ελλημπάν

Πολύ ενδιαφέρον. Δεν το 'χα πάρει χαμπάρι. Απίστευτο δεύτερο μήδι + λεζάντα, χε.

Σημειωτέον, ξέρω πάρα πολύ κόσμο που πανηγύρισε στις 11 Σεπτεμβρίου (πολλοί - αν και όχι όλοι - τα μάζεψαν όταν συνειδητοποίησαν για πόσους νεκρούς μιλάμε, και δη για πόσους παντελώς αθώους νεκρούς), και οι ίδιοι άνθρωποι πραγματικά καταρρακώθηκαν λίγο αργότερα, όταν πνίγηκε η Νέα Ορλεάνη. Μπέρδεμα...

Να' σαι καλά πειρατένια! Η ιστορία με την αντίδραση ορισμένων «ελλημπάν» («καλά να πάθουν, πλήρωσαν για τις αμαρτίες τους») δεν απέχουν και πολύ από τις δηλώσεις του χριστιανοταλιμπάν τηλευαγγελιστή Pat Robertson για τον σεισμό της Haiti...

Δε χρειάζεται καν να δεί κανείς ποιός το' γραψε πριν βάλει τ' άστρα :-)

Σηκώνει σινδόνη σχολίων (ας του δώσει κάποιος κλώτσο να γυρίσει)...

κλοτς.

Σημειώνω ότι ο πολύ σωστός προβληματισμός που διατυπώνεται στο τέταρτο παράδειγμα προέρχεται από το γνώστο σάιτ που βασικό του αντικείμενο έχει τα μπουρδέλα (αλλά έχει και χωριστή ενότητα πολιτική-θρησκευτικά), από θρεντ με τίτλο «Οικολόγοι-Πράσινοι» που τραβάει στις 23 σελίδες. Αν πω - θετικά - ότι αυτά μόνον στην Ελλάδα γίνονται, είμαι Ελλημπάν, Ελληναράς ή απλώς κάνω λάθος;

Touché, RTP ;-)

O Στέλιος Ράμφος αντιθέτως αν και νταραβεριζόταν παλιότερα με ελληνορθόδοξες ιδεολογίες, μετά την 11/9 έσπευσε να γράψει το βιβλίο Έλληνες και Ταλιμπάν καυτηριάζοντας τους Ελλημπάν.

Κατά την γνώμη μου, πάντως, το να μην χύσεις και πολλά δάκρυα για την 9/11 δεν σε κατατάσσει αμέσως στους Ελλημπάν. Το να ενθουσιαστείς βέβαια χαιρέκακα, ναι.

το λήμμα εινα σαφώς πολύ καλό, αλλα ο ορισμός είναι μπλεξιμο απο τη φυση του, ο βραστα εβαλε τα δυνατα του βεβαια. Αλλα τωρα να μπλέξεις, θρησκειες, αραβες, ελληναραδες, αμερικανακια, και δημοσιογραφους να γραφουν το μακρυ και το κοντο τους, και να βγαλεις ακρη ειναι αδυνατον.

Οσο για το πρωτο σχολιο της Τζενης για το πως τα μαζεψαν αυτη που χαρηκαν λογω των θυματων, θα την πω την καφρίλα μου και μετα σταυρωστε με σαν την Εφαρα.

Το να εισαι βλακας, οικονομολογος, ή και τα δυο ταυτοχρονα, δε σε καθιστα αθωο θυμα. Και αυτοι που χαρηκαν για ουσιαστικους λογους δεν ξε-χαρηκαν ποτε, κατ εμε.

Ο αντιαμερικανισμός τουλάχιστον των νεοελλήνων είναι όψιμο παπαδίστικο εφεύρημα κι έκανε το ντεμπούτο του τη δεκαετία του ’50 λόγω Κυπριακού. Παρ’ όλα αυτά, συγκοινωνεί με αυτόν άλλων χώρων (π.χ. ΚΚΕ) και χωρών (καθένας για δικούς του λόγους).

Τα ανέκδοτα του στυλ «γιατί δεν μπορούν οι αμερικάνοι να παίξουν σκάκι; Γιατί τους λείπουν δυο πύργοι», καίτοι υπήρξαν διεθνή στην Ήπειρο, δεν είχαν ανταπόκριση στον αγγλοσαξωνικό κόσμο κι αυτό όχι μόνο για μεταφραστικούς λόγους.

Προϊόντων των συγκρατημένων χαμόγελων του ελλημπανέζικου τύπου μετά την καταστροφή του 9/11, κάποιος Έλληνας δημοσιογράφος (δεν θυμάμαι τώρα ποιός), έγραψε ένα ωραίο άρθρο εκείνη την εποχή.

Σύμφωνα μ' αυτό, η Αμερική δεν είναι η Αμερική τους αλλά και η Αμερική μας.

Αμερική είναι και η τζάζ, η μπλούζ, το ρόκ, τα γουέστερν, ο Χόφφμαν, ο Πατσίνο, ο Τόμ Γουέητς, το Γούντστοκ, η Αμερικάνικη Διακήρυξη Ανεξαρτησίας, τα 14 σημεία του Γούντροου Γουίλσον, η χώρα που έδωσε δουλειά (και κυρίως ελπίδα) στους προγόνους πολλών απο μας, τα εργατικά αιτήματα του Σικάγο, η Αμερικάνικη βοήθεια όταν λιμάζαμε κλπ-κλπ.

Μια τέτοια προσέγγιση δεν είναι βέβαια αντίληψη τύπου «αγάπα το κελλί σου» στα πλαίσια της υποτιθέμενης pax Americana, παρά ώριμα ψύχραιμη παραδοχή της οικουμενικότητας στην οποίαν ανήκουμε (χώρια η επισήμανση των σημείων συναδέλφωσής μας με τον αμερικάνικο λαό).

Εννοείται βέβαια, οτι η πολιτισμική επαφή με την Δύση, ουδόλως θα πρέπει να φέρνει τους κοινωνούς της σε αντιπαράθεση με τους Χαντικτονικούς ψευδεπίγραφους «εχθρούς» της, αφού δεν αποκλείεται (ίσα-ίσα είναι προτιμότερη) συρροή συστημάτων τα οποία να εφάπτονται ως προς τους επιμέρους κοινωνούς.

Ίσως η οπτική αυτή να έχει και περαιτέρω εφαρμογή στα καθ' ημάς, υπό την έννοια της πανελλαδικής αποδοχής (πια) της Αθήνας μας (ολωνών ανεξαρτήτως κατοικίας ή καταγωγής), που μας εκπροσωπεί ντουμπλ φας (μέσα-όξω) κι εκφράζει την εσωτερική οικουμενικότητα αφού αποτελεί εκ των πραγμάτων τόπο συνάντησης όλων των Ελλήνων, που τελικά ενώνει παρά χωρίζει.
Ως προς δε την Αθήνα αυτή καθ’ αυτή ως τόπο, ας σημειωθούν τα εξής:
Αυτές οι ρημαδοκολώνες σ' εκείνον τον ξερόβραχο, είναι ο,τι έχουμε και δεν έχουμε. Κι αυτές οι κολώνες είναι στην Αθήνα και όλοι το ξέρουνε. Οφείλουμε να τις αγαπάμε και αυτές και ό,τι αποπνέουν και τον περιβάλλοντα χώρο, όπου ανήκουν.

Μ’ αυτές και μ’ αυτές τις κλαπαρχιδιές, αφ’ ενός την επίκληση των συμβόλων του «έθνους» παρά των πατριδοκαπήλων απο τη μία και της άρνησής τους εκ μέρους των μπουχτισμένων εστέτ που εκπροσωπούσαν (;) τους καταπιεσμένους απ’αυτά τα σύμβολα απο την άλλη, κοντέψαμε να χάσουμε τ’ αυγά και τα καλάθια με την προκήρυξη του ζουρλοπαντιέρα Γιώργου Μακρή, περί ανατίναξης του Παρθενώνα το 1944 (!)

Πρέπει κάποτε να αποκαθηλωθούν τα σύμβολα της εξουσίας (ή τουλάχιστον να αποκολληθούν απο τα συμβεβηκότα) και να αποδοθεί σωστά το πεδίο της τιμής, έναντι της εξουσίας αυτής καθαυτής...

Let's drop the big one

για το σχέδιο μάρσαλ έχει γράψει κάτι πολύ βαθύ ο τσόμσκυ.

χονδρικά, αντιστάθμισε τη φυγή κεφαλαίου προς τις αμερικάνικες τράπεζες λόγω οικονομική αστάθειας (στα ελληνικά πολέμος). η μονόπλευρη υπερσυγκέντρωση κεφαλαίου στην αμερική θα ήταν επικίνδυνη για τον μεταπολεμικό καπιταλισμό, όσο επικίνδυνος θα ήταν κ για την ρευστότητα της αμερικάνικης οικονομίας ο επαναπατρισμός αυτών των κεφαλαίων. κ εγένετο το σχέδιο μάρσαλ.

σούμα, έφυγαν τα κεφάλαια από την ευρώπη, πήγαν στις αμερικάνικες τράπεζες, το αμερικάνικο κράτος φορολόγησε τους πολίτες του κ γύρισε τα κεφάλαια στην ευρώπη. μείον το μείον συν, αυτό που μένει είναι η χρηματοδότηση της αναστήλωσης του ευρωπαϊκού καπιταλισμού από την καταστροφή που επέφερε αυτός που ήρθε να τον σώσει (φασισμός κ ναζισμός) υπό του αμερικάνου φορολογούμενου.

η βοήθεια σε ρούχα κ τρόφιμα, παράπλευρη ωφέλεια.

τα υπονοούμενα για το χέσιμο, αλλού, χότζα.

[I]Πικραμένε μου ανιψιέ,

Σου γράφω απο το Τσικάγο, που έπιασα δουλειά γουέηρα (waiter) και καθαρίζω τώρα ίσαμε φίφτι ντάλλαζ ε ντέη.

Ελπίζω να μην έγινες κι εσύ κουμουνιστής σαν τα άλλα τα παλιόπαιδα που κάνεις παρέα εκεί που σε έστειλα (ένας Θεός ξέρει με πόσες θυσίες) να μάθεις γράμματα, να γίνεις άθρωπος.

Εσύ είσαι απο καλή οικογένεια. Ξέρω, έσφαλες σα νέος κι εσύ, αλλά νέβερμαη. Η Πατρίδα συγχωρεί τα παραστρατημένα της παιδιά και τα βολεύει στην ΕΡΤ ή στην Αστυνομία ή τους δίνει καμιάν επιχορήγηση του Υπουργείου Νέας Γενιάς να παίξουν ροκ.

Όταν (πρώτα ο Θεός) πάρεις το Χαρτί σου, θα κάτσεις να γράψεις μιαν αίτηση με τα ωραία σου γραμματάκια στον γνωστό μου τον κ. Παρλαπίπα, που ξέρει ανθρώπους κι έχει τα μέσα. Θα την κοιτάξουμε και μαζί.

Τόσους και τόσους έχει βολέψει (αξιοκράτης του κερατά), εσένα σε ξαίρει απο μπέημπη που σ' έπαιζε στα γόνατά του όταν ήσουνα μικρός στο Φάληρο, δεν θα σ' αφήσει έτσι. Ρημέμπερ;

Όταν έρθεις με το καλό, θα σε περιμένω με ανυπομονησία στο αεροδρόμιο. Θα σε γνωρίσω απο τις μπούκλες σου, σγουρομάλλη μου.

Σε φιλώ,

Ο θείος Χότζας

Υ.Γ. Άμα χρειάζεσαι κι άλλα λεφτά πές μου να σου στείλω τσέκι με την πόστα.
[/I]
:-Ρ

Λολ, ο Τζήζας έχει τους περισσότερους θείους στο σάιτ!
(Ωραία ψαγμενιά αυτή του Τσόμσκυ παρεμπίπταμπλυ)

κι ο νόαμ θείος μου είναι:Ρ

Δηλαδή είναι ο νόασ' ;
:-Ρ

πέ τ'σ βαβάσ' να κάμ' κατά δώθενε άμα 'ποσώσ' με τα γγειά, κάνε.