί η πληροφορία είναι σωστό. Κι επειδή «το μυαλό απλώνει» ή κάτι τέτοιο, αφού τον γράψουμε τον ορισμό όπως μας έρθει, πριν πατήσουμε το αποστολή, μπορούμε να κόψουμε τα μη επεξηγηματικά του λήμματος και να τα κάνουμε paste αμέσως μετά στο «σχολιασμός».

scrive mario σεντόνια

Δεν κρατιέμαι θα πω και γω την κουβέντα μου. Κάπου εδώ μέσα ο Τζόνι Μπλακ έχει πει και συμφωνώ απολύτως ότι η καταγραφή της σλανγκ είναι λαογραφία. Δηλαδή έχει μεγάλη διαφορά η καταγραφή των «θεσμικών» λέξεων (δεν είμαι σπουδαγμένος στο αντικείμενο, δεν ξέρω αν χρησιμοποιώ σωστές λέξεις, εννοώ τους Μπαμπινιώτης και Σία), από την καταγραφή των λέξεων και εκφράσεων της σλανγκ. Η λιτή καταγραφή μπορεί να λειτουργήσει στις «θεσμικές» λέξεις και εκφράσεις, δεν μπορεί όμως να λειτουργήσει στην καταγραφή των λέξεων και εκφράσεων της σλανγκ, οι οποίες για να γίνουν πλήρως κατανοητές πρέπει να μελετηθούν μέσα στο περιβάλλον που γεννήθηκαν, να ακούσουμε τις μυρωδιές και τους θορύβους του δρόμου, (το ακούω τις μυρωδιές το λέμε στην Κρήτη, έτσι Χαλικούτης ;;). Όλα αυτά φυσικά καταλήγουν στα προσφιλή σε εμένα σεντόνια. Είμαι σεντονάς, τι να κάνουμε ;;;;
Διαφωνώ και με την αγαπητή Μες, που βάζει τον παράγοντα χρόνο ως καθοριστικό στην χρήση του σάιτ. Πριν εγγραφώ είχα περάσει άπειρο χρόνο σε περιπλανήσεις στο σάιτ και είχα βεβαίως κολλήσει. Κάποια στιγμή ανακάλυψα ότι ο βιαστικός τρόπος ανάγνωσης του σάιτ, (π.χ. στην δουλειά), στερεί πολλά πράγματα από τον χρήστη, οπότε αποφάσισα να μπαίνω στο σάιτ μόνο όταν έχω αρκετό χρόνο για να το απολαύσω. Μειώνουμε την αξία του σάιτ όταν το αντιμετωπίζουμε σαν ένα είδος τηλεόρασης, (τσούινγκ γκαμ φορ δε άις).
Βεβαίως δεν παραγνωρίζω και μου αρέσει πάρα πολύ η διασκεδαστική πλευρά του σάιτ με λήμματα που σε κάνουν να λύνεσαι στο γέλιο, τα οποία δεν χρειάζεται να είναι σεντόνια, αν και με αυτό διαφωνώ, πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις, π.χ. βλ. κουτσουμπίλω, το λήμμα για την κουράδα, το λήμμα του Βράστα για το μουνί, διάφορα διασκεδαστικά και χαβαλετζίδια του Χαν αυτά δεν είναι σεντόνια δηλαδή ;;;;;,. Σεντονάρες είναι, απλώς γελάς από την αρχή μέχρι το τέλος. Ενώ λοιπόν αυτά τα σεντόνια σου προσφέρουν γέλιο και είναι καλοδεχούμενα από όλους, τα σεντόνια που δεν τα γράφει ο λημματογράφος για να σπάσει πλάκα αλλά για να σου προσφέρουν κάτι άλλο (άλλος το λέει πληροφορία, άλλος το λέει γνώσεις, άλλος το λέει σύμπνοια με τις απόψεις του λημματογράφου, όλα παίζουν), αντιμετωπίζονται με σκεπτικισμό. Συνεπώς, για μένα το ιδεατό θα ήταν το αντίθετο από αυτό που λέει η Μες, τα σχόλια που προσφέρουν στον ορισμό να ενσωματώνονται σε αυτόν και όχι να κατακερματίζεται ο ορισμός σε σχόλια (αν είναι θέμα πόντων να μοιράζονται). Μες, μην βγαίνεις από τα ρούχα σου, (μεταφόρικαλυ σπίκιγνκ), ξέρω ότι αυτό δεν γίνεται και δεν περιμένω κάτι τέτοιο, εγώ απολαμβάνω εξ ίσου ορισμό και σχόλια, αλλά για να πω ένα δικό μου παράδειγμα, ο ορισμός μου του καψοκαλύβα δεν είναι ελλιπής χωρίς την αναφορά του Χαν στους καψοκαλυβίτες ;;;;, (θα μου πεις, ας έψαχνες μπετατζή να το βρεις μόνος σου και θα συμφωνήσω). Αυτό που θέλω να πω για να μην κουράζω είναι ότι δω μέσα χωράνε όλα, και τα σεντόνια, τα οποία είναι αναγκαία σε κάποια λήμματα όπως το συγκεκριμένο, τα οποία διαφορετικά θα ήταν ελλιπή.
Ήλεκρον, καλό αυτό με τα σεντόνια που κρύβουν τα βυζιά των ηθοποιών, (έχω ακούσει ότι εάν είναι να δείξουν κάτι παραπάνω, πληρώνονται και παραπάνω).

Τρέμετε σλανγκοβερμουδιάρηδες, ήλθεν η ώρα σας: If I had my way, I’d have all of you shot shaved!

Το συγκεκριμένο σινδόνιον πάντως δεν είχε το παραμικρό κρούσμα παπαρολογίας. Αλλά θα το απολάμβανα περισσότερο εάν το διάβαζα σε μια ξαπλώστρα στην παραλία πίνοντας φρουτοπάντς με ομπρελίτσα, αν βλέπετε το σημείο μου.

Έχω γράψει κατά καιρούς ότι τάσσομαι στo στρατόπεδο των Όκκαμ και Πόππερ ως προς την οικονομία του λόγου. Οι πατασλανγκικές διατυπώσεις δεν είναι ούτε αυταπόδεικτες και ούτε επαληθεύσιμες. Θα συμφωνήσω λοιπόν με την σίστα, ότι είναι πιο κομψό οι βερμουδιές να μπαίνουν στα σχόλια και όχι στους ορισμούς.

Και γω σ'αγαπώ που συμφωνείς, τα δυο μας θα τα γράφουμε στα σχόλια όλα κι άστους αυτουνούς να διαβάζουν τους ορισμούς. Ακούτε; You're messing with mes you're messing with the whole family :-P ) σίστα

Γράψτε ένα λάθος, το ξανακοίταξα, η κουτσουμπήλω δεν είναι σεντόνι, υπάρχουν όμως άλλα χαβαλετζίδηκα σεντόνια, ας βοηθήσει κάποιος.

από τη στιγμή που το σάιτ αυτό δεν έχει προκαθορισμένη μορφή, ο καθένας είναι ελεύθερος να γράφει όπως και όσο θέλει. Θεναπώ δεν έχει οριστεί ότι είναι λεξικό (πράμα που συνεπάγεται τηλεγραφικούς ορισμούς ή παραδείγματα, όπως γινόταν στην αρχή), ούτε ότι είναι εγκυκλοπαίδεια (άρα απαιτεί μόνο μεγάλα κείμενα). Είναι λοιπόν στο γούστο του καθενός να εκφραστεί όπως νομίζει. Αυτό συμβάλλει στο να αλλάζει η μορφή του σάιτ από καιρού εις καιρόν: ανάλογα με το ποιος εμφανίζεται επηρεάζονται θετικά κάποιοι παλιότεροι από την γραφή του ή αντιδρούν σε αυτήν. Επίσης ο καθένας μας περνάει φάσεις όπου θέλει να τα πει γλαφυρά ή τηλεγραφικά. Εμένα μου αρέσει αυτό, αν και με πιέζουν τα σεντόνια καθότι απαιτούν χρόνο. Βάλτε και την διόρθωση μέσα... ευτυχώς οι σεντονάδες είναι καλοί στο γράψιμο και δεν απαιτούν ιδιαίτερες διορθώσεις ή και καθόλου, όμως πρέπει να διαβαστεί το κείμενο πολύ πιο προσεκτικά και όχι διαγωνίως, όπως θα το διαβάζαμε εν τάχει αν δεν ήταν να διορθωθεί.

Το να θέλει κανείς να πει τον πόνο του μέσα από το σεντόνι του (...) είναι λίαν κατανοητό, εξάλλου το σάιτ αυτό είναι και παρέα, και παρηγοριά και ανακούφιση και άγκυρα και φωλιά για πολλούς, όπως υποπτεύομαι... (άλλη μια περίεργη πλευρά της σλανγκ είναι πως, παρότι οικεία, λειτουργεί ως ξένη γλώσσα μέσω της οποίας μιλάς με μεγαλύτερη ευκολία για όσα σε απασχολούν).

το μόνο παράπονό μου με τα σεντόνια και τις αμπελοφιλοσοφίες είναι ότι αποθαρρύνουν ή / και τρομάζουν τον κατεξοχήν σλανγκ τύπο που θα ήθελε να ενταχθεί στο σάιτ. Ο φόβος τού να εξελιχθούμε σε κάτι κλειστό και διανοουμενίστικο είναι μεγάλος. Θα ήθελα, χωρίς να κατασταλεί η τάση αυτή, να βρισκόταν τρόπος να είναι πιο προσιτό προς τους μη σπουδαγμένους, τους μεροκαματιάρηδες, τους ανθρώπους της επαρχίας, της νύχτας κλπ (και μη μου πείτε ότι δεν ασχολούνται με το νετ αυτοί). Να γίνει ένα σάιτ στο οποίο όλη η ελλάδα θα μπαίνει μέσα και θα λεξικογραφεί κάνοντας και τον χαβαλέ της. Κι ας μαζέψουμε και σαβούρα. κι ας μαζέψουμε και ήδη λεξικογραφημένα. Κι ας μην είναι τεκμηριωμένα στην απόλυτη λεπτομέρειά τους.

δατς ωλ φωκς!

Ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο μπαλέτο και το χω πει χίλιες φορές, ήμουν από τους σεντονάδες του σάιτ - μετά συνειδητοποίησα ότι, ποιος σε διαβάζει κυρία μου, τί νομίζεις ότι είναι ο κόσμος για να τον αναγκάζεις να διαβάζει τις προσωπικές σου απόψεις για το δράμα της κάθε καημένης.

Δεν είμαι υπέρ των μονολεκτικών ορισμών, απλά λέω ότι, όταν κάποιος γράφει την σεντονάρα, είναι επόμενο να μην τον διαβάζουν, σο, απλά το δέχεται ως γεγονός και τελειώνει η ιστορία.

Στον αντίποδα είναι η άποψη «εγώ γράφω ό,τι είναι να γράψω και σταρχίδια μου ποιος θα με διαβάσει, αυτοί χάνουν». Και επίσης και εγώ διαφωνώ με την άποψη να κατακερματίζεται ο ορισμός στα σχόλια (αποκηρρύσω την προηγούμενη θέση μου γιατί έτσι) και συμφωνώ με τον μπετατζή που τα λέει ωραία.

Κατ' αρχάς θα ήθελα να ευχαριστήσω (κλπ «βλ. Μπήλιω»)...

Το κείμενο το έγραψα, συνειδητά μειώνοντάς το κατά το δυνατόν, για να γουστάρουν όλοι κι όχι μόνον εγώ.

Συμφωνώ με τον άνθρωπο που έσπαγε πλάκα (μπετατζής). Αυτό το παραμύθι, «αυτά θέλει ο κόσμος» (βλ. τηλεοπτικά προγράμματα) κλπ, «ο λαός τραγούδι θέλει», «την καθαρεύουσα, δεν την καταλαβαίνουν όλοι», τα' χω ξανακούσει (βερεσέ).

Σ' ένα φόρουμ (και όχι αγορά κατά τον Στράβωνα) γλώσσας, σαν κι αυτό, δε νομίζω οτι τίθεται ζήτημα «οικονομίας», προϊούσης της απεραντοσύνης του διαδικτύου.
Είναι ιδεοψυχαναγκαστική νεύρωση να σε αγχώνει αυτή η απεραντοσύνη.
Ούτε χαρτί σου τρώει το κείμενο, ούτε ψωμί σου ζητάει.
Μπορείς, αν σου αρέσει να το απολαύσεις, όπως λέει ο Βράστα.

Σεβόμενος τη γνώμη των συγχρηστών, γράφω όπως μου βγαίνει. Αν δεν αρέσει σε κάποιον το λήμμα, ο ορισμός ή η φόρμα, ας κάνει ο,τι καταλαβαίνει.

Σε κάθε περίπτωση, αφιερώνω το μπλούζ του Γιοκαρίνη:

Μήπως σε κούρασα;
Μήπως στη βίδωσα;
Σαν κάτι αγάπη μου από νωρίς, σε στριτζώνει!

Μήπως σε χτύπησα;
Μήπως αγρίεψα;
Ή μήπως σου μπήκε σε κανα σημείο, σεντόνι;

Το σεντόνι το σεντόνι χαχα (το «στριτζώνει» το χουμε;). Χότζα σε στηρίζω.

(ο καθένας το βιολί του): δεν μου θύμωσες χότζα;;;

@ τζιζα. Ξυράφι του Όκκαμ.

@ betatzis. Πολύ σημαντικά όσα λες. Ο λημματογράφος της σλανγκ κάνει ένα δύσκολο αγώνα.Πρέπει να μεταφέρει νοητά τους αναγνώστες του όσο το δυνατόν, εντός του περιβάλλοντος που γέννησε και χρησιμοποιεί την έκφραση που καταγράφει. Να τους μεταδώσει κάτι από το πως ηχεί η λέξη αυτή, όταν λέγεται από άνθρωπο σε άνθρωπο, στα πλαίσια μιας προσπάθειας επικοινωνίας.

Και φέρνω παράδειγμα τη δική μου κωλοπαντιέρα. Εξαιρετικά αλήτικη έκφραση, καταδικασμένη εντούτοις να αναπαράγεται εντός ενός στενού σχετικά κύκλου καυλόγκαζων καγκουριάρηδων. Κανείς από δω δεν την είχε ακούσει στο παρελθόν, όμως με το σεντονάκι μου, επέτυχα σε ένα βαθμό αυτή τη μέθεξη, τη μύηση αν θέλετε. Η γλώσσα έχει και τη μυστικιστική πλευρά της, νομίζω όλοι το αντιλαμβάνονται αυτό. Πράγματι λοιπόν, το λήμμα απέσπασε πολύ καλές κριτικές και έγινε πλήρως αποδεκτό, παρόλο που - ξαναλέω - ουδείς σλανγκιστής το είχε ξανακούσει. Ε λοιπόν εγώ, με το να εισαγάγω τον αναγνώστη στον «κόσμο» αυτό των κατά πολλούς καμένων τύπων, ένιωσα οτι κάτι πρόσφερα ρε διάολε, αισθάνθηκα μια πληρότητα.

Άλλο παράδειγμα. Στη συνάντα είχα ρίξει προς συζήτηση τη λέξη φλωροκάναρο (= ο καραφλώρος του κερατά που μοιάζει με καναρίνι ενώ οι γενναίοι είναι οι αετοί κλπ). Υπήρξε η παραδοχή περί της υπερ-σλανγκικότητας και της «βρομιάς» που αναδίδει ο όρος, κανείς όμως δεν το είχε ακούσει. Έχουμε λοιπόν και πάλι την περίπτωση όπου μόνο ένα σεντόνι με γνώση και ζήλο θα καταξίωνε αυτήν την εξόχως μαγκιόρικη έκφραση.

Και τέλος τα σεντόνια μου για τα ναρκωτικά. Που τόσο ντόρο προκάλεσαν και έγιναν οι αιτία να δαιμονοποιηθώ από κάποιους. Δεν αρνούμαι οτι ίσως οι ορισμοί αυτοί - με την απλή έκτασή τους και μόνο - ωραιοποιούν σε ένα βαθμό το φαινόμενο. Πώς όμως αλλιώς να αντιληφθεί κανείς την ωμή πραγματικότητα του ντέρτι π.χ., της μόλυνσης του αίματος από ακάθαρτες ουσίες νόθευσης; Ορισμοί του τύπου π.χ. άλογο = ηρωίνη και τέλος, δεν λένε σχεδόν τίποτα και αποθαρρύνω τους σλανγκοφίλους μου από το να ανεβάζουν τέτοιους. Οφείλει κτγμ ο αναγνώστης, να έρθει και λίγο απ' την άλλη πλευρά, να μπει έστω για ένα κλάσμα του δ/λεπτου στη θέση ενός πρεζάκια. Στόχοι που τελικά με τα σεντόνια μου φαίνεται πως επετεύχθησαν, αν κρίνω από τη λυσσώδη αντίδραση ορισμένων.

Τεσπα πάλι σεντόνι έγραψα...

Καλά μιλάμε γράφαμε 4 άτομα ταυτόχρονα

Θα μπορούσε ενδεχομένως, κάποιος που γράφει σεντόνι, να παραθέτει προαιρετικά και εφόσον το θέμα ενδείκνυται, μια περίληψη.

το μόνο παράπονό μου με τα σεντόνια και τις αμπελοφιλοσοφίες είναι ότι αποθαρρύνουν ή / και τρομάζουν τον κατεξοχήν σλανγκ τύπο που θα ήθελε να ενταχθεί στο σάιτ. Spoken like a true αρχοντομούνα :-)

ή να αφήνει το τηλέφωνο του, αν κάποιος ενδιαφέρεται να επικοινωνεί. Ντόινγκ!!! :-)

Σπεκ στην laisser slanguer τοποθέτηση της Ιρονίκ.

Θα πρότεινα όποιος γραφει σεντόνια να ορίζει πρώτα σε μία παράγραφο και μετά να αναγράφει trivia ή μια παρόμοια έκφραση, ώστε να διευκολύνει τους συσσλανγκιστές που έχουν περιορισμἐνο χρόνο.
Βέβαια του Χότζα ο λόγος είναι ειδική περίπτωση, δεν μπορεί να μπει σε καλούπια, ούτε και θα το επιθυμούσα.

Ιρονίκ:
(Περί στραβώματος ή μη):
Για να μην καταντήσει δακρύβρεχτη η απάντησή μου, με το Αλιφέρειο φινίρισμα, θα αρκούσε να πώ, οτι είχα πολύ καιρό να χαρώ τόσο πολύ, μέχρι τη συνάντα κι οτι η χαρά μου αυτή δικαιώνεται καθημερινά;

Μες:
(Παραφράζοντας μια νέγρα τραγουδίστρια για τα μπλουζ):
Όποιος δεν αγαπά τη Μές, έχει μια τρύπα στην ψυχή του...

Τζόνι:
Αυτό είναι στεντόνι!
Οι ξεκούμπωτοι τύποι, σκεπάζονται μ' ενα στεντονάκι για να μην κρυολογήσουν και το ρίξουν στα ροσόλια...

τι ωραία χότζαμ να λέμε τέτοια πραγματάκια εδώ μέσα αντί να πλακωνόμαστε, ουφ!

α και Κχαν, καλή η ιδέα σου. Μπορεί ως εκ τούτου, όποιος θέλει να γράψει σεντόνι, να κάνει πρώτα έναν μικρό τηλεγραφικό ορισμό-περίληψη και μετά από μια διαχωριστική γραμμή να γράψει το σεντόνι του με την ησυχία του. Έτσι όλοι θα τρώμε από το ίδιο πιάτο όσο τραβάει η όρεξη του καθενού. Νταξ είναι λίγο μπελάς για τον γράφοντα, αλλά αφού θα γράψει που θα γράψει σεντόνι, ας βάλει και 3 αράδες παραπάνω, λίτλ δε μπαντ.

ναι ρε συ ιρον, σου έκανε για τύπος που στραβώνει ο θείος;;
νομίζω ότι τουλάστιχον όσοι τα είπαμε από κοντά μπορούμε να μιλάμε πιο σταράτα κ χωρίς περιστροφές, είναι εμφανές ότι δεν παίζει εμπάθεια ή ό,τι. κουβέντα γίνεται κ παράθεση απόψεων. τα μπινελίκια στα πιμί:Ρ

Α επίσης να πω και γώ χάρηκα που είδα στην συνάντα τον χότζα, γιατί δεν ήξερα προς τα πού να πάω και ήμουν εκεί μόνη μου και κοιτούσα γύρω γύρω απελπισμένη με μια μαυρίλα στην ψυχή και το δάκρυ έτοιμο να ξεχυθεί και να δείτε τί ιππότης είναι, παρόλη την γκρίνια που ακούει, με πήρε από το χεράκι με υπομονή και με οδήγησε λυτρωτικά στην σωστή καρέκλα.

Αφού την είχα παγιδεύσει την καρέκλα!
(Τί να σε κάνω, που' χε βραχεί το λουκούμι και δεν πήρε)...

Α;

λουκούμι όχι αυτό με τη ζάχαρη, μεσούλα...

Δηλαδή εσύ τζίζα το κατανόησες το σχόλιο; Γιατί κάτι θέλει να πει ο ποιητής αλλά... :(

λουκούμι=φουρνέλο.
καλύτερα τώρα;

Που να το ξέρω; το 'χουμε;
ΥΓ χότζα αλήθεια ήθελες να με διαμελίσεις και να σκορπίσεις το αίμα και τις σάρκες μου στους διπλανούς θάμνους επειδή σου είπα να μην γράφεις με κεφαλαία; αααααααα

Για καλό το' κανα μπρε τζιγιερίμ: Ο,τι σκοτώνεις είναι δικό σου για πάντα (!)

δε θέλω να σκέφτομαι τι έκανες στη μάνα σου μετά τον απογαλακτισμό...

Είπαμε: Του ανάμ τα στίγματα, δε σβήνουνε ποτές!
Και τον πατέρα μου τον καθάρισα, όταν ήμουν πέντε, γιατί μου' πιασε τη μάνα...

γιε μου σώσε με από τον αιμοσταγή δολοφόνο

εφτασέεεεεεεεεεεεεεεεεϊ!!!

Υπ' όψιν:
Αναμ (τουρκ. μάνα μου και ανατζιγικ=μανούλα μου)
αλλά βλ. και στίχο Καββαδία (William George Allum).
Γιά τον φάδερ, ήταν ταβλαδόρικη έκφραση...

Αυτό το απίστευτα χοτζαΐκό λήμμα τό 'χα χάσει. Γαμώ τους ορισμούς, και τα σχόλια επίσης.

Για την ώρα να μοιραστώ οτι στη γερμανία έχουν αυτό το γλυκύτατο συνήθειο να αφήνουν την πραμάτεια τους ο κόσμος σε εισόδους, όταν συνήθως μετακομίζει και δέν γουστάρει να κουβαλάει όλο του το βιός, ή δέν βρήκε ή θέλησε να το μεταπουλήσει. Βρίσκεις λοιπόν στις εισόδους συχνά, απο βιβλία, λογοτεχνία ώς τσελεμεντέδες, έως και κουζινικά, καρέκλοκαναπέδες, φωτιστικά, τηλεοράσεις και λογής-λογής σκατολοΐδια, τα οποία τις περισσότερες φορές γίνονται και άφαντα μές σε μιά μέρα. Η αστική ανακύκλωση στα καλύτερά της.

Το ίδιο συνήθειο έχουν μαθαίνω και στις ήπα, στην Καλιφόρνια τουλάχιστον. Και εκεί που στην πολυθρόνα στη γερμανία θ' αφήσεις το απαρέγκλιτο σημείωμα zu verschenken ή έστω το zum Mitnehmen, στην αμερική βλέπεις και το for free αλλα βλέπεις και το help yourself ή και το take me hooome!... (τρελή σοβαρίλα τους κατατρέχει τους φρίτσηδες, σκέτη απελπισία η κατάσταση).

Αλήθεια, αυτό ειναι αποκλειστικά δυτικό συνήθειο τελικά; Το πιό κοντινό που μπορώ να σκεφτώ για την ελλάδα είναι που αφήνουν καμιά φορά τα παλιά τους δίπλα στα σκουπίδια (και χωρίς να καλούν το Δήμο), μπάς και τα πάρει κάνας κακομοίρης ή φοιτητής ή τσιγγάνος ξερω 'γώ.

Το μεταχειρισμένο στη νεότερη και σύγχρονη ελλάδα είναι έτσι κι' αλλιώς, δωρεάν η μή, πολύ απαξιωμένη έννοια, έχω την εντύπωση. Απο την ψυχαναγκαστική προτίμηση στα καινούργια ρούχα, το καινούργιο κινητό και το καινούργιο αυτοκίνητο ώς την, έστω παροιμιακή, προτίμηση στις παρθένες γκόμενες, βλέπεις αυτή την απαξίωση παντού.

Ωραία παρατήρηση!

Ναι, οι νεοέλληνες για κάποιο λόγο θέλουν να είναι πάντα οι πρώτοι χρήστες κάποιου αντικειμένου - φετίχ με το οποίο δένονται συναισθηματικά, το οποίο δέον να είναι και φαντεζί.

Μάλιστα, τούτο φαίνεται οτι τους διακατέχει ακόμα κι όταν πρόκειται π.χ. για φάρμακα κι έτσι προτιμούν να πληρώνουν τα ταμεία τους επώνυμα σκευάσματα, παρά την ισάξια χημική ένωση ή το υβρίδιο...

Ούτ' εγώ τό 'χα επεξεργαστεί το λήμμα ετούτο.

«Sorry sir, we don't do bananas».

Χότζας, στο γιουκέι μου έκανε φοβερή εντύπωση ότι για να πουν «πουλάω» χρησιμοποιούν αυτό το «do». Πιο στεγνή, αποστασιοποιημένη διατύπωση δε μπορούσε να υπάρξει για την πράξη της πώλησης. Δεν ξέρω, με το μυαλό μου έπλασα την ιδέα ότι αυτό, το απλούστερο όλων ρήμα «do» για το «πουλώ», πρέπει να σηματοδοτεί το προβάδισμα αιώνων της Αγγλίας στην εμπορική δραστηριότητα ως μεγάλη αλυσίδα εγχρήματων αγοραπωλησιών.... Είναι ένα «πουλώ» εντελώς «απομαγεμένο» να το πω έτσι, εντελώς «δεύτερη φύση», «πουλώ» και «κάνω» το ίδιο πράμα.... Στην κατιμάς Ανατολή λέμε αυτό το ωραίο «έχω». «Απ' όλα τα καλά έχομε μαντάμ» ή «Και λιθρίνι έχω, έλα πάρε, πάρε, πάρε!!!».

Έχει κάποια βάση ή με είχε πιάσει νοστάλγα; Το σχόλιο σας....

Πώωωω! Τώρα πάμε σε συναλλακτικές κι ανταλλακτικές σχέσεις - συνήθειες εθνών κλπ, the plot κωλο-thickens!
Κι εμένα μου έσπαγε τ' αρχίδια αυτή η νεολογίστικη παπαριά των Εγκλέζων «I don't do» ένα προϊόν προς πώληση ή με την έννοια «δεν ασχολούμαι με» (αμερικαν. π.χ. I don't care for doghnuts).
Άσε να επανέλθω Δημήτριος...
:-)

Για την κοινωνικο-οικονομική διάσταση της κυκλοφορίας των αγαθών (πώληση-ανταλλαγή-δωρεά κλπ) σε διάφορα έθνη και φυλές, τα λέει ωραία το βλιβλίο «Το Δώρο» του Μαρσέλ Μός, που δεν το' χω ακόμα τελειώσει το ρημάδι...

Εβραίο Αβακούμ ξέρω, πόλη Καπερναούμ ξέρω. Εβραίο Γιουσουρούμ δεν έχω ξανακούσει. Αν υπήρξε, θα πρέπει να είχε ένα είδος ΙΚΕΑ ένα πράμα, γιατί γιουσουρούμ υπάρχει και στο Αλγέρι και στο Μαρόκο εξ όσων γνωρίζω.
Γιούσα ή Γιούσουρι, είναι ένα είδος μαύρου κοραλλιού που είχε μεγάλη ζήτηση στις χάντρες κομπολογιών. Κατά την ταπεινότητά μου λοιπόν, γιουσουρούμ σημαίνει κομπολογάδικο.