σκυλομετανιώνω

Ίσως βγαίνει από την έκφραση που παίρνουν τα σκυλιά όταν τα μαλώνουμε

Μαλώνεις τα σκυλιά ρε εσύ;...Θα σε μαλώσω.

Άμα κάνουν καμια μλκ ναι. Τα μαλώνω δε τα δέρνω

Τα ζώα προτιμότερο είναι να τα αποπροσανατολίζουμε με τεχνάσματα από τη μαλακία που διαπράττουν, ή, αν είναι να τα μαλώσουμε, κάνουμε όπως θα έκαναν οι μάνες τους, ή μάλλον λιγότερο γιατί οι μάνες τα παίρνουν άσχημα και ρίχνουν και καμιά ζόρικη νυχιά ή δαγκανιά. Τα καημένα παρεξηγούνται πολύ! αλλά μαθαίνουν. Σαν τα παιδιά.

Είχα κάποτε έναν φοβερό γάτο, άνθρωπος ήταν σχεδόν. Ε, τον είχα ψευτομαλώσει όσο έπρεπε (πχ μΗΗΗΗΗΗΗΗΗ στη γλάστρα! κλπ, θεναπώ όχι και κανα ψυχικό τραύμα...) και έμαθε. Μετά από καμιά δεκαετία, μάζεψα πέντε νεογέννητα μωρά, κατάφερα και τα μεγάλωσα, τα είχα σε ένα δωμάτιο απομονωμένα. Μόλις γίναν 2-3 μηνών και λίγο πριν τα χαρίσω, άρχισα να τα αμολάω στο σπίτι. Δοκίμασα πρώτα με το ένα, την Λίζα. Έφαγε το ξύλο της ζωής της από τον δικό μου. Λέω έτσι μου είσαι; και του τα αμόλησα και τα πέντε. Ο τύπος τά 'χασε, τι να πρωτοκάνει. Καθόταν λοιπόν κάπου ψηλά και τα παρακολουθούσε με απορία και με απέχθεια. Τη στιγμή που τα μικρά ανακάλυψαν την περίφημη γλάστρα, ποιος είδε τον θεό και δεν τον εφοβήθη! όρμηξε και τα έδιωξε όλα από κει, ούτε σκύλος να ήταν. Άρχισα λοιπόν να τον παρακολουθώ και γω. Διαπίστωσα ότι τα μάλωνε να μην κάνουν όσα είχε μάθει ο ίδιος από μένα ότι δεν πρέπει να κάνει. Απίθανος. Τον έκλαψα πολύ, περιττό να πω.

αν παρόλη την «εκπαίδευση» εξακολουθούν να είναι ανυπάκουα ή απλώς πού και πού την κάνουν την μαλακία, πάντα υπάρχει λόγος: θυμός, στεναχώρια (πχ απουσία δική μας από το σπίτι για πολύ μεγάλο διάστημα), ζήλια για την προτίμηση σε άλλο ζώο, πείνα (άργησε 3,5 λεπτά το τάισμα...) ή λόγοι υγείας (ακράτεια, πόνος, κλπ). Επίσης είναι μεγάλα πειραχτήρια. Και το ότι πρόκειται να κάνουν σκανταλιά, φαίνεται στην μούρη τους. Το ίδιο και όταν τν έχουν μόλις κάνει.

Η δική μου η θεωρία είναι πως με τα ζώα έχουμε την ευκαιρία να ανεχτούμε συμπεριφορές τις οποίες δύσκολα ανεχόμαστε στους ανθρώπους (ή που απαγορεύονται). Μπορούμε να ανεχτούμε και φυσικά ελαττώματα, τα οποία μας ξενίζουν όταν τα δούμε σε άνθρωπο: πάχος, ασχήμια, αναπηρία, αδυναμία, κλπ. Μπορούμε να τα κακομάθουμε λίγο (όσο δεν τους κάνει ζημιά), ενώ το παιδί μας, πχ, όσο και να θέλαμε, δεν πρέπει. Μας βοηθάνε να γίνουμε καλύτεροι γιατί μας απαλλάσσουν από τα ταμπού μας.

Μαζί τους έχουμε την σχέση παππού-εγγονιού, ας πούμε, και όχι γονιού παιδιού.

Τεσπα κάποιος να με σταματήσει...

Γαβ! Γκρρρρ...

Εμένα πάντως, το λήμμα και τα σχόλια μου θύμισαν το ρεφραίν απο το «Γελεκάκι»...

Αρκει οποιος τα έχει τα ζα να τα φροντιζει και να μη τα έχει στις ταράτσες να σκυλιάζουν όλη νυχτα και να μην κλείνει κανεις μάτι εκτός απο αυτον που του ανήκουν. (Πώς το κάνει ο πουστης;)

εννοείται!

Τα ζα εκ των ζων κλπ

Το α' συνθετικό σκυλο- δεν έχει να κάνει με το ζώο, είναι επιτακτικό, δηλαδή σκυλομετανιώνω θα πει μετανιώνω πάρα πολύ, όχι μετανιώνω σαν τους σκύλους. Βλ. επίσης και σκυλοβαριέμαι, σκυλοβρωμάω. Πιθανολογώ ότι το σκυλοβρωμάω βγήκε πρώτα, με την κυριολεκτική σημασία «βρωμάω σαν σκύλος», και κατ' επέκταση «βρωμάω πάρα πολύ» και μετά κατ' αναλογία βγήκαν τα υπόλοιπα, με το σκυλο- να σημαίνει «πάρα πολύ».

επιτατικό ^, όχι επιτακτικό

Σωστός.