Μπαμπαδισμός, που σε λίγο θα γιορτάσει τα πρώτα -άντα του, δηλαδή από την εποχή που αρχίνησε ο χαβάς «Είσαι στην Ευρώπη-Μάθε για την Ευρώπη».

Βέβαια με μαθηματική ακρίβεια, η συνάρτηση Ελλάδα = Ευρώπη ÷ 27 (όπου η μεταβλητή Ελλάδα = Ψωροκώσταινα με λαμδαπόσπαση), θα παραμείνει ασύμπτωτη ως ολοκλήρωμα κι ας με διορθώσει ο Βίκαρ ή ο Γιανναράς.

Η προσφιλής έκφραση του καραμανλούς ηγήτορος «ανήκομεν εις την Δύσιν» (εφ' όσον θέλει να χρησιμοποιεί καθαρεύουσα), φανερώνει κίνηση προς και όχι στάση εις τόπον, αλλιώς θα χρησιμοποιούσε δοτική, εκτός πια κι αν δεν τα πολυκαταλάβαινε τα ρομέηκα.

Σε κάθε περίπτωση, αν το ζήτημα είναι προορισμού και όχι προελεύσεως, υπ' αυτήν την έννοια ΚΑΙ οι Τούρκοι είναι Ευρωπαίοι.

Η έκφραση απηχεί ντροπιαστικο-περήφανη (όπως χαρμολύπη/κλαυσίγελως/παυσίλυπον και άλλα τέτοια) αντίληψη των νεοελλήνων, σύμφωνα με την οποίαν η Ελλάς, μετά την προσχώρηση στην Κοινή Αγορά, θα καταντήσει θέρετρο για τους ματσωμένους Ευρωπαίους, που θα γλεντοκοπάνε και οι ιθαγενείς, μη δυνάμενοι να τους ανταγωνισθούν εμπορικά, θα αναγκασθούν να περιορίζονται στο ρόλο του σερβιτόρου-υπηρέτη.

Τελευταία φαίνεται μάλιστα, ότι αποτύχαμε να ερμηνεύσουμε έστω κι αυτό το ρολάκι με επιτυχία και αξιοπρέπεια (υπάρχει διαβάθμιση από σερβιτόρος στο GB σε λιγδογκάρσονο «ό,τι βλέπετε» στην Πλάκα), αφού οι Ούννοι προτίμησαν εσχάτως τις τουρκικές ακτές, για να ξεκαβλώσουν.

Εν πάση περιπτώσει, ο τρόπος εκφοράς της φράσης, δηλώνει και την νεοελληνική σχιζοφρένεια:

Δηλαδή λέγεται μεμψιμοιρώντας αυτομαστιγωτικά (τέτοια είν' η μοίρα μας –πού να τα βάλεις με τα θερία;), αλλά και κρυπτοαλαζονικά, ότι δήθεν διαθέτουμε κρυφές καβάτζες και θα ανατρέψουμε το παιχνίδι με 103-101 (στην ουσία ποντάροντας στην τύχη κι ότι ο καθένας θα την βγάλει καθαρή μόνος του –όπως λένε και στη Νάπολι: Speriamo che me la cavo).

Χαζογελάμε με το μαύρο χάλι μας, κατά τον ίδιο τρόπο, που σκούζουμε «μα δεν υπάρχει Κράτος;» ενώ την ίδια στιγμή όταν θίγονται συμφέροντά μας ατομικά, κοπτόμεθα ότι «σιγά μη γίνουμε όπως οι κουτόφραγκοι».

Δηλαδή κάτι κουτοπόνηρα βυζαντινίστικα του στυλ «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, είναι λίγοι μα τους πολλούς νικούν», «κι αν είναι η μοίρα μου σακατεμένη», «Αέρααα!», «το αθάνατο κρασί του '21», «ο Γκάλης θα πάρει το παιχνίδι πάνω του», ή με χρονικοϋποθετικές προτάσεις «όταν εμείς..., αυτοί...», ή συγκριτικούς μαξιμαλισμούς / μινιμαλισμούς «η Ελλάδα έχει τον υψηλότερο δείκτη... / το χαμηλότερο ποσοστό...» και ιστορίες με κολώνες και βαλανίδια.

Οι Τούρκοι, κάνουν ακριβώς τα ίδια καραγκιοζιλίκια, αφού πάσχουν από πολιτισμική σχιζοφρένεια (βαρύτερης όμως μορφής αφού –διάβολε– η ελληνική είναι στο φινάλε-φινάλε ευρωπαϊκή γλώσσα και η χώρα μας, ανήκει στην Ευρώπη έστω και γεωγραφικά):

Έτσι, υπάρχουν οι κεμαλικοί στρατοκράτες, που επιβάλλουν την «ευρωπαιοσύνη» διά της βίας (!), οι οθωμανιστές που αναπολούν κοκορευόμενοι «αααχ! Μια φορά κι έναν καιρό έκλανε ο Σουλτάνος και χέζονταν η Ευρώπη και τώρα μας αναγκάζουν να γονατίσουμε στις απαιτήσεις αυτού του θρασιμιού του γκιαούρη για να μας πουν μια καλημέρα», οι παντουρανιστές κι οι παντουρκιστές (όλα τα μόγγολα μια πατρίδα είμαστε παιδιά –άντε και τους φάγαμε), οι φονταμενταλιστές μουσουλμάνοι (άσε να τα 'χω καλά με τον Αλλάχ και σέρνονται πόλεμοι εδώ γύρω), τα εθνίκια που γκαρίζουνε στα γήπεδα «Ευρώπη-Ευρώπη, ερχόμαστε! Ακούς τις μπότες μας;» (ενώ «Βατάν» = μητέρα-πατρίδα θεωρούν την εσωτερική Μογγολία), ευρωλιγούρηδες ψευτο-αστοί, που το πρωί διαβάζουν Le Monde και το βράδι κάνουν στα κλεφτά ναμάζι (μουσουλμανικό προσκύνημα) και άλλα φαιδρά.

Πάντως, οι ισχυροί εμφανίζονται παραδοσιακά σαν απαιτητικοί υπερόπτες πελάτες και οι αδύνατοι σαν αναγκαστικώς καλοκάγαθοι θεράποντές τους, στην ιστορία.

Στην Αμερική ήταν ο καλός μπαρμπούλης Θωμάς στο φτωχοκάλυβό του, στην Ινδία ήτανε οι tea-wallah που κουβαλούσανε το τσάι στις μισότριβες Εγκλέζες (που ενώ παραπονιόντουσαν για το κλίμα δε λέγανε να ξεκουμπιστούνε), στην Τουρκία και στην Κίνα οι «εξυπηρετικοί» κούληδες, που παίρνανε όλο καμάρι το έξτρα μπαξίσι από τους γαλαντόμους Δυτικούς για μια καλή πληροφορία, στην Ελλάδα τα «αλάνια» του Πειραιά που σαλαγούσανε τ' Αμερικανάκια στα κωλόμπαρα να μας γαμήσουνε την αδερφή κλπ.

Σήμερα αισθανόμασθε Ευρωπαίοι διότι χρησιμοποιούμε γουστόζικες αλλοδαπές μάρκες. Δεν είμαστε οι μόνοι. Με το ν' αλλάξει ο Μανωλιός δεν έγινε και τίποτα, αφού τα ράσα δεν κάνουν τον παπά (οι Τούρκοι λένε το αντίστοιχο Χότζειο «με το να πάει ο γκιαούρης στη Μέκκα δεν έγινε και Χατζής»).

Κάποτε στέλναμε στην Ευρώπη εργάτες, τώρα στέλνουμε επιστήμονες για Gastarbeiter. Βέβαια, είναι κι αυτό μια προαγωγή. Μην πολυθριαμβολογούμε όμως για τυχόν μεμονωμένη επιτυχία Έλληνος στο εξωτερικό, διότι τούτο εξαίρει την χώρα ευδοκιμήσεως και όχι την χώρα εκδιώξεως. Άλλωστε, η παθητική αφομοίωση ξένων (υπο-)προϊόντων, μόνο κακό μας έχει κάνει.

Μόνο στην σκαμπρόζικη Ιταλία (που ισορροπεί μεταξύ Βορρά-Νότου, ενώ εμείς παραπαίουμε μεταξύ Δύσης-Ανατολής), δεν περάσανε τέτοια σάπια. Όταν πλακώσανε οι Τζώνηδες και η μαρίδα βάλθηκε να μοστράρει μπλουτζήν και να πίνει ουίσκυ ότι και καλά, το πειραχτήρι της Νάπολης Renato Carosone, χτύπησε διάνα το 1956 με το «Tu vuo fa l’ Americano» (=μας το παίζεις Αμερικανάκι), επαναφέροντας τους συμπατριώτες του στα συγκαλά τους. Η Ελλάδα μόλις το 1984 αντεπιτέθηκε στα κυρίζια, μ' αυτόν το διάολο το Ζωρζ Πιλαλί στο «Δηλαδή μας το παίζεις και Ντίβα».

Ο Τζιπάκος έχει διατυπώσει την ευρωπαϊκή ιδιότητα των νεοελλήνων στο «Καπρί σε φινί» ως εξής:

[I]Εγώ «Ήχος και Φως», μπρος σε γκρουπ τουριστών
Ντίσκο στη διαπασών
Με φωνάζουν «γκαρσόν!»[/I]

Περί κατάστασης αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννάνε οι κότες, οι Κατσιμιχαίοι περιγράφουν απαξιωτικά το γκαρσόνι ως υποβιβαστικό του ερωτύλου στο «Μια Βραδιά στο Λούκι»:

[I]Σε μια στιγμή το βλέμμα της πλανήθηκε στο χώρο
Κι απάνω μου σταμάτησε σαν κάτι να ζητούσε
Ταράχτηκα και σκέφτηκα: «Θε μου εμένανε ζητάει!»
Όμως εκείνη κοίταγε να βρει το σερβιτόρο...[/I]

Στο «Βαρύ Πεπόνι» (1977) ο Π. Τάσιος δίνει ανάγλυφα τον υποβιβασμό του «αφεντικού» επαρχιακού καφενέ σε γκαρσόνι βου στην Αθήνα, προϊούσης της ανταγωνιστικότητας στα μέτρα της (υποχρεωτικής) αστυφιλίας, κατά το «από δήμαρχος, κλητήρας».

Η βιομηχανική «πριμοδότηση» της Αττικής των δεκαετιών 50-70, που γάμησε και την Αθήνα και την επαρχία, φαίνεται στις απεγνωσμένες φάτσες των Ελλήνων «εσωτερικών γκαρσονιών» της Ομόνοιας στην «Παραγγελιά» (1980) και στο «Βίος και Πολιτεία» (1987), όπου αν κανείς κωλοπειράξει το φίλτρο του φακού και προσδώσει σύγχρονη φωτογραφία στην εικόνα, παρουσιάζουν εκπληκτική ομοιότητα με σημερινούς αλλοδαπούς που «δεν θα γίνουν Έλληνες ποτέ»...

— Τί γίνεται ρε συ με την κρίση; Θα τη σκαπουλάρουμε λές;
— Ο Υπουργός είπε οτι η Γερμανία, ως εύρωστη οικονομία, θα πρέπει να τονώσει τον θεσμικό της ρόλο στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να μην διακυβεύσει τυχόν χρεωκοπίες εκ μέρους των πιο αδύναμων Κρατών, ταυτόχρονα ενδυναμώνοντας κεντρικούς ελεγκτικούς μηχανισμούς, που θα έχουν ως αποτέλεσμα την μακροπρόθεσμη σταθερότητα της ευρωζώνης.
— Δηλαδή;
— Τί δηλαδή; Πάλι στη ζητιανιά βγήκαμε...
— Να δώ ως πότε θα κάνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης!

Έχεις καλύτερο ορισμό; Πρόσθεσέ τον!

Δημοσιεύτηκε
Τελευταία επεξεργασία

#1
allivegp

Έξοχο! Μνημειώδες! 5*x2 είναι πολύ λίγο!
Ήδη άρχισα να το αποστηθίζω!

#3
Stravon

5*x2 και εγώ με την εξής επισήμανση:
Πάντα ένας κραταιός πολιτισμός (ο Ευρωπαϊκός σήμερα) αποτελούσε μαγνητικό πόλο έλξης, αρχής γενομένης από τον Νέρωνα ο οποίος λέγεται ότι έκαψε τη Ρώμη προκειμένου να την κάνει Αθήνα, μεταφέροντας πολύτιμα έργα στην πρωτεύουσα του. Το αυτό έκανε και ο Mega Κωνσταντίνος στην πόλη του Βύζαντα. Δεν μιλάμε επομένως για Ευρωλιγούριδες αλλά για εφετζίδες που ότι δεν μπορούν να το κάνουν μόνοι τους το αντιγράφουν ή το κλέβουν από αυτόν που το έχει. Φοβού τους εφετζίδες και έργα κλέβοντες.
Εμείς βέβαια και επί Ρωμαιοκρατίας, γκαρσόνια ήμασταν, γκαρσόνια φιλοσοφίας και επιστημών. Δεν είναι κακός ο όρος αρκεί να έχεις κάτι να σερβίρεις. Το πρόβλημα με εμάς είναι ότι ο σημερινός δίσκος ... είναι άδειος.

#4
xalikoutis

εκπληκτική ομοιότητα με σημερινούς αλλοδαπούς που «δεν θα γίνουν Έλληνες ποτέ»... .
Αν κανείς μπει σε τάξη δημοτικού σχολείου στην Κρήτη, θα παρατητήσει ότι τα παιδιά που μοιάζουν γνήσια κρητικάτσα - χωριοτάτσα και μιλάνε και με προφορά είναι τα παιδιά των μεταναστών! Βουλγαράκια και Αλβανάκια!

Λόγω:
α) μονόμπαντης έκθεσης των γονιών τους στο τοπικό προφορικό ιδιώμα και ανεπαρκούς επεξεργασίας - κατανόησης οικιακώς των γλωσσικών επιπέδων.
β) μπαμπάς - μαμά χειρώνακτες, αρκετές φορές μάλιστα αγροτοκτηνοτροφοεργάτες. Παραστάσεις ζωής του χωριού και βιοπάλης.
γ) Ζωή με στερήσεις, έλλειψη πολιτισμικών και κοινωνικών «ερεθισμάτων» των ελίτ. Μειωμένη τριβή με τεχνολογία σε αρκετές περιπτώσεις.
δ) Φυσιογνωμίες που δεν έχουν περάσει από τη λαϊφσταλάτη ευγονική των ημερών μας (το λέω κομψά, ελπίζω να μην παρεξηγηθώ), άφτιαχτα δόντια, εκ γενετής σημάδια στο σώμα σε ορατά σημεία που δεν έχουν αφαιρεθεί, πεταχτά αφτιά, σκούρα ή ξεπλυμένα δέρματα, παραμελημένοι αλληθωρισμοί κλπ πιο φτωχικό ντύσιμο, χτένισμα κλπ....

Επαρχιώτικο - χωργιάτικο habitus με τα όλα του, με λίφα λόγια. (Κατ΄αναλογία ο Αλβανός κάγκουρας, καμάκι κλπ αποτελεί την πεμπτουσία της κατηγορίας του).

#5
Stravon

@Xalikoutis
Ευτυχώς ακόμη μπορούν οι τοπικές κοινωνίες να αφομοιώνουν ξένους πληθυσμούς χωρίς να αλλοτριώνονται. Το προτιμώ από αμερικανοποιημένα Κρητικά χωριά.
Το κακό είναι ότι σε ικανό χρονικό διάστημα θα μιλάνε στην Αθήνα με χαρακτηριστική Πακιστανική προφορά ελέω πολιτισμικής όσμωσης της Ισλαμικής πλειονότητας προς την Ελληνική μειονότητα.

Η τριβή με την τεχνολογία που αναφέρεις στο γ' δεν είναι αυτοσκοπός. «Τριβόμαστε» με την τεχνολογία για να παράγουμε έργο. Αν δε μας χρειάζεται για να αρμέξουμε τα γίδια, αφήνουμε την τεχνολογία στην ησυχία της ή γινόμαστε εθισμένοι τσοντοθεατές και φεησμπουκόβιοι νομίζοντας ότι γνωρίζουμε τεχνολογία ενώ στην ουσία γνωρίζουμε μια τρίχα από τα αρ... μου.

Και σου μιλάει κάποιος που πιθανόν να είναι και ο παλαιότερος κομπιουτεροτρίφτης της παρέας.

#6
xalikoutis

Ευτυχώς ακόμη μπορούν οι τοπικές κοινωνίες να αφομοιώνουν ξένους πληθυσμούς χωρίς να αλλοτριώνονται. + Η τριβή με την τεχνολογία που αναφέρεις στο γ' δεν είναι αυτοσκοπός.
Δεν είπα ΄γώ ούτε το ένα ούτε το άλλο. Και τέλος πάντων το πας αλλού...

#7
patsis

Κορυφαίος ορισμός του Δεκεμβρίου 2009, σύμφωνα με την αυτοματοποιημένη αναφορά του slang.gr, βασισμένη στην έως σήμερα βαθμολόγηση.

#8
Galadriel

Σούπω πάτση, έχεις να γράψεις οτιδήποτε από τότε που βγήκαν οι λάσπες και πετάγεσαι και γράφεις... αυτό;

#9
SABRINA

αχ οχι !! διακρινω μια καποια ελλειψη αγαπης για τα υπεροχα Τουρκακια ; εγω λατρευω καθε τι το οθωμανικο !!!!!!! ντροπη σας !!!

#10
Khan

Πού είναι ο σερβιτόρος; Τον χάσαμε!

#11
Khan

Υπάρχει ένα μόνο πράγμα χειρότερο από το να είσαι τα γκαρσόνια της Ευρώπης, κι αυτό είναι να είσαι τα αρχίδια της Ευρώπης, όπως η Φινλανδία.